สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2320

หลินหยางถือดาบเดินตรงไปที่สุ่ยเซิ่งอู่

ท่าทางของเขาดูนิ่งเฉย ทว่ากลับปกคลุมไปด้วยพลังแห่งการสังหารที่หนาแน่น

ระยะห่างนี้ หากหลินหยางคิดลงมืออาจทำให้สุ่ยเซิ่งอู่ที่ไม่ทันระวังตัวหลบไม่ทันอย่างแน่นอน

ชีวิตของสุ่ยเซิ่งอู่ตอนนี้ได้อยู่ในมือของหลินหยางแล้ว!

"หมอเทวเดาหลิน! !"

หญิงชราเย่ร้องเรียกด้วยความกระวนกระวายใจและไม่พูดอะไรต่อ

และใครก็ไม่กล้าเข้าไปขัดขวางหลินหยาง!

เพราะมีเพียงเขาคนเดียวที่สามารถทำให้สุ่ยเซิ่งอู่ต้องทำแบบนี้!

และครั้งนี้เป็นเพราะหลินหยางต้องการยืนหยัดเพื่อเย่ซินอวี่ ฉะนั้นมีเหรอที่ตระกูลเย่จะกล้าขัดขืน?

สุ่ยเซิ่งอู่หลัตาลงเพื่อรอให้ดาบนั้นมาเอาชีวิตของเขาไป

ไม่มีความตื่นตระหนกเลยสักนิด!

ไม่มีความหวาดกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว!

ราวกับว่า เขาได้เตรียมตัวพร้อมกับความตายนี้แล้ว!

และขณะนี้เอง

หลินหยางโยนดาบในมือลงกับพื้น

สุ่ยเซิ่งอู่ลืมตาขึ้นทันทีและมองไปที่อาวุธบนพื้นอย่างตกตะลึงพร้อมกับกล่าวด้วยความตกใจ "หมอเทวดาหลิน คุณ...."

"ช่างเถอะ!"

หลินหยางส่ายหน้าและกล่าว "ผมเป็นคนใจอ่อน ในเมื่อคุณขอโทษจากใจจริง แล้วผมจะลงมือได้อย่างไร? สุ่ยเซิ่งเหวิน...คุณพาเขากลับไปเถอะ!"

สุ่ยเซิ่งอู่สูดหายใจเข้าด้วยความเหลือเชื่อ "หมอเทวดาหลิน! ถ้าคุณฆ่าผม! ไม่เพียงสามารถแก้แค้นแทนคุณหนูเย่ แต่คุณยังได้ตราสัญลักษณ์เทียนเจียวลำดับที่สองจากผมไปได้อีก สิ่งนี้มีคนจำนวนมากที่ต้องการได้มันไป! คุณ คุณไม่อยากได้มันเหรอ?"

"ตราสัญลักษณ์เทียนเจียว? ผมมีเยอะ สิ่งนี้ไม่ได้มีความสำคัญอะไร ได้สิ่งนี้ไปแล้วจะทำไม? ผมก็ยังเป็นผม ไม่ได้มีความหมายอะไรเลยสักนิด!" หลินหยางส่ายหน้า

สุ่ยเซิ่งอู่ตกใจและไม่รู้ว่าควรตอบกลับยังไง

"อีกอย่าง พวกเขาพูดถูก ผมไม่มีทางอยู่ที่หลงชวนไปตลอดชีวิตและไม่มีทางดูแลเย่ซินอวี่ได้ตลอด ถึงยังไงผมก็ต้องกลับเจียงเฉิน! ถ้าผมฆ่าคุณก็จะกลายเป็นการผูกความแค้น นอกจากว่าวันนี้ผมสามารถถล่มทำลายตระกูลสุ่ยได้อย่างสิ้นซาก ไม่งั้นหากผมกลับไป คนของตระกูลสุ่ยจะต้องมาแก้แค้นเย่ซินอวี่ ถ้าเป็นแบบนี้ ไม่ใช่คุณจัดการแก้ปัญหาแทนเธอ แต่กลับเป็นการทำร้ายเธอ! ฉะนั้นเรื่องนี้ขอให้จบลง! คุณพาเขากลับไปได้!" หลินหยางกล่าว

สุ่ยเซิ่งอู่จับจ้องไปที่หลินหยางและยกมือขึ้นพร้อมกับก้มโค้งคำนับ

"ผมชื่นชมในความมีน้ำใจของคุณมาก หมอเทวดาหลิน! หลังจากที่ผมพาเซิ่งเหวินกลับไปแล้ว ผมจะคอยอบรมสั่งสอนเขาอย่างดี และให้เขาพักรักษาตัว โดยจะไม่ให้เขาทำเรื่องแย่ๆ แบบนี้อีก!"

"เขาเป็นแบบนี้คงไม่สามารถไปทำอะไรได้ แต่เพื่อเห็นแก่หน้าของคุณ เดี๋ยวผมจะสั่งให้คนพาเขาไปที่เรือนด้านหลังแล้วผมจะต่อแขนต่อขากลับไปให้เขา แบบนี้เขาก็จะสามารถใช้ชีวิตได้อย่างปกติเหมือนคนทั่วไป แต่ผลที่ตามมาจะยังคงอยู่ นั่นก็คือวรยุทธ์ที่เขามีนั้นอาจไม่สามารถกลับเป็นเหมือนเดิมและไม่สามารถฝึกฝนวรยุทธ์ได้อีก!" หลินหยางกล่าว

"แขนขาของเซิ่งเหวินสามารถต่อกลับเป็นเหมือนเดิมได้?" สุ่ยเซิ่งอู่ถามไปด้วยความเหลือเชื่อ

"แขนขาของเขาเพิ่งขาดลง มันยังไม่เน่าและถูกเก็บรักษาอย่างดี การจะต่อกลับไปจึงไม่ใช่เรื่องยากอะไร" หลินหยางกล่าว

เมื่อพูดจบ สุ่ยเซิ่งอู่ก็รู้สึกดีใจอย่างมากพร้อมกับคุกเข่าลงกับพื้นและก้มโขกศีรษะต่อหน้าหลินหยาง

"บุญคุณครั้งนี้ของหมอเทวดาหลิน ผมจะไม่มีวันลืม! อนาคตหากคุณต้องการผมเมื่อไรสามารถเรียกผมได้ตลอดเวลา ผมจะพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อตอบแทนในน้ำใจครั้งนี้ของคุณ!"

เมื่อทุกคนเห็นเข้าก็ต่างตกตะลึงอย่างมาก

เทียนเจียวลำดับสอง...กลับคุกเข่าโขกศีรษะให้หมอเทวดาหลิน!

หากไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง คงไม่มีใครเชื่อแน่นอน

"มีเทียนเจียวลำดับสามคอยติดตาม เทียนเจียวลำดับสองคุกเข่าให้...หมอเทวดาหลินคนนี้...น่าสะพรึงกลัวมากขนาดไหนกัน..."

หญิงชราเย่มองไปที่หลินหยางราวกับเขาเป็นเทพด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยายออกมาได้

สุ่ยเซิ่งเหวินถูกหามไปที่เรือนด้านหลังเพื่อรับการรักษาจากหลินหยาง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน