สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2336

"หมอ...หมอเทวดาหลิน? ?"

ในที่สุดก็มีคนร้องอุทานออกมาหลังจากมองไปที่ชายคนนั้น

"เป็นไปได้ยังไง..."

"หมอเทวดาหลินเขา...ทำไมยังมีชีวิตอยู่?"

"และเซียนเจิ้นเยว่ก็ยังอยู่...พวกเขาสองคน ไม่ใช่ว่ามีเพียงคนเดียวที่ยังมีชีวิตหรอกเหรอ?"

"นี่มันอะไรกันแน่?"

ทุกคนต่างสับสนงุนงง

ทุกคนต่างไม่เชื่อสายตาของตัวเอง

หลายคนต่างสังเกตเห็นบาดแผลตามร่างกายของเซียนเจิ้นเยว่ที่มีจำนวนมาก ทว่าหลินหยางกลับมีบาดแผลเพียงเล็กน้อยเท่านั้น จากนั้นก็ตัดสินใจว่าการต่อสู้ที่น่าสะพรึงกลัวครั้งนี้ หลินหยางน่าจะเป็นฝ่ายชนะ

"พวกคุณกำลังทำอะไร? รีบถอยกลับไปให้หมด!"

ขณะที่ทุกคนกำลังสับสนงุนงงนี้เอง เซียนเจิ้นเยว่ก็กวาดสายตามองอย่างเย็นชาและตะโกนเสียงดัง

ยอดฝีมือของทุกตระกูลต่างสะดุ้งและรีบถอยออกไป

"หมอเทวดาหลิน คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?"

คุณผู้หญิงเย่ถูกหลายคนประคองเพื่อเดินไปข้างหน้า

"ผมไม่เป็นไร คุณผู้หญิงไม่เป็นไรใช่ไหม?" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ไม่เป็นไร ทุกอย่างเป็นปกติ!"

คุณผู้หญิงเย่ยิ้มและมองไปที่เซียนเจิ้นเยว่อย่างประหลาดใจ "หมอเทวดาหลิน เอ่อ...ผลเป็นอย่างไรบ้าง?"

"อ้อ เราต่อสู้กันอย่างดุเดือด และผลที่ออกมาก็เสมอกัน เซียนเจิ้นเยว่ให้เกียรติผมและรับปากว่าจะไม่แก้แค้นหาเรื่องตระกูลเย่อีก เรื่องนี้ขอให้จบลงตรงนี้!" หลินหยางกล่าว

เมื่อพูดจบ คุณผู้หญิงเย่ก็ดีใจจนน้ำตาไหลออกมา

เธอรีบเดินไปคุกเข่าขอบคุณเซียนเจิ้นเยว่

"คุณเป็นคนใจกว้างและมีน้ำใจมาก ฉันยกย่องในตัวคุณมาก! ในเมื่อคุณไม่คิดจะเอาผิดอะไรต่อเรื่องนี้แล้ว ตระกูลเย่และฉันขอปกป้องสุสานของลูกชายคุณจนกว่าชีวิตจะหาไม่! เพื่อเป็นการชำระล้างความผิดของตระกูลเย่ด้วยเถอะ!"

เซียนเจิ้นเยว่กวาดสายตามองคุณผู้หญิงเย่และเมื่อเห็นความจริงใจของเธอ ทำให้ความโกรธที่มีในใจก็มลายหายไป

เธอพยักหน้า "ฉันรับรู้ได้ถึงความจริงใจของคุณแล้ว ส่วนเรื่องเฝ้าสุสานก็คงไม่ต้อง ฉันได้ใช้น้ำแข็งพันปีฝังศพของลูกชายของฉันไว้ในถ้ำแล้ว ตราบใดที่ฉันยังไม่ตาย ฉันจะก็คอยปกป้องดูแลเขา! ใครก็ไม่สามารถแตะต้องเขาได้!" เซียนเจิ้นเยว่กล่าวอย่างเย็นชา

คุณผู้หญิงเย่สะดุ้งและรีบก้มหน้า "อืม อืม..."

"น้ำแข็งพันปี?"

หลินหยางกลับตกใจและรีบหันไปมองเซียนเจิ้นเยว่พร้อมกับถามขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง "มันคือน้ำแข็งที่รวมตัวกันนับพันปีในสถานที่หนาวเหน็บที่บันทึกในตำราโบราณใช่ไหม?"

"อ้อ? หมอเทวดาหลินรู้จักน้ำแข็งพันปีด้วยเหรอ? ถูกต้อง นั่นคือน้ำแข็งที่ฉันเจอในสถานที่ที่หนาวเหน็บเพื่อคอยเก็บรักษาผิวหนังของลูกชายของฉันเอาไว้ ฉันใช้เวลากว่าสามปีเพื่อให้น้ำแข็งปกคลุมศพของลูกชายของฉันไว้ ทำให้ฉันมาที่ตระกูลเย่ช้าแบบนี้ มีน้ำแข็งอยู่ ทำให้ลูกชายของฉันจะอยู่กับฉันไปตลอด" เซียนเจิ้นเยว่กล่าวเสียงแหบแห้ง

หลินหยางกลับคิดอะไรในหัวและหลังจากครุ่นคิดก็เอ่ยปาก "ไม่ทราบว่าคุณฝังลูกชายคุณหลังจากที่เขาตายแล้วนานแค่ไหน?"

"หนึ่งวัน หมอเทวดาหลินถามทำไมเหรอ?" เซียนเจิ้นเยว่ถามด้วยความสงสัย

"ถ้าเป็นแบบนั้น ผมอาจทำให้ลูกชายของคุณฟื้นกลับขึ้นมาได้" หลินหยางกล่าว

เมื่อพูดออกไป เซียนเจิ้นเยว่ก็จับไหล่ของหลินหยางอย่างคนเสียสติโดยไม่สนใจบาดแผลของตัวเองแม้แต่นิดเดียว เธอร้องไห้ฟูมฟายและกล่าวด้วยเสียงสั่น "หมอเทวดาหลิน คุณ...คุณพูดจริงเหรอ?"

"ผมเองก็ไม่มั่นใจ แต่ก็พอมีทางเป็นไปได้" หลินหยางกล่าว

"พอแล้ว แค่นี่ก็พอแล้ว! หมอเทวดาหลิน คุณต้องช่วยลูกชายฉันด้วยนะ!"

เซียนเจิ้นเยว่คุกเข่าลงต่อหน้าหลินหยางและร้องไห้ฟูมฟายออกมา

อย่าว่าแต่โอกาสเพียงครึ่งเลย แต่ให้มีโอกาสเพียงน้อยนิดเธอก็รู้สึกมีหวังและดีใจอย่างมาก

ขอเพียงสามารถทำให้ลูกชายของเธอฟื้นคืนชีพกลับมาได้ ไม่ว่าจะให้เธอทำอะไร เธอก็ยอมทั้งนั้น!

"ต้าเซียนรีบลุกขึ้นเร็วเข้า" หลินหยางรีบประคองเซียนเจิ้นเยว่ขึ้นมาและกล่าวด้วยรอยยิ้ม "คุณวางใจได้ ผมจะพยายามช่วยอย่างสุดความสามารถ แต่ตอนนี้อาการของลูกชายคุณซับซ้อนอย่างมาก ผมเองเลยไม่กล้าพูดอะไรมากไป ทั้งหมดยังต้องดูกันอีกครั้งหลังจากการตรวจวินิจฉัย"

"หมอเทวดาหลินพูดถูก!" เซียนเจิ้นเยว่พยักหน้าและน้ำตาก็ยังคงไหลออกมา

"คุณเย่ซวินซิง!" หลินหยางหันไปเรียก

หลินหยางไม่พูดอะไรพร้อมกับกวาดสายตามองไปยังคุณชายใหญ่ตระกูลเป่ยและกางฝ่ามือออก

ผัวะ!

ขาข้างหนึ่งของเขาขาดลงทันทีและความเจ็บปวดทรมานนี้เองทำให้เขาแทบเป็นลมหมดสติไป

"คุณผู้ชาย!"

คนของตระกูลเป่ยต่างรีบประคองเขาขึ้นมาโดยไม่กล้าแสดงความโกรธ

"เดิมทีผมคิดจะฆ่าคุณ แต่คนอย่างคุณไม่เหมาะที่จะตายด้วยเงื้อมมือของผม ผมทำให้ขาคุณขาดข้างหนึ่งก่อนเพื่อเป็นการตักเตือน หวังว่าอนาคตคุณจะเป็นคนดี หากยังกล้าทำเรื่องชั่วแบบนี้อีก ผมฆ่าคุณไม่เหลือแม้แต่ซากศพแน่!" หลินหยางกล่าวอย่างเย็นชา

"ครับ...ครับ...ขอบคุณมากหมอเทวดาหลิน ขอบคุณมากจริงๆ..." คุณชายใหญ่ตระกูลเป่ยกล่าวเสียงสั่นและหน้าถอดสี

คุณผู้หญิงเย่เดินถือไม้เท้าเข้าไปพร้อมกับกล่าวเสียงดัง "ทุกคน เรื่องราววันนี้ ฉันขอเป็นตัวแทนตระกูลเย่ไม่ขอเอาผิดกับทุกคน และหวังเพียงทุกคนจะคอยช่วยเหลือตระกูลเย่ของฉันสร้างบ้านขึ้นมาใหม่ หากทุกตอบตกลง ต่อไปเราทุกคนก็จะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน! ทุกคนว่ายังไง?"

เมื่อพูดจบ บรรดาผู้นำของทุกตระกูลที่มีสีหน้าเศร้าหมองก็ต่างมองไปที่คุณผู้หญิงเย่อย่างตกใจ

"คุณผู้หญิงพูดจริงเหรอ?"

ผู้นำตระกูลจ้าวเป็นคนแรกที่ตะโกนขึ้นมา

"ฉันขอสาบานตรงนี้ว่าจากนี้ต่อไป คนของตระกูลเย่ทุกคนจะไม่เอาผิดต่อเรื่องนี้ ทุกคนวางใจได้" คุณผู้หญิงเย่กล่าว

ผู้นำตระกูลจ้าวดีใจจนหน้าแดงและรีบขอบคุณ "คุณผู้หญิงจิตใจกว้างขวางมาก ผมรู้สึกผิดอย่างมาก ตระกูลจ้าวยอมออกแรงเพื่อช่วยตระกูลเย่ก่อสร้างบ้านขึ้นมาใหม่ครับ!"

"คุณผู้หญิงเย่ ตระกูลเซี่ยวก็เช่นกัน"

"คุณผู้หญิงเย่ เรื่องวันนี้ ตระกูลหลี่รู้สึกผิดอย่างมาก ผมขอเป็นตัวแทนทุกคนเพื่อส่งคนของตระกูลมาช่วยในการซ่อมแซมบ้านด้วยครับ!"

"ผมด้วย!"

"ผมก็เช่นกัน!"

"ตระกูลหวางของเราก็ด้วย!"

ทุกคนต่างตะโกนออกไปพร้อมกับแสดงความเคารพคุณผู้หญิงเย่อย่างจริงใจ