สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2339

หัวหน้าเทียนเจียว...

หัวใจของหลินหยางรัดกุม

สุ่ยเซิ่งอู่ เทียนเจียวอันดับสอง หลินหยางเคยเห็นแล้ว

อีกอย่างสุ่ยเซิ่งอู่กล่าวว่าเขาหมดหนทางและสิ้นหวังเมื่อเผชิญกับหัวหน้าเทียนเจียว ซึ่งแสดงให้เห็นว่าหัวหน้าเทียนเจียวคนนี้น่ากลัวเพียงใด

ถ้าเป็นเช่นนั้น มันสมเหตุสมผลแล้วที่หัวหน้าเทียนเจียวจะอาศัยอยู่ในพื้นที่ต้องห้ามอย่างภูเขาศักดิ์สิทธิ์

หลินหยางไม่ได้ตั้งใจที่จะเข้าไปในภูเขาศักดิ์สิทธิ์ หลังจากเก็บกระเป๋าของเขาแล้ว เขาก็ไปที่เชิงเขาภูเขาศักดิ์สิทธิ์พร้อมกับเซียนเจิ้นเยว่

ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ตั้งอยู่ในดินแดนไร้มนุษย์ทางตะวันตกเฉียงเหนือของจีน

ที่นี่ไม่มีแม้แต่สัญญาณโทรศัพท์ เมื่อก่อนมีกลุ่มคนที่ชอบเที่ยวอยากเดินป่าผ่านดินแดนไร้ผู้คน แต่เกือบทั้งหมดที่ก้าวเข้าข้างในต่างก็หายตัวอย่างไร้ร่องรอย

จนถึงตอนนี้ยังไม่มีกลุ่มคนชอบท่องเที่ยวคนไหนกล้ามาที่นี่

ทั้งสองขึ้นเครื่องบินส่วนตัวที่หม่าไห่จัดเตรียมไว้ไปยังเมืองชายแดนนอกดินแดนไร้มนุษย์ หลังจากลงจากเครื่องบิน ยานพาหนะก็พาพวกเขาทั้งสองไปที่ชานเมืองของดินแดนไร้มนุษย์

สำหรับเส้นทางที่เหลือ หลินหยางสามารถขับรถได้ด้วยตัวเองเท่านั้น

ท้ายที่สุดแล้วแม้แต่ชาวบ้านในพื้นก็ไม่กล้าที่จะเข้าไป

“สถานที่นี้เต็มไปด้วยอากาศเป็นพิษของป่าเขตร้อน คนธรรมดามาที่นี่แล้วถ้าบังเอิญก้าวเข้าไปในอากาศเป็นพิษของป่าเขตร้อนอย่างไม่ทันระวังตัว ก็จะหมดสติไป ถ้าไม่มีใครช่วยรักษา อย่างมากก็ตายภายในวันเดียว อย่างไรก็ตาม พวกโง่เขลามักชอบเสี่ยง"

เซียนเจิ้นเยว่พูดในขณะที่กำกับเส้นทางของหลินหยาง

ทำตามเส้นทางที่ระบุโดยเซียนเจิ้นเยว่

บนถนน คุณสามารถเห็นศพของนักท่องเที่ยวจำนวนมาก

มีแม้กระทั่งรูปร่างที่ไม่เหมือนใคร

หลินหยางมองไปที่ศพและพบว่าพวกเขาแต่งตัวแปลกๆ มีมีดดาบอยู่บนร่างกาย

“คนเหล่านี้คือใคร?”หลินหยางขมวดคิ้วและถาม

"อยากจะมาที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์เพื่อแสวงหาความเป็นอมตะ แต่ว่าบุคคลที่น่ากลัวเหล่านั้นในภูเขาศักดิ์สิทธิ์จะสนใจพวกเขาได้อย่างไร อีกอย่าง ไม่มีองค์เทพเทวดาในโลกนี้ แต่คนโง่เขลาเหล่านี้ยังคงตามหาอย่างยากลำบาก!” เซียนเจิ้นเยว่ส่ายหัวและหัวเราะเบา ๆ

“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ทำไมคุณถึงเรียกตัวเองว่าเป็นเทวดาล่ะ” หลินหยางถามด้วยความสงสัย

"เซียนเจิ้นเยว่ชื่อนี้ไม่ใช่ฉันตั้งมาแต่แรก ชื่อเดิมของฉันคืออู่เจิ้นเยว่ แต่มีคนที่ว่างไม่มีอะไรทำเหล่านั้นบอกต่อปากต่อปาก คุยโม้ราวกับฉันดูเหมือนเทวดา นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันถูกเรียกว่าเซียนเจิ้นเยว่อันที่จริงฉันแค่คนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น! ฉันไม่สามารถหลีกหนีจากเกิดแก่เจ็บตายได้ ถ้าฉันเป็นเทวดาจริงๆ ฉันจะไม่ชุบชีวิตลูกชายของฉันได้อย่างไร?” เซียนเจิ้นเยว่ยิ้มอย่างขมขื่น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเย้ยหยันตัวเอง

หลินหยางไม่ได้พูดอะไร

หลังจากขับรถอยู่อย่างนี้มาเป็นเวลาสี่ชั่วโมงเต็ม รถก็หยุดอยู่หน้าภูเขาลูกใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยหมอกควันหนาทึบ

"ที่นี่แหล่ะ! ตรงหน้าคุณนี้ เป็นพื้นที่ต้องห้ามของภูเขาศักดิ์สิทธิ์! มันเต็มไปด้วยควันพิษของเขตร้อน งูพิษและสัตว์ร้ายโผล่ออกมาไม่รู้จบ มีดอกไม้และพืชแปลกๆ แน่นอน สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่อันตรายที่สุด แต่สิ่งที่อันตรายที่สุดคือผู้ทรงพลังที่ยึดครองการฝึกฝน ว่ากันว่าสถานที่แห่งนี้เป็นดินแดนแห่งพรอันล้ำค่า ดังนั้นผู้ทรงพลังเหล่านี้จึงยึดครองโดยพลการ ณ ที่แห่งนี้ แบ่งเขตพื้นที่เพื่อฝึกฝน พวกเขาไม่อนุญาตให้ผู้คนย่ำเท้าเข้าไปในเขตพื้นที่ของพวกเขา เมื่อเผลอเข้าไปในดินแดน ก็จะเป็นทางตัน ดังนั้นถึงแม้ว่าเป็นฉัน ก็ไม่กล้าย่างเท้าเข้าไปตามใจชอบ จึงได้แต่หาถ้ำที่เชิงเขาเพื่อฝึกฝน”

หลังจากพูดจบ เซียนเจิ้นเยว่ก็ลงจากรถ นำทางไปข้างหน้า

หลินหยางรีบตามไป

ในไม่ช้า ทั้งสองก็มาถึงถ้ำของเซียนเจิ้นเยว่

ที่หนึ่งที่ซ่อนอยู่ในถ้ำที่เชิงเขาในป่าทึบ

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาเข้าไปในถ้ำ หลินหยางรู้สึกความเยือดเย็นที่ไม่ธรรมดา

นอกจากนี้ยังมีกลิ่นหอมที่ทำให้มึนเมาในอากาศอีกด้วย

"กลิ่นนี้?"

หลินหยางตกใจทันที มองไปที่ภายในถ้ำด้วยดวงตาที่ร้อนแรง ถามอย่างกังวลว่า "มีพืชพันธุ์อยู่ในถ้ำหรือไม่"

“มีพืชพันธุ์ในนี้จริง ฉันก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ก็เลยไม่ได้สนใจ ทำไมเหรอ? หมอเทวดาหลินรู้หรือไม่ว่านั่นคืออะไร?” เซียนเจิ้นเยว่เอียงศรีษะถาม

หลินหยางไม่ตอบ แต่วิ่งเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าถ้ำจะไม่ใหญ่นัก แต่ก็ลึกมาก และมีชั้นดินเรืองแสงอยู่ภายในถ้ำ

หลินหยางมองไปที่ดิน นั่งยองๆ ลงเพื่อตรวจสอบทันที

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน