สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2353

ทั้งสองคนแปลกใจ

หลินหยางคิดจะให้พวกเขาทำงานอะไร?

ภายในใจกระวนกระวาย ทั้งสองคนตามหลินหยางเข้ามาด้านในห้องต้มยา

พอเข้าไปในห้อง กลิ่นอายของยาก็โชยมา

ทั้งสองมองไป ตื่นตะลึงทันที

พวกเขาเห็นหม้อขนาดใหญ่ห้าใบสูงสามเมตรวางอยู่ในห้อง

หม้อแต่ละใบทำมาจากทองแดง มันหนาอย่างไม่มีอะไรมาเทียบได้

ภายใต้หม้อต้มไม่ได้ถูกทำให้ร้อนด้วยอุปกรณ์อุตสาหกรรม เช่น ก๊าซถ่านหินและก๊าซธรรมชาติ แต่จะซ้อนด้วยไม้แบบดั้งเดิมอยู่

แต่ไม้เหล่านี้ไม่ใช่วัตถุดิบธรรมดา ทุกส่วนเป็นสีแดง เหมือนก้อนถ่านที่แดงแผดเผา แปลกประหลาดอย่างมาก

“ยินดีต้อนรับเข้าสู่ห้องปรุงยาของผม พูดตามความเป็นจริง ถ้าไม่ใช่คนที่เชื่อใจได้ คนธรรมดาทั่วไปผมไม่มีทางมาที่นี่นะ”หลินหยางยิ้มพูดขึ้น

“คุณต้องการให้พวกเราทำอะไร?”เสิ่นเหนียนหัวเบิกตาโพลงกว้างมองรอบๆ อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น

“ง่ายมาก ช่วยผมก่อไฟ”

“ก่อไฟ?”

“ใช่!”

“ง่ายขนาดนั้นเลย?”

“ถ้าพวกคุณคิดว่ามันง่าย อย่างนั้นคุณก็เข้าใจผิดแล้ว ไฟที่ผมต้องการ ไม่ใช่ไฟธรรมดา แต่มันคือไฟที่ต้องติดขึ้นลงเป็นลูกคลื่นได้ทุกเมื่อ!”

หลินหยางดีดนิ้วมือ

ฟิ้ว!

เข็มอันหนึ่งลอยออกไป กระทบฟืนสีแดงใต้หม้อขนาดใหญ่

ชั่วพริบตาเดียว ฟืนสีแดงก็ลุกไหม้ และเปลวไฟสีเลือดก็ลุกโชนขึ้นมาทันที

ทั้งสองตื่นตะลึง

เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นเปลวไฟแบบนี้

“นี่คือไม้โลหิตคาร์บอน ซึ่งเป็นพืชชนิดหนึ่งที่เติบโตในหนองน้ำที่เต็มไปด้วยอากาศเป็นพิษที่ชั้นในป่าเขตร้อน เช่นเดียวกับดอกซากศพ พวกมันจะดึงดูดสัตว์ใกล้เคียงให้จำศีลใต้ต้นไม้ แล้วกลืนกินพวกมันทีละน้อย ต้นไม้โลหิตคาร์บอนนี้พวกมันมีค่ามาก และผมใช้เงินจำนวนมากเพื่อรวบรวมมันมาไว้ เปลวไฟที่เกิดจากไม้ชนิดนี้มีคุณภาพสูงสุด แต่ถ้าผมใช้มันในการต้มปรุงยา อุณหภูมิของเปลวไฟจะต้องไม่หยุดอยู่ที่อุณหภูมิเพียงชั้นเดียว”

พูดถึงตรงนี้ หลินหยางก็หมอบลงอยู่ตรงหน้าเปลวไฟ พร้อมกับใช้มือพัดเร่งปฏิกิริยาเล็กน้อย

ชั่วพริบตาเดียว เปลวไฟนั้นก็กลายเป็นสีขาวขึ้นมา มันพร่างพราวราวกับแสงแดดจ้าที่แผดเผา ทำให้ไม่สามารถมองตรงๆได้

“นี่คือเปลวไฟที่อยู่ระดับหมื่นกว่าองศา!”หลินหยางพูดอย่างราบเรียบ

ดวงตาของเสิ่นเหนียนหัวกับไป๋หนานหลีกรอกกลิ้งไปมา พวกเขาไม่อยากจะเชื่อเลย

แม้จะอยู่ห่างกันราวสิบกว่าเมตร แต่พวกเขาก็สัมผัสได้ถึงความร้อนบนผิวหนัง เหมือนกับว่าชุดกำลังลุกไหม้

แต่วินาทีถัดมา จู่ๆฝ่ามือของหลินหยางก็เคลื่อนไหวเล็กน้อย

ชั่วพริบตาเดียว เปลวไฟสีขาวก็แปรเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินอ่อน มันช่างอบอุ่นและนุ่มนวล

“นี่คือการเรืองแสง อยู่ที่ยี่สิบสามสิบองศา”หลินหยางพูดขึ้น

ทั้งสองคนมองอย่างไม่อยากจะเชื่อ

อุณหภูมินี้ขึ้นและลดอย่างรวดเร็ว

ฝีมือของหลินหยาง ทำให้คนตื่นตะลึงมาก

“การควบคุมเปลวไฟนั้นเหนื่อยมาก ต้องแม่นยำและระมัดระวังรอบคอบมาก ผมเห็นว่าพวกคุณคนหนึ่งกำลังเล่นอาวุธลับ และอีกคนกำลังเล่นกระบี่อ่อน น่าจะมีความแม่นยำมากเต็มเปี่ยม เพราะฉะนั้นผมจึงอยากให้พวกคุณช่วยผมควบคุมเปลวไฟ และช่วยผมกลั่นปรุงยาด้วย ! "หลินหยางพูดขึ้น

เสิ่นเหนียนหัวพยักหน้า

แต่ไป๋หนานหลีกลับมีความคิดหนึ่งขึ้นมา เลยแกล้งทำเป็นถามว่า“หมอเทวดาหลิน กลั่นปรุงยาอะไรทำไมถึงยุ่งยากขนาดนี้? แถมยังต้องเคร่งครัดกับไฟขนาดนี้ด้วย?”

“คุณอยากรู้เหรอ?”หลินหยางจ้องเขาแล้วถาม

ไป๋หนานหลีหายใจถี่ยิบ ยิ้มพูดว่า“ผมแค่แปลกใจ”

“ไม่จำเป็นต้องแปลกใจ รอกลั่นชุดแรกออกมาได้ ผมจะมอบให้พวกคุณหนึ่งเม็ด”

หลินหยางไม่อธิบาย เขาเพียงแค่ยิ้มอย่างราบเรียบ แล้วเดินไปอีกด้านเพื่อเตรียม

เสิ่นเหนียนหัวสีหน้าไม่เป็นธรรมชาติ เข้าไปใกล้ไป๋หนานหลี แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า“คนคนนี้คงไม่ใช่เอาเรามาทดลองยาหรอกใช่ไหม?”

“พูดยาก….เรื่องก่อไฟ ทำไมต้องให้พวกเรามาทำ? อาจจะเอาพวกเราทดลองยาตัวใหม่ก็ได้”ไป๋หนานหลีสีหน้าอึมครึมพูดขึ้น

“แล้วจะทำยังไงดี?”เสิ่นเหนียนหัวพึมพำถาม

“ทำให้เขาเชื่อใจก่อน ค่อยหาโอกาส…ลงมือ!”

เมื่อหลินหยางที่กลั่นปรุงยาอยู่เพียงลำพังด้านนี้เห็น นิ้วมือจึงเคลื่อนไหว

ฟิ้วๆๆ….

เข็มเงินลอยมา แทงเข้าไปในร่างกายของทั้งสอง

ชั่วพริบตาเดียว ลมปราณของทั้งสองที่ห่อเหี่ยวก็ฟื้นฟูขึ้นมาอีกครั้ง

“มหัศจรรย์!”

ทั้งสองคนตาเป็นประกาย

“หนานหลี คิดไม่ถึงว่าเข็มเล็กๆ จะสามารถทำให้พวกเรามีแรงขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง! หมอเทวดาหลิน ชื่อเสียงสมคำล่ำลือจริงๆ!”เสิ่นเหนียนหัวพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“โดดเด่นจริงๆ เหนียนหัว บางทีพวกเราก็ใช้ประโยชน์จากเข็มเงินนี้ของเขา ฝึกวิชาฌาน เพิ่มพูนทักษะให้บรรลุได้นะ!”ไป๋หนานหลีพูดขึ้น

เสิ่นเหนียนหัวพยักหน้า“แต่ก่อนตอนที่ฝึกฝน พอเหนื่อยล้า อย่างน้อยต้องใช้เวลาวันหนึ่งเพื่อฟื้นฟู แต่พอมีเข็มเงินนี้ ชั่วพริบตาเดียวก็ฟื้นฟูละ เมื่อเป็นแบบนี้ การฝึกฝนจะต้องเพิ่มพูนรวดเร็วมากขึ้นหลายเท่าตัวแน่นอน

“เร็วเข้า รีบพัดเร่งปฏิกิริยา!”

“ได้!”

ทั้งสองคนกลายเป็นตั้งอกตั้งใจขึ้นมา

เมื่อผ่านไปห้าชั่วโมง

ทั้งสองคนเหนื่อยล้าอยู่บนพื้น

เวลานี้วินาทีนี้ พวกเขาตัวเปียกชื้น ต่อให้หลินหยางใช้เข็มเงินยังไง ก็ไม่สามารถฟื้นฟูเลือดลมปราณของพวกเขาได้

พวกเขาแทบจะหยุดหายใจ

หลินหยางยืดตัวตรงลุกขึ้น เขาเดินไปเปิดฝาหม้อออก

ชั่วพริบตาเดียว กลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่วทั้งห้องปรุงยา

“คุณภาพดีมาก ดูอย่างนี้พวกคุณควบคุมอุณหภูมิได้ดีพอสมควรเลยนะ”หลินหยางพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

ทั้งสองคนมองเขาด้วยสายตาที่เหนื่อยล้า ไม่พูดอะไรออกมา

พวกเขาเห็นหลินหยางควักเอายาออกมาสองเม็ด จากนั้นเอาให้พวกเขาสองคน

“กินเถอะ”