สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2352

ฮู!

กลิ่นอายสีเหลืองทองอร่ามพัดลอยออกมาจากหน้าผา

คนที่อยู่เบื้องล่างมองมา สายตาจับจ้องมองกลิ่นอายนั้น แต่ละคนจดจ่อไม่กล้าแม้แต่กระพริบตา

ไม่นาน กลิ่นอายสีทองอร่ามก็ค่อยๆดิ่งลง กระจายมาทางด้านนี้

คนที่อยู่เบื้องล่างราวกับคนบ้า พากันพยายามไปแย่งชิง อ้าปากสูดลมหายใจเข้าปอด หมายจะให้กลิ่นอายเข้าสู่ร่างกาย

การแย่งชิงแบบนี้ เหมือนกับแย่งชิงอาหาร ด้านล่างหน้าผากำลังอลหม่าน

แต่คนที่ยืนอยู่บนยอดผากำลังจ้องมองสิ่งนี้ด้วยสายตาเย็นชา

กลิ่นอายสีทองอร่ามนี้เขาเพียงแค่ทอดถอนใจออกมาเฉยๆ ไม่ได้มีประโยชน์อะไรกับเขาเลย แต่สำหรับคนที่อยู่ด้านล้าง การทะลวงณานเพิ่มพลังเป็นอะไรที่วิเศษมาก

“มดยังไงก็คือมด ใช้นิ้วมือแหย่เข้าไป ก็สามารถล่อพวกเขาออกมาได้ พากันแห่กันชิงสิ่งของ น่าเศร้า น่าสงสาร น่าหดหู่”คนที่อยู่บนหน้าผาส่ายหน้า สีหน้าเฉยเมยมองไปทางกลุ่มคนพวกนั้น

เวลานี้ ด้านหลังของผู้ชายมีเสียงฝีเท้าเดินมา

เขาหันไปมองเล็กน้อย

“น้อมเคารนายท่าน!”ชายวัยกลางคนที่อยู่ด้านหลังน้อมกราบอยู่ที่พื้น ไม่กล้าลุกขึ้น

“มีเรื่องอะไร?”ฝ่ายชายจ้องมองออกไปไกลแสนไกลอีกครั้ง และถามขึ้นอย่างราบเรียบ

“กราบเรียนนายท่าน นายน้อยกลับมาแล้วครับ แต่ตอนนี้เขาอยู่ที่หอจิ้งซิน!”คนที่อยู่บนพื้นคุกเข่าพูดด้วยความเคารพ

ฝ่ายชายสายตาหวั่นไหว

หอจิ้งซินเป็นสถานที่แบบไหน พวกผู้ชายย่อมรู้ดี

ถ้าไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ปกติจะไม่ไปสถานที่แบบนั้น

“ใครทำ?”ฝ่ายชายถามอย่างราบเรียบ

“หลงชวน สุ่ยเซิ่งอู่!”

“เขามีความกล้านี้ด้วย?”

“ถูกบีบคั้น เดิมทีสุ่ยเซิ่งอู่คิดที่จะแกล้งยอมแพ้ แล้วเอาตำแหน่งผู้ปราดเปรื่องอันดับสองให้นายน้อย แต่นายน้อยรู้สึกว่าสุ่ยเซิ่งอู่ไม่ตาย มันไม่พอที่จะยืนยันความสามารถของเขา เลยจะฆ่าตระกูลสุ่ยยกครัว สุ่ยเซิ่งอู่ถูกบีบคั้นหนัก เลยลงมือทำร้ายนายน้อย แต่สุดท้ายโชคดีที่เขายังนึกเกรงกลัวอำนาจของนายท่าน เลยไม่กล้าทำให้ตาย”คนที่คุกเข่าตอบด้วยความเคารพนับถือ

“อาเหิงไม่เข้าใจธรรมชาติของมนุษย์ ถึงแม้อยากจะฆ่าครอบครัวสุ่ยเซิ่งอู่ แต่พอฆ่าเซิ่งอู่เสร็จ แล้วฆ่าก็จบ”ฝ่ายชายพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

“นายท่านพูดถูก”

“ถึงแม้เซิ่งอู่ไม่ได้ฆ่านายน้อย แต่กล้าจะตอบโต้แบบนี้ เขามีโทษถึงตายแล้ว เรียกฝูลี่ว์โซ่วสี่ให้ปฏิบัติการได้ มุ่งหน้าไปที่หลงชวนก่อนเลย เอาคนของตระกูลสุ่ยและคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องมาแขวนไว้ที่เชิงเขาศักดิ์สิทธิ์ จากนั้นค่อยฉีกเนื้อร่อนกระดูกสุ่ยเซิ่งอู่ แยกออกเป็นพันชิ้นแล้วเอามาให้ฉัน!”ฝ่ายชายพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

“รับทราบ นายท่าน!”

คนผู้นั้นตอบรับด้วยความเคารพ จากนั้นหมุนตัวเดินออกไป

ฝ่ายชายเบนสายตากลับไปมองไกลๆอีกครั้ง เขาทอดถอนหายใจออกมาอีกครั้ง จนกลิ่นอายสีเหลืองทองอร่าสะพรั่งออกมา

……

สถานบันการแพทย์พรรคซวนอี

ภายในห้องประชุมอันมืดสลัว ผู้หญิงชุดขาวกับชายหนุ่มนั่งกระวนกระวายใจอยู่

ปึง!

เวลานี้ ประตูใหญ่ของห้องประชุมถูกคนผลักเข้ามา

ตามด้วยเงาร่างหนึ่งเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

นั่นก็คือหลินหยาง

เขาคาบบุหรี่อยู่ สีหน้าไร้อารมณ์ หลังจากเข้ามาด้านในก็นั่งลงตรงหน้าทั้งสองคน

“ชื่ออะไรกัน?”หลินหยางถามอย่างราบเรียบ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน