สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 236

แต่ไม่นาน มีคนอีกคนเดินเข้ามาในห้องวีไอพีพร้อมกับโทรศัพท์ในมือ

"เถ้าแก่ เมื่อกี้สำนักงานใหญ่โทรมา"

"มีเรื่องอะไร?"

"ธนาคารต่างๆขอให้ทางเราชำระหนี้ทันที ถ้าหากไม่ชำระหนี้ พวกเขาขอให้ทางเราใช้อสังหาริมทรัพย์ไปจำนอง! โดยพวกเขาจงบอกว่าต้องการบ้านซื่อจี้ห๋าวชิงในเมืองเจียงเฉิน!" คนคนนั้นพูดขึ้นอย่างเร่งด่วน

"อะไรนะ?"

เฉาเวยตกตะลึง

ในตอนนั้นเอง มีคนอีกหลายคนเดินเข้ามาพร้อมโทรศัพท์ สีหน้าของแต่ละคนดูก็วนกระวายมาก

"เถ้าแก่ มีคนมาตรวจสอบพื้นที่วิลล่าของเรา พวกเขาบอกว่ามาตรการรักษาความปลอดภัยของเราไม่ผ่านมาตรฐาน"

"เถ้าแก่ บ้านหลายหลังในพื้นที่วิลล่าถูกสั่งปิดแล้ว ทางโน้นบอกว่าวัสดุที่ใช้ไม่ได้มาตรฐาน"

"เถ้าแก่…"

เสียงพูดดังขึ้นไม่หยุด

เฉาเวยมองดูคนพวกนี้ด้วยความเหม่อลอย ตอนนี้เขาพูดอะไรไม่ออกแล้ว

ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะน้ำชาเริ่มสั่น

มันเป็นโทรศัพท์ของเฉาเวย

เฉาเวยกวาดสายตามองเบอร์ที่โทรเข้าแวบหนึ่ง เขาถึงกับสะดุ้งตกใจจนล้มก้นทิ่มลงไปกับพื้น คงอยู่ในท่านั้นสักพักใหญ่

เขายื่นมือที่สั่นเทาออกไป หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างระมัดระวัง ใช้นิ้วมือกดรับสาย…

"เสี่ยวเฉา! ผมรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว รีบไปขอโทษหมอเทวดาหลินเถอะ…"

เสียงที่ดังขึ้นจากปลายสายแหบแห้งมาก

หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ สีหน้าของเฉาเวยถูกปกคลุมด้วยความสิ้นหวัง หัวใจรู้สึกเย็นวูบไปหมด

หมอเทวดาหลินสามารถเชิญได้แม้กระทั่งคนคนนี้…

ตกลงเขา…เป็นผู้วิเศษมาจากไหนกันแน่?

หลังจากกดวางสาย

เฉาเวยยังคงทรุดตัวนั่งอยู่บนพื้นด้วยร่างกายที่สั่นเทา หัวสมองเหมือนกำลังถูกต้มในน้ำเดือดจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว

"ทำไมถึงเป็นแบบนี้…"

เฉาเวยพูดพึมพำไม่หยุด

"นายท่าน อิทธิพลของหมอเทวดาหลิน…น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?" มีคนเดินออกจากมุมมืดพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

ร่างกายของเฉาเวยสั่นเทาไปหมด ขี้เกียจอธิบายให้คนคนนั้นฟัง เขาตะโกนเสียงดัง "เร็วเข้า รีบเก็บของ ถอนตัวเดี๋ยวนี้ ออกจากที่นี่ก่อนเที่ยงคืน เร็วเข้า! เร็ว!"

"นายท่าน…คุณเอาจริงเหรอ?" คนที่อยู่ในมุมมืดถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

"เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว เร็ว!"

คนที่ยืนอยู่ในมุมมืดไม่พูดอะไร เขาก้าวถอยหลังกลับเข้าไปในมุมมืดอีกครั้ง

ไม่นาน แผนกฝ่ายขายโทรศัพท์ออกไปทั้งหมดสามสิบกว่าสายในเวลาไม่ถึงสิบนาที

ส่วนเฉาเวยก็ไม่ได้นิ่งเฉย เขาแทบจะโทรศัพท์หาชมรมศิลปะการต่อสู้ของตระกูลหม่านในทันที

"เถ้าแก่เฉา มีอะไรอีก?"

หม่านชางซื๋อที่อยู่ทางปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงที่เกียจคร้านเล็กน้อย

ผู้ที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มักจะนอนตรงต่อเวลาเสมอ ดึกขนาดนี้มันถึงเวลานอนของเขาแล้ว ย่อมไม่ชอบให้มีคนอื่นมารบกวน

"นายท่านสอง ผมขอถามคุณหน่อย พวกคุณส่งคนของตระกูลหม่านไปเล่นงานหมอเทวดาหลินใช่หรือเปล่า?" เฉาเวยถามด้วยความร้อนรน

"ใช่" หม่านชางซื๋อตอบกลับเพียงแค่คำเดียว

"เร็วเข้า รีบสั่งให้คนของคุณกลับมาเดี๋ยวนี้ ห้ามแตะต้องหมอเทวดาหลินเด็ดขาด!" เฉาเวยพูดด้วยความร้อนรน

คำพูดประโยคนี้ทำให้หม่านชางซื๋อรู้สึกอึ้ง เขาถามด้วยความสงสัย "เถ้าแก่เฉา คุณหมายความว่ายังไง? ทำไมตระกูลหม่านของผมถึงแต่ต้องแพทย์แผนจีนคนหนึ่งไม่ได้?"

"เขาไม่ได้เป็นแพทย์แผนจีนธรรมดาทั่วไป! เบื้องหลังของเขามีกลุ่มอิทธิพลขนาดใหญ่คอยสนับสนุน!" เฉาเวยพูด

"เบื้องหลังของเขามีอิทธิพลอะไร?" หม่านชางซื๋อรีบถาม

"เรื่อง…เรื่องนี้ผมพูดไม่ได้ เอาเป็นว่าคุณแค่รู้เอาไว้ว่าไม่ควรไปยุ่งกับคนคนนี้ก็พอแล้ว!" เฉาเวยพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ่มต่ำ

"เหอะเหอะ เฉาเวย คำพูดของคุณน่าสนใจดี ไม่ควรไปยุ่งกับเขา แล้วควรจะมายุ่งกับตระกูลหม่านเหรอ? คุณเห็นพวกเราเป็นตัวอะไรไปแล้ว?" หม่านชางซื๋อหัวเราะ

เฉาเวยไม่รู้ควรจะตอบยังไง

เดิมทีเขาก็ไม่อยากยุ่งเรื่องนี้ แต่ถ้าหากทางโน้นตรวจสอบขึ้นมา เกรงว่าเขาเองก็ต้องรับผิดชอบ ดังนั้นเขาจึงยินดีที่จะเป็นคนไกลเกลี่ย!

"ช่างเถอะ! ในเมื่อเถ้าแก่เฉาถึงขั้นโทรหาผมด้วยขนาดนี้ ผมหม่านชางซื๋อก็ไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักแยกแยะอะไรเลย ผมตอบตกลงคุณ ผมจะไม่ทำอะไรเขาก็ได้ แต่ผมก็หวังว่าเรื่องนี้มันจะจบแค่นี้!" หม่านชางซื๋อพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"เรื่องนี้…เกรงว่าคงจะไม่ได้ หมอเทวดาหลินจะต้องตามเรื่องนี้ให้ถึงที่สุดแน่นอน…" เฉาเวยลังเลสักพักแล้วพูด

"แล้วความหมายของคุณคือ?" หม่านชางซื๋อพูดด้วยน้ำเสียงที่สูงขึ้น

"คุณ…คุณเป็นตัวแทนของตระกูลหม่าน…ไปขอโทษหมอเทวดาหลิน ผมคิดว่าแบบนี้ถึงจะสามารถจบเรื่องนี้…" เฉาเวยเม้มริมฝีปากของตัวเองแล้วพูด

"เฉาเวย ผมว่าคุณบ้าไปแล้ว!" หม่านชางซื๋อกระโดดลุกขึ้นตะคอกเสียงดัง

"นายท่านสอง! ที่ผมพูดแบบนี้ก็เพราะหวังดีต่อตระกูลหม่านของคุณ!"