สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 237

"พี่เขย ใครโทรศัพท์มาเหรอ?" ซูเสี่ยวชิงถามด้วยความเป็นห่วง

"ไม่มีอะไร ก็แค่เรื่องงาน" หลินหยางยิ้มแล้วยิ้มอีก

"งาน? พี่เขยหลิน ผมได้ยินมาว่าคุณทำงานกวาดพื้นที่คลีนิคไม่ใช่เหรอ? ดึกขนาดนี้แล้ว หรือว่ามีคนสั่งให้คุณไปกวาดพื้น?" ในตอนนั้นเอง เด็กหนุ่มย่อมผมสีน้ำเงินคนหนึ่งยิ้มแล้วพูด

"อาเหมา นายพูดอะไรของนาย?" ซูเสี่ยวชิงรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที

"ฉันก็แค่ลองถามดูเฉยๆ" อาเหมายักไหล่

"อาเหมา นายอย่าพูดจาส่งเดช ก่อนหน้านี้ฉันได้ยินมาว่าพี่เขยหลินจัดรถลัมโบกินี่ส่งเสี่ยวชิงไปโรงเรียนด้วย!" เด็กผู้หญิงที่ชื่อหลินจื่อหยูขมวดคิ้วพูด

เธอสังเกตหลินหยางมาโดยตลอด

ถึงแม้หลินหยางจะเปลี่ยนรูปลักษณ์ ความหล่อเหลาของเขาลดลงไปเยอะมาก แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นก็ยังสามารถเทียบกับดาราระดับแนวหน้า ไม่ใช่สิ่งที่เด็กผู้ชายคนเมื่อกี้สามารถเทียบได้เลยแม้แต่นิดเดียว

"จื่อหยู เธอเชื่อเรื่องนี้ด้วยเหรอ? เธอเห็นกับตาตัวเองหรือเปล่าว่าเสี่ยวชิงนั่งรถลัมโบกินี่ไปโรงเรียน?" เด็กหนุ่มโห่วจื่อด้านข้างหัวเราะแล้วพูด

"ไม่เคยเห็น" หลินจื่อหยูส่ายหัว

ถึงแม้หลินหยางจะจัดรถให้ในตอนนั้น แต่ซูเสี่ยวชิงปฏิเสธ

เธอไม่อยากเป็นที่สนใจ

"พวกนายพูดอะไรของพวกนาย? พี่เขยของฉันไม่ใช่คนไร้ประโยชน์อย่างที่พวกนายคิด! พวกนายก็แค่ไม่เข้าใจเขา!" ซูเสี่ยวชิงเริ่มรู้สึกไม่สบอารมณ์ จ้องคนกลุ่มนั้นแล้วพูด

เห็นท่าทางที่เริ่มโกรธของซูเสี่ยวชิง ทุกคนรีบหุบปากของตัวเองลงทันที

"พอแล้วเสี่ยวชิง อย่าโกรธไปเลย พวกเรารีบไปกันเถอะ คุณชายเล่ยเตรียมห้องไว้ให้แล้ว เป็นถึงห้องระดับโรยัลเลยนะ เป็นห้องที่คุณชายเล่ยจองไว้ตั้งแต่เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว คนทั่วไปไม่สามารถจองห้องแบบนี้ วันนี้จะได้ให้พวกเธอเปิดหูเปิดตาสักหน่อย" เด็กหนุ่มที่ชื่อเจียงหว่างยิ้มอย่างลึกลับ หลังจากนั้นพาทุกคนเดินตรงเข้าไปในร้านKTVที่อยู่ตรงหน้า

หลินหยางเงยหน้าขึ้นมองแวบหนึ่งแล้วขมวดคิ้ว

เขารู้จักKTVแห่งนี้ ว่ากันว่าเถ้าแก่เป็นคนต่างถิ่นและไม่ยอมรับเงื่อนไขข้อตกลงของวงการใต้ดินในเมืองเจียงเฉิน ผู้คนบนถนนสายนี้ใครเห็นกงซีหยุนก็ต้องเรียกเธอว่าเจ๊หยุน มีเพียงเถ้าแก่ของKTVแห่งนี้เท่านั้นที่ไม่ไหวหน้ากงซีหยุน

หลินหยางเคยถามกงซีหยุนทำไมไม่ซื้อKTVแห่งนี้ไปเลย แต่กงซีหยุนบอกว่าอีกฝ่ายก็พอมีอิทธิพลเหมือนกัน ไล่ออกไปเกรงว่ามีแต่จะสร้างศัตรูเพิ่ม อีกอย่างKTVแห่งนี้หรูหรามาก แขกล้วนแต่เป็นคนที่มียศฐาบรรดาศักดิ์หรือร่ำรวย ดังนั้นจึงไม่ส่งผลกระทบต่อธุรกิจKTVระดับล่างของกงซีหยุน เธอก็เลยไม่สนใจเท่าไหร่

วันนี้ได้มาเห็นกับตาตัวเอง เขาสามารถมองเห็นความแตกต่างได้อย่างชัดเจน

หลินหยางครุ่นคิด หลังจากนั้นเดินตรงเข้าไป

ทันทีที่คนทั้งกลุ่มเดินเข้าไป สิ่งแรกที่ดึงดูดสายตาของทุกคนคือรูปปั้นช้างสีทองขนาดใหญ่

ว่ากันว่าช้างตัวนี้ถูกหลอมมาจากทองคำบริสุทธิ์ จะมีคนคอยเฝ้าคุ้มกันอยู่ที่นี่ตลอดเวลา

บนพื้นเป็นกระจกใส โดยด้านล่างของกระจกใสเป็นอิฐสีทองอีกที ดูแล้วค่อนข้างหรูหรามาก

หลังจากที่คนทั้งกลุ่มเดินเข้ามาก็ทำตัวเหมือนคนบ้านนอกทันที แต่ละคนมองตาอ้าปากค้าง หันซ้ายหันขวา

"การใช้จ่ายขั้นต่ำของที่นี่อยู่ที่แปดพันหยวน ถ้าหากครั้งนี้ไม่ได้เป็นเพราะคุณชายเล่ยเลี้ยง ชาตินี้พวกเราคงไม่มีปัญญาได้เข้ามาที่แบบนี้หรอก!" จี้ห่าวหรี่ตาลงแล้วพูด พูดจบยังไม่ลืมที่จะหันไปมองหลินหยาง อยากรู้ว่าเขามีปฏิกิริยายังไง

ได้แล้วหลินหยางกลับดูนิ่งมาก

ซึ่งมันทำให้จี้ห่าวผิดหวังไม่น้อย

"แปดพัน?"

ซูเสี่ยวชิงอ้าปากเล็กๆของเธอ บนใบหน้าปรากฏให้เห็นความตกใจอย่างชัดเจน

ตอนนี้บ้านตระกูลซูตกอับแล้ว ค่าขนมของเธอก็ร่อยหรอลงด้วย ปัจจุบันเธอได้ใช้เพียงวันละยี่สิบหยวน แค่จะซื้อเครื่องประดับชิ้นเล็กๆยังต้องชั่งใจ จึงไม่เคยคิดว่าคนรวยเขาใช้จ่ายกันแบบนี้

พนักงานพาคนทั้งกลุ่มตรงไปที่ห้องระดับโรยัลอย่างมีมารยาท

ห้องของพวกเขาอยู่ชั้นบนสุดของอาคารแห่งนี้ สามารถมองเห็นทิวทัศน์ยามค่ำคืนของเจียงเฉิน ภายในห้องกว้างขวางมาก วัสดุทุกอย่างภายในห้องทำด้วยเครื่องเงิน แม้แต่ไมโครโฟนและอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์อย่างอื่นก็ล้วนแต่นำเข้าจากสหรัฐอเมริกา แม้แต่นักดนตรีมืออาชีพก็ยังไม่ใช้อุปกรณ์ที่ดีขนาดนี้

แน่นอน นี่เป็นเพียงสภาพแวดล้อมภายในห้องเท่านั้น โดยเฉพาะเครื่องดื่มและของกินล้วนถูกจัดเหมือนกับงานเลี้ยงขนาดเล็ก

ทันทีที่เดินเข้าไป ชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดแบรนด์เนมลุกขึ้นจากโซฟายิ้มเล็กน้อยแล้วพูด "เสี่ยวชิง จี้ห่าว มากันแล้วเหรอ?"

"พี่เล่ย!"

"สวัสดีพี่เล่ย!"

แทบจะทุกคนรีบทักทายทันที

"สวัสดีคุณชายเล่ย" ซูเสี่ยวชิงพูดด้วยน้ำเสียงที่ห่างเหินเล็กน้อย เห็นได้ชัดเธอเคยเจอคุณชายเล่ยคนนี้เพียงไม่กี่ครั้ง

"เห้อ เสี่ยวชิง พวกเราไม่ได้เจอกันครั้งแรกสักหน่อย ไม่ต้องทำตัวห่างเหินขนาดนั้นก็ได้ ฉันเห็นเธอเป็นน้องสาวคนหนึ่ง เธอเรียกฉันพี่เล่ยเหมือนกับพวกเขาก็พอ" คุณชายเล่ยยิ้มแล้วพูด

"พี่…พี่เล่ย…"

ซูเสี่ยวชิงเค้นรอยยิ้มออกมา

"มันต้องแบบนี้สิ" พี่เล่ยยิ้มแล้วพูด สุดท้ายเพิ่งจะสังเกตุเห็นหลินหยางที่อยู่ด้านหลัง

"พี่ชายคนนี้คือ?"