สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 237

"พี่เขย ใครโทรศัพท์มาเหรอ?" ซูเสี่ยวชิงถามด้วยความเป็นห่วง

"ไม่มีอะไร ก็แค่เรื่องงาน" หลินหยางยิ้มแล้วยิ้มอีก

"งาน? พี่เขยหลิน ผมได้ยินมาว่าคุณทำงานกวาดพื้นที่คลีนิคไม่ใช่เหรอ? ดึกขนาดนี้แล้ว หรือว่ามีคนสั่งให้คุณไปกวาดพื้น?" ในตอนนั้นเอง เด็กหนุ่มย่อมผมสีน้ำเงินคนหนึ่งยิ้มแล้วพูด

"อาเหมา นายพูดอะไรของนาย?" ซูเสี่ยวชิงรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที

"ฉันก็แค่ลองถามดูเฉยๆ" อาเหมายักไหล่

"อาเหมา นายอย่าพูดจาส่งเดช ก่อนหน้านี้ฉันได้ยินมาว่าพี่เขยหลินจัดรถลัมโบกินี่ส่งเสี่ยวชิงไปโรงเรียนด้วย!" เด็กผู้หญิงที่ชื่อหลินจื่อหยูขมวดคิ้วพูด

เธอสังเกตหลินหยางมาโดยตลอด

ถึงแม้หลินหยางจะเปลี่ยนรูปลักษณ์ ความหล่อเหลาของเขาลดลงไปเยอะมาก แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นก็ยังสามารถเทียบกับดาราระดับแนวหน้า ไม่ใช่สิ่งที่เด็กผู้ชายคนเมื่อกี้สามารถเทียบได้เลยแม้แต่นิดเดียว

"จื่อหยู เธอเชื่อเรื่องนี้ด้วยเหรอ? เธอเห็นกับตาตัวเองหรือเปล่าว่าเสี่ยวชิงนั่งรถลัมโบกินี่ไปโรงเรียน?" เด็กหนุ่มโห่วจื่อด้านข้างหัวเราะแล้วพูด

"ไม่เคยเห็น" หลินจื่อหยูส่ายหัว

ถึงแม้หลินหยางจะจัดรถให้ในตอนนั้น แต่ซูเสี่ยวชิงปฏิเสธ

เธอไม่อยากเป็นที่สนใจ

"พวกนายพูดอะไรของพวกนาย? พี่เขยของฉันไม่ใช่คนไร้ประโยชน์อย่างที่พวกนายคิด! พวกนายก็แค่ไม่เข้าใจเขา!" ซูเสี่ยวชิงเริ่มรู้สึกไม่สบอารมณ์ จ้องคนกลุ่มนั้นแล้วพูด

เห็นท่าทางที่เริ่มโกรธของซูเสี่ยวชิง ทุกคนรีบหุบปากของตัวเองลงทันที

"พอแล้วเสี่ยวชิง อย่าโกรธไปเลย พวกเรารีบไปกันเถอะ คุณชายเล่ยเตรียมห้องไว้ให้แล้ว เป็นถึงห้องระดับโรยัลเลยนะ เป็นห้องที่คุณชายเล่ยจองไว้ตั้งแต่เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว คนทั่วไปไม่สามารถจองห้องแบบนี้ วันนี้จะได้ให้พวกเธอเปิดหูเปิดตาสักหน่อย" เด็กหนุ่มที่ชื่อเจียงหว่างยิ้มอย่างลึกลับ หลังจากนั้นพาทุกคนเดินตรงเข้าไปในร้านKTVที่อยู่ตรงหน้า

หลินหยางเงยหน้าขึ้นมองแวบหนึ่งแล้วขมวดคิ้ว

เขารู้จักKTVแห่งนี้ ว่ากันว่าเถ้าแก่เป็นคนต่างถิ่นและไม่ยอมรับเงื่อนไขข้อตกลงของวงการใต้ดินในเมืองเจียงเฉิน ผู้คนบนถนนสายนี้ใครเห็นกงซีหยุนก็ต้องเรียกเธอว่าเจ๊หยุน มีเพียงเถ้าแก่ของKTVแห่งนี้เท่านั้นที่ไม่ไหวหน้ากงซีหยุน

หลินหยางเคยถามกงซีหยุนทำไมไม่ซื้อKTVแห่งนี้ไปเลย แต่กงซีหยุนบอกว่าอีกฝ่ายก็พอมีอิทธิพลเหมือนกัน ไล่ออกไปเกรงว่ามีแต่จะสร้างศัตรูเพิ่ม อีกอย่างKTVแห่งนี้หรูหรามาก แขกล้วนแต่เป็นคนที่มียศฐาบรรดาศักดิ์หรือร่ำรวย ดังนั้นจึงไม่ส่งผลกระทบต่อธุรกิจKTVระดับล่างของกงซีหยุน เธอก็เลยไม่สนใจเท่าไหร่

วันนี้ได้มาเห็นกับตาตัวเอง เขาสามารถมองเห็นความแตกต่างได้อย่างชัดเจน

หลินหยางครุ่นคิด หลังจากนั้นเดินตรงเข้าไป

ทันทีที่คนทั้งกลุ่มเดินเข้าไป สิ่งแรกที่ดึงดูดสายตาของทุกคนคือรูปปั้นช้างสีทองขนาดใหญ่

ว่ากันว่าช้างตัวนี้ถูกหลอมมาจากทองคำบริสุทธิ์ จะมีคนคอยเฝ้าคุ้มกันอยู่ที่นี่ตลอดเวลา

บนพื้นเป็นกระจกใส โดยด้านล่างของกระจกใสเป็นอิฐสีทองอีกที ดูแล้วค่อนข้างหรูหรามาก

หลังจากที่คนทั้งกลุ่มเดินเข้ามาก็ทำตัวเหมือนคนบ้านนอกทันที แต่ละคนมองตาอ้าปากค้าง หันซ้ายหันขวา

"การใช้จ่ายขั้นต่ำของที่นี่อยู่ที่แปดพันหยวน ถ้าหากครั้งนี้ไม่ได้เป็นเพราะคุณชายเล่ยเลี้ยง ชาตินี้พวกเราคงไม่มีปัญญาได้เข้ามาที่แบบนี้หรอก!" จี้ห่าวหรี่ตาลงแล้วพูด พูดจบยังไม่ลืมที่จะหันไปมองหลินหยาง อยากรู้ว่าเขามีปฏิกิริยายังไง

ได้แล้วหลินหยางกลับดูนิ่งมาก

ซึ่งมันทำให้จี้ห่าวผิดหวังไม่น้อย

"แปดพัน?"

ซูเสี่ยวชิงอ้าปากเล็กๆของเธอ บนใบหน้าปรากฏให้เห็นความตกใจอย่างชัดเจน

ตอนนี้บ้านตระกูลซูตกอับแล้ว ค่าขนมของเธอก็ร่อยหรอลงด้วย ปัจจุบันเธอได้ใช้เพียงวันละยี่สิบหยวน แค่จะซื้อเครื่องประดับชิ้นเล็กๆยังต้องชั่งใจ จึงไม่เคยคิดว่าคนรวยเขาใช้จ่ายกันแบบนี้

พนักงานพาคนทั้งกลุ่มตรงไปที่ห้องระดับโรยัลอย่างมีมารยาท

ห้องของพวกเขาอยู่ชั้นบนสุดของอาคารแห่งนี้ สามารถมองเห็นทิวทัศน์ยามค่ำคืนของเจียงเฉิน ภายในห้องกว้างขวางมาก วัสดุทุกอย่างภายในห้องทำด้วยเครื่องเงิน แม้แต่ไมโครโฟนและอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์อย่างอื่นก็ล้วนแต่นำเข้าจากสหรัฐอเมริกา แม้แต่นักดนตรีมืออาชีพก็ยังไม่ใช้อุปกรณ์ที่ดีขนาดนี้

แน่นอน นี่เป็นเพียงสภาพแวดล้อมภายในห้องเท่านั้น โดยเฉพาะเครื่องดื่มและของกินล้วนถูกจัดเหมือนกับงานเลี้ยงขนาดเล็ก

ทันทีที่เดินเข้าไป ชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดแบรนด์เนมลุกขึ้นจากโซฟายิ้มเล็กน้อยแล้วพูด "เสี่ยวชิง จี้ห่าว มากันแล้วเหรอ?"

"พี่เล่ย!"

"สวัสดีพี่เล่ย!"

แทบจะทุกคนรีบทักทายทันที

"สวัสดีคุณชายเล่ย" ซูเสี่ยวชิงพูดด้วยน้ำเสียงที่ห่างเหินเล็กน้อย เห็นได้ชัดเธอเคยเจอคุณชายเล่ยคนนี้เพียงไม่กี่ครั้ง

"เห้อ เสี่ยวชิง พวกเราไม่ได้เจอกันครั้งแรกสักหน่อย ไม่ต้องทำตัวห่างเหินขนาดนั้นก็ได้ ฉันเห็นเธอเป็นน้องสาวคนหนึ่ง เธอเรียกฉันพี่เล่ยเหมือนกับพวกเขาก็พอ" คุณชายเล่ยยิ้มแล้วพูด

"พี่…พี่เล่ย…"

ซูเสี่ยวชิงเค้นรอยยิ้มออกมา

"มันต้องแบบนี้สิ" พี่เล่ยยิ้มแล้วพูด สุดท้ายเพิ่งจะสังเกตุเห็นหลินหยางที่อยู่ด้านหลัง

"พี่ชายคนนี้คือ?"

"ฉันไปเป็นเพื่อนเธอเอง" หลินหยางพูด

"คุณเป็นผู้ชายมันเหมาะสมที่ไหนล่ะ? ฉันไปเป็นเพื่อนเธอจะดีกว่า" หลินจื่อหยูลุกขึ้นแล้วพูด

"มันก็จริง" หลินหยางลังเลสักพักแล้วพยักหน้า

ผู้หญิงทั้งสองคนเดินออกจากห้อง

"คุณชายเล่ย พอประมาณแล้ว อีกสักสองรอบเธอน่าจะเมาแล้ว" โห่วจื่อพูดกระซิบข้างหูคุณชายเล่ย

"ทำดีมาก ต่อไปพวกนายก็คือพี่น้องของฉันแล้ว มีเรื่องอะไรเรียกใช้ฉันได้ตลอด" คุณชายเล่ยยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

"คุณชายเล่ยเกรงใจเกินไปแล้ว!"

คนทั้งกลุ่มรู้สึกดีใจมาก การที่มีโอกาสได้เข้าใกล้ลูกเศรษฐีแบบนี้ ต่อไปพวกเขาก็ไม่ต้องห่วงเรื่องกินเรื่องเที่ยวอีกแล้ว

"คุณชายเล่ย แล้วพี่เขยของเธอล่ะ?" เจียงหว่างถามด้วยความระมัดระวัง

"เหอะ ก็แค่คนไร้ประโยชน์ นายคิดว่าฉันจะสนใจเหรอ? ก็แค่โยนเงินให้สักก้อนก็จบเรื่อง" คุณชายเล่ยเหลือบมองไปทางหลินหยาง สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความดูถูก

แต่เจียงหว่างที่อยู่ด้านข้างลองมองหลินหยางที่กำลังนั่งดื่มเหล้าอย่างสบายใจอย่างละเอียด เขาขมวดคิ้วแล้วพูด "คุณชายเล่ย ผมรู้สึกว่าเคยเห็นพี่เขยของเขาที่ไหนมาก่อน"

"นายเคยไปบ้านตระกูลซู?"

"ไม่เคยไป"

"แล้วเคยเจอเขาได้ยังไง?"

"ผมแค่รู้สึกคุ้นหน้า โดยเฉพาะคางของเขา…แต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน…"

"ฉันว่าไงเมาแล้ว…"

"ประมาณนั้นแหละมั้ง…"

คนทั้งกลุ่มพูดซุบซิบ

แต่แล้วในตอนนั้นเอง ประตูถูกผลักออกอย่างกะทันหัน หลังจากนั้นมีคนสองคนพุ่งเข้ามา

"ช่วยด้วย…ช่วยด้วย…"

เสียงตะโกนที่ตื่นตระหนกดังลั่นไปทั่วห้อง