สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 238

คุณชายเล่ยและคนอื่นลุกขึ้นอย่างกะทันหัน

หลินหยางก็รู้สึกอึ้งเหมือนกัน มองไปตามทิศทางของเสียง

กลับเห็นหลินจื่อหยูประคองซูเสี่ยวชิงวิ่งเข้ามา

ผู้หญิงทั้งสองคนโซซัดโซเซ

บนใบหน้าที่ขาวเรียวของซูเสี่ยวชิงมีรอยฝ่ามือสีแดงปรากฏให้เห็น ในแววตาทั้งคู่ของเธอนองไปด้วยน้ำตา ท่าทางดูหวาดกลัวจนถึงขีดสุด

หลินจื่อหยูเองก็ไม่ดีไปกว่าเท่าไหร่ ผมเผ้ายุ่งเหยิงเล็กน้อย มุมปากมีคราบเลือดติดอยู่ เหมือนโดนใครทำร้ายมา

"เกิดอะไรขึ้น?"

จี้ห่าวระเบิดอารมณ์ออกมาทันที

เขาชอบหลินจื่อหยูมาโดยตลอด เขาทนไม่ได้ที่เห็นหลินจื่อหยูอยู่ในสภาพแบบนี้

"ใครรังแกพวกเธอ?"

"เสี่ยวชิง มันเกิดอะไรขึ้น?"

ทุกคนก้าวเข้ามา

ในตอนนั้นเอง มีเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังขึ้นจากโถงทางเดิน

หลังจากนั้นมีชายชุดดำหลายคนเดินตรงเข้ามา

"พวกคุณคิดจะทำอะไร?"

คุณชายเล่ยรีบก้าวออกมาข้างหน้าแล้วตะคอกเสียงดัง

"เด็กผู้หญิงสองคนนี้มากับพวกคุณเหรอ?" ชายหัวล้านที่เป็นผู้นำมองมาทางคุณชายเล่ย

"มากับพวกเราแล้วยังไง? ผมจะบอกอะไรคุณ ที่นี่คือตี้กงKTV พ่อของผมเป็นเพื่อนกับเถ้าแก่ของที่นี่ ทางที่ดีพวกคุณอย่าทำอะไรส่งเดชจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นผมแค่โทรศัพท์ก็ทำให้พวกคุณกลายเป็นอาหารปลาในทะเลได้แล้ว!" คุณชายเล่ยตะคอกด้วยความโกรธ

"แล้วพ่อของคุณเป็นใคร?"

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งก้าวออกมาจากด้านหลังของชายหัวล้าน

"เล่ยฟู่กุ้ย! รู้จักโรงงานอิเล็กทรอนิกส์ฟู่กุ้ยหรือเปล่า? นั่นแหละเป็นของพ่อผมเอง!" คุณชายเล่ยเหลือบมองคนคนนั้นแล้วพูดด้วยความมั่นใจ

"ฮืม? ผมก็คิดว่าจะเป็นใครซะอีก ที่แท้ก็ไอ้คนบ้านนอกเล่ยฟู่กุ้ย? ผมจำได้ว่าผมไม่เคยสนิทกับพ่อของคุณนี่นา" ชายวัยกลางคนพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

หลังจากที่พูดจบ คุณชายเล่ยหน้าถอดสีทันที "คุณ…คุณคือผู้จัดการเฉิง?"

"หา? เขาก็คือผู้จัดการเฉิงของตี้กงKTV?"

"นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?"

ทุกคนรู้สึกตกตะลึง

"ผู้จัดการเฉิง คือ…เกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนของผมกันแน่? ทำไมคุณถึงต้องโกรธขนาดนี้?" คุณชายเล่ยสะดุ้ง เขารีบพูดพร้อมกับรอยยิ้ม

ที่จริงเขาไม่รู้ว่าKTVตี้กงมีอิทธิพลแบบไหน แต่สิ่งหนึ่งที่เขารู้คือไม่ควรไปยุ่งด้วย ผู้จัดการเฉิงพูดถูก ตระกูลเล่ยของเขาแค่มีเงินมากมาย แต่ถ้าจะพูดถึงเครือข่ายจะเอาอะไรไปสู้ตี้กงKTV? คนอื่นไม่ไว้หน้าพ่อของเขา เขาเองก็ไม่กล้าโกรธเคือง

"สองคนนี้เป็นเพื่อนของคุณเหรอ?" ผู้จัดการเฉิงมองไปทางซูเสี่ยวชิงและหลินจื่อหยู

"ใช่…"

"เพื่อนของพวกคุณไปทำร้ายคนอื่น! เอาแบบนี้ก็แล้วกัน พวกคุณควรทำอะไรก็ไปทำอย่าสนใจเรื่องนี้ ส่วนพวกเธอสองคนทางตี้กงKTVจะลงโทษตามกฎระเบียบที่สมควร" ผู้จัดการเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"คือ…ผู้จัดการเฉิง พวกเธอเป็นแค่เด็กผู้หญิง จะไปทำร้ายคนอื่นได้ยังไง? มีเรื่อง…เข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า?" คุณชายเล่ยกัดฟันแน่นยิ้มแล้วถาม

หลังจากที่พูดจบ ผู้จัดการเฉิงเหวี่ยงฝ่ามือตบใส่หน้าเขาโดยตรง

เพี๊ยะ!

เสียงดังฟังชัด

คุณชายเล่ยโดนตบจนตัวหมุน เริ่มมีดวงดาวปรากฏขึ้นตรงหน้า

"หา?"

ผู้คนที่เหลือรู้สึกตกใจจนหนังศีรษะชาไปหมด

"ไอ้ลูกสุนัข! ก็แค่พวกเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมกล้ามาพูดแบบนี้กับฉันเหรอ? พวกแกคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ฉันเห็นว่าอายุพวกแกอย่างน้อยก็เลยพูดดีด้วย กล้าทำให้ฉันไม่พอใจ เชื่อหรือเปล่าว่าฉันสามารถโยนพวกแกออกไปบนถนนให้หมด! ไสหัวไป พาคนไปด้วย!" ผู้จัดการเฉิงตะคอกเสียงดัง เขาขี้เกียจสนใจพวกคุณชายเล่ยแล้ว สะบัดมือแล้วกำลังจะเดินออกจากห้อง

ชายหัวล้านและคนอื่นเริ่มลงมือทันที

คนทั้งกลุ่มกลัวจนตัวสั่น มีเหรอที่จะกล้าเข้ามาขวาง

"เดี๋ยวก่อน!"

ในที่สุด หลินหยางที่นั่งอยู่บนโซฟาก็เอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"พี่เขย!"

ซูเสี่ยวชิงวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของหลินหยาง มือเล็กๆของเธอกอดเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

หลินหยางมองรอยฝ่ามือสีแดงบนใบหน้าเธอ สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา "เจ็บหรือเปล่า?"

"อืม…" ซูเสี่ยวชิงเม้มริมฝีปาก น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากหางตา

"วางใจเถอะ พี่เขยอยู่นี่"

หลินหยางยิ้มแล้วพูด

"ไอ้ตัวเหม็น แกยังกล้ามายุ่งกับเรื่องนี้อีกเหรอ? เชื่อหรือเปล่าว่าฉันจะโยนแกออกไปเดี๋ยวนี้?"

ชายหัวล้านตะคอกเสียงดัง คิดจะเดินเข้ามาแย่งตัวซูเสี่ยวชิง