สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2418

ไข่มุกคืนชีพถูกหยิบออกมา ฉินไป่ซงนำมันวางลงไปในร่างกายของหลินหยาง ภายใต้คำแนะนำของเทพบู๊

ทุกคนกำลังเฝ้ารออยู่ในห้องฉุกเฉิน

ถึงอย่างไรผลลัพธ์ของไข่มุกคืนชีพ ก็จะค่อยๆ ปรากฏออกมาอย่างช้าๆ

เพียงแต่วางไปแค่คืนแรก ร่างกายที่ไหม้เกรียมของหลินหยางก็ค่อยๆ สร้างเนื้อใหม่ขึ้น ชีพจรของคนก็คงที่ไม่น้อย

ทุกคนดีอกดีใจ

ฉินไป่ซงสั่งให้ทุกคนวัดความดันโลหิต และชีพจรของหลินหยางทันที

"กลับมาคงที่แล้ว! กลับมาคงที่แล้ว!"

หลงโชกล่าวด้วยความตื่นเต้น

"ชี่อสูรภายในร่างกายของเขาค่อยๆ ถูกดูดซับไปแล้ว ชี่อสูรน้อยลงอย่างมาก ทำลายร่างกายของเขาได้น้อยลง ด้วยระดับความแข็งแกร่งของร่างกายและความสามารถในการฟื้นฟูของเขา แน่นอนว่าจะต้องฟื้นคืนเป็นปกติโดยเร็ว" เทพบู๊กล่าวอย่างสงบนิ่ง

วันต่อมา ผิวหนังของหลินหยางฟื้นฟูขึ้นมาถึงเจ็ดสิบแปดสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว สีหน้าก็ค่อยๆ มีเลือดฝาดมากขึ้น ราศีของคนก็ดูดีขึ้นไม่น้อย

หลงโชตรวจสอบตัวชี้วัดแต่ละค่าของหลินหยางอีกครั้ง และเกือบจะถึงระดับปกติแล้ว!

วันที่สาม

"อือ....."

ตามเสียงครวญครางเบาๆ ของหลินหยางที่ดังขึ้น เขาก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

"ประธานหลิน!!"

"หมอเทวดาหลิน!"

ทุกคนดีใจราวกับคลุ้มคลั่ง และเข้าไปรายล้อมตามๆ กัน

"นี่ฉัน......เป็นอะไรไปเหรอ?"

หลินหยางกุมหน้าอกด้วยความเจ็บปวด แล้วซักถามด้วยเสียงอันแหบพร่า

"อาจารย์ ท่านแทบจะไม่มีชีวิตอยู่แล้วนะครับ!"

ฉินไป่ซงน้ำตาไหลพราก เวลานี้คาดไม่ถึงว่าเขาจะร้องไห้ราวกับเด็กคนหนึ่ง

หลินหยางจึงตกใจ

คนที่อยู่ข้างๆ จึงเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง

"พวกเราฟังจากคำพูดของคุณผู้หญิงท่านนี้ จึงใช้ไข่มุกคืนชีพมาดูดซับชี่อสูรภายในร่างกายของท่าน เช่นนี้ท่านจึงรอดชีวิตมาได้!" ชวี่เทียนยิ้มแล้วกล่าว

"อะไรนะ? ไข่มุกคืนชีพ? ?"

สีหน้าของหลินหยางเปลี่ยนไป หยิบเข็มเงินที่อยู่ข้างๆ ออกมาทันที และแทงลงไปที่บริเวณลำคอของตนเอง

"ดูท่าคุณจะรู้ว่าตัวเองถูกพิษปีศาจ!"

เทพบู๊ลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามา และกล่าวอย่างสงบนิ่งๆ ว่า: "ตอนนี้คุณคงต้องภาวนาให้พิษปีศาจในตัวเองอย่าเข้าไปลึกจนเกินไป"

"ภาวนา? เกรงว่าจะทำไม่ได้แล้ว"

หลินหยางดึงเข็มเงินออกมา มองดูที่ตัวเข็ม ขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า: "ช่วงเวลาสามวันที่ให้ไข่มุกคืนชีพวนเวียนอยู่ในร่างกายของฉัน ก็ทำให้ไข่มุกคืนชีพปล่อยสารพิษออกมาปริมาณมากแล้ว ตอนนี้สารพิษเหล่านี้ได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งร่างกายของฉันแล้ว ระดับของพิษปีศาจนี้ พูดได้ว่าไม่เคยมีมาก่อน!"

"ห๊า?"

ทุกคนดีใจได้ไม่ทันไร แต่ละคนก็ต้องทึ่มทื่อไปอีกครั้ง

"วิธีการนี้ คือการฆ่าช้างเอางาอย่างไม่ต้องสงสัย" หลินหยางยิ้มอย่างกลัดกลุ้มใจ

"อาจารย์ครับ เช่นนั้น....เช่นนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเราทำร้ายท่านหรอกเหรอ?" ฉินไป่ซงกล่าวอย่างตื่นตกใจ

"ก็พูดแบบนั้นไม่ได้หรอก ในเวลานั้นสถานการณ์มันค่อนข้างฉุกเฉิน ถ้าหากไม่ช่วยชีวิตเช่นนี้ล่ะก็ ไม่แน่ว่าฉันอาจจะตายไปแล้วจริงๆ ก็ได้ ขณะนี้ได้ใช้ไข่มุกคืนชีพมาเพื่อรักษาฉัน อย่างน้อยก็ถือเป็นการให้โอกาสฉันอีกครั้งหนึ่ง" หลินหยางยิ้มแล้วกล่าว

"โอกาส?"

"ใช่แล้ว"

หลินหยางนำเข็มออกมา แล้วแทงลงไปบนร่างกายของตนเองทีละเข็ม

"ฉันจะต้องทำการถอนพิษให้ได้ภายในหนึ่งเดือน ไม่เช่นนั้นพิษปีศาจจะรุกรานเข้าไปสู่ไขกระดูก เช่นนั้นก็เกรงว่าต่อให้เป็นเทพหลัวจินก็คงไม่อาจจะช่วยชีวิตฉันได้!"

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไป

"แล้วคุณรู้แล้วเหรอว่าจะถอนพิษปีศาจได้อย่างไร?" เทพบู๊กล่าวถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย

หลินหยางส่ายหน้า

คนในห้องฉุกเฉินต่างก็เงียบสนิท บรรยากาศอันสุดจะพรรณนาปรากฏขึ้นอีกครั้ง

"สวรรค์ย่อมมีทางออกให้คนเราเสมอ! อย่างน้อยก็ยังมีเวลาอีกหนึ่งเดือน ฉันจะต้องไปมาหาสู่กับคนรู้จักสักหน่อย เพื่อจะดูว่าจะสามารถหาวิธีการถอนพิษได้หรือไม่" หลินหยางคิดพลาง ในสายตาเกิดระลอกคลื่นของการยืนกราน: "หรือว่าสถานที่นั้น จะมีวิธีการถอนพิษปีศาจ!"

"คุณต้องการจะออกจากเมืองเจียงเฉินเหรอ? สถานการณ์ในขณะนี้ คุณไม่สามารถออกไปตามอำเภอใจได้ ไม่เช่นนั้นหากแดนมรณะหรือลัทธิปีศาจสวรรค์ส่งคนเข้ามาอีกล่ะ! จะต้านทานได้อย่างไร?" เทพบู๊กล่าวอย่างนิ่งๆ : "คุณคงไม่ได้จะอาศัยให้ฉันต่อสู้เพื่อเมืองเจียงเฉินแทนคุณใช่ไหม? ถ้าหากเป็นเช่นนั้น คุณก็คงจะมาหาคนผิดแล้วล่ะ!"

"วางใจเถอะ ฉันไม่ได้จะให้คุณไปต่อสู้หรอก เพียงแต่มีคนหนึ่ง ที่จะยินดีปกป้องเมืองเจียงเฉินเพื่อฉัน!" หลินหยางกล่าว

แสงสว่างจากนอกหน้าต่างส่องเข้ามา กระทบกับเปลือกตาของเทพอัคคี

เขาลืมตาอย่างยากลำบาก ริมฝีปากที่แห้งผากส่งเสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวด

เขารู้สึกราวกับว่าร่างกายของเขากำลังจะแหลกสลาย แขนขาไม่มีความรู้สึกแม้แต่น้อย ศีรษะเอื่อยเฉื่อยทึ่มทื่อ เหมือนกับกาว อยากจะหวนนึกถึงความทรงจำอะไร แต่ก็จำได้เพียงแค่ช่วงสั้นๆ เท่านั้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน