สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2418

ไข่มุกคืนชีพถูกหยิบออกมา ฉินไป่ซงนำมันวางลงไปในร่างกายของหลินหยาง ภายใต้คำแนะนำของเทพบู๊

ทุกคนกำลังเฝ้ารออยู่ในห้องฉุกเฉิน

ถึงอย่างไรผลลัพธ์ของไข่มุกคืนชีพ ก็จะค่อยๆ ปรากฏออกมาอย่างช้าๆ

เพียงแต่วางไปแค่คืนแรก ร่างกายที่ไหม้เกรียมของหลินหยางก็ค่อยๆ สร้างเนื้อใหม่ขึ้น ชีพจรของคนก็คงที่ไม่น้อย

ทุกคนดีอกดีใจ

ฉินไป่ซงสั่งให้ทุกคนวัดความดันโลหิต และชีพจรของหลินหยางทันที

"กลับมาคงที่แล้ว! กลับมาคงที่แล้ว!"

หลงโชกล่าวด้วยความตื่นเต้น

"ชี่อสูรภายในร่างกายของเขาค่อยๆ ถูกดูดซับไปแล้ว ชี่อสูรน้อยลงอย่างมาก ทำลายร่างกายของเขาได้น้อยลง ด้วยระดับความแข็งแกร่งของร่างกายและความสามารถในการฟื้นฟูของเขา แน่นอนว่าจะต้องฟื้นคืนเป็นปกติโดยเร็ว" เทพบู๊กล่าวอย่างสงบนิ่ง

วันต่อมา ผิวหนังของหลินหยางฟื้นฟูขึ้นมาถึงเจ็ดสิบแปดสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว สีหน้าก็ค่อยๆ มีเลือดฝาดมากขึ้น ราศีของคนก็ดูดีขึ้นไม่น้อย

หลงโชตรวจสอบตัวชี้วัดแต่ละค่าของหลินหยางอีกครั้ง และเกือบจะถึงระดับปกติแล้ว!

วันที่สาม

"อือ....."

ตามเสียงครวญครางเบาๆ ของหลินหยางที่ดังขึ้น เขาก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

"ประธานหลิน!!"

"หมอเทวดาหลิน!"

ทุกคนดีใจราวกับคลุ้มคลั่ง และเข้าไปรายล้อมตามๆ กัน

"นี่ฉัน......เป็นอะไรไปเหรอ?"

หลินหยางกุมหน้าอกด้วยความเจ็บปวด แล้วซักถามด้วยเสียงอันแหบพร่า

"อาจารย์ ท่านแทบจะไม่มีชีวิตอยู่แล้วนะครับ!"

ฉินไป่ซงน้ำตาไหลพราก เวลานี้คาดไม่ถึงว่าเขาจะร้องไห้ราวกับเด็กคนหนึ่ง

หลินหยางจึงตกใจ

คนที่อยู่ข้างๆ จึงเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง

"พวกเราฟังจากคำพูดของคุณผู้หญิงท่านนี้ จึงใช้ไข่มุกคืนชีพมาดูดซับชี่อสูรภายในร่างกายของท่าน เช่นนี้ท่านจึงรอดชีวิตมาได้!" ชวี่เทียนยิ้มแล้วกล่าว

"อะไรนะ? ไข่มุกคืนชีพ? ?"

สีหน้าของหลินหยางเปลี่ยนไป หยิบเข็มเงินที่อยู่ข้างๆ ออกมาทันที และแทงลงไปที่บริเวณลำคอของตนเอง

"ดูท่าคุณจะรู้ว่าตัวเองถูกพิษปีศาจ!"

เทพบู๊ลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามา และกล่าวอย่างสงบนิ่งๆ ว่า: "ตอนนี้คุณคงต้องภาวนาให้พิษปีศาจในตัวเองอย่าเข้าไปลึกจนเกินไป"

"ภาวนา? เกรงว่าจะทำไม่ได้แล้ว"

หลินหยางดึงเข็มเงินออกมา มองดูที่ตัวเข็ม ขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า: "ช่วงเวลาสามวันที่ให้ไข่มุกคืนชีพวนเวียนอยู่ในร่างกายของฉัน ก็ทำให้ไข่มุกคืนชีพปล่อยสารพิษออกมาปริมาณมากแล้ว ตอนนี้สารพิษเหล่านี้ได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งร่างกายของฉันแล้ว ระดับของพิษปีศาจนี้ พูดได้ว่าไม่เคยมีมาก่อน!"

"ห๊า?"

ทุกคนดีใจได้ไม่ทันไร แต่ละคนก็ต้องทึ่มทื่อไปอีกครั้ง

"วิธีการนี้ คือการฆ่าช้างเอางาอย่างไม่ต้องสงสัย" หลินหยางยิ้มอย่างกลัดกลุ้มใจ

"อาจารย์ครับ เช่นนั้น....เช่นนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเราทำร้ายท่านหรอกเหรอ?" ฉินไป่ซงกล่าวอย่างตื่นตกใจ

"ก็พูดแบบนั้นไม่ได้หรอก ในเวลานั้นสถานการณ์มันค่อนข้างฉุกเฉิน ถ้าหากไม่ช่วยชีวิตเช่นนี้ล่ะก็ ไม่แน่ว่าฉันอาจจะตายไปแล้วจริงๆ ก็ได้ ขณะนี้ได้ใช้ไข่มุกคืนชีพมาเพื่อรักษาฉัน อย่างน้อยก็ถือเป็นการให้โอกาสฉันอีกครั้งหนึ่ง" หลินหยางยิ้มแล้วกล่าว

"โอกาส?"

"ใช่แล้ว"

หลินหยางนำเข็มออกมา แล้วแทงลงไปบนร่างกายของตนเองทีละเข็ม

"ฉันจะต้องทำการถอนพิษให้ได้ภายในหนึ่งเดือน ไม่เช่นนั้นพิษปีศาจจะรุกรานเข้าไปสู่ไขกระดูก เช่นนั้นก็เกรงว่าต่อให้เป็นเทพหลัวจินก็คงไม่อาจจะช่วยชีวิตฉันได้!"

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไป

"แล้วคุณรู้แล้วเหรอว่าจะถอนพิษปีศาจได้อย่างไร?" เทพบู๊กล่าวถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย

หลินหยางส่ายหน้า

คนในห้องฉุกเฉินต่างก็เงียบสนิท บรรยากาศอันสุดจะพรรณนาปรากฏขึ้นอีกครั้ง

"สวรรค์ย่อมมีทางออกให้คนเราเสมอ! อย่างน้อยก็ยังมีเวลาอีกหนึ่งเดือน ฉันจะต้องไปมาหาสู่กับคนรู้จักสักหน่อย เพื่อจะดูว่าจะสามารถหาวิธีการถอนพิษได้หรือไม่" หลินหยางคิดพลาง ในสายตาเกิดระลอกคลื่นของการยืนกราน: "หรือว่าสถานที่นั้น จะมีวิธีการถอนพิษปีศาจ!"

"คุณต้องการจะออกจากเมืองเจียงเฉินเหรอ? สถานการณ์ในขณะนี้ คุณไม่สามารถออกไปตามอำเภอใจได้ ไม่เช่นนั้นหากแดนมรณะหรือลัทธิปีศาจสวรรค์ส่งคนเข้ามาอีกล่ะ! จะต้านทานได้อย่างไร?" เทพบู๊กล่าวอย่างนิ่งๆ : "คุณคงไม่ได้จะอาศัยให้ฉันต่อสู้เพื่อเมืองเจียงเฉินแทนคุณใช่ไหม? ถ้าหากเป็นเช่นนั้น คุณก็คงจะมาหาคนผิดแล้วล่ะ!"

"วางใจเถอะ ฉันไม่ได้จะให้คุณไปต่อสู้หรอก เพียงแต่มีคนหนึ่ง ที่จะยินดีปกป้องเมืองเจียงเฉินเพื่อฉัน!" หลินหยางกล่าว

แสงสว่างจากนอกหน้าต่างส่องเข้ามา กระทบกับเปลือกตาของเทพอัคคี

เขาลืมตาอย่างยากลำบาก ริมฝีปากที่แห้งผากส่งเสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวด

เขารู้สึกราวกับว่าร่างกายของเขากำลังจะแหลกสลาย แขนขาไม่มีความรู้สึกแม้แต่น้อย ศีรษะเอื่อยเฉื่อยทึ่มทื่อ เหมือนกับกาว อยากจะหวนนึกถึงความทรงจำอะไร แต่ก็จำได้เพียงแค่ช่วงสั้นๆ เท่านั้น

เขาจ้องมองแขนทั้งสองข้างอย่างเหม่อลอย และมองไปรอบๆ ห้องที่ขาวโพลน ดวงตาเบิกกว้างขึ้นมา

ทุกสิ่งทุกอย่าง ราวกับภาพในความฝัน.....

"คุณโอเคใช่ไหม?"

ฉินไป่ซงสวมชุดคลุมสีขาวเดินเข้ามา

"คุณเป็นใคร?"

"ฉันชื่อฉินไป่ซง เป็นนักศึกษาของหมอเทวดาหลิน"

"จริงเหรอ? แล้วอาจารย์ของคุณล่ะ?" เทพอัคคีทำเสียงเย็นชา

"เขา......เขาไปแล้ว" แววตาของฉินไป่ซงเผยความหดหู่ออกมา

"อะไรนะ?" เทพอัคคีร้องอย่างตกใจ : "เขาตายไปตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"ไม่ๆๆ ท่านอย่าเข้าใจผิด ฉันไม่ได้หมายถึงว่าเขาไปอย่างนั้น ฉันพูดว่าอาจารย์ได้จากเมืองเจียงเฉินไปแล้ว" ฉินไป่ซงรีบอธิบาย

เทพอัคคีจึงพยักหน้า "ฉันรู้ว่าคนคนนี้ตายไม่ได้หรอก!"

"แต่ว่าครั้งนี้.......ก็ไม่แน่....." ฉินไป่ซงถอนหายใจ และนำเรื่องที่หลินหยางถูกพิษปีศาจ และออกจากเมืองเจียงเฉินไปตามหาวิธีถอนพิษเล่าออกมา

ดวงตาทั้งคู่ของเทพอัคคีสงบเย็นชา เงียบไม่พูดอะไร

"อาจารย์ส่งฉันมาแทน และแน่นอนว่าจะต้องดูแลคุณให้ดี คุณผู้ชาย ช่วงนี้คุณออกไปจากที่นี่ไม่ได้นะ พักผ่อนอยู่ที่นี่มากกว่าหนึ่งเดือนจะดีที่สุด มิเช่นนั้นอาจจะมีโรคที่ตกค้างอยู่ได้ ฉันไปก่อนนะ หากมีเรื่องอะไร ก็ให้เสี่ยวเยี่ยนไปเรียกฉันได้เลย"

ฉินไป่ซงพูดจบ ก็หันหลังกำลังจะจากไป

"เดี๋ยว!" เทพอัคคีตะโกนเสียงดัง

"ยังมีเรื่องอะไรอีกเหรอ?" ฉินไป่ซงหันกลับมา

"บอกฉันหน่อยสิ ว่าทำไมแซ่หลินจะต้องช่วยฉันด้วย?" เทพอัคคีถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

ฉินไป่ซงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงส่ายหัว : "อาจารย์ทราบว่าคุณจะถามเช่นนี้ ด้วยเหตุนี้จึงให้ฉันถามคุณหนึ่งประโยค : เขา ทำไมจะต้องฆ่าคุณด้วย?"

เทพอัคคีหายใจถี่ขึ้นมา

"อืมใช่สิ คุณผู้ชาย อาจารย์ยังต้องการนำสิ่งของชิ้นหนึ่งให้ฉันมามอบให้คุณด้วย ฉันเกือบลืมไปเลย!"

ฉินไป่ซงล้วงสิ่งของบางอย่างออกมาจากในกระเป๋า วางไว้บนโต๊ะข้างเตียง จากนั้นจึงออกไปจากห้องผู้ป่วย

เทพอัคคีมองไปด้านข้าง และตกตะลึงในทันที

ของสิ่งนั้น......คือดอกบัวขาวล้างโลก!!