สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2417

หลังจากที่เทพบู๊พันผ้าพันแผลแล้ว ก็สามารถเดินบนพื้นได้

เมื่อพยาบาลที่เดินมาด้วยเห็นเช่นนี้ ก็รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก

"คุณผู้หญิง เมื่อครู่นี้ชัดเจนว่าท่านบาดเจ็บสาหัสขนาดนั้น แล้วทำไมถึงสามารถเดินบนพื้นได้ละคะ? รีบกลับไปนอนพักผ่อนบนเตียงเถอะค่ะ ถ้าหากกระทบถึงบาดแผล จะแย่เอาได้นะคะ" พยาบาลรีบกล่าว

"ไม่ร้ายแรงหรอก เอาร่างกายของฉันไปเทียบกับของพวกคุณไม่ได้หรอก นอนอยู่แต่บนเตียงฉันไม่สบายใจ ให้ฉันได้เคลื่อนไหวสักหน่อยเถอะ"

เทพบู๊กล่าวอย่างนิ่งๆ ครั้นแล้วก็เดินขากะเผลกออกไปจากห้องผู้ป่วย

พยาบาลก็รีบตามไป

เธอเดินกะเผลกมาอย่างช้าๆ เมื่อเห็นว่าด้านข้างของห้องฉุกเฉินเต็มไปด้วยผู้คน ก็คล้ายกับตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่าง จึงเดินเข้าไปทันที

"หมอเทวดาหลินเป็นอย่างไรบ้างคะ?"

เทพบู๊ชำเลืองมองประตูใหญ่ที่ปิดแน่น แล้วเอ่ยปากกล่าวถามคนข้างๆ

แต่คนข้างๆ กลับส่ายหน้า แล้วเดินจากไปด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

เทพบู๊จึงขมวดคิ้วแน่น

เธอมองออกว่า ภายในใจของคนเหล่านี้กำลังทุกข์ทรมาน

เวลานี้ เธอสังเกตเห็นฉากที่หนามืดที่หน้าประตูใหญ่จากนอกหน้าต่าง จึงอดไม่ได้ที่จะเอียงหน้าไปมอง

"คนเหล่านี้ ล้วนมาสวดมนต์ขอพรให้หมอเทวดาหลินอย่างนั้นเหรอ? ดูท่าหมอเทวดาหลินของพวกคุณ จะเป็นที่รักใคร่เทิดทูนของผู้คนจริงๆ"

เทพบู๊บ่นพึมพำ ความทรงจำที่มีต่อหลินหยางค่อยๆ เปลี่ยนเป็นดีขึ้นเล็กน้อย

เวลานี้ ประตูใหญ่ของห้องฉุกเฉินถูกเปิดออก

ฉินไป่ซงและทุกคนเดินออกมาด้วยสีหน้าที่เศร้าหดหู่ใจ

"คณบดีฉิน สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้างครับ?"

"คุณฉินคะ หมอเทวดาหลินดีขึ้นหรือยังคะ?"

"คุณฉิน หมอเทวดาหลินหายเป็นปกติดีแล้ว ใช่ไหมครับ?"

"คุณฉินคะ......"

ทุกคนต่างก็วิ่งกรูกันเข้าไป และแย่งกันซักถาม

ฉินไป่ซงส่ายหน้าอย่างเงียบๆ แล้วเดินไปยังด้านข้างเพียงลำพัง แล้วจึงสูบบุหรี่

คนที่อยู่โดยรอบตกใจจนหน้าถอดสี

ต้องเข้าใจว่า ฉินไป่ซงเลิกบุหรี่มาได้สามสิบปีแล้ว

ใครๆ ต่างก็ไม่เคยเห็นเขาสูบบุหรี่เลย

แต่วันนี้ กลับสูบบุหรี่เป็นครั้งแรก......

ชวี่เทียนสีหน้าซีดเซียว กระทั่งถอยหลังไปหลายก้าว

"พลังประหลาดในร่างกายของอาจารย์มันรุนแรงเกินไป พวกเราไม่อาจควบคุมได้โดยสิ้นเชิง ขณะนี้ทำได้เพียงเลือกใช้วิธีโบราณในการรักษา แต่ด้วยสถานการณ์เช่นนี้ เกรงว่าอาจารย์.....จะต้านทานวันนี้ไม่ไหว!" หลงโชกล่าวด้วยดวงตาที่แดงก่ำน้ำเสียงแหบพร่า เขาพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อประคองอารมณ์ของตัวเองไม่ให้พังทลาย

เพียงทุกคนได้ฟัง ก็ไม่มีใครที่จะไม่มีสีหน้าเศร้าโศก

คนจำนวนมากร้องไห้สะอึกสะอื้น

สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยบรรยากาศที่เศร้าเสียใจ

เทพบู๊ขมวดคิ้วแน่น ชำเลืองมองฉินไป่ซง เดินเข้าไปหาแล้วกล่าวว่า: "พลังงานที่คุณกล่าวถึง น่าจะเป็นชี่อสูรใช่ไหม?"

ฉินไป่ซงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย รู้ว่าเทพบู๊มีสถานะที่ไม่ธรรมดา จึงพยักหน้า แล้วกล่าวด้วยเสียงอันแหบพร่าว่า: "น่าจะเป็นชี่อสูรที่คุณพูดนั่นล่ะ ชี่อสูรนี้มีความดุร้ายถึงขีดสุด อีกทั้งการโจมตีก็แข็งแกร่งอย่างมาก ฉันไม่สามารถใช้วิธีการผ่าตัดเอาออกได้ แต่เพราะความแข็งแกร่งของร่างกายอาจารย์ที่แตกต่างจากคนปกติ ถ้าหากเป็นคนธรรมดาทั่วไป ก็คงจะร่างกายแหลกเหลวไปนานแล้ว

พวกเราเลือกใช้วิธีรักษาแบบโบราณ ใช้แผ่นโลหะพิเศษติดลงบนตำแหน่งที่ถูกพลังจู่โจม แต่ก็สามารถรักษาได้แค่แป๊บเดียว อีกทั้งอาการบาดเจ็บของอาจารย์สาหัสอย่างมาก ถ้าหากไม่สามารถกำจัดพลังนี้ได้ทันเวลา เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บให้เขา เกรงว่าวันนี้......."

"ครับ!"

ชวี่เทียนรีบวิ่งลงไป

"ช้าก่อน!"

เวลานี้ เทพบู๊ก็รีบตะโกนขึ้นมา

"เทพอัคคียังมีเรื่องอะไรอีกเหรอครับ?"

ทุกคนกล่าวถามอย่างงุนงง

"มีเรื่องที่ฉันจะต้องพูดอย่างชัดเจน ถึงแม้ว่าไข่มุกคืนชีพจะสามารถจัดการกับชี่อสูรได้ก็จริง แต่ท้ายที่สุดแล้วมันก็คือสิ่งของของอสูร ถ้าหากว่ามันอยู่ในร่างกายของหมอเทวดาหลินสามวัน ถึงแม้ว่าจะสามารถช่วยชีวิตหมอเทวดาหลินได้! แต่หมอเทวดาหลิน.....เกรงว่าสุดท้ายแล้วจะได้รับอันตรายจากของสิ่งนี้เช่นกัน

คนโดยรอบต่างก็นิ่งอึ้งไป

"คุณผู้หญิง คำพูดนี้ของท่านหมายความว่าอย่างไรครับ?" ฉินไป่ซงรีบกล่าวถาม

"ไข่มุกคืนชีพเป็นหนึ่งในสมบัติล้ำค่าของลัทธิปีศาจสวรรค์ คุณสมบัติปีศาจแข็งแกร่งอย่างมาก คนทั่วไปสัมผัสเพียงเล็กน้อย ก็จะถูกคุณสมบัติปีศาจรุกเข้าเกาะกิน จนสูญเสียสติสัมปชัญญะ! ถ้าหากนำมันใส่ไปในร่างกาย! ถึงแม้ว่ามันจะแข็งแกร่งราวกับหมอเทวดาหลิน ก็ยากที่จะต่อต้าน เวลาสามวัน ก็เพียงพอที่จะทำให้เขาติดเอพิษปีศาจแล้ว!" เทพบู๊กล่าวด้วยเสียงอันแหบพร่า: "และถ้าหากติดเชื้อพิษปีศาจ ก็ยากที่จะถอนพิษได้ ถ้าหากเล็กๆ น้อยๆ ก็ยังดี แต่ถ้าหากติดเชื้อพิษปีศาจหนักเกินไป ก็จะง่ายต่อการเสียชีวิตอย่างมาก! ช่วงเวลาสามวัน ฉันเป็นห่วงว่าหมอเทวดาหลินจะถูกพิษปีศาจ......มันจะไม่ธรรมดา......."

เพียงพูดคำนี้ออกมา ทุกคนก็แข็งทื่อไป

บรรดาผู้ คนต่างก็มองหน้ากันไปมา ในที่สุด สายตาของทุกคนก็มารวมกันอยู่ที่ฉินไป่ซง

"รักษา!"

ฉินไป่ซงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วกล่าวด้วยเสียงแหบพร่า

"คณบดีฉิน!" ชวี่เทียนร้อนใจ ต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง

แต่ฉินไป่ซงตัดบทเขาก่อน แล้วกล่าวว่า: "ถ้าหากว่าไม่ทำเช่นนี้ วันนี้อาจารย์จะต้องตายอย่างแน่นอน!"

ชวี่เทียนนิ่งอึ้งไปทันที เขาไม่พูดจาอยู่เป็นเวลานาน แล้วจึงหันตัววิ่งลงไปอย่างเงียบๆ