สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2420

"แค่กๆ แค่กๆๆๆ ......"

ฉับพลันเขาก็ได้ขึ้นมาอย่างรุนแรง

บนถนนสายเล็กๆ ที่เงียบสงบและสวยงาม ร่างเงาสั่นสะท้านร่างหนึ่งมุ่งเดินทางไปข้างหน้า

ร่างเงานั้นก็คือหลินหยาง

เขากุมหน้าอก และเดินไปข้างหน้าอย่างเหนื่อยหอบ

บนใบหน้าที่ซีดขาว มีเหงื่อเม็ดใหญ่ไหลออกมาไม่หยุด ดูไร้เรี่ยวแรงอย่างเห็นได้ชัด

แต่เขาไม่หยุด ยังคงเดินไปข้างหน้าด้วยความยากลำบาก

ไม่นาน หลินหยางก็มาถึงจุดสิ้นสุดของเส้นทาง

ฉากตรงหน้าทำให้รู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมาอย่างฉับพลัน

ทางด้านหน้าเป็นบึงน้ำขนาดใหญ่ กว้างร้อยกว่าไมล์

ทุกหนทุกแห่งล้วนเต็มไปด้วยอากาศพิษ

เมื่อมองเข้าไปแวบแรก อากาศพิษที่ขมุกขมัว ดูน่าหวาดกลัวอย่างมาก

สัตว์จำนวนมากที่พลาดตกลงไปในบึงน้ำนี้ หลังจากที่ดิ้นรนอย่างบ้าคลั่งแต่ไม่เป็นผล จึงทำได้เพียงรอความตายอย่างเงียบๆ เท่านั้น

"บึงมรณะ......ในที่สุดก็มาถึงแล้ว"

หลินหยางถอนหายใจ เขาหยิบยาสองสามเม็ดออกจากร่างกาย ใส่ลงไปในปาก และเดินหน้าไปตามบึงน้ำทีละนิดๆ

พิษปีศาจส่งผลกระทบต่อร่างกายของเขา ไม่เพียงแต่จำกัดชี่และชีพจรเท่านั้น มันยังส่งผลกระทบต่อการทำงานในร่างกายของเขาด้วย จึงทำให้ขาทั้งสองข้างเดินได้อย่างยากลำบาก

"ว่ากันว่าเขาเสียชีวิตจากพิษในอีกหนึ่งเดือน อันที่จริงแล้วในสถานการณ์ขณะนี้ เกรงว่าจะไม่ถึงหนึ่งเดือน ตนเองจะเป็นอัมพาตและกลายเป็นผักอย่างแน่นอน และค่อยๆ รอความตาย......พิษปีศาจนี้ ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ!"

หลินหยางปลงอนิจจังในใจ ถึงแม้ว่าขาของเขาจะไม่คล่องแคล่ว แต่ก็จะต้องก้าวไปข้างหน้าต่อไป

เพียงเขาไม่ได้ข้ามผ่านบึงน้ำนี้ แต่เดินไปรอบๆ บึงเท่านั้น

เหมือนว่ากำลังหาอะไรอยู่

บึงน้ำแห่งนี้เป็นที่ตั้งที่มีสิ่งแวดล้อมคอยอำนวย บวกกับความพิเศษของสภาพแวดล้อม ทำให้มีดอกไม้และพืชหายากเจริญเติบโตมากมาย

โดยเฉพาะในเขตใจกลาง ยิ่งมีสมุนไพรที่หายากจำนวนมาก

สมุนไพรเหล่านี้ได้รับการปกป้องเป็นอย่างดี ท้ายที่สุดแล้วไม่มีใครสามารถไปที่ใจกลางบึงเพื่อเก็บมันได้ บึงมรณะไม่ได้มีแค่ชื่อเท่านั้น ในทุกๆ ปีไม่รู้ว่ามีกี่คนที่มาที่นี่เพื่อเสี่ยงโชค มาเก็บสมุนไพรหายากสักสองสามชนิดเพื่อเป็นสิริมงคล แต่ผลลัพธ์อย่างไม่ข้อยกเว้น คือพวกเขาทั้งหมดถูกฝังอยู่ในดินโคลนของบึงแห่งนี้

แน่นอนว่าหลินหยางก็อยากไปเก็บสมุนไพรหายากเหล่านี้เช่นกัน แต่ในเวลานี้สภาพของเขาน่าเวทนาเช่นนี้ จะไปเก็บดอกไม้และพืชเหล่านี้ก็ต้องไปเป็นปุ๋ยของพวกมันอย่างไม่ต้องสงสัย

เพียงแต่ว่าจุดประสงค์ที่หลินหลินหยางมาที่นี่ไม่ใช่เพื่อเก็บยา แต่เป็นการหาของอย่างอื่น!

หลินหยางเดินวนไปวนมา ทุกๆ ก้าวเดินอย่างระมัดระวัง

ผ่านไปสองวันเต็มๆ ยังคงไม่ได้อะไรเลย

"หรือว่า......วันนี้พวกเขาหยุดพักกัน?"

สีหน้าของหลินหยางมืดมนลงเล็กน้อย ในใจอดไม่ได้ที่จะกังวลใจขึ้นมา

แต่ในเวลานี้ เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะดังขึ้นจากรอบบึงไม่ไกล

หลินหยางหายใจถี่ และรีบวิ่งไปที่พุ่มไม้ข้างๆ เพื่อซ่อนตัวทันที

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน