สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2425

“พูดไปพูดมา คนๆ นี้คือคนที่ทำให้เกิดเรื่องทั้งหมดนี้?”

หัวหน้าใหญ่จ้องมองที่หลินหยางอย่างเย็นชา พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก

“แต่ก็ไม่ควรตำหนิสหายหลินได้ เขาไม่ได้ทำอะไรเลย!” หมัวผิงพูดอย่างเร่งรีบ

"แต่เขาเป็นคนของลัทธิปีศาจสวรรค์! ในเมื่อเขาเป็นคนของลัทธิปีศาจสวรรค์ ก็ไม่ควรอยู่ในหมู่บ้านปีศาจเร้นลับ!" คนหนึ่งตะโกน

"ถูกต้อง คนของลัทธิปีศาจสวรรค์ไสหัวออกไปจากหมู่บ้านของเราซะ!"

"ไสหัวออกไป!"

"ไสหัวออกไป!"

คนอื่นๆ ก็ตะโกนเช่นกัน

"หุบปาก!" ฉินจัวรู้สึกรำคาญและตะโกนเสียงดัง: "สหายหลินเป็นคนลัทธิปีศาจสวรรค์ แต่เขาถูกลัทธิปีศาจสวรรค์ เนรเทศออกมาแล้ว และก่อนหน้านั้น สหายหลินได้ช่วยชีวิตคนหลายคนของหมู่บ้านของเรา มีบุญคุณต่อหมู่บ้านปีศาจของเรา! พวกนายจะกินบนเรือนขี้บนหลังคาได้อย่างไร? ขับไล่เขาออกไปง้นเหรอ?"

“มีบุญคุณต่อหมู่บ้านปีศาจเร้นลับของเรา? มีบุญคุณต่อฉินจัวนายคนเดียวมากกว่ามั้ง? ฉินจัวนายคิดว่าเราไม่เรื่องราวเหรอ? เป็นลูกสาวของนายไปก่อปัญหา เกือบจะฆ่าพวกหมัวผิงแล้ว!นายยังมีหน้าพูดอย่างนั้นอีกหรือ?” ผู้อาวุโสโหยวตะคอกอย่างเย็นชา

สีหน้าของฉินจัวดูไม่ดี พูดด้วยเสียงต่ำ: "ไม่ว่ายังไงก็ตาม! แม้ว่าพวกนายต้องการขับไล่สหายหลินออกจากหมู่บ้าน ก็ต้องรอจนกว่าหัวหน้าหมู่บ้านจะรักษาสหายหลลินแล้ว! เขาได้รับบาดเจ็บเพราะคนของหมู่บ้านปีศาจเร้นลับ! เมื่อเขาหายดี เขาจะจากไปแน่นอน!"

“รอเขาหายดี?"

"ใช่ ฉันเพิ่งไปหาผู้ใหญ่บ้านและผู้ใหญ่บ้านตกลงที่จะให้สหายหลินพักฟื้นในหมู่บ้าน และประเดี๋ยวท่านจะมารักษาสหายหลินด้วยตนเอง!" ฉินจัวกล่าวกับผู้อาวุโสโหยว

หลินหยางมีความสุขมาก

ถ้าอย่างนี้ เรื่องนี้สำเร็จแล้ว!

ดูเหมือนว่าพิษปีศาจในร่างกายของเขาจะหายในไม่ช้า

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ หัวหน้าใหญ่ก็พูดขึ้น: "ฉินจัว! เหตุผลที่ฉันมาที่นี่เพื่อบอกนายว่า ผู้ใหญ่บ้านจะไม่มาแล้ว"

"อะไรนะ?"

ฉินจัวตกตะลึง

“นี่คือทัศนคติของสภาหมู่บ้าน แม้ว่าบุคคลนี้จะช่วยชีวิตคนของหมู่บ้านของเรา มีบุญคุณต่อหมู่บ้านของเรา แต่ปัญหาและหลักการในประวัติศาสตร์ก็ไม่สามารถทำลายได้ สิ่งที่ทุกคนหมายถึงคืออนุญาตให้บุคคลนี้พักผ่อนในหมู่บ้านไม่กี่วัน ส่วยเรื่องอื่นก็อย่ายุ่งมากเกินไป” หัวหน้าใหญ่กล่าวด้วยสีหน้าว่างเปล่า

“แต่เขาถูกพิษปีศาจนะ จะมีชีวิตอยู่ไม่ได้อีกไม่นาน! เราจะเฝ้าดูผู้มีบุญคุณตายโดยไม่ทำอะไรเลยหรือ ถ้าเป็นเช่นนั้น เราจะแตกต่างกับพวกที่ไร้มนุษยธรรมอย่างลัทธิปีศาจสวรรค์ยังไง?" ฉินจัวตะโกนอย่างกระวนกระวาย

"เขามีบุญคุณกับคุณเท่านั้น ไม่ใช่กับหมู่บ้านของเรา! แต่เมื่อนายพูดขนาดนี้แล้ว ฉันจะเปิดใจให้กว้างขึ้น! เดิมที คนๆ นี้ทำให้เกิดเหตุการณ์นี้ และเขาควรถูกลงโทษ แต่เนื่องจากเขาช่วยฉินหลิง หมู่บ้านปีศาจเร้นลับเราจะไม่ถือสาหาความ!" หัวหน้าใหญ่หันศีรษะไปพู้กับผู้อาวุโสโหยวสองพ่อลูก "ประเดี๋ยวฉันจะเอาครีมบำรุงเม็ดเลือดต่อกระดูก รักษาแขนของโหยวยี่ นายไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ เรื่องนี้ ก็ช่างมันเถอะ"

ผู้อาวุโสโหยวมีความสุขมากและกุมมือคารวะทันที: "จะปฏิบัติตามคำสั่งของหัวหน้าใหญ่!"

หัวหน้าใหญ่พยักหน้า มองหลินหยางอีกครั้ง และพูดอย่างใจเย็น: "คุณพักรักษาตัวที่นี่เถอะ ถ้าหายดีก็รีบออกจากหมู่บ้านโดยเร็ว นอกจากนี้ฉันต้องเตือนคุณ กิจกรรมต่างๆ ของคุณจำกัดอยู่ที่บ้านนี้และบริเวณรอบๆ ห่างออกไปร้อยเมตร อย่าออกไปไกลกว่านี้โดยไม่ได้รับอนุญาต มิฉะนั้น คุณจะต้องรับผิดชอบผลที่จะตามมาเอง! "

ดวงตาของหลินหยางแน่นขึ้น และเขาไม่ได้พูดอะไรสักคำ

"ฉินจัว ตระกูลฉินของนายก็รับหน้าที่ดูแลเขาไป! นายรู้กฎดี อย่าฝ่าฝืนกฎ และอย่าทำให้ฉันลำบากใจ!"

หลังจากพูด หัวหน้าใหญ่ก็โบกมือ จากนั้นพาคนออกไป

เมื่อเห็นสิ่งนี้หลินหยางรู้สึกใจหาย

เดมทีคิดว่าทุกอย่างจะราบรื่น แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะคิดมากเกินไป

แน่นอนว่าหมู่บ้านปีศาจเร้นลับมีความเกลียดชังอย่างมากต่อลัทธิปีศาจสวรรค์

แต่เขามีพิษปีศาจอยู่ในร่างกาย ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถแก้ตัวได้เลย

“ในกรณีนี้ เราทำได้แค่ใช้มาตรการพิเศษเท่านั้น!”

หลินหยางพึมพำ ดวงตาของเขาเย็นลง

หลินหยางได้ทราบจากม่านซาหงมานานแล้วว่า หมู่บ้านปีศาจเร้นลับต่างพวกต่างพรรคกับลัทธิปีศาจสวรรค์เป็นอย่างมาก

แต่เขาไม่สามารถใช้อัตลักษณ์อื่นเพื่อเข้าใกล้ หมู่บ้านปีศาจเร้นลับได้

เนื่องจากพิษปีศาจในร่างกายของเขาทำให้เขาไม่สามารถแยกออกจากลัทธิปีศาจสวรรค์ได้

ด้วยวิธีนี้หลินหยางสามารถเข้าใกล้หมู่บ้านปีศาจเร้นลับอยู่ได้ในฐานะผู้ที่ถูกเนรเทศโดยลัทธิปีศาจสวรรค์

แต่หลินหยางไม่เคยคาดคิดว่าหมู่บ้านปีศาจเร้นลับจะต่างพวกต่างพรรคกับลัทธิปีศาจสวรรค์ถึงขนาดนี้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน