สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2426

"คุณเป็นคนของลัทธิปีศาจสวรรค์ ก็คงจะไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับเผ่าปีศาจเร้นลับของฉันหรอก เพราะพวกเราเคยอยู่กลุ่มเดียวกันเมื่อนานมาแล้ว" ฉินหลิงกล่าว

หลินหยางยิ้มอย่างขมขื่น: "ความจริงแล้วฉันไม่ใช่คนของลัทธิปีศาจสวรรค์หรอก"

"อะไรนะ?"

ฉินหลิงตกใจเล็กน้อย กล่าวอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า: "คุณไม่ใช่คนของลัทธิปีศาจสวรรค์เหรอ? เช่นนั้นคุณ....ถูกพิษปีศาจได้อย่างไรล่ะ? ตามที่ฉันรู้มา คนที่สามารถวางพิษปีศาจได้จะต้องไม่ใช่สิ่งมีชีวิตธรรมดาทั่วไป และจะต้องเป็นมหาปีศาจของลัทธิปีศาจสวรรค์! แต่คุณไม่ใช่จอมปีศาจ แล้วมหาปีศาจตนไหนจะใช้วิธีการที่อำมหิตเช่นนี้มาลงโทษคุณล่ะ?"

"คุณฉิน คุณปฏิบัติต่อฉันด้วยความซื่อสัตย์จริงใจ ฉะนั้นฉันจะบอกความจริงกับคุณ ฉันชื่อหลินหยาง เป็นคนของเมืองเจียงเฉิน เมื่อไม่นานมานี้ ฉันเคยเกิดการปะทะกับจอมมารสูงสุดของลัทธิปีศาจสวรรค์ ต่อมาระหว่างการต่อสู้ในครั้งนั้น โชคไม่ดีที่ไปถูกพิษปีศาจเข้า......."

หลินหยางนำเรื่องราวที่เกิดขึ้นในเมืองเจียงเฉินเล่าให้ฉินหลิงฟังคร่าวๆ

แน่นอนว่า เขาได้ละเว้นจุดที่สำคัญบางส่วนเอาไว้

เพื่อไม่ให้เกิดความเข้าใจผิดโดยไม่จำเป็น

ฉินหลิงได้ฟังก็อ้าปากเล็กน้อย รู้สึกตกใจเป็นพิเศษ

"ฉันเองก็เรียนทางด้านการแพทย์ ก็พอจะเข้าใจทักษะการแพทย์อยู่บ้าง จึงรู้ว่าพิษปีศาจนี้ค่อนข้างไม่ธรรมดา จึงไปที่บึงมรณะทันที อยากจะมาที่นี่เพื่อค้นหาวัตถุดิบสมุนไพรบางอย่างที่หาได้ยาก เพื่อจะดูว่าสามารถถอนพิษได้หรือไม่ จึงได้พบพวกคุณต้องการจะเก็บดอกไม้เจ็ดสี จึงออกมือช่วย นี่ก็คือเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น" หลินหยางยิ้มอย่างขมขื่น

"ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง......."

ฉินหลิงพยักหน้า ด้วยสีหน้าที่มั่นใจ

"เพียงแต่น่าเสียดาย ในบึงมรณะนอกจากดอกไม้เจ็ดสีแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่จะรักษาพิษปีศาจของฉันได้ การมาครั้งนี้ ก็คงจะเปล่าประโยชน์แล้ว" หลินหยางทอดถอนใจแล้วกล่าว

"พี่หลิน ไม่ต้องรู้สึกหดหู่เช่นนี้หรอก ท่านก็นอนพักที่นี่ก็แล้วกัน กลับไปฉันจะไปคุยกับพ่ออีกที เพื่อดูว่าเขาจะมีวิธีไปขอความเมตตาจากผู้ใหญ่บ้านหรือไม่ ในเมื่อคุณไม่ใช่คนของลัทธิปีศาจสวรรค์ ในกลุ่มก็น่าจะไม่มีการกีดกันจนเกินไป" ฉินหลิงรีบกล่าวปลอบใจ

"ก็มีเพียงแค่คุณเท่านั้นที่เชื่อคำพูดของฉัน ฉันว่าหมู่บ้านปีศาจเร้นลับไม่เพียงแต่กีดกันคนของลัทธิปีศาจสวรรค์เท่านั้น แต่ยังต่อต้านบุคคลภายนอกอย่างมากอีกด้วย การที่ร่างกายของฉันถูกพิษ ไม่ว่าจะอธิบายอย่างไรก็ไม่ชัดเจน ต่อให้บอกตามตรงว่าฉันไม่ใช่คนของลัทธิปีศาจสวรรค์ ก็ไม่มีใครเชื่อหรอก" หลินหยางส่ายหน้าแล้วกล่าว

ฉินหลิงอ้าปากค้าง ไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไรดี

"เออใช่คุณฉิน ข้อห้ามที่คุณพูดถึง มันคือข้อห้ามอะไรเหรอ? หรือว่าเหมือนกันกับข้อต้องห้าม?" หลินหยางเปลี่ยนหัวข้อสนทนา จู่ๆ ก็กล่าวถามขึ้นมา

"ไม่ใช่ค่ะ ข้อห้ามก็คือข้อห้าม ข้อต้องห้ามก็คือข้อต้องห้าม และการที่ข้อต้องห้ามถูกเรียกว่าข้อต้องห้าม ก็เพราะว่าวิธีการของมันโหดเหี้ยมป่าเถื่อนเกินไป หากมีการฝ่าฝืนจริยธรรม ก็จะถูกมหาชนรังเกียจเหยียดหยาม แต่ข้อห้าม.....มักจะเป็นเพราะมันมีพลานุภาพที่ทรงพลังเกินไป จึงทำลายสมดุลของชีวิต และอาจจะตกเป็นเป้าของสาธารณชน จึงทำให้ถูกห้าม คนที่ควบคุมข้อห้ามจึงถูกแต่ละคนมองว่าเป็นภัยคุกคาม ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าใช้มั่วซั่ว แต่เผ่าปีศาจเร้นลับของฉัน มีข้อห้ามอยู่มากมาย และหนึ่งในนั้นจะต้องมีวิธีการรักษา ซึ่งผู้ใหญ่บ้านจะต้องรู้อย่างแน่นอน เพียงแต่เขาไม่ยอมออกมือช่วย พวกเราจึงไม่สามารถออกแรงได้เต็มที่" ฉินหลิงกล่าวอย่างจนใจ

"ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง........." หลินหยางค่อนข้างผิดหวังเล็กน้อย

"พี่หลิน ท่านก็อย่าเพิ่งท้อแท้ไปเลย อันที่จริงก็ยังพอมีอีกโอกาสหนึ่ง" จู่ๆ ฉินหลิงก็นึกอะไรขึ้นได้ จึงรีบกล่าวออกมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน