สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2429

ฉินหลิงมีทักษะทางกายภาพที่ดี ด้วยการอาศัยวิชาพ่นหมอกอสูรโลหิต ยังสามารถหลบเลี่ยงการโจมตีของเฉินโส่วได้ แต่เธอไม่สามารถกระตุ้นการใช้วิชาพ่นหมอกอสูรโลหิตอยู่ตลอดได้!

ยิ่งไปกว่านั้นทักษะทางกายภาพก็คือทักษะทางกายภาพ ในแง่ของศักยภาพนั้น อันดับที่ร้อยกว่าอย่างเธอจะเอาอะไรไปเทียบกับสิบอันดับแรกอย่างเฉินโส่วล่ะ?

นี่มันคือการรนหาที่ตายชัดๆ!

"คุณฉิน อย่าขาดความเชื่อมั่นในตนเองเกินไปเลย คุณสู้เขาได้! เชื่อฉันสิ" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"พี่หลิน ฉันรู้ว่าหลังจากที่ฉันอาบน้ำยาแล้วศักยภาพของฉันเพิ่มมากยิ่งขึ้น แต่ระดับที่เพิ่มสูงขึ้นนี้ มันช่วยลดระดับช่องว่างระหว่างฉันกับเฉินโส่วให้อยู่ในระดับเดียวกับซะที่ไหนล่ะ? ฉัน......ฉันไม่มั่นใจเลยจริงๆ ....." ฉินหลิงกล่าวอย่างหมดอาลัยตายอยาก

"คุณฉิน คุณไม่ลองดู แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าตนเองไม่มีทางชนะได้? เชื่อฉันสักครั้งเถอะ คุณบอกไม่ใช่เหรอ ว่าจะเชื่อฟังคำพูดของฉัน? หรือว่าคุณจะคืนคำ?"

"เอ่อ......"

ฉินหลิงลังเลเล็กน้อย จากนั้นก็กัดฟันกล่าวว่า : "ช่างเถอะ พี่หลิน ฉันจะเชื่อคุณสักครั้งหนึ่ง! อย่างไรเสียก็หนีไม่ได้อยู่แล้ว สู้กับเขาไปซะเลยจะดีกว่า!"

พูดจบ เธอก็ลุกขึ้นยืน จัดวางท่าทาง และกล่าวเสียงดังว่า : "เฉินโส่ว เข้ามาเลย!"

"ฉันว่าคุณมันโง่เขลาจนไม่รู้จักคำว่า'ตาย'เขียนว่ายังไงแล้วล่ะ!"

เฉินโส่วเอากริชออกมา ใช่ลิ้นเลียที่กริช ด้วยรอยยิ้มที่ดุร้าย เขาก้าวไปข้างหน้า และพุ่งเข้ามาโจมตีฉินหลิงทันที

ฉินหลิงตกใจจนหน้าซีด และถอยหนีโดยจิตใต้สำนึก

หลินหยางกล่าวเสียงดังทันที : "อย่ากลัว! คุณดูการโจมตีของเขาให้ดีๆ มันเต็มไปด้วยข้อบกพร่อง ไม่ใช่เรื่องยากที่จะรับมือ"

ฉินหลิงตกตะลึง มองไปรอบๆ จึงพบว่าหลินหยางพูดถูก

ในเวลานี้ไม่ต้องพูดถึงข้อบกพร่องในการโจมตีของเฉินโส่วเลย เพียงแค่ความรวดเร็วของเขา ก็ช้าอย่างมากแล้ว

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

การเคลื่อนไหวของเฉินโส่วกลายเป็นเชื่องช้าเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

ฉินหลิงสงสัยเป็นอย่างมาก

เธอสูดลมหายใจเบาๆ มือข้างหนึ่งยื่นไปข้างหน้า และโจมตีเข้าไปที่ข้อมือของเฉินโส่วอย่างรวดเร็วและแม่นยำ

ตุ๊บ!

เฉินโส่วไม่ทันได้ป้องกัน รู้สึกได้ถึงเทคนิคอันชาญฉลาดที่ส่งออกมาจากข้อมือ คาดไม่ถึงว่ากริชเล่มนั้นก็จับไว้ไม่อยู่ ฝ่ามือสั่นสะท้าน และกริชก็ตกลงไป

ฉินหลิงมือไวตาไว รีบคว้ากริชที่ยังไม่ตกลงพื้น พลิกฝ่ามือจับเอาไว้ จากนั้นร่างกายที่พลิ้วไหวคล่องแคล่ว ได้โจมตีเข้าไปที่เฉินโส่วอย่างรวดเร็ว

เฉินโส่วตกใจอย่างมาก รีบยกหมัดขึ้นเพื่อโจมตี

แต่หมัดของเขาในเวลานี้ในสายตาของฉินหลิง ดูเชื่องช้าและน่าตลก

หัวใจของฉินหลิงเต้นอย่างบ้าคลั่ง แต่ไม่สามารถหยุดการกระทำลงได้ เธอหลบหมัดนี้โดยตรง กริชในมือเคลื่อนไปยังบริเวณคอของเฉินโส่วอย่างอ่อนช้อย

และในชั่วพริบตา ทั้งสองคนก็หยุดลง

ผู้คนโดยรอบต่างเบิกตาโพลง มองดูฉากนี้อย่างไม่อยากจะเชื่อ

เห็นเฉินโส่วเพียงแค่รักษาการเคลื่อนไหวของหมัดเอาไว้ และไม่ได้ขยับเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย และฉินหลิงที่อยู่ข้างๆ เขา กริชในมือได้จ่ออยู่บนเส้นเลือดใหญ่บนคอของเฉินโส่วแล้ว

หากเฉินโส่วขยับเคลื่อนไหวอีก การกรีดด้วยกริชเบาๆ เลือดของเขาก็สาดกระเซ็นไปสามฟุตแล้ว

การต่อสู้สิ้นสุดลงแล้ว!

ไม่มีใครคาดคิด ว่าเฉินโส่วจะพ่ายแพ้ได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้

"ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้? คาดไม่ถึงว่าฉินหลิงจะชนะ?"

"ความเร็วของเธอ....รวดเร็วอย่างมาก!"

"นี่......นี่ทำได้ยังไง? เมื่อกี้ฉันมองไม่ทันเลย....."

ผู้คนต่างตกตะลึงจนร้องเสียงหลง และไม่อยากจะเชื่อ

"ฉันชนะแล้ว!"

ฉินหลิงได้สติกลับมา และกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"แก......"

เฉินโส่วพูดไม่ออก ในดวงตาเผยให้เห็นความโกรธ และเมื่อเห็นคนรอบๆ ตัวชี้นิ้วนินทาตนเอง ในใจก็ยิ่งเดือดดาล จึงใช้หมัดโจมตีเข้าไปอีกครั้ง : "สารเลว! ฉันจะพ่ายแพ้ได้อย่างไร??"

ฉินหลิงตกตะลึง ครั้งนี้ไม่ได้ยั้งมือไว้ พลิกมีดที่ฝ่ามือเลื่อนลงไปที่ท้องของเฉินโส่ว

"โอ๊ย!"

เฉินโส่วร้องอย่างเจ็บปวดทรมาน

ฉินหลิงใช้เท้าถีบเข้าไปอีกครั้งอย่างแรง

ตุ๊บ!

เฉินโส่วลอยออกไป ครั้งนี้ล้มลงไปไม่เป็นท่าเลย

"พี่!"

"พี่เฉิน!"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน