สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2430

"พี่หลิน คุณไปด้วยกันกับฉันเถอะ"

เช้าตรู่วันนี้ ฉินหลิงเก็บข้าวของ สวมชุดสีแดง วิ่งมาที่ลานบ้านและเคาะประตู

"บอกแล้วไม่ใช่เหรอ? ว่าฉันไม่สามารถออกจากห้องนี้ไปได้ แล้วฉันจะไปกับคุณได้อย่างไร?"

หลินหยางเปิดประตู และกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"พี่หลิน คุณไปด้วยกันกับฉันฉันก็รู้สึกเบาใจ อีกอย่างหนึ่ง ฉันได้ปรึกษาหารือกับพ่อแล้ว คุณอยู่ที่นี่ตลอดเวลาก็จะเบื่อได้ ให้คุณไปดูการแข่งขันก็คงไม่เป็นอะไร ในสถานที่แข่งขันมียอดฝีมือมากมายขนาดนั้น พวกเขายังกลัวว่าคุณจะไปสร้างปัญหาได้อีกเหรอ? อย่างไรก็ตามเมื่อกี้พ่อได้ถามหัวหน้าใหญ่แล้ว หัวหน้าใหญ่เห็นด้วย! ดังนั้นพี่หลิน คุณไปด้วยกันกับฉันเถอะนะ!" ฉินหลินกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"เอ่อ......"

"พี่หลิน ขอเพียงแค่ฉันได้เป็นลูกศิษย์ ฉันจะขอร้องผู้ใหญ่บ้านทันทีเพื่อให้เขามารักษาคุณ!"

"คุณสามารถเรียนรู้วิชาต้องห้าม และค่อยมารักษาฉันอีกทีหนึ่งก็ได้"

"แต่ฉันกังวลว่าพรสวรรค์ของฉันมันจะโง่เขลา ชั่วครู่ชั่วยามจะไม่สามารถเรียนรู้ได้ ฉันได้ยินพ่อบอกว่า พิษปีศาจในร่างกายของคุณเพียงแค่หนึ่งเดือนก็จะกำเริบขึ้นมา ถึงเวลานั้นเทพเทวดาก็ยากที่จะช่วยได้ ดังนั้นคุณรักษาพิษปีศาจให้เร็วได้ยิ่งดี หากผู้ใหญ่บ้านไม่เห็นด้วย ฉันค่อยแอบเรียนรู้วิชาต้องห้ามอีกที เพื่อที่จะได้รักษาคุณ" ฉินหลิงกล่าว

หลินหยางไตร่ตรองเล็กน้อย และพยักหน้าเบาๆ : "ได้ ใยเมื่อเป็นเช่นนี้ ฉันจะไปดูสักหน่อย"

ฉินหลิงดีใจแบบลิงโลด จากนั้นก็นำหลินหยางมุ่งหน้าไปยังสถานที่แข่งขันคัดเลือกลูกศิษย์รอบสุดท้าย

ผู้คนทั้งหมู่บ้านปีศาจเร้นลับมารวมตัวกันอยู่ที่นี่

ชั่วขณะในสถานที่นั้นชี่อสูรได้ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า และท้องฟ้าได้มืดสลัวลงอย่างมาก

"อาหลิง!! สหายหลิน!"

เวลานี้ มีเสียงร้องเรียกตะโกนดังขึ้น

ทั้งสองคนจึงหันไปดู

เห็นเงาร่างสองสามคนอยู่ที่หน้าประตูใหญ่การคัดเลือกรอบสุดท้าย

เป็นหมัวผิงและคนอื่นๆ ที่โผล่ออกมา

"พี่หมัวผิง!"

ฉินหลิงสิ่งเข้าไปหาอย่างตื่นเต้น

"อาหลิง ได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้คุณเอาชนะเฉินโส่วได้! ดูเหมือนว่าการคัดเลือกรอบสุดท้ายในครั้งนี้ คุณมีหวังแล้ว!" หมัวผิงกล่าว

"โชคชะตา ทั้งหมดล้วนเป็นโชคชะตา" ฉินหลิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

คนเหล่านั้นทักทายกัน หมัวผิงกล่าวว่า : "สหายหลิน สถานะของคุณค่อนข้างพิเศษ ฉันจะจัดการที่นั่งให้คุณนั่งทางด้านนั้นกับเรา อีกสักครู่คุณไปนั่งข้างๆ เราเถอะ"

"เกรงใจจัง!"

หลินหยางพยักหน้าเล็กน้อย

หลายๆ คนมายังที่นั่ง และนั่งลงตามลำดับ

การคัดเลือกรอบสุดท้ายนั้นง่ายมาก ก็คือการต่อสู้กัน ใครมีศักยภาพที่แข็งแกร่ง ก็จะได้กลายเป็นลูกศิษย์ของผู้ใหญ่บ้าน

อย่างไรเสียทั้งหมดเป็นการต่อสู้ชี้ขาดของคนรุ่นหลัง ความแข็งแกร่งและอ่อนแอของศักยภาพแสดงถึงความแข็งแกร่งและอ่อนแอของพรสวรรค์ได้

แน่นอนว่า ในเมื่อเป็นเช่นนี้ คนรุ่นหลังที่ศักยภาพไม่ดีจำนวนมากก็เข้าร่วมการต่อสู้ชี้ขาดด้วยเช่นกัน

อย่างไรก็ตามการต่อสู้ชี้ขาดนี้เป็นจุดที่จะไปถึงเป้าหมาย การมาแข่งขันประลองฝีมือเช่นนี้ เป็นการช่วยเหลือตนเองได้อย่างมาก

ทุกๆ คนพูดคุยกันเรื่อยเปื่อย รอการคัดเลือกรอบสุดท้ายเริ่มต้นขึ้น

แต่ทว่าในเวลานี้ ฉับพลันคนกลุ่มหนึ่งก็เดินเข้ามา

"หึ คนทรยศเผ่าปีศาจเร้นลับอย่างพวกคุณ คาดไม่ถึงว่าจะมีหน้ามาเข้าร่วมการคัดเลือกรอบสุดท้ายด้วย? ถ้าจำนวนคนของลูกศิษย์ผู้ใหญ่บ้านตกอยู่ในมือของพวกคุณ เผ่าปีศาจเร้นลับของเราจะไม่ต้องถูกทำลายเลยเหรอ?"

เสียงหัวเราะประชดประชันเสียงหนึ่งดังทอดเข้ามา

ฉินหลิงหันไปมอง คิ้วโค้งได้รูปขมวดขึ้นมา : "เฉินโส่ว! คุณยังกล้ามาอีกเหรอ? บทเรียนครั้งที่แล้วยังสั่งสอนคุณไม่พอหรือไง?"

สีหน้าของเฉินโส่วเปลี่ยนไป และกล่าวอย่างไม่พอใจ : "ครั้งที่แล้วเป็นฉันที่ไม่ได้เตรียมพร้อม! ชะล่าใจไป! มิเช่นนั้นด้วยศักยภาพของคุณ จะสามารถต่อสู้กับฉันได้อย่างไร?"

"จริงเหรอ? เช่นนั้นอีกสักครู่เราก็ขึ้นเวทีประลองกัน ดูสิว่าเป็นคุณที่ชะล่าใจ หรือเป็นคุณที่อ่อนแอเกินไปกันแน่" ฉินหลิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"แก......"เฉินโส่วกัดฟัน แต่ไม่รู้ว่าจะโต้แย้งอย่างไร

แต่ทว่าในเวลานี้ ผู้หญิงผมยาวคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆ เขาได้ตะโกนว่า : "ขึ้นเวทีงั้นเหรอ? ไม่จำเป็นหรอก! ฉินหลิง เดิมทีพวกคุณไม่มีสิทธิ์ที่จะขึ้นเวทีด้วยซ้ำ!"

ฉินหลิงตกตะลึงเล็กน้อย และหันไปมอง และร้องเสียงหลงในทันที : "เฉินตั้วเฟย?"

"เฉินตั้วเฟย! คุณพูดจาไร้สาระอะไร? เราจะไม่มีสิทธิ์ขึ้นเวทีได้ยังไง?" หมัวผิงลุกขึ้นยืน และตวาดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

"แน่นอนว่าพวกคุณไม่มีสิทธิ์! พวกคุณเป็นเพียงแค่คนทรยศของเผ่าปีศาจเร้นลับเท่านั้น! คนกลุ่มนี้สมคบคิดกับลัทธิปีศาจสวรรค์! พวกคุณมีสิทธิ์อะไรมาเข้าร่วมการแข่งขันคัดเลือกลูกศิษย์รอบสุดท้ายด้วยล่ะ?" เฉินตั้วเฟยตะโกนเสียงดัง

เสียงนี้ ทำให้ผู้คนโดยรอบหันมามอง

คำพูดนี้ของเฉินตั้วเฟย ทำให้ทุกๆ คนมองมา

คนส่วนใหญ่เดิมทีไม่ได้รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตากับหลินหยาง หลังจากได้ยินคำพูดของเฉินตั้วเฟย ก็เข้าใจได้ในทันที

"ที่แท้คนนี้ก็คือคนของลัทธิปีศาจสวรรค์ที่ถูกพวกฉินหลิง หมัวผิงพาเข้ามาในหมู่บ้านนี่เอง"

"ไม่ใช่หรอกมั้ง? พวกเขาจะพาคนของลัทธิปีศาจสวรรค์เข้ามาในหมู่บ้านจริงๆ เหรอ? คนโง่เขลาเหล่านี้จะไม่รู้เลยเหรอว่าเผ่าปีศาจเร้นลับของเรากับลัทธิปีศาจสวรรค์มีความแค้นแต่กันมายาวนาน?"

"สมองของพวกเขามีปัญหาหรือเปล่า? บ้าไปแล้วเหรอ?"

"คนคนนี้จะต้องเป็นไส้ศึกของลัทธิปีศาจสวรรค์อย่างแน่นอน จึงไม่สามารถติดกับของเขาได้!"

"ตะโกนว่าอะไร?"

"คุณอย่าสนใจเลยว่าจะตะโกนอะไร ตะโกนอะไรก็ได้!" หลินหยางตะคอก

ฉินหลิงสับสนงุนงง แต่ในเวลานี้ก็ไม่สนใจอะไรมากมาย จึงร้องตะโกนออกมาทันที

"กรี๊ด!!"

เดิมทีสถานที่นั้นมีเสียงจ้อกแจ้กจอแจ ผู้คนหนาแน่น จู่ๆ ฉินหลิงก็ร้องตะโกนออกมา ทำให้ทุกๆ คนต่างตกตะลึง

"คุณฉิน!! คุณเป็นอะไรไป??"

หลินหยางเข้าไปหาทันที และประคองฉินหลิงเอาไว้

ตัวของฉินหลิงเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จากนั้นก็เห็นมือของหลินหยางดึงเธอกลับไป

ฉินหลิงล้มลงไป จนเกือบหกคะเมนอยู่บนพื้น

เฉินตั้วเฟย เฉินโส่วและคนอื่นๆ ต่างตกตะลึง แต่ละคนมองฉินหลิงอย่างสงสัย

"คุณทำอะไร?" เฉินโส่วอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม

"ฉันทำอะไร? คุณอย่ามาใส่ความฉันนะ!" เฉินตั้วเฟยกล่าวอย่างไม่พอใจ

"เช่นนั้นมันเกิดอะไรขึ้นล่ะ?"

เฉินโส่วเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว ต้องการดูว่าเกิดอะไรขึ้น

กลับเห็นหลินหยางลุกขึ้นทันที และตวาดเสียงดังว่า : "พวกคุณต้องการมุ่งเป้ามาที่ฉัน! ทำไมถึงจะต้องทำให้คุณหลินลำบากใจด้วย??"

"ทำให้เธอลำบากใจเหรอ? ไอ้เด็กบ้า เราไม่ได้ทำอะไรเลยนะ! แกอย่ามาใส่ความเรานะ!" เฉินโส่วตวาดทันที

"ไม่ได้ทำอะไรงั้นเหรอ? เช่นนั้นทำไมคุณหลินถึงเจ็บปวดทรมานเช่นนี้ล่ะ? เห็นได้ชัดว่าพวกคุณแอบซุ่มโจมตีเธอ! ไร้ยางอายจริงๆ!"

หลินหยางด่าสาดเสียเทเสีย จากนั้นก็หัวเราะเยาะซ้ำๆ : "ฉันคิดมาตลอดว่าเผ่าปีศาจเร้นลับจะแตกต่างจากลัทธิปีศาจสวรรค์ ตลอดมาคิดว่าเผ่าปีศาจเร้นลับจะจริงใจ ซื่อสัตย์และใจกว้าง เทียบไม่ได้กับจอมปีศาจของลัทธิปีศาจสวรรค์ที่ทรยศขี้อิจฉาดุร้ายและโหดเหี้ยม แต่วันนี้ ในที่สุดฉันก็ได้เรียนรู้แล้ว! ว่าอะไรคือความแตกต่างระหว่างเผ่าปีศาจเร้นลับกับลัทธิปีศาจสวรรค์? ฉันเพียงแค่ช่วยพวกฉินหลิง กับหมัวผิง จนได้รับบาดเจ็บ จึงถูกพวกเขาพากลับมาที่หมู่บ้านเพื่อรักษาบาดแผล ไม่มีสิ่งอื่นใดเลย แต่พวกคุณกลับเอาจิตใจคับแคบมาตัดสินคนที่จิตใจสูงส่ง! และปฏิบัติต่อผู้มีพระคุณของเผ่าปีศาจเร้นลับของพวกคุณเช่นนี้! ไร้ยางอาย! ไร้ศีลธรรม! สถานที่เช่นนี้ ฉันไม่อยู่ก็ได้!"

พูดจบ จึงสะบัดแขนเสื้อ หันหลังกลับออกไป

คนของเผ่าปีศาจเร้นลับทั้งหมดในที่นั้นล้วนตกตะลึง

กระทั่งฉินหลิงก็มีสีหน้างุนงง

"พี่หลินนี่คือ......ต้องการจะทำอะไร?" เธอพูดพึมพำ

แต่วินาทีต่อมา ก็มีเสียงตะโกนเรียกดังขึ้น

"สหายหลิน ช้าก่อน!"