สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2443

“พวกแก...พวกแกฆ่าปีศาจหลิงเหรอ?”

ดวงตาของผู้ใหญ่บ้านแดงก่ำ คำรามด้วยความเจ็บปวด

“เขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่ดื้อรั้นเหมือนแก คนที่ไม่เชื่อฟังลัทธิปีศาจสวรรค์ของเรา มักจะมีทางตันเสมอ แต่ลัทธิปีศาจสวรรค์ของเรามักจะใช้ประโยชน์จากทุกสิ่งให้ดีที่สุด แม้ว่าเขาจะตาย ร่างกายของเขาก็ยังมีพลังงานที่ไม่มีที่สิ้นสุด! แขนของเขาอยู่กับฉัน ดวงตาของเขาอยู่กับจอมมารที่สาม ขาของเขา หัวใจของเขา ถูกใช้งานโดยคนอื่น! ความจริงเขายังไม่ตายตามหลักความหมาย แต่เพียงแค่เปลี่ยนวิถีชีวิตแค่นั้น!” ปีศาจฉานกล่าวอย่างใจเย็น

หลังจากคำพูดเหล่านี้จบลง ลมหายใจของทุกคนในหมู่บ้านปีศาจซ่อนเร้นก็แทบจะหยุดหายใจ

รูม่านตาของผู้ใหญ่บ้านเบิกกว้าง หน้าที่ชราก็หมองคล้ำ

พวกเขาตระหนักดีถึงความโหดร้ายและความไร้มนุษยธรรมของลัทธิปีศาจสวรรค์มากที่สุด เป็นเพราะเผ่าปีศาจเร้นลับไม่สามารถยอมรับความโหดร้ายและความชั่วร้ายของลัทธิปีศาจสวรรค์ได้ พวกเขาจึงแยกจากมัน ใช้ชีวิตอย่างสันโดษที่บึงมรณะ ใช้ชีวิตแบบที่ไม่สนใจต่อโลก

อย่างไรก็ตาม ต้นไม้ต้องการความเงียบแต่ลมไม่หยุด

ลัทธิปีศาจสวรรค์จะปล่อยพวกเขาไปได้อย่างไร?

“ฉันไม่สนว่าพวกแกจะมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว เพราะสำหรับเราแล้ว แม้แต่ศพที่เย็นแล้ว ก็มีประโยชน์อย่างมาก ดังนั้นฉันจะให้โอกาสพวกแกเพียงครั้งเดียว ยอมจำนน ก็ยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้ ไม่ยอมจำนน เว้นแต่ความตาย จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง! ฉันหวังว่าพวกแกจะเป็นคนฉลาด" ปีศาจฉานพูดเบาๆ

ความโหดเหี้ยมและโหดร้ายในน้ำเสียงนั้น ปรากฏชัดอยู่แล้ว

ทุกคนจากเผ่าปีศาจเร้นลับดูเคร่งขรึม

“แล้วทัศนคติของพวกคุณล่ะ?”

ผู้ใหญ่บ้านสูดลมหายใจลึก หันมองไปที่ฝูงชน แล้วถามอย่างใจเย็น

นี่ไม่ใช่เรื่องเกี่ยวพันความเป็นความตายอีกต่อไป

แม้ว่า เผ่าปีศาจเร้นลับจะต่อสู้ไม่เก่งแต่พวกเขาก็ยังคงรักษาธรรมชาติของปีศาจไว้ได้ ในช่วงวิกฤตเช่นนี้ ไม่มีใครกลัวความตาย

แต่พวกเขากลัวว่าแม้จะตายแล้วก็ไม่ได้สู่สุคติ!

ถ้าต้องถูกคนพวกนี้ชักใยหลังความตาย...ใครจะทนได้?

"ผู้ใหญ่บ้าน! สู้กับพวกมัน! ฉันยอมแหลกเป็นชิ้นดีกว่าเป็นสุนัขของลัทธิปีศาจสวรรค์!" ในขณะนี้ ผู้อาวุโสโหยวก้าวออกมา กัดฟันและคำราม

“พูดถูกแล้ว! ถ้าฉันอยากตาย ฉันจะทำลายร่างฉันเอง! เผ่าปีศาจเร้นลับในท้ายที่สุดก็คือปีศาจ ปีศาจ จะยอมก้มหัวให้คนอื่นได้อย่างไร ถ้าเรายอมจำนนต่อลัทธิปีศาจสวรรค์ เราเผชิญหน้ากับบรรพบุรุษของเราได้ยังไง” ฉินจัวยืนขึ้นและตะคอกเสียงต่ำ

"สู้! ตายโดยไม่เสียใจ!"

“ไม่ยอมก้มหัวให้ลัทธิปีศาจสวรรค์อย่างแน่นอน!”

“มันแค่ความตาย! จะกลัวอะไร"

"สู้!"

"สู้!"

"สู้!"

ผู้คนของเผ่าปีศาจเร้นลับยกมือขึ้นคำราม แต่ละคนที่มีดวงตาแดงก่ำ ฮึกเหิมสุดขีด

“ดี! ดี! ดีมาก!! วันนี้ฉันจะสู้ให้ถึงที่สุดกับทุกคน แม้ไม่เหลือร่างกาย ฉันก็จะไม่ให้เสียชื่อปีศาจเร้นลับ!”

ผู้ใหญ่บ้านพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ดวงตาที่ชราเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้

เขาหันศีรษะทันทีและพูดอย่างเย็นชา: "ปีศาจฉาน! แกเห็นทัศนคติของเผ่าปีศาจเร้นลับของเราแล้วใช่ไหม"

"ทัศนคติของพวกแก? โอ้! ฉันเห็นแล้ว แน่นอนว่าฉันเห็นแล้ว!" แต่มุมปากของปีศาจฉานยกขึ้น พูดด้วยรอยยิ้ม

ผู้ใหญ่บ้านผงะเล็กน้อย รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ และกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าข้างหลังเขา

เขาหันหลังกลับทันที

แต่เมื่อผู้ใหญ่บ้านหันกลับไป กริชสีดำสนิทก็แทงเข้าที่ท้องของเขาโดยตรง

อึก!

ผู้ใหญ่บ้านตัวสั่น จ้องมองคนตรงหน้าอย่างว่างเปล่า

ตรงหน้าของเขาคือชายวัยกลางคนที่มีหนวดเคราและใบหน้าเจ้าเนื้อ ชายคนนี้คือ หัวหน้าหน่วยลาดตระเวนของหมู่บ้าน ปีศาจซาน!

“อะไรนะ?”

ทุกคนอึ้ง

"ปีศาจซาน! นายทำอะไร?"

"หยุดนะ!"

"ปีศาจซาน! นายจะกบฏงั้นเหรอ?"

ผู้อาวุโสโหยว ฉินจัวและคนอื่นๆ ตกใจ รีบพุ่งไปทันที

“ไปให้พ้น!”

ปีศาจซานหันมาทันทีและจับผู้ใหญ่บ้านเป็นตัวประกัน ดึงกริชที่เจาะเข้าที่ท้องของผู้ใหญ่บ้านออกมา กดไปที่คอของผู้ใหญ่บ้านอย่างรวดเร็ว พร้อมตะโกนเสียงดัง

ทุกคนหยุดทันที

ดวงตาของฉินจัวเป็นสีแดง และเขาคำรามด้วยความโกรธ "ปีศาจซาน! นี่นายกำลังทำอะไรอยู่? นาย…อยากทรยศเผ่าปีศาจเร้นลับงั้นเหรอ?”

“ฉันไม่อยากทรยศเผ่าปีศาจเร้นลับ ฉันแค่ไม่อยากเป็นศพเดินได้!” ปีศาจซานคำรามลั่น

ทุกคนตกตะลึงเมื่อได้ยินสิ่งที่ปีศาจซานพูด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน