สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2450

หลินหยางไปกลับ แต่ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที

เมื่อเขากลับมา ทั้งร่างก็เต็มไปด้วยเลือด เจตนาฆ่าที่กระเหี้ยนกระหือรือ

สันนิษฐานว่าปีศาจที่พ่ายแพ้หนีกระเจิดกระเจิง ทั้งหมดเสียชีวิตด้วยน้ำมือของเขาแล้ว

เมื่อมองไปที่หลินหยางที่ลอยลงมาจากท้องฟ้า สายตาของสมาชิกเผ่าปีศาจเร้นลับทุกคนมีความซับซ้อนอย่างมาก

พวกเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า คนๆ นี้ที่พวกเขาเข้าใจผิดคิดว่าเป็นคนของลัทธิปีศาจสวรรค์นั้น ถึงกลับช่วยชีวิตพวกเขาได้ ยิ่งไม่คาดคิดมาก่อนว่า คนทางโลกคนหนึ่งจะทรงพลังได้ขนาดนี้

ในความเป็นจริงพวกเขาไม่รู้ว่า ทั้งหมดนี้เป็นผลของยาเหาะต้าหวู่

ในช่วงที่หลินหยางรับมือกับหมื่นวิญญาณร้ายรวมหนึ่งนั้น ความแข็งแกร่งทางกายภาพของเขาก็ถึงขีด จำกัดแล้ว หากเขาไม่ใช้ยาเหาะต้าหวู่ เขาจะถูกพลังวิญญาณชั่วร้ายที่ไม่มีที่สิ้นสุดในพื้นที่ต้องห้ามฉีกเป็นชิ้นๆ แน่

หลังจากได้รับประสิทธิผลเม็ดยาที่ทรงพลังของยาเหาะต้าหวู่แล้ว หลินหยางไม่เพียง แต่ต้านทานพลังวิญญาณชั่วร้ายได้อย่างง่ายดาย แต่ยังดูดซับพลังชั่วร้าย ทำให้ตัวเองระเหิด

ในเวลาเดียวกันเขาดูดซับพลังของวิญญาณชั่วร้ายหมื่นดวง และมียาเหาะต้าหวู่เพิ่มความแข็งแกร่ง ในขณะนี้หลินหยางนั้นไร้เทียมทาน แม้ว่าเจ้าลัทธิจะมาเยือน เขาก็สามารถสู้ได้อย่างแน่นอน แค่จัดการกับปีศาจฉานคนเดียว มันจะมีอะไรหนักหนากันเชียว?

หลินหยางถอนพลังวิญญาณชั่วร้ายออกจากร่างกาย ปรับลมปราณเล็กน้อย จากนั้นเดินไปที่หาฉินหลิงที่นอนอยู่บนพื้นที่กำลังจะตายอย่างรวดเร็ว ใช้เข็มสกัดลมปราณ แทงไปที่ตัวของฉินหลิง

หลังจากนั้นไม่นาน ฉินหลิงก็ตัวสั่นเบาๆ จากนั้นก็ฟื้นตัวขึ้นเล็กน้อย

“พี่หลิน...พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม...” เธอพูดอย่างอ่อนแรง

“ไม่ต้องห่วง ฉันสบายดี เธอนอนไว้ก่อน ฉันจะรักษาให้เธอทันที” หลินหยางยิ้ม

"ค่ะ...ขอบคุณค่ะ..." ฉินหลิงพูดเสียงแหบแห้ง แต่สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเศร้า

เธอเห็นรอบตัวเธอเต็มไปด้วยศพของเผ่าปีศาจเร้นลับ หนึ่งในนั้น มีศพพ่อของเธอด้วย หัวใจของเธอสะอื้น น้ำตาก็ไม่สามารถหยุดไหลได้

ผู้คนของหมู่บ้านเผ่าปีศาจเร้นลับเริ่มงานช่วยเหลือ

มีคนช่วยพยุงผู้ใหญ่บ้านเดินเข้ามา เขาคำนับอย่างสุดซึ้งต่อหลินหยาง

"ผู้มีพระคุณหลิน ครั้งนี้เป็นเพราะคุณ จึงรอดพ้นจากการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ของหมู่บ้านเผ่าปีศาจเร้นลับได้ ในนามของตัวแทนเผ่าปีศาจเร้นลับ ฉันอยากจะแสดงความขอบคุณอย่างจริงใจที่สุดต่อคุณ" ผู้ใหญ่บ้านกล่าวอย่างอ่อนแรง

“ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องพวกนี้ คุณก็ได้รับบาดเจ็บหนักเช่นกัน รีบไปรักษาก่อนเถอะ!” หลินหยางกล่าว

“ได้ ได้…หลังจากที่เรารักษาอาการบาดเจ็บกันแล้ว ต้องขอบคุณคุณให้ดีๆ!”

ผู้ใหญ่บ้านพยักหน้า จากนั้นถูกช่วยพยุงถอยไป

ฉินหลิงนอนบนพื้นโดยหลับตา รู้สึกถึงเข็มลมปราณที่หลินหยางฝังให้ที่ร่างกายของเธอ ทำให้รู้สึกสบายตัวขึ้นมาก จนผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

และไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ฉินหลิงก็ฟื้นขึ้นมา

จากนั้นเธอก็รู้ว่าเธอถูกวางไว้บนแท่นหินที่ทำจากหินหลายก้อนรวมกัน

อาการบาดเจ็บบนร่างกายของเธอได้รับการรักษา มือและเท้าของเธอมีผ้าพันแผลพันไว้ เรี่ยวแรงของเธอก็ฟื้นตัวขึ้นมาก

เธอลุกขึ้นนั่งด้วยความลำบาก มองไปรอบๆ

จากนั้นฉันก็เห็นว่าคนของเผ่าปีศาจเร้นลับส่วนใหญ่ได้รับการรักษาแล้ว

ทุกคนนอนบนแท่นหินแบบนี้เพื่อพักผ่อน

“เสี่ยวหลิง เธอฟื้นแล้วเหรอ”

ในขณะนี้ ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาและพูดด้วยรอยยิ้ม

“พี่โจว พี่หลินล่ะคะ” ฉินหลิงรีบถาม

"หมอเทวดาหลินเขา... เขาช่วยชีวิตคนอยู่ด้านหลังหน่ะ..."

"จริงเหรอคะ? ฉันหลับไปนานแค่ไหนคะ?"

"สิบห้าชั่วโมง"

"นานขนาดนี้เชียว?" ฉินหลิงผงะ จู่ๆ ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ และรีบถาม: "แล้วพี่หลินล่ะ เขาได้พักหรือยัง?"

หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าพี่โจวส่ายหัว: "หมอเทวดาหลินช่วยชีวิตคนมาจนถึงตอนนี้..."

“อะไรนะ? จนถึงตอนนี้? ไม่เหนื่อยตายหรอกเหรอเนี่ย"

ฉินหลิงรีบร้อน และต้องการที่จะลุกขึ้น

"นี่นี่นี่ เสี่ยวหลิง อย่าทำอะไรไปเรื่อย เธอสาหัสขนาดนี้ ต้องพักฟื้นให้มากๆ"

“ฉันจะไปหาพี่หลิน!"

ฉินหลิงยืนกราน

"เธอ... โอ้ย เด็กน้อยคนนี้ ช่างดื้อรั้นเสียจริง! เอาเถอะ ฉันจะพาเธอไปเอง"

พี่โจวพูดอย่างช่วยไม่ได้ พยุงฉินหลิงให้เดินไปทางด้านหลัง

ในเวลาไม่ถึงสิบนาที พวกเขาก็มาถึงที่สถานที่ที่หลินหยางคอยช่วยเหลือผู้คน

อย่างไรก็ตาม เพียงแว่บเดียว ฉินหลิงก็ตกตะลึง

สถานที่กู้ภัยอาจกล่าวได้ว่าเป็นสถานที่เก็บศพ

ต่อหน้าต่อตาของฉินหลิงมีซากศพนับไม่ถ้วน

ผู้คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนของเผ่าปีศาจเร้นลับที่ตายแล้ว

ในใจกลางศพเหล่านี้ หลินหยางเหงื่อที่ไหลท่วมกำลังตรวจร่างกายและรักษา

ถ้าไม่บุคคลไหนสามารถชุบชีวิตได้แล้ว เขาจะไปหาคนต่อไปทันที ส่วนคนตายจะถูกนำไปฝัง

แต่ส่วนใหญ่ได้รับการรักษาสำเร็จโดยหลินหยางแล้ว

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากไม่มีเข็มเงิน วิธีการรักษาของหลินหยางทั้งหมดจึงอาศัยการฝังเข็มลมปราณ ซึ่งต้องใช้พลังลมปราณมหาศาล ประกอบกับภาระงานจำนวนมากล้น หลินหยางจึงหายใจหอบ สั่นไปทั้งตัว

"พี่หลินเขา..." ฉินหลิงเปิดปากของเธอ

"ทักษะทางการแพทย์ของหมอเทวดาหลินนั้นน่าตกใจจริงๆ คนที่เพิ่งเสียชีวิตส่วนใหญ่ได้รับการชุบชีวิตจากเขา แม้ว่าจะยังมีบางคนที่ไม่สามารถช่วยได้ แต่นี่ถือเป็นโชคดีอย่างยิ่ง" พี่โจวบีบรอยยิ้มพูดออกมา: "แม้แต่พ่อของเธอ ก็ได้รับการรักษาโดยหมอเทวดาหลิน และตอนนี้เขาก็ไม่เป็นไรแล้ว"

"พ่อของฉัน?"

จู่ๆ ฉินหลิงก็หันศีรษะ ถามอย่างกระวนกระวาย "พ่อของฉันอยู่ที่ไหน เขาอยู่ที่ไหน"

“โน่น นอนอยู่ตรงนั้นน่ะ" พี่โจวชี้ไปด้านขวาที่พื้นที่โล่งไม่ไกลนัก

ในขณะนี้ฉินจัวกำลังนอนอยู่บนผ้าสีเทา มีคนของหมู่บ้านเผ่าปีศาจเร้นลับกำลังพันผ้าพันแผลให้เขาอยู่

ฉินหลิงรีบวิ่งไป แม้ว่าเธอจะเซจนล้มลงหลายครั้ง แต่เธอก็ลุกขึ้นทันที เดินโซซัดโซเซไปถึงข้างกายของฉินจัว

เฝ้าดูฉินจัวที่ผล็อยหลับไปโดยมีหายใจสม่ำเสมอ ฉินหลิงน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง

เธอหันศีรษะอีกครั้ง มองไปที่ร่างที่กำลังยุ่งไม่หยุดบนภูเขาซากศพนั่น เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอกำลังจะละลาย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน