สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2450

หลินหยางไปกลับ แต่ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที

เมื่อเขากลับมา ทั้งร่างก็เต็มไปด้วยเลือด เจตนาฆ่าที่กระเหี้ยนกระหือรือ

สันนิษฐานว่าปีศาจที่พ่ายแพ้หนีกระเจิดกระเจิง ทั้งหมดเสียชีวิตด้วยน้ำมือของเขาแล้ว

เมื่อมองไปที่หลินหยางที่ลอยลงมาจากท้องฟ้า สายตาของสมาชิกเผ่าปีศาจเร้นลับทุกคนมีความซับซ้อนอย่างมาก

พวกเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า คนๆ นี้ที่พวกเขาเข้าใจผิดคิดว่าเป็นคนของลัทธิปีศาจสวรรค์นั้น ถึงกลับช่วยชีวิตพวกเขาได้ ยิ่งไม่คาดคิดมาก่อนว่า คนทางโลกคนหนึ่งจะทรงพลังได้ขนาดนี้

ในความเป็นจริงพวกเขาไม่รู้ว่า ทั้งหมดนี้เป็นผลของยาเหาะต้าหวู่

ในช่วงที่หลินหยางรับมือกับหมื่นวิญญาณร้ายรวมหนึ่งนั้น ความแข็งแกร่งทางกายภาพของเขาก็ถึงขีด จำกัดแล้ว หากเขาไม่ใช้ยาเหาะต้าหวู่ เขาจะถูกพลังวิญญาณชั่วร้ายที่ไม่มีที่สิ้นสุดในพื้นที่ต้องห้ามฉีกเป็นชิ้นๆ แน่

หลังจากได้รับประสิทธิผลเม็ดยาที่ทรงพลังของยาเหาะต้าหวู่แล้ว หลินหยางไม่เพียง แต่ต้านทานพลังวิญญาณชั่วร้ายได้อย่างง่ายดาย แต่ยังดูดซับพลังชั่วร้าย ทำให้ตัวเองระเหิด

ในเวลาเดียวกันเขาดูดซับพลังของวิญญาณชั่วร้ายหมื่นดวง และมียาเหาะต้าหวู่เพิ่มความแข็งแกร่ง ในขณะนี้หลินหยางนั้นไร้เทียมทาน แม้ว่าเจ้าลัทธิจะมาเยือน เขาก็สามารถสู้ได้อย่างแน่นอน แค่จัดการกับปีศาจฉานคนเดียว มันจะมีอะไรหนักหนากันเชียว?

หลินหยางถอนพลังวิญญาณชั่วร้ายออกจากร่างกาย ปรับลมปราณเล็กน้อย จากนั้นเดินไปที่หาฉินหลิงที่นอนอยู่บนพื้นที่กำลังจะตายอย่างรวดเร็ว ใช้เข็มสกัดลมปราณ แทงไปที่ตัวของฉินหลิง

หลังจากนั้นไม่นาน ฉินหลิงก็ตัวสั่นเบาๆ จากนั้นก็ฟื้นตัวขึ้นเล็กน้อย

“พี่หลิน...พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม...” เธอพูดอย่างอ่อนแรง

“ไม่ต้องห่วง ฉันสบายดี เธอนอนไว้ก่อน ฉันจะรักษาให้เธอทันที” หลินหยางยิ้ม

"ค่ะ...ขอบคุณค่ะ..." ฉินหลิงพูดเสียงแหบแห้ง แต่สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเศร้า

เธอเห็นรอบตัวเธอเต็มไปด้วยศพของเผ่าปีศาจเร้นลับ หนึ่งในนั้น มีศพพ่อของเธอด้วย หัวใจของเธอสะอื้น น้ำตาก็ไม่สามารถหยุดไหลได้

ผู้คนของหมู่บ้านเผ่าปีศาจเร้นลับเริ่มงานช่วยเหลือ

มีคนช่วยพยุงผู้ใหญ่บ้านเดินเข้ามา เขาคำนับอย่างสุดซึ้งต่อหลินหยาง

"ผู้มีพระคุณหลิน ครั้งนี้เป็นเพราะคุณ จึงรอดพ้นจากการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ของหมู่บ้านเผ่าปีศาจเร้นลับได้ ในนามของตัวแทนเผ่าปีศาจเร้นลับ ฉันอยากจะแสดงความขอบคุณอย่างจริงใจที่สุดต่อคุณ" ผู้ใหญ่บ้านกล่าวอย่างอ่อนแรง

“ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องพวกนี้ คุณก็ได้รับบาดเจ็บหนักเช่นกัน รีบไปรักษาก่อนเถอะ!” หลินหยางกล่าว

“ได้ ได้…หลังจากที่เรารักษาอาการบาดเจ็บกันแล้ว ต้องขอบคุณคุณให้ดีๆ!”

ผู้ใหญ่บ้านพยักหน้า จากนั้นถูกช่วยพยุงถอยไป

ฉินหลิงนอนบนพื้นโดยหลับตา รู้สึกถึงเข็มลมปราณที่หลินหยางฝังให้ที่ร่างกายของเธอ ทำให้รู้สึกสบายตัวขึ้นมาก จนผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

และไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ฉินหลิงก็ฟื้นขึ้นมา

จากนั้นเธอก็รู้ว่าเธอถูกวางไว้บนแท่นหินที่ทำจากหินหลายก้อนรวมกัน

อาการบาดเจ็บบนร่างกายของเธอได้รับการรักษา มือและเท้าของเธอมีผ้าพันแผลพันไว้ เรี่ยวแรงของเธอก็ฟื้นตัวขึ้นมาก

เธอลุกขึ้นนั่งด้วยความลำบาก มองไปรอบๆ

จากนั้นฉันก็เห็นว่าคนของเผ่าปีศาจเร้นลับส่วนใหญ่ได้รับการรักษาแล้ว

ทุกคนนอนบนแท่นหินแบบนี้เพื่อพักผ่อน

“เสี่ยวหลิง เธอฟื้นแล้วเหรอ”

ในขณะนี้ ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาและพูดด้วยรอยยิ้ม

“พี่โจว พี่หลินล่ะคะ” ฉินหลิงรีบถาม

"หมอเทวดาหลินเขา... เขาช่วยชีวิตคนอยู่ด้านหลังหน่ะ..."

"จริงเหรอคะ? ฉันหลับไปนานแค่ไหนคะ?"

"สิบห้าชั่วโมง"

"นานขนาดนี้เชียว?" ฉินหลิงผงะ จู่ๆ ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ และรีบถาม: "แล้วพี่หลินล่ะ เขาได้พักหรือยัง?"

หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าพี่โจวส่ายหัว: "หมอเทวดาหลินช่วยชีวิตคนมาจนถึงตอนนี้..."

“อะไรนะ? จนถึงตอนนี้? ไม่เหนื่อยตายหรอกเหรอเนี่ย"

ฉินหลิงรีบร้อน และต้องการที่จะลุกขึ้น

"นี่นี่นี่ เสี่ยวหลิง อย่าทำอะไรไปเรื่อย เธอสาหัสขนาดนี้ ต้องพักฟื้นให้มากๆ"

“ฉันจะไปหาพี่หลิน!"

ฉินหลิงยืนกราน

"เธอ... โอ้ย เด็กน้อยคนนี้ ช่างดื้อรั้นเสียจริง! เอาเถอะ ฉันจะพาเธอไปเอง"

พี่โจวพูดอย่างช่วยไม่ได้ พยุงฉินหลิงให้เดินไปทางด้านหลัง

ในเวลาไม่ถึงสิบนาที พวกเขาก็มาถึงที่สถานที่ที่หลินหยางคอยช่วยเหลือผู้คน

อย่างไรก็ตาม เพียงแว่บเดียว ฉินหลิงก็ตกตะลึง

สถานที่กู้ภัยอาจกล่าวได้ว่าเป็นสถานที่เก็บศพ

ต่อหน้าต่อตาของฉินหลิงมีซากศพนับไม่ถ้วน

ผู้คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนของเผ่าปีศาจเร้นลับที่ตายแล้ว

ในใจกลางศพเหล่านี้ หลินหยางเหงื่อที่ไหลท่วมกำลังตรวจร่างกายและรักษา

ถ้าไม่บุคคลไหนสามารถชุบชีวิตได้แล้ว เขาจะไปหาคนต่อไปทันที ส่วนคนตายจะถูกนำไปฝัง

แต่ส่วนใหญ่ได้รับการรักษาสำเร็จโดยหลินหยางแล้ว

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากไม่มีเข็มเงิน วิธีการรักษาของหลินหยางทั้งหมดจึงอาศัยการฝังเข็มลมปราณ ซึ่งต้องใช้พลังลมปราณมหาศาล ประกอบกับภาระงานจำนวนมากล้น หลินหยางจึงหายใจหอบ สั่นไปทั้งตัว

"พี่หลินเขา..." ฉินหลิงเปิดปากของเธอ

"ทักษะทางการแพทย์ของหมอเทวดาหลินนั้นน่าตกใจจริงๆ คนที่เพิ่งเสียชีวิตส่วนใหญ่ได้รับการชุบชีวิตจากเขา แม้ว่าจะยังมีบางคนที่ไม่สามารถช่วยได้ แต่นี่ถือเป็นโชคดีอย่างยิ่ง" พี่โจวบีบรอยยิ้มพูดออกมา: "แม้แต่พ่อของเธอ ก็ได้รับการรักษาโดยหมอเทวดาหลิน และตอนนี้เขาก็ไม่เป็นไรแล้ว"

"พ่อของฉัน?"

จู่ๆ ฉินหลิงก็หันศีรษะ ถามอย่างกระวนกระวาย "พ่อของฉันอยู่ที่ไหน เขาอยู่ที่ไหน"

“โน่น นอนอยู่ตรงนั้นน่ะ" พี่โจวชี้ไปด้านขวาที่พื้นที่โล่งไม่ไกลนัก

ในขณะนี้ฉินจัวกำลังนอนอยู่บนผ้าสีเทา มีคนของหมู่บ้านเผ่าปีศาจเร้นลับกำลังพันผ้าพันแผลให้เขาอยู่

ฉินหลิงรีบวิ่งไป แม้ว่าเธอจะเซจนล้มลงหลายครั้ง แต่เธอก็ลุกขึ้นทันที เดินโซซัดโซเซไปถึงข้างกายของฉินจัว

เฝ้าดูฉินจัวที่ผล็อยหลับไปโดยมีหายใจสม่ำเสมอ ฉินหลิงน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง

เธอหันศีรษะอีกครั้ง มองไปที่ร่างที่กำลังยุ่งไม่หยุดบนภูเขาซากศพนั่น เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอกำลังจะละลาย

“ทักษะทางการแพทย์ของหมอเทวดาหลินนั้นยอดเยี่ยมมาก เขาต้องตระหนักถึงสภาพร่างกายของตัวเองแน่ แต่เขาไม่ได้รักษาร่างกายของตัวเองเป็นอันดับแรก แต่กลับทำอย่างเต็มที่เพื่อเผ่าปีศาจเร้นลับของเรา ทั้งยังทุ่มเทพลังทั้งหมดลงไป...บุญคุณนี้ เราต้องตอบแทน" ผู้ใหญ่บ้านพูดอย่างเคร่งขรึม มองไปที่หมอประจำหมู่บ้านแล้วพูดว่า "ตอนนี้ ควรรัษาหมอเทวดาหลินอย่างไร"

"มันยากที่จะรักษา" หมอประจำหมู่บ้านถอนหายใจ: "พลังงานนี้ของเขามีแข็งแกร่งมากเกินไป จากความสามารถของฉัน คงช่วยเขาขับออกไม่ได้ เกรงว่า... จะรักษาไม่ได้!"

"แม้แต่คุณก็ทำอะไรไม่ได้เหรอ?" ผู้ใหญ่บ้านถามด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

"ท่านผู้ใหญ่บ้าน ฉันไม่สามารถช่วยได้จริงๆ... อ๋อ ใช่แล้ว สำหรับตอนนี้ มีวิธีเดียวที่จะรักษาหมอเทวดาหลินได้!" หมอประจำหมู่บ้านพูดอย่างเร่งรีบ ราวกับว่าเขาคิดอะไรบางอย่างได้

“วิธีใดเหรอ?” คนถามอย่างกังวลใจ

“ดอกไม้เจ็ดสี”

หมอประจำหมู่บ้านพูดอย่างจริงจัง

“อะไรนะ”

ทุกคนอึ้ง

"มีเพียงดอกไม้เจ็ดสีเท่านั้นที่สามารถรักษาหมอเทวดาหลินได้! พลังของดอกไม้เจ็ดสีนั้นยิ่งใหญ่มาก พลังของยาก็น่าอัศจรรย์ หากสามารถได้ดอกไม้เจ็ดสีนำมาให้หมอเทวดาหลินได้ทาน พลังงานในร่างกายของเขาจะถูกดอกไม้เจ็ดสีสังเคราะห์ ด้วยวิธีนี้ ร่างกายของหมอเทวดาหลินก็จะหายดี แต่น่าเสียดายที่ดอกไม้เจ็ดสีอยู่กลางบึงมรณะ มันยากที่จะเก็บพวกมันมาได้” หมอประจำหมู่บ้านพูดอย่างหมดหนทาง

ผู้คนต่างมองหน้ากันด้วยความตกตะลึง พูดอะไรไม่ออก

ผู้ใหญ่บ้านก็เงียบเช่นกัน

บึงมรณะไม่ใช่สถานที่ธรรมดา หากต้องการเก็บสมุนไพรที่นั่น อาจต้องตายได้ โดยเฉพาะดอกไม้เจ็ดสี มวลอากาศพิษรอบๆ มัน เพียงพอที่จะฆ่าใครก็ได้

"ผู้ใหญ่บ้าน เราสามารถไปเก็บดอกไม้เจ็ดสีได้!"

ในขณะนี้ โหยวยี่ลุกขึ้นยืนและพูดเสียงดัง

“โหยวยี่ อย่า ทำไปเรื่อย! นายจะพาพวกเราไปที่บึงมรณะหรือ? ยังรู้สึกว่าคนของเผ่ายังตายไม่เพียงพอหนอกหรือ?” ผู้อาวุโสท่านหนึ่งตำหนิอย่างรุนแรง

โหยวอี้ไม่ลดละ พูดอย่าเร่งรีบว่า “ผู้ใหญ่บ้าน พวกท่านไปดูที่บึงมรณะก็จะทราบเอง ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของการเก็บดอกไม้เจ็ดสีแล้ว”

“โอ้?"

ผู้ใหญ่บ้านตกใจชะงัก ทันใดนั้น ดูเหมือนว่าเขาจะตระหนักอะไรบางอย่างได้ รีบวิ่งออกไปนอกหมู่บ้าน

ทุกคนงุนงง แต่ก็วิ่งตามกันไป

หลังจากนั้นไม่นาน ผู้ใหญ่บ้านและคนอื่นๆ ก็วิ่งไปถึงบึงมรณะ และทุกคนต่างก็ตกตะลึง

ได้พบว่าบึงมรณะในเวลานี้ ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน! ถูกแยกออกอย่างสมบูรณ์

แม้แต่อากาศพิษที่อยู่เหนือบึงน้ำก็ยังถูกแยกออกและเจือจางแล้ว...

"สถานการณ์ตามธรรมชาติของบึงมรณะพังทลายแล้ว!"

"สิ่งนี้ดูเหมือนจะเกิดจากการลงมือที่รุนแรงที่สุดหลังจากที่ความเป็นปีศาจของปีศาจฉานถูกปลดปล่อยออกมา..."

"ผู้ใหญ่บ้าน เราสามารถเดินตามช่องรอยแยกนี้ไปเก็บดอกไม้เจ็ดสีได้ครับ!"

"ถูกแล้วครับผู้ใหญ่บ้าน นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดแล้ว!"

ทุกคนพูดพร้อมกัน มองไปที่ผู้ใหญ่บ้าน

ผู้ใหญ่บ้านก็ไม่ลังเลอีก โบกมือทันทีและตะโกนว่า: "เก็บดอกไม้เจ็ดสีกัน! จะได้ไปทำยาให้หมอเทวดาหลิน!!"

"ครับ!