สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2481

หลินหยางยังไม่ตาย นั่นก็หมายความว่าเหล่าจอมทัพทั้งหลายต้องพ่ายแพ้อย่างราบคาบ

จอมทัพทั้งสี่ต้องยอมสละชีวิตของตัวเองและมอบพลังทั้งหมดให้กับศิษย์พี่กุยอี เพื่อทำให้เขากลายเป็นจอมทัพที่แข็งแกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์ของภูเขาศักดิ์สิทธิ์ แต่พวกเขาก็ยังฆ่าหลินหยางไม่ได้

ด้วยความสามารถในการรักษาร่างกายของหลินหยาง มันใช้เวลาไม่นานสำหรับเขาที่จะกลับมามีร่างกายที่แข็งแรงได้เหมือนเดิม

เมื่อมองกลับไปที่กลุ่มคนที่เฝ้าดู ทุกคนต่างพูดไม่ออก

พลังของกุยอีอยู่ได้ไม่ถึงหนึ่งนาทีเท่านั้นและหากพวกเขาไม่สามารถฆ่าหลินหยางได้ในระยะเวลาที่จำกัดนี้ พวกเขาจะสูญเสียโอกาสไปตลอดกาล

ท้ายที่สุดแล้วจอมทัพคนอื่นจะไม่มีชีวิตที่สองเพื่อช่วยให้กุยอีเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาเองอีกต่อไป

หลังจากนั้นประมาณครึ่งนาที หลินหยางที่นอนอยู่บนพื้นก็สามารถเคลื่อนไหวได้

ลมหายใจแห่งชีวิตที่ไม่มีที่สิ้นสุดบนร่างกายของเขาเริ่มรักษาบาดแผล

หลังจากนั้นไม่นาน หลินหยางก็สามารถลุกขึ้นได้

จอมทัพต่างเฝ้าดูอย่างหมดหนทางและดวงตาของพวกเขาก็มืดลงมากขึ้นเรื่อยๆ

เทพอัคคีและเทพบู๊รู้สึกซับซ้อน

พวกเขาได้เห็นทักษะทางการแพทย์ที่น่ากลัวของหลินหยางและพวกเขายังเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่าคู่ต่อสู้ที่ยากจะฆ่านั้นน่ากลัวเพียงใด

"ผมชนะแล้ว..."

หลินหยางยืนขึ้นและเดินไปอย่างอ่อนแรง

"ใช่"

กุยอีมองไปที่เขาอย่างว่างเปล่าและด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดอย่างมากพร้อมกับลมหายใจของเขาก็เริ่มติดขัด

พลังในร่างกายของเขาลดลงอย่างรวดเร็วเหมือนเทียนในสายลมที่กำลังจะดับลงได้ทุกเมื่อ

กุยอีเหลือบมองไปข้างหลังเขา

ชายผมหงอกก้มศีรษะลงและจากไปอย่างสงบ ส่วนอีกสามคนก็หมดสติและกำลังจะตาย

"หมอเทวดาหลิน มันยังไม่จบ นี่...เป็นเพียงจุดเริ่มต้น" กุยอีหายใจด้วยความยากลำบาก

"ต้นไม้อยากอยู่เงียบๆ แต่ลมไม่ยอมหยุด แต่มันก็ไม่สำคัญอีกต่อไป แม้ว่าผมจะไม่อยากสร้างปัญหา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะกลัวปัญหา หากภูเขาศักดิ์สิทธิ์ต้องการที่จะต่อสู้ ผมพร้อมเล่นไปกับพวกคุณ แต่ราคาที่พวกคุณต้องจ่ายมีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น คือไม่พวกคุณก็ผมที่ต้องตาย ผมไม่มีวันประนีประนอมเด็ดขาด" หลินหยางพูดเสียงแหบพร่า

กุยอีพยักหน้าอย่างเงียบๆ ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

"ผมคิดว่าท่านผู้นำคงจะมีความสุขมาก...หลายปีมานี้ ในที่สุดเขาก็มีคู่ต่อสู้"

เมื่อเสียงหยุดลง

ตุ่บ!

เข่าของกุยอีอ่อนลงและคุกเข่าลงบนพื้น จากนั้นศีรษะของเขาก็ล้มลงและเขาก็ตายอย่างสมบูรณ์

จอมทัพอีกสามคนก็หมดลมหายใจเช่นกัน

ยกเว้นฉีหานซวงที่ถูกหลินหยางจับตัวไป จอมทัพทั้งเจ็ดแห่งภูเขาศักดิ์สิทธิ์ต่างตายลงในสนามรบ

จอมทัพทั้งเจ็ดที่พูดโอ้อวดว่าน่าทึ่ง พวกเขาก็ถูกหลินหยางจัดการไปแล้วไม่ใช่เหรอ?

เห็นได้จากสิ่งนี้ว่าเทียนเจียวสูงสุดไม่ได้น่ากลัวอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว

อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้ เทพบู๊กลับเงียบอย่างน่าประหลาดใจ ราวกับว่าไม่ต้องการฟังคำอธิบายอะไรจากชวี่เทียน และเพียงกระซิบ "หมอเทวดาหลิน ฉันยังคงพูดเหมือนเดิม ถ้าหนีไปได้ก็ไปเถอะ อย่าอยู่ที่นี่ หากคนที่ตายไม่ใช่เทียนเจียวสูงสุด เรื่องนี้จะยังไม่จบ และเมื่อเขามาถึง ทุกอย่างก็จะสายเกินแก้"

หลังจากพูดเช่นนั้น เทพบู๊ก็หันหลังและหายตัวไปตรงสุดปลายถนน

ทุกคนต่างประหลาดใจ

"เธอจะไปไหน ออกไปจากเจียงเฉิน?"

"คิดไม่ถึงเลยว่าเทพบู๊ที่ทุกคนต่างชื่นชมว่าหยิ่งทะนงและอยู่ยงคงกระพันจะกลัวเทียนเจียวสูงสุดได้มากขนาดนี้? น่าขำมาก"

ม่านซาหงและคนอื่นๆ หัวเราะอย่างเหยียดหยาม

แต่การแสดงออกของหลินหยางกลับเคร่งเครียดและเขารู้สึกมีบางอย่างผิดปกติไป

เทพบู๊เคยเจอเทียนเจียวสูงสุดมาก่อนและเธอได้เห็นการล่มสลายของจอมทัพทั้งห้าที่นี่ในวันนี้

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าหลินหยางจะเอาชนะเขาด้วยการต่อสู้หนึ่งต่อหน้า แต่เทพบู๊กลับไม่ได้แสดงสีหน้าดีใจอะไรและใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวลใจ เห็นได้ว่าความแข็งแกร่งของหลินหยางนั้นไม่เพียงพอที่จะต่อสู้กับเทียนเจียวสูงสุด

"เทียนเจียวสูงสุดคนนี้แข็งแกร่งแค่ไหนกันเชียว?"

หลินหยางพึมพำ ดวงตาของเขาค่อยๆ แสดงออกถึงความจริงจัง