สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2561

สถานการณ์บนยอดภูเขาศักดิ์สิทธิ์เปลี่ยนเป็นตึงเครียดขึ้นมาในทันที

สถานการณ์ตึงเครียด บรรยากาศกดดันเป็นอย่างยิ่ง

ใครต่างก็ไม่คาดคิดว่า เทียนเจียวสูงสุดจะอำมหิตเด็ดขาดเช่นนี้ กล้าลงมือกับคนที่มีสถานะอย่างเช่นเฉินจ้านนี้

หน้าอกของเฉินจ้านถูกเจาะทะลุ ในปากกระอักเลือดออกมาไม่หยุด ดวงตาเบิกโพลง มองไปยังเทียนเจียวสูงสุดที่อยู่ตรงหน้า

เขาพยายามที่จะยกดาบหักที่อยู่ในมือขึ้นมา ต้องการจะฟันเข้าไปยังเทียนเจียวสูงสุด เพื่อทำการต่อสู้ครั้งสุดท้าย แต่อาการบาดเจ็บสาหัสทำให้เขาไม่มีพละกำลังมากสักแค่ไหน

"เทียนเจียวสูงสุด! คุณต้องการจะเปิดสงครามกับแดนมังกรจริงๆ เหรอ? ?" ว่านจิ้นซงแผดคำราม ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา

"ฉันเพิ่มพลังจนกลายเป็นเทพแล้ว จะสามารถถูกคุณสบประมาทได้อย่างไร? เทพไม่อาจถูกทำให้อับอายได้ เหตุผลนี้พวกคุณไม่เข้าใจเหรอ? ในเมื่อคนคนนี้กล้าพูดกับฉันเช่นนี้ ฉันจะเอาชีวิตเขาแล้วเป็นยังไงเหรอ? นอกเสียจากพวกคุณจะใช้อาวุธนิวเคลียร์ ไม่เช่นนั้นหากต้องการจะฆ่าฉัน ก็คงจะเป็นไปไม่ได้! ฉันจะบอกความจริงกับพวกคุณให้ว่า วันนี้ถ้าหากสมัครใจ คนของสองกองทัพใหญ่ของพวกคุณ เกรงว่าจะไม่มีใครสามารถออกไปจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์ได้ ฉันสังหารเฉินจ้านไปคนหนึ่ง จะนับประสาอะไร?" เทียนเจียวสูงสุดกล่าวด้วยเสียงที่ไม่พอใจ

"แก....."

"ฟังนะ ฉันเองก็เป็นคนของแดนมังกร ฉันจะไม่ฆ่าพวกคุณ แล้วจะออกจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์ทันที นอกจากนี้ ฉันจะต้องพูดคุยกับผู้บังคับบัญชาสูงสุดของพวกคุณ! ไม่เช่นนั้น ถึงแม้ว่าฉันจะต่อสู้ ก็มีความหวาดกลัวที่ไหนกัน?" เทียนเจียวสูงสุดกล่าวอีก

ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยการใช้อำนาจบาตรใหญ่และไม่ลังเลใจ

เขาในเวลานี้ ก็คือสวรรค์ ก็คือเทพ!

ดูถูกเหยียดหยาม ไม่สนใจสิ่งโดยรอบ

ดวงตาของหญิงชุดแดงเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและศรัทธา จ้องมองไปยังเทียนเจียวสูงสุด และหัวใจก็เต้นแรงไม่น้อย

นี่จึงเป็นวีรบุรุษภายในความคิดและมุมมองของเธอ

ไม่สนใจกองกำลังเป็นหมื่นเป็นพัน ไม่หวั่นกลัวขุนเขาทั้งห้า

ว่านจิ้นซงกัดฟันแน่น

แต่เขาไม่ใจร้อน

บัดนี้เทียนเจียวสูงสุดได้เพิ่มพลังสำเร็จแล้ว ความแข็งแกร่งที่เขาแสดงให้เห็นนั้น ไม่ใช่สิ่งที่อาวุธในมือของทหารเหล่านี้สามารถต้านทานได้จริงๆ

ไม่ว่าเครื่องบินหรือปืนใหญ่ใด ไม่สามารถสั่นสะเทือนเขาได้ ปืนเหล่านี้ที่อยู่ในมือ เกรงว่าจะไม่อาจเจาะทะลุผิวหนังของเขาได้

พ่ายแพ้แล้ว!

พ่ายแพ้โดยสิ้นเชิง!

ถึงแม้ว่านจิ้นซงจะอยากต่อสู้เป็นอย่างมาก

แต่เขาก็ไม่อยากจะทำการต่อสู้อย่างไร้ความหมาย และต้องสังเวยชีวิตทหารของตนเองไปโดยเปล่าประโยชน์

ในฐานะผู้บัญชาการสูงสุด เขาไม่อาจใช้อารมณ์ได้ เขาจะต้องประเมินการเปลี่ยนแปลงของสถานการณ์ หากจะสู้รบก็จะต้องสู้ด้วยความมั่นใจ ถ้าหากไม่มีแผนการอันจะได้ชัยชนะ และต้องเสียเลือดไปโดยเปล่าประโยชน์ เช่นนั้นก็เป็นเพียงการทำให้ความไร้ประสิทธิภาพของเขาเด่นขึ้นเท่านั้น

"แม่ทัพว่าน...."

จงเจิ้นกัดฟัน แล้วหันไปจ้องมองว่านจิ้นซงทันที

เพียงแค่ว่านจิ้นซงออกคำสั่ง เขาก็ยินดีที่จะนำเหล่าทหารพุ่งเข้าไป แล้วต่อสู้จนถึงที่สุด

แต่ทว่าสิ่งที่เขาเห็น ก็คือใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและจนปัญญาของว่านจิ้นซง

ความเจ็บปวดและไม่ยินยอมซึมออกมาจากในดวงตาคู่นั้น.....

"แม่ทัพจง ดูท่า พวกเราจะต้องถอยทัพแล้ว......."

"หรือว่าทหารของแดนมังกรตายกันหมดแล้ว? ไม่มีใครสักคนที่จะกล้าออกไปต่อสู้แล้ว?"

"อยากจะฆ่าก็ฆ่า อยากมากก็แค่ตาย! บ้านเมืองมีกฎหมาย ครอบครัวมีระเบียบภายในครอบครัว! คนเหล่านี้ไม่ปฏิบัติตามกฎระเบียบ พวกเราจะทำเป็นทองไม่รู้ร้อนได้อย่างไร?"

"หากท่านประนีประนอมเช่นนี้ ก็หมายความว่าทั้งแดนมังกรยอมประนีประนอมเหมือนกัน! ถึงแม้ว่าแดนมังกรจะประนีประนอม ฉันก็จะไม่ประนีประนอมเด็ดขาด!"

"แม่ทัพว่าน! สู้!"

"ใช่ ฉันกำลังรอที่จะต่อสู้!"

"สู้! สู้จนถึงที่สุด! สู้ตาย!"

"สู้!"

"สู้!"

เหล่าทหารมีอารมณ์ฮึกเหิม มีความตั้งใจที่จะต่อสู้

ถึงแม้ที่พวกเขาจะต้องเผชิญจะเป็นเทพเจ้า เป็นพระเจ้า พวกเขาก็จะไม่หวั่นกลัวแม้แต่น้อย

ว่านจิ้นซงมองเหล่าทหารที่อยู่ที่อยู่ด้านหลังอย่างนิ่งๆ อ้าปากเล็กน้อย พูดไม่ออกแม้แต่ประโยคเดียว

เป็นเวลานาน เขาจึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วฝืนยิ้มออกมา: "เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่จะได้ทำเพื่อชาติ เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่จะได้ทำเพื่อประเทศ! เป็นเกียรติอย่างยิ่ง....."

"แต่สำหรับคุณแล้ว นี่ก็คงจะไม่ใช่เรื่องโชคดีอะไร ว่านจิ้นซง! ถ้าหากเข่นฆ่าโรมรันกันขึ้นมา คนเหล่านี้ก็เพียงแค่เอาชีวิตไปทิ้งโดยเปล่าประโยชน์ก็เท่านั้น ฉันคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องไร้สาระอย่างมาก ในฐานะที่คุณเป็นแม่ทัพ ก็ควรที่จะห้ามปรามเอาไว้!"

ว่านจิ้นซงเงียบไม่พูดจา