สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2562

เหล่าทหารไม่กลัวความตาย ไม่กลัวศัตรูที่มีอำนาจ และยอมตายดีกว่าต้องล่าถอย

สำหรับประเทศชาติแล้ว นี่เป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยม

แต่...ความกล้าหาญไม่ใช่ปัจจัยที่จะทำให้ชนะในการต่อสู้

หากไม่มีความแข็งแกร่งเพียงพอ การพึ่งพาความแต่ความกล้าหาญเพียงอย่างเดียวจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ได้

ว่านจิ้นซงหลุบตาลงและคิด

การตัดสินใจในตอนนี้ของเขาจะส่งผลกระทบต่อทหารทุกเหล่าทัพ

เขาไม่สามารถตัดสินใจผิดพลาดได้ และก็ไม่สามารถทำตัวเหมือนนักสู้เหล่านี้ที่อาศัยเพียงความกล้าหาญเพียงอย่างเดียว

เขาต้องคิดถึงทุกรายละเอียด

ท้ายที่สุดเขาเองที่เป็นผู้บังคับบัญชาสูงสุด

สายตาของผู้คนนับไม่ถ้วนพุ่งมาที่เขา

ทุกคนจะสู้ต่อหรือล่าถอย ก็ล้วนขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเขาเท่านั้น

เทียนเจียวสูงสุดไม่รีบร้อน เขาเฝ้าดูอย่างเฉยเมยและรออย่างเงียบ ๆ

ตอนนี้เขาประสบความสำเร็จแล้วในการเลื่อนขั้นแล้ว ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา และทุกสิ่งในโลกก็ไม้ใช่คู่ต่อสู้ของเขาอีกต่อไป ดังนั้นเขาจะไปกลัวคนเหล่านี้ได้อย่างไร

“ว่านจิ้นซง ข้าเชื่อว่าเจ้าเป็นคนฉลาด เจ้าก็คงรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าต่อสู้กับข้า เจ้าควรถอนกำลังทหารของเจ้าไปเสียโดยดี แน่นอน ข้ายังมีบัญชีที่ต้องสะสางกับเจ้า กองกำลังเขตแดนใต้และลู่เย่ เพราะอย่างไรเสียพวกเจ้าก็ฆ่าคนบนภูเขาศักดิ์สิทธิ์ไปไม่น้อย ข้าต้องมีอธิบายให้ลูกน้องข้า ดังนั้นเจ้าต้องส่งทหารที่มีส่วนร่วมในการสังหารคนบนภูเขาศักดิ์สิทธิ์ของข้า เข้าใจไหม?" เทียนเจียวสูงสุดพูดเบา ๆ แล้วโบกมือ

บูม!

ร่างของเฉินจ้านตกลงบนพื้นอย่างแรง และเขาสูดลมหายใจเข้าเต็มแรง จากนั้นลมหายใจของเขาก็ค่อยๆ อ่อนลง

“แม่ทัพเฉิน!”

ผู้คนนับไม่ถ้วนเศร้าและขุ่นเคืองอย่างมาก หลั่งน้ำตาออกมาเป็นเลือด

ดวงตาของจงเจิ้น เบิกถลน และเขาอยากจะพุ่งเข้าไปฆ่ามันเดี๋ยวนี้

ทุกคนไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไป พวกเขาจ้องมองที่หัวหน้าเทียนเจียวด้วยความโกรธเกรี้ยว และต้องการจะต่อสู้กับเขาตอนนี้

“ไอ้พวกสารเลว พวกเจ้ายังไม่ยอมแพ้หรือ? หรือจะรอให้ท่านผู้นำฆ่าพวกเจ้าทั้งหมดก่อนพวกเจ้างถึจะกลัว”

หญิงในชุดแดงโกรธจัด พูดพลางจ้องเขม็ง

พวกทหารไม่สะดุ้งสะเทือน พวกเขาเพียงแต่จ้องมองอย่างอาฆาต

ฉากนั้นตึงเครียดขึ้นมา

ทหารมีความกระตือรือร้นอยากจะต่อสู้

บรรยากาศเริ่มมาคุขึ้นเรื่อยๆ

อย่างไรก็ตามในขณะนี้ ว่านจิ้นซงยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้ทุกคนสงบสติอารมณ์

สายตาของผู้คนจับจ้องมาที่เขา

“ว่าไง? ว่านจิ้นซง ข้าเชื่อว่าคุณควรคิดดู แต่ว่า ความอดทนของข้ามีจำกัด” เทียนเจียวสูงสุดพูดเบาๆ ด้วยแววตาที่แสดงออกว่าไม่อยากอดทนอีกต่อไป

เขาไม่อยากพูดเรื่องไร้สาระกับคนพวกนี้อีกแล้ว

หากว่านจิ้นซงไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอของเขา เขาก็สามารถทำได้ฆ่าพวกมันเท่านั้น

ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาเป็นทหารและเป็นคนจากทางการของแดนมังกร เขาจะต้องมาเปลืองน้ำลายแบบนี้ได้อย่างไร?

“แม่ทัพว่าน...”

“แม่ทัพว่าน...”

ผู้คนกระซิบ ดวงตาของพวกเขาต่างกระตือรือร้นและร้อนแรง

ว่านจิ้นซงยังคงเงียบ

เทียนเจียวสูงสุดเริ่มหมดความอดทน

เขาหายใจเข้าลึก ๆ จ้องมองที่ว่านจิ้นซงและพยักหน้าแล้วพูดอย่างใจเย็น "ว่านจิ้นซงความเห็นไม่ตรงกันหมายความว่าเจ้ามีเวลาไม่มาก ในเมื่อเจ้าปฏิเสธที่จะให้คำตอบกับข้า งั้นข้าก็จะถือว่าเจ้าปฏิเสธข้าแล้วกัน!"

พอพูดจบ เทียนเจียวสูงสุดก็พร้อมที่จะลงมือฆ่า ดังนั้นเขาจึงก้าวไปข้างหน้า

แต่ในขณะนั้นเองงว่านจิ้นซงก็พูดขึ้นทันที

"เทียนเจียวสูงสุด ถ้าข้าถอนกำลัง ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเจ้า แดนมังกรคงจะไม่มีมางทำสงครามกับเจ้าอีก ซึ่งก็หมายความว่า พวกเราจะโจมตีเจ้าอีกไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?" ว่านจิ้นซงพูดเสียงแหบแห้ง

เมื่อคำพูดเหล่านี้จบลง เทียนเจียวสูงสุดก็ขมวดคิ้ว จ้องมองที่เขาและพูดว่า "เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"

"ข้าจะบอกว่านี่อาจเป็นโอกาสสุดท้ายของเรา! โอกาสสุดท้ายที่จะล้างแค้นแทนเพื่อนพ้องทหารและแม่ทัพเฉินของเรา! แล้วพวกเราจะไปพลาดได้อย่างไร?"

"โอกาสสุดท้าย? ว่านจิ้นซง! นี่เจ้าคิดดีแล้วหรือยัง? เจ้าควรรู้ว่าเมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้น พวกเจ้าทั้งหมดจะไม่สามารถออกจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์ได้! เจ้าแน่แล้วใจหรือว่าต้องการทำแบบนี้?" เทียนเจียวสูงสุดกล่าวอย่างไร้ความรู้สึก

“ข้าเป็นคนมีเหตุผลมาตลอดชีวิต แต่วันนี้ ข้าไม่อยากเป็นคนมีเหตุผลอีกแล้ว ข้าถอยได้ แต่ไม่จำเป็น แดนมังกรจะไม่ปล่อยให้เจ้าได้เดินออกจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์ไปง่ายๆ นี่คือ พื้นที่ของแดนมังกร แดนมังกร จะไม่มีใครแย่งไปได้ หรือยอมประนีประนอมกับเจ้า!" ว่านจิ้นซงพูดด้วยน้ำเสียงสงบ

"โจมตีต่อไป! เดินหน้าต่อไป! เดินหน้าต่อไป!"

ดวงตาของว่านจิ้นซง เป็นสีแดงก่ำและเขากู่ร้องตะโกนออกมาอย่างสุดกำลัง

จงเจิ้นดึงเฉินจ้านกลับมา ส่งคนลงไปที่ภูเขาเพื่อช่วยชีวิตเขา และหันกลับไปบัญชาการรบทันที

"อ๊าก!!"

ทหารสาดกระสุนอย่างบ้าคลั่ง อยากจะบิงให้กระสุนหมดนัด ต้องการล้างแค้นให้สหายที่ตายไป ต้องการระบายความไม่พอใจและความเกลียดชังที่อยู่ในใจ

ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับระเบิดมือ

ว่านจิ้นซงรู้ดีว่าการฆ่าคนที่บรรลุเป็นเทพไปแล้วนั้นยากพอๆกับการปีนป่ายขึ้นไปบนท้องฟ้า

เขาไม่เคยได้พสนพบกับผู้ที่บรรลุเป็นเทพ และไม่เคยรู้การมีอยู่ของคนเช่นนี้ด้วยซ้ำ

แม้กระทั่งวันนี้ เขาสามารถพึ่งพาพลังการยิงที่ทรงพลังเพื่อพยายามดิ้นรนเท่านั้น

ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาสามารถฆ่าหัวหน้าเทียนเจียวได้หรือไม่ แค่คิดว่าจะทำให้เขาบาดเจ็บได้บ้างก็เพียงพอแล้ว

เพราะแปลว่าเขานั้นไม่ได้อยู่ยงคงกระพัน

ว่านจิ้นซงจ้องมองไปยังสถานที่ที่เต็มไปด้วยฝุ่นคละคลุ้ง ในพื้นที่ที่เต็มไปด้วยกระสุน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนา

"เป็นไปได้แน่นอน! มันต้องเป็นไปได้แน่นอน!"

เขาพึมพำ ดูประหม่าอย่างยิ่ง

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ ท่ามกลางห่ากระสุน ร่างสองร่างค่อยๆเดินออกมา

เป็นผู้หญิงในชุดสีแดงและเทียนเจียวสูงสุด

"อะไรน่ะ?"

ว่านจิ้นซงตกตะลึง

รูม่านตาของทหารทั้งหมดหดเกร็ง และนิ้วที่เหนี่ยวไกก็อดฃคลายออกไม่ได้

"ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?"

จงเจิ้นนั่งช็อคอยู่บนพื้นด้วยใบหน้าที่หมองคล้ำ

การโจมตีทั้งหมดไม่ได้ทำร้ายเทียนเจียวสูงสุดเลยซักนิด...