สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2565

มีคนอื่นอยู่ในสนามประลองอีกหรือไม่?

และ...เขาจะออกมา?

หญิงในชุดแดงตกตะลึงและจ้องมองอย่างมีความหวัง

พวกทหารก็หยุดเช่นกัน

ไม่ใช่ว่าพวกเขาอยากจะหยุด แต่พลังงานที่ล้นออกมาจากสนามต่อสู้นั้นน่าทึ่งเกินไป

พวกเขามีรู้สึกถึงบางอย่างที่ปลอบโยนความโกรธ ความเคียดแค้นและความเกลียดชัง ที่ทำให้หัวใจของพวกเขานิ่งสงบขึ้นอย่างอธิบายไม่ได้

เป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจ

และปรากฏการณ์แปลกๆเช่นนี้ ทำให้ผู้คนรู้สึกไม่ชอบมาพากล

เทียนเจียวสูงสุดจ้องมาที่เขา

เขารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะออกมา

เมื่อเสียงฝีเท้าดังขึ้นเรื่อย ๆ ทุกสิ่งภายนอกก็ดูเหมือนจะถูกมองเห็นโดยบุคคลนั้น

จากนั้นฝีเท้าก็หยุดลง

แต่ผ่านไปเพียงสามวินาที

บูม!

ทันใดนั้นสนามประลองทั้งหมดก็ระเบิด จากนั้นแสงศักดิ์สิทธิ์นั้นก็พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า กลายเป็นส่วนโค้งและตกลงมาทางนี้

"ระวัง!"

หญิงในชุดแดงกรีดร้อง

เทียนเจียวสูงสุดก็ตกใจเช่นกันและถอยกลับอย่างรวดเร็ว

บูม!

แสงศักดิ์สิทธิ์ตกลงและตกลงบนตำแหน่งที่เทียนเจียวสูงสุดอยู่ในขณะนี้

ไม่ต้องพูดถึงภูเขาศักดิ์สิทธิ์ แม้แต่ภูเขาหลายลูกที่อยู่รอบ ๆ ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ก็ยังสั่นสะเทือน

ฉากนั้นเต็มไปด้วยฝุ่นและหินราวกับว่ามีเทพเจ้าปรากฏกายขึ้นในโลก

พวกทหารกระวนกระวายใจอย่างมาก ถอยกลับไปครั้งแล้วครั้งเล่า และหัวของพวกเขาก็คิดหนักจนแทบจะระเบิด

นั่คือใครกัน? ทำไมเขาถึงมีพลังมากมายไม่แพ้เทียนเจียวสูงสุดเลย?

หรือว่าเป็นคนที่มาจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์งั้นหรือ?

หัวใจของเหล่าทหารรู้สึกสิ้นหวัง ใบหน้าของพวกเขาซีดเผือดด้วยความสยดสยอง

ผู้หญิงในชุดแดงนิ่งเงียบเหมือนเป็นใบ้

ทันใดนั้น ดูเหมือนเธอจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้และพูดอย่างตัวสั่นเครือว่า "เป็นไปได้ไหมว่าตอนที่กองทัพกองกำลังมังกรใช้ระเบิดมือเพื่อโจมตีภูเขาก่อนหน้านี้ ทำให้เกิดรูรั่วในแนวเกราะป้องกันสนามประลอง ทำให้เขาใช้โอกาสในตอนนั้นเข้าไปได้งั้นเหรอ?”

“ระเบิดมือของกองทัพกองกำลังมังกรคืออะไรน่ะ? มันฉีกเกราะป้องกันที่ข้าสร้างขึ้นเองได้อย่างไร? เขาฉีกเกราะป้องกันนั้นจริงๆ เขาใช้ประโยชน์จากระเบิดมือเขย่าภูเขาศักดิ์สิทธิ์ทั้งลูก รอจนพวกเจ้าตื่นตระหนกก็ฉีกเกราะป้องกันของข้าให้เป็นช่องโหว่ และเข้ามาขโมยผลการบ่มเพราะของข้า! ต้องเป็นเช่นนั้นแน่ๆ!" เทียนเจียวสูงสุดกล่าวอย่างโกรธเคือง

"เช่นนั้น... เช่นนั้น..." หญิงในชุดแดงตกใจ จากนั้นเธอก็คุกเข่าลงกับพื้นและร้องไห้ "ท่านผู้นำ ข้าคนนี้สมควรตาย โปรดลงโทษข้าด้วย..."

“นังสารเลว ถ้าเป็นเมื่อก่อน ข้าก็อยากจะถลกหนังและรัดคอเจ้า แต่ตอนนี้มันเป็นสถานการณ์พิเศษ ข้าจะไม่ลงโทษเจ้าในตอนนี้! ลุกขึ้นมา และรอจนกว่าข้าจะฆ่าคนๆ นี้ได้!”

"ขอบคุณท่านผู้นำ..."

หญิงในชุดแดงลุกขึ้นด้วยใบหน้าซีดเซียว

“ที่จริง มันไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น แม้ว่าคนๆ นี้จะขโมยผลจากการบ่มเพาะของข้า แต่เวลาที่เขาอยู่ในสนามประลองก็ถือว่าไม่นานนัก ตั้งแต่ตอนที่กองทพกำลังมังกรโจมตีภูเขาจนถึงตอนนี้ ยังไม่ถึงหนึ่งวัน นั่นก็หมายความว่า เวลานี้ เขาคนนั้นก็อยู่ในสนามประลองได้เพียงแค่วันเดียว วันเดียวไม่เพียงพอที่จะบรรลลุเป็นเซียนได้ แม้ว่าความแข็งแกร่งของเขาจะมากขึ้น แต่ระยะห่างกับข้ายังถือว่ายังเหมืออีกมาก ข้าต้องฆ่าเขา มันก็เป็นเรื่องง่ายๆ” เทียนเจียวสูงสุดพูดเบา ๆ

“เช่นนั้นก็ดี” หญิงในชุดแดงแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หลินหยางจ้องมองไปที่ว่านจิ้นซงอย่างเฉยเมยที่ถูกจับตัวไปที่นั่น แล้วมองไปรอบๆ

เมื่อเห็นศพของทหารทั่วภูเขาและที่ราบ รูม่านตาก็หดและเกร็งเครียดขึ้นนับครั้งไม่ถ้วน

เป็นเวลานานก่อนที่เขาจะพูดขึ้นมาเบาๆว่า

“คนพวกนี้...เจ้าฆ่าพวกเขาหมดเลยเหรอ?”