สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2567

เมื่อเข็มแสงหล่นลงมา ร่างกายเลือดเนื้อของว่านจิ้นซงก็เริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลง

อวัยวะภายในที่พุพองของเขาถูกล้อมรอบด้วยแสงแห่งปาฏิหาริย์ที่เปล่งประกาย หลากสีสันและไม่เหมือนใคร จากนั้นส่วนที่พุพองเหล่านี้ก็เริ่มรักษาซ่อมแซมทีละเล็กทีละน้อย กระดูกเลือด และผิวหนังของเขาราวกับว่าได้หลอมรวมขึ้นใหม่ ทั้งหมดฟื้นตัวเหมือนเมื่อก่อนแรกเริ่ม และเหมือนดีขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ

ความมหัศจรรย์แบบนี้ มันน่าทึ่งมาก

เหล่าทหารที่อยู่บริเวณโดยรอบพากันตื่นตะลึง

“ทักษะทางการแพทย์ของแม่ทัพหลิน! ทักษะทางการแพทย์ของแม่ทัพหลินมหัศจรรย์มาก!”

“เหลือเชื่อ! เหลือเชื่อจริงๆ!”

“แม่ทัพหลินโคตรเก่ง!”

เหล่าทหารพากันฮึกเหิม มองไปทางว่านจิ้นซงที่ค่อยๆลืมตา ทุกคนสายตาเปล่งประกายด้วยความดีใจอย่างมาก

“เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?”

ผู้หญิงชุดแดงเบิกตาโพลงกว้าง มองด้วยความมึนงง

แค่ไม่กี่เข็ม ก็ทำให้คนตายฟื้นได้…..

นี่คือฝีมือของเทพเซียนแล้วไหม?

“ที่แท้เข็มเงินไม่กี่เข็มนั้น ไม่ได้เอามาสู้กับผม แต่เอามาใช้กับว่านจิ้นซงโดยเฉพาะ!”นัยต์ตาของเทียนเจียวสูงสุดค่อยๆกลับคืนสู่ความสงบ และเข้าใจทุกอย่างชัดเจนแล้ว

“ไม่ผิด! เข็มแสงนั้นเอามาใช้กับว่านจิ้นซง คุณเป็นคนถือดี มองไม่เห็นหัวคนอื่น มองข้ามทุกอย่าง เวลาเดียวกันคุณก็ชอบโจมตีจิตใจคน กระหน่ำความรู้สึกคน คุณคิดว่าผมต้องการช่วยเขา ถ้าผมพลั้งมือฆ่าเขาแล้ว คุณอยากจะเห็นผมเสียใจที่ทำผิดไป แต่ความเป็นจริงแล้ว ผมแค่ใช้ไม่กี่เข็มช่วยเขาให้รอดพ้นจากมือคุณเท่านั้นเอง! เขาถูกผมฆ่าแล้ว คุณก็จะไม่มีทางสนใจคนตายไปแล้ว เพราะแบบนี้ ผมถึงจะได้ช่วยเขาง่ายๆยังไงล่ะ”หลินหยางพูดอย่างราบเรียบ

เทียนเจียวสูงสุดหลับตาลง เงียบอยู่สักพักหนึ่งถึงได้พูดขึ้นว่า“คุณบอกว่าผมชอบโจมตีจิตใจคน นี่ผมไม่รู้เลยนะว่าคุณถนัดดูคนและเข้าใจจิตใจคนได้ถ่องแท้แบบนี้ หมอเทวดาหลิน คุณเก่งเรื่องคูคนดูความคิดจิตใจคนมากกว่าที่ผมคิดซะอีก”

“ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคุยเรื่องนี้ เทียนเจียวสูงสุด คุณจะต้องรับผิดชอบกับการตายของทหารเหล่านี้!”หลินหยางพูดอย่างราบเรียบ

“หมอเทวดาหลิน คุณคงไม่คิดว่าการที่เอาเปรียบผมเมื่อกี้นี้ได้ คุณก็จะสามารถต้านทานผมได้หรอกใช่ไหม? ในสายตาของผม คุณก็ไม่ต่างอะไรกับคนพวกนี้เลย! เป็นหมูหมาทั้งนั้น อยากจะฆ่าก็ฆ่าได้ รับผิดชอบเหรอ? อย่างคุณก็คู่ควรเหรอ?”

“เหรอ ? งั้นพวกเราก็มาลองดูกันหน่อยเถอะ”

หลินหยางพยักหน้า พร้อมกับหันไปพูดกับเหล่าทหารว่า”พวกคุณทั้งหมดออกไปจากภูเขานี้ซะ เอาศพของทหารที่ตายลงภูเขาไปด้วย จัดการให้เรียบร้อย รอผมจัดการทางนี้เสร็จค่อยว่ากัน”

“แม่ทัพหลิน แล้วคุณล่ะ?”

เหล่าทหารรีบถามขึ้น

“เดี๋ยวผมจัดการเอง”

“ไม่! แม่ทัพหลิน ผมจะอยู่ต่อสู้กับคุณที่นี่! ผมต้องการแก้แค้นให้พี่น้องที่ตายไป!”

“ใช่ แม่ทัพหลิน พวกเราต้องการแก้แค้นให้พี่น้องที่ตายไป! พวกเราไม่ไป!”

“คนผู้นี้ฆ่าพี่น้องพวกเราตายตั้งมากมาย แม้แต่แม่ทัพเฉินกับแม่ทัพจงก็ยังตายในมือเขา พวกเราจะยอมได้ยังไง?”

“แม่ทัพหลิน ให้พวกเรารบเถอะ!”

“แม่ทัพหลิน!”

เหล่าทหารดวงตาแดงก่ำ สายตาทุกคู่ที่มองมาเต็มไปด้วยความกระหาย

หลินหยางมองหน้าเหล่าทหารทุกคน สูดหายใจเข้าลึกๆพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า“ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากจะทำตามความประสงค์ของพวกคุณนะ แต่การต่อสู้ที่จะเกิดขึ้นนี้ ไม่ใช่ขอบเขตที่พวกคุณจะเข้ามาแทรกแซงได้ ตอนนี้ผมมีงานลำบากมอบหมายให้พวกคุณ ผมต้องการให้พวกคุณรีบออกไปจากที่นี่ และเอาคนที่อยู่บริเวณโดยรอบออกไปด้วย เพราะการต่อสู้ที่จะเกิดขึ้นนี้ มันจะทารุณอย่างมาก!”

ทุกคนที่ได้ฟังพากันหายใจถี่ยิบ

เมื่อมองสายตาแน่วแน่ของหลินหยาง ทุกคนก็รู้ความตั้งใจของเขา จึงทำได้เพียงพยักหน้าและออกไป

“หมอเทวดาหลิน ผมไม่ได้บอกให้พวกเขาออกไปได้นะ คุณกำลังมองข้ามผมเหรอ?”เทียนเจียวสูงสุดขมวดคิ้วเป็นปม พูดขึ้นอย่างราบเรียบ

หลินหยางได้ยิน แล้วเอียงคอมองเขา พูดว่า“ใช่ แล้วยังไง?”

เทียนเจียวสูงสุดมองหลินหยาง สายตาอึมครึม มองไม่ออกว่าในใจคิดอะไร

ไม่มีคนรู้ว่าตอนนี้เขาคิดอะไรรู้สึกยังไง

โกรธ? เกลียด? หรือว่าเหยียดหยาม?

หรือว่ามีครบทั้งสามความรู้สึก

ถึงยังไงก็ไม่เคยมีใครมายั่วยุและดูถูกเทียนเจียวสูงสุดอย่างนี้มาก่อน!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเทียนเจียวสูงสุดหลังจากการเสด็จขึ้นสู่สวรรค์ เขาเป็นราวกับเทพผู้ยิ่งใหญ่เป็นอมตะ หมอเทวดาหลินกระจอกงอกง่อยแห่งเมืองเจียงเฉิน ในสายตาของเขาก็คือเป็นมนุษย์ จะยั่วเทพอย่างเขาได้อย่างไร?

“หมอเทวดาหลิน คุณมั่นใจในสายตาของคุณก็คือมั่นใจ แต่ในสายตาของผมคือโง่และถือดี ผมไม่อยากเสียเวลาพูดไร้สาระกับคุณแล้ว! รีบจัดการให้เห็นจุดจบของเรื่องนี้เถอะ”

เทียนเจียวสูงสุดพูดอย่างราบเรียบ เหมือนหมดความอดทนแล้ว เขายกมือขึ้นและกดลง

ตึง!

แรงพลังอันยิ่งใหญ่ตกลงมาจากท้องฟ้า ราวกับว่าภูเขาไท่กำลังกดลงมาจากด้านบน สั่นสะเทือนไปทางหลินหยาง

เขาเพิ่มพลังอย่างต่อเนื่อง

ครืนๆๆๆ….

กลิ่นอายพลังมหาศาลลอยออกมา และท้องฟ้าก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

แต่หลินหยางยังคงใช้มือข้างเดียวค้ำจุนไว้ ไม่มีวี่แววว่าจะล้มเลย

“หืม?”

ในที่สุดเทียนเจียวสูงสุดก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติ

พลังที่หลินหยางแสดงให้เห็นในครั้งนี้ดูเหมือนจะแข็งแกร่งกว่าเขามาก

“เมื่อก่อนตอนเจอคนผู้นี้ที่เมืองเจียงเฉิน เขาก็แค่เป็นพวกขายศักดิ์ศรี ไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากได้รับผลประโยชน์จากทางขึ้นสู่สวรรค์แล้ว จะสามารถต้านทานเขาได้? ดูอย่างนี้แล้วผลประโยชน์ที่ได้รับ มากกว่าที่เขาจินตนาการไว้อีกนะ! คนผู้นี้ สมควรตาย สมควรฆ่า!”

เทียนเจียวสูงสุดบ่นพึมพำคนเดียว จู่ๆดวงตาก็เปล่งประกายแสงสีฟ้า บนร่างกายของเขาก็กลายเป็นสีฟ้าสด และมีออร่าพลังน่าเกรงขามแผ่ซ่านออกมา หาที่เปรียบไม่ได้ จากนั้นสีหน้าก็เคร่งขรึม และยกมือกดขึ้นไปบนท้องฟ้าในทันใด

ครืน! !

พลังมหาศาลมาประจันกับพลังอำนาจนั้น จู่ๆพลังก็เพิ่มขึ้นเป็นหลายร้อยเท่า

ร่างกายของหลินหยางที่เมื่อกี้นี้ยังสามารถต้านทานได้ ตอนนี้ไม่สามารถต้านพลังของเทียนเจียวสูงสุดได้แล้ว!

“อะไรกัน?”

ว่านจิ้นซงที่ถูกพาลงมาจากภูเขาเบิกตาโพลงกว้างมองอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“แม่ทัพว่าน แม่ทัพหลินไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเทียนเจียวสูงสุด พวกเราพากันหนีไปแบบนี้ ไม่ใช่ว่าเป็นการทิ้งแม่ทัพหลินไว้ที่นี่เหรอ? ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับแม่ทัพหลิน แล้วควรจะทำยังไงดี?”

รองแม่ทัพคนหนึ่งถามว่านจิ้นซง

ว่านจิ้นซงสายตาอึมครึม คิดอยู่สักพักหนึ่งถึงพูดว่า“ช่วยฉันโทรศัพท์หน่อย”

“โทรหาใครครับ?”

รองแม่ทัพชะงัก เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ สีหน้าตึงเครียดพูดว่า”แม่ทัพว่าน ท่านหมายถึง….เลขาหลิวใช่ไหม?”

“ใช่ คุณรีบโทรหาเลขาหลิว ให้เขาช่วยผมติดต่อหาทางด้านนั้น! เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ทำได้เพียงเชิญกำลังรบระดับสูงที่สุดมาร่วมด้วยแล้ว….”ว่านจิ้นซงพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

รองแม่ทัพสีหน้าเคร่งขรึมมาก จากนั้นพยักหน้าอย่างจริงจัง พูดอย่างหนักแน่นว่า“ท่านผู้อาวุโส ผมจะไปจัดการทันที!”