สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2573

ร่างกายของหลินหยางถูกพิษจากไฟพิษ และเขาไม่สามารถกำจัดมันได้ง่ายๆ ณ ตอนนี้ เขาทำได้เพียงถอยหน่างชั่วคราวเพื่อให้ไฟพิษในร่างกายคงที่

ภายใต้อิทธิพลของไฟพิษ เขารู้สึกได้ถึงการเผาไหม้ของอวัยวะภายในของเขาแม้ในขณะที่กำลังหายใจ

พิษไฟของเทียนเจียวสูงสุดนั้นไม่ธรรมดา

แต่ว่าฝั่งตรงข้ามจะยอมปล่อยโอกาสดีๆแบบนี้ไปได้อย่างไร? อาศัยโอกาสตอนที่หลินหยางกำลังล่าถอย เขาก็โจมตีอย่างบ้าคลั่ง

กำปั้นกระหน่ำชกและออร่าที่ดุเดือดที่เกิดชึ้นทั่วท้องฟ้า ระดมลงมายังจุดนี้ราวกับดาวตก มากและหนาแน่นจนหายใจลำบาก

หลินหยางพยายามอย่างเต็มที่ที่จะต่อต้าน แต่ก็ไม่มีประโยชน์

ความเร็วและพละกำลังของเทียนเจียวสูงสุดแข็งแกร่งเกินไป และภายใต้ฤทธิ์ของไฟพิษ หลินหยางก็ไม่สามารถจับการเคลื่อนไหวของคู่ต่อสู้ได้อีก

อย่างไรก็ตาม หลังจากรับมือกับ 80 กระบวนท่า ร่างของหลินหยางก็รับหมัดมาทั้งหมดเจ็ดครั้งและโดนพลังมีดอันคมกริบอีกสามครั้ง เอวและหน้าท้องของเขาถูกฟันจนแผลเปิด และเลือดก็ไหลออกมา

ภายใต้ฤทธิ์ของไฟพิษ เลือดของเขาก็ร้อนจัด เลือดบางส่วนกลายเป็นสีดำสนิท

หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาจะต้องตายแน่ๆ

ดวงตาของหลินหยางสั่นไหว พยายามนึกถึงมาตรการตอบโต้

“เป็นไงล่ะ? หมอเทวดาหลิน เจ้าตื่นตระหนกงั้นเหรอ? กลัวเหรอ? ไม่ต้องกังวล อีกครู่เดียวเจ้าก็จะไม่เจ็บปวดแล้ว!”

เทียนเจียวสูงสุดยิ้มอย่างชั่วร้าย และทันใดนั้นก็เล็งไปที่หัวของหลินหยางแล้วต่อยเขาอย่างแรง

โฮก!

ในชั่วขนะนั้นเองเหมือนว่าจะเห็นเงาของเสือขาวคำรามอยู่บนกำปั้น

กำปั้นที่ดุดันราวกับกำลังจะเจาะโลก

ใบหน้าของหลินหยางเปลี่ยนไปอย่างมาก เขาอยากจะหลบ แต่มันก็สายเกินไป

เทียนเจียวสูงสุดปิดกั้นทางด้านหลังด้วยพลังตั้งแต่แรก ถ้าเขาดึงดันจะทะลวงผ่านพลังงานนี้ เขาจะต้องรับการโจมตีนี้อย่างแน่นอน

ได้แต่ทำใจอย่างยากลำบาก

หลินหยางลอบกัดฟัน ยกแขนขึ้นป้องกันขึ้นทันที แล้วกอดอกเข้าหากัน

บูม! !

ทันทีที่กำปั้นปะทะกับแขน เมฆรูปเห็ดที่น่ากลัวก็ระเบิดออก

รัศมีแห่งการทำลายล้างที่พลุ่งพล่านและทรงพลังแผ่ซ่านไปทั่วทิศทางราวกับระลอกคลื่น

หญิงชุดแดงซึ่งนอนอยู่บนพื้นตรงนั้นถูกเหวี่ยงกระเด็นออกไปทันที จากนั้นก็กระแทกกับหินก้อนใหญ่และหมดสติไป

สำหรับทหารที่อยู่ใต้ภูเขา พวกเขาทั้งหมดตกใจกับการระเบิดครั้งนี้

ทหารบางคนที่อยู่ใกล้กับภูเขาศักดิ์สิทธิ์พบว่า หูของพวกเขาเองก็หนวกเพราะการโจมตีครั้งนี้....

น่ากลัวเกินไปแล้ว

“แม่ทัพว่าน แม่ทัพหลินจะไม่เป็นไรเหรอ?” ทหารคนแรกพูดอย่างเป็นห่วง

ว่านจิ้นซงไม่พูดอะไร ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวล หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เขาก็กระซิบตอบว่า "คนฝั่งนั่นจะมาถึงเมื่อไหร่?"

“อย่างน้อยก็อีกหนึ่งชั่วโมง” รองแม่ทัพตอบอย่างลังเล

“อะไรนะ? อีกหนึ่งชั่วโมง? ทำไมมันนานขนาดนั้น? ดังนั้นดอกลิลลี่กลางวันต้องหนาวแน่!” ลมหายใจของว่านจิ้นซงติดขัดขึ้นกะทันหัน และเขาคำรามอย่างร้อนลน

“แม่ทัพว่าน มันไม่มีทางเลือกจริงๆ ยอดฝีมือพวกนั้นล้วนไปปฏิบัติภารกิจนอกเขต และพวกเขาก็พักอยู่ที่นั่นชั่วคราว แค่การที่พวกเขาจะมาถึงที่นี่ภายในหนึ่งชั่วโมงมันก็ยอดเยี่ยมมากแล้ว!” รองแม่ทัพเองก็อยากจะร้องไห้ ทว่าไม่มีน้ำตาไหลออกมา

สีหน้าของว่านจิ้นซงเคร่งเครียกและเขาไม่ได้พูดอะไรต่ออีก

“แม่ทัพว่าน ถ้างั้น เรารีบไปช่วยแม่ทัพหลินดีไหม?” ในเวลานี้รองแม่ทัพอีกคนเดินเข้ามาพร้อมกับพูดประโยคเมื่อครู่

"ข้าคิดว่าเจ้ากำลังรนหาที่ตายสินะ! ในการสู้รบระดับนี้ ไม่ว่าเจ้าจะส่งทหารขึ้นไปบนภูเขาอีกซักกี่นาย ก็เท่ากับรนหาที่ตายทั้งนั้น เพราะความหุนหันพลันแล่นของข้า ถึงได้มีทหารจำนวนมากต้องตายไปไปแล้ว แค่รอจนกว่าข้าจะฟื้นตัวอีกซักหน่อย ข้าจะขึ้นไปดูสถานการณ์บนภูเขา ถ้าแม่ทัพหลินแพ้ เราก็ต้องหาทางพาเขาไปให้ได้! ไม่ว่ายังไงก็ตาม!" ว่านจิ้นซงพูดอย่างจริงจัง

รองแม่ทัพทั้งหมดพยักหน้า และสายตาของพวกเขายังคงจับจ้องไปที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์

ในขณะนี้เมฆรูปเห็ดเริ่มสลายตัว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน