สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 260

เหลียงเซิงส่งหลินหยางกลับเจียงเฉินด้วยตัวเอง

เมื่อถึงเจียงเฉิน หลินหยางก็ไปที่โรงพยาบาล

เพราะว่ากันว่าวันนี้เป็นวันที่ซูเหยียนจะออกจากโรงพยาบาล

ภายใต้การรักษาทักษะทางการแพทย์อันน่าอัศจรรย์ของหลินหยาง ซูเหยียนฟื้นฟูอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ แม้แต่ฉี๋จ้งกั๋วยังตกใจ

ซูกวงกำลังเก็บของ เตรียมจะรับซูเหยียนกลับบ้าน

จางชิงหยู่เข้ามาพร้อมกับชามซุปไก่และสั่งให้ซูเหยียนดื่ม

เมื่อเห็นหลินหยางเดินเข้ามา จางชิงหยู่ก็สีหน้าเคร่งขรึม แต่เนื่องจากซูเหยียนอยู่ที่นี่ จึงไม่ได้เอ่ยปากอะไร

"เป็นยังไง? ดีขึ้นไหม?" หลินหยางจับชีพจรของซูเหยียน ถามด้วยรอยยิ้ม

"ดีขึ้น" ซูเหยียนพยักหน้าเบาๆ ใบหน้าของเธอไม่ได้ดีใจหรือเสียใจ

"นี่ หลินหยาง หลายวันนี้คุณไปไหนมา?" จางชิงหยูกระแทกเสียงถาม

"โอ้ะ ผมไปคิดบัญชีกับหม่านฟู่ซีนั่นมา" หลินหยางลังเลสักพักและพูด

"คิดบัญชีหรอ? คุณหน่ะหรอ? หึ! คุณรู้ที่มาของตระกูลของหม่านฟู่ซีไหม? คุณเคยได้ยินชมรมศิลปะการต่อสู้ตระกูลหม่านไหม? คุณกล้าไปคิดบัญชีกับเขาหรอ? ฉันเกรงว่าคุณคงถูกคนตระกูลหม่านอัดจนตายแทน!" จางชิงหยู่พูดอย่างไม่แยแส

คนอื่นก็ไม่เชื่อเหมือนกัน หลินหยางรีบหุบปากไม่พูดอะไร

"พอแล้วแม่ ไม่ต้องพูดแล้ว พวกเรากลับไปกันเถอะ" ซูเหยียนพูดเสียงแหบ

แม้ว่าร่างกายของเธอจะฟื้นฟูดีแล้ว แต่สีหน้าของเธอยังคงซีดอยู่

"กลับหรอ? เสี่ยวเหยียน พูดกับแม่สิว่าพวกเราจะไปไหน?" จู่ๆ จางชิงหยู่ก็มีพลังขึ้นมาและรีบถาม

"ก็กลับไปที่บ้านเช่าของพวกเราหน่ะสิ" ซูเหยียนอึ้ง

บ้านหลังก่อนถูกขายไปแล้ว ครอบครัวซูกวงไม่ได้ไปซื้อบ้านที่ไหนอีก แต่เช่าห้องอยู่

"เช่าบ้านอะไรกัน? ฉันไปยกเลิกแล้ว" จางชิงหยู่พูด

"อะไรนะ?"

ซูเหยียนอึ้ง พูดอย่างขมขื่น: "แล้วพวกเราจะอยู่ไหนหล่ะ?"

"จะอยู่ที่ไหนได้หล่ะ? ไปที่โครงการซื่อจี้ห๋าวชิงนั่นไง..." จางชิงหยูยิ้ม

"ใจกลางโครงการซื่อจี้ห๋าวชิงหรอ? นั่นเป็นบ้านของประธานหลินนะ..." ซูเหยียนขมวดคิ้ว

"กลัวอะไร? ประธานหลินไม่ได้บอกว่าให้เธออยู่หรอ? ฉันได้ยินมาว่าโครงการซื่อจี้ห๋าวชิงเปลี่ยนเฒ่าแก่แล้ว ตอนนี้เฒ่าแก่คนนี้กังวลมากเกี่ยวกับการจัดการความปลอดภัยที่นั่น และสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งล่าสุดจะไม่เกิดขึ้นอีก! เสี่ยวเหยียน ลูกยังอ่อนแอนะ จะอยู่บ้านเช่าไม่ได้ ตอนนี้อาการแย่ลงจะทำยังไง? ลูกยังสาวขนาดนี้! ดังนั้นต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดีเพื่อรักษาสุขภาพ ใช่ไหม?" จางชิงหยู่พูด หันไปมองซูกวงและขยิบตา

ซูกวงได้สติขึ้นมาและพยักหน้า: "ใช่ๆๆๆ!"

"แม่ นี่...นี่มันจะดีหรอ..." ซูเหยียนหมดหนทาง

"ลูกหน่ะ ทำไมอีโก้สูงจัง จริงๆ แล้วลูกก็ยอมหน่อย แต่งงานกับประธานหลินนั่นตั้งนาน ครอบครัวของเขาจะได้รับการรังแกแบบนี้หรอ?" จางชิงหยู่ยิ้ม: "เดี๋ยวแม่จะรีบโทรหาเสี่ยวลั่ว ให้เธอส่งกุญแจมา"

"แม่ อย่า..."

"เอ้อออ ฟังแม่!" จางชิงหยู่หยิบโทรศัพท์ออกมาและกดโทรออก

หลินหยางไม่ได้พูดอะไรเลย

ซูเหยียนมองหลินหยางด้วยความเศร้า พูดเบาๆ: "ขอโทษ"

"ไม่เป็นไร ผมชินแล้ว" หลินหยางยิ้ม

เมื่อพูดจบ ดวงตาของซูเหยียนก็สั่นไหว

ไม่รู้ว่าทำไม เธอตระหนักได้ว่าระยะห่างกับหลินหยางยิ่งห่างขึ้นเรื่อยๆ

ลั่วเฉียนส่งกุญแจมา และรีบออกไป

สีหน้าของเธอย่ำแย่อย่างมากเมื่อออกไป

จางชิงหยู่เรียกรถ จากนั้นก็ตะโกนหาหลินหยาง อุ้มซูเหยียนขึ้นรถและเข็นเธอมา

ไม่นานทั้งสี่ก็มาถึงใจกลางของโครงการซื่อจี้ห๋าวชิง หน้าบ้านมีเลข 1

"หืมๆๆ คุณทำอะไรหน่ะ?"

เมื่อหลินหยางกำลังจะเข้าไป จู่ๆ จางชิงหยู่ก็ตะโกนมา ขวางหลินหยางไว้

"ผมทำไมหรอ?" หลินหยางขมวดคิ้ว

"นี่คือที่ที่คุณมาได้หรอ?"

จางชิงหยู่กระแทกเสียงใส่: "หลินหยาง คุณกลับไปได้แล้ว! ครอบครัวของพวกเราอยู่นี่ก็พอแล้ว ไม่ใช่บ้านของคุณ อย่าให้คนอื่นเห็นเดี๋ยวจะเกิดความเข้าใจผิดกัน!"

หลินหยางขมวดคิ้ว

นี่คือบ้านที่เขาซื้อนะ

"แม่ ให้เขาเข้ามาเถอะ" ซูเหยียนพูดอย่างนิ่งเฉย

"จะเป็นไปได้ยังไงกัน? ถ้าประธานหลินเข้าใจผิด นั่นจะไม่ทำลายความรู้สึกระหว่างลูกกับเขาหรอ?" จางชิงหยูพูดเบาๆ