สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 261

ผู้ชายที่นั่งอยู่ด้านข้างหลินหยางรีบหยิบเข็มเงินออกมาเสียบลงบนตัวของหลินหยางอีกครั้ง

“คุณไม่ได้สกัดจุดชีพจรของเขาเหรอ?” ผู้หญิงถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“ผมสกัดแล้ว…”

“ไม่ถูกจุด?”

“เรื่องนี้…ผมไม่แน่ใจ” ผู้ชายส่ายหัว

“ไม่เป็นไร ตอนนี้ผมตรึงเขาเอาไว้ได้แล้ว” ผู้ชายที่อยู่ด้านข้างพูด

“น่าเสียดายที่มันไม่มีประโยชน์” หลินหยางดึงเข็มเงินออกมาทีละเล่ม

หลังจากเห็นภาพนี้ ลมหายใจของทุกคนหยุดชะงัก คนที่อยู่ข้างหน้าเหยียบเบรกอย่างกะทันหันจนรถจอด

ผู้หญิงและผู้ชายอีกคนหนึ่งรีบหยิบเข็มเงินออกมา คิดจะแทงลงบนจุดชีพจรของหลินหยาง

แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้ลงมือ หลินหยางได้ยื่นมือทั้งสองข้างออกไปจับข้อมือของพวกเขาเอาไว้แล้ว

พวกเขารีบหันมาใช้มืออีกข้างหนึ่ง

เห็นเพียงหลินหยางปล่อยมืออย่างกะทันหัน สองมือของเขาคล่องแคล่วมาก เขาขว้างเข็มสองเล่มออกไปอย่างรวดเร็ว

รอจนกระทั่งตอนที่พวกเขายกมือขึ้น พบว่าบนแขนของตัวเองมีเข็มเงินเสียบอยู่ตรงนั้นเรียบร้อยแล้ว

ทันใดนั้นคนทั้งสองไม่สามารถขยับแขนได้

ลมหายใจของผู้ชายสวมหมวกที่อยู่ข้างหน้าหยุดชะงัก

ในเวลาเพียงแค่ชั่วพริบตาเดียวสามารถจัดการคนสองคนได้พร้อมกัน

ความสามารถของหมอเทวดาหลินเกินกว่าที่เขาประเมินไว้…

“พวกเขาไม่เป็นไร ขับรถต่อเถอะ”

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

ดวงตาของผู้ชายสวมหมวกหยุดนิ่ง เขาจ้องมองหลินหยางด้วยความตกตะลึงสักพักใหญ่ เขาเข้าใจความหมายของหลินหยาง จึงหันกลับไปขับรถต่อโดยไม่พูดอะไร

“ดูเหมือนไม่ผิดแน่นอน” ผู้หญิงสวมแว่นกันแดดสีดำพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“แต่หลินหยางคุณอย่าเพิ่งได้ใจเกินไป อีกไม่นานคุณก็จะได้รู้ว่าเหนือคนยังมีคนเหนือฟ้ายังมีฟ้า” ผู้ชายอีกคนพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

เห็นได้ชัดว่าคนทั้งสองรู้สึกไม่พอใจ

หลินหยางไม่ได้พูดอะไร

ไม่นานรถถูกขับมาถึงตรงหน้าบ้านตระกูลลั่ว

หลินหยางเดินลงจากรถ

ส่วนคนที่เหลือดึงเข็มเงินบนร่างกายออกแล้วเดินตรงเข้าไปข้างใน

สิ่งที่ทำให้หลินหยางรู้สึกประหลาดใจคือบ้านตระกูลลั่วในเวลานี้เงียบมาก ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนจะมีคนใช้คอยเดินเข้าออกอยู่เป็นประจำ แต่วันนี้กลับไม่เห็นแม้แต่คนเดียว

หลังจากเดินตามคนทั้งสามเข้าไปในห้องรับแขก เขาพบว่าที่นี่มีผู้คนมารวมกันอยู่ไม่น้อย

นอกจากลั่วเป่ยหมิงและคนของตระกูลลั่ว ยังมีผู้ชายและผู้หญิงที่แต่งตัวแตกต่างกันออกไปไม่น้อย

คนพวกนี้บางคนก็สวมชุดสูทอย่างเป็นทางการ บางคนก็สวมชุดถังจวงหรือไม่ก็ฮั่นฝูให้ความรู้สึกโบราณ

สิ่งที่ดึงดูดสายตาของหลินหยางมากที่สุดคือหญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง

ผู้หญิงคนนี้สวมชุดประจำชาติ กำลังนั่งดื่มชาอยู่บนเก้าอี้ที่อยู่ตรงกลาง ท่าทางดูสงบและสบายใจมาก

ส่วนตรงหน้าของเธอมีคนคนหนึ่งกำลังคุกเข่าอยู่ตรงนั้น

หลินหยางคุ้นเคยกับคนคนนั้นเป็นอย่างดี!

เธอคือลั่วเฉียนที่ถูกพาตัวมาก่อนหน้านี้

ตอนนี้ตาทั้งคู่ของเธอแดงก่ำ กำลังสะอื้นร้องไห้คุกเข่าอยู่บนพื้น

ได้ยินเสียงมีคนเดินเข้ามา ผู้คนส่วนใหญ่หันมามอง โดยเฉพาะลั่วเฉียน

หลังจากที่เห็นหลินหยาง สีหน้าของลั่วเฉียนเริ่มซีดขาวแทบจะหมดสติไปในทันที เธอตะโกนด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง “หลินหยาง รีบไป…รีบหนีไป…”

เธอตะโกนด้วยความสิ้นหวัง น้ำเสียงฟังแล้วรู้สึกแสบแก้วหูมาก

สีหน้าของหลินหยางเย็นชาลง

เขาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ได้เห็นท่าทางของลั่วเฉียน รู้ได้ในทันทีว่ามันไม่ใช่เรื่องดีอะไรแน่นอน

หลินหยางก้าวออกมาข้างหน้าประคองตัวของลั่วเฉียนลุกขึ้น

หลังจากที่ลองตรวจดูพบว่าเธอไม่ได้มีปัญหาใหญ่อะไร เธอเพียงแค่รู้สึกเสียใจและตกใจจนอ่อนแรงไปเท่านั้น

“ลั่วเฉียน ผมจะพาคุณกลับไป” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“ไม่ หลินหยาง คุณรีบไป รีบไปเดี๋ยวนี้เลย…” ลั่วเฉียนพูดด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอย่างกะทันหัน

“ไป? ยัยหนูในเมื่อมาถึงที่นี่แล้ว จะไปหรือไม่ไปมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเธอ?” ในตอนนั้นเอง ผู้หญิงที่นั่งดื่มชาวางถ้วยชาลงอย่างกะทันหัน

“คุณป้า…อย่างน้อยก็ปล่อยหลินหยางไปเถอะ! เขาไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องพวกนี้เลย ขอร้องปล่อยเขาไปเถอะ!” ลั่วเฉียนพูดทั้งน้ำตา

“ป้า?”