สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2612

"อารอง! แบบนี้ไม่เกินไปหน่อยเหรอ! หนูขอให้หลินหยางยื่นมือมาช่วยก็หวังเพียงสามารถช่วยชีวิตน้องสุ่ยซินให้ได้ แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลที่พวกคุณจะบีบบังคับหลินหยาง! หากพวกคุณไม่อยากเสียเซียวเหยาเสินส้านไป งั้นฉันจะไม่ขอให้หลินหยางเข้ามาช่วยแล้ว! ทำไมพวกคุณต้องทำแบบนี้กับคนอื่นด้วย!"

อ้ายหร่านโกรธจนเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองผู้เฒ่ารองฉีอย่างเย็นชา

แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นผู้ใหญ่ที่อาวุโสกว่า ทว่าตอนนี้อ้ายหร่านกลับไม่ได้รู้สึกกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว

"แม่หนู เป็นความคิดที่ดีในการร่วมมือกัน ในเมื่อเขาอยากได้เซียวเหยาเสินส้าน งั้นก็ควรรับให้ได้กับบทลงโทษของความล้มเหลว จะมีสิ่งดีๆ ในโลกนี้ที่ไม่มีความเสี่ยงได้ยังไง? เรื่องที่ไม่มีผลประโยชน์เกี่ยวข้องมันมีอยู่จริงงั้นเหรอ?" ผู้เฒ่ารองฉีกล่าวด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

แววตาของอ้ายหร่านแน่นิ่งและเหมือนต้องการจะพูดอะไรอีก

แต่ขณะนี้เอง หลินหยางก็เอ่ยปากขึ้นมา "ผมเห็นด้วยกับคำพูดของคุณ"

อะไรกัน?

อ้ายหร่านหันไปมอง ทว่าหลินหยางยังคงจ้องมองบรรดาหญ้าสมุนไพรเหล่านั้นอย่างจดจ่อพร้อมกับหยิบจับสมุนไพรเหล่านั้นตามความต้องการและเอ่ยปาก "ผมรับปากว่าหากผมไม่สามารถรักษาฉีสุ่ยซินให้หายได้ ผมจะยอมรับผิดทุกประการ!"

"พ่อหนุ่ม นายพูดจริงเหรอ?" ผู้เฒ่ารองฉีรีบถาม

"ผมเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นเสมอ ส่วนคุณ ผู้เฒ่ารองฉี คุณแน่ใจไหมว่าคุณจะมอบเซียวเหยาเสินส้านของหุบเขาฉีเฟิงของพวกคุณให้ผมหลังจากที่ผมรักษาฉีสุ่ยซินได้?" หลินหยางถามกลับ

ผู้เฒ่ารองฉีหยิบขวดยาขวดหนึ่งออกมาพร้อมกับยกขึ้นสูงและกล่าว "เซียวเหยาเสินส้านนี้อยู่กับผมตลอดเวลา พี่ชายของผมสั่งให้ผมนำติดตัวไว้ตลอดเวลาในช่วงระหว่างทำภารกิจเพื่อป้องกันเหตุการณ์ไม่คาดฝันที่อาจเกิดขึ้น เพื่อจะใช้จัดการกับหมอระดับสูงที่น่าทึ่งเหล่านั้น! ผมสัญญาว่าหากคุณรักษาฉีสุ่ยซินได้ เซียวเหยาเสินส้านนี้ก็จะเป็นของคุณ! ใครก็จะแย่งชิงไปไม่ได้!"

"ตกลง! งั้นพวกคุณก็รอดูอยู่ข้างๆ ได้เลย"

หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้มและจากนั้นก็ตั้งใจจดจ่อกับการรักษาตรงหน้า

อ้ายหร่านกลับอยากพูดอะไร ทว่าสุดท้ายก็เก็บไว้ไม่พูดออกมา

ความตั้งใจของเธอแต่เดิมไม่ใช่แบบนี้ ทว่ากลับคาดไม่ถึงว่าคนของหุบเขาฉีเฟิงจะเล่นใหญ่ขนาดนี้

เธออยากจะไปอธิบายให้หลินหยางฟัง

ทว่าเมื่อเห็นหลินหยางกำลังมีสมาธิจดจ่ออยู่ในตอนนี้ อ้ายหร่านก็ล้มเลิกความคิดนี้ไป

"หมอเทวดาหลิน ฉันจะคอยดูว่าคุณจะทำให้เกิดปาฏิหาริย์อะไรขึ้นไหม" อ้ายหร่านพึมพำกับตัวเองพร้อมกับจ้องมองไปที่เขา

วิธีการลงมือของหลินหยางไม่ถือว่าเชี่ยวชาญเท่าไรนัก

ยาสมุนไพรที่เขาเลือกใช้ล้วนเป็นยาสมุนไพรที่มีอยู่ในดินแดนแห่งความเงียบและความตายแห่งนี้เท่านั้น และวิธีการใช้สมุนไพรเหล่านี้ก็มีความพิเศษอย่างมาก

หรือจะพูดได้ว่า นี่เป็นครั้งแรกที่หลินหยางต้องจัดการกับบรรดาสมุนไพรเหล่านี้

สิ่งนี้ทำให้ผู้คนที่อยู่รอบๆ ต่างสับสนงุนงงมาก

เมื่อมองไปที่ท่าทางการลงมือที่ไม่เอาไหนของหลินหยาง หัวใจของทุกคนก็เต้นแรงด้วยความลุ้นระทึก

"อารอง ผมรู้สึกแปลกๆ เจ้าหมอนี่...ดูเหมือนจะไม่รู้ว่าจะจัดการกับยาสมุนไพรเหล่านี้ยังไงด้วยซ้ำ เขา...เขาจะรักษาสุ่ยซินได้จริงเหรอครับ?" ฉีหยางเบิกตากว้างมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างเหม่อลอย

"ผู้เฒ่ารอง ผมว่าฝีมือของเขาไม่เหมือนกับคนที่มีความสามารถระดับสูงเลยแม้แต่นิดเดียว! ไม่แน่ชีวิตของคุณหนูของเขาอาจถูกทำลายเพราะเขาก็เป็นได้นะครับ!" ยอดฝีมือของตระกูลฉีอีกคนกล่าวเสียงสั่น

"ผู้เฒ่ารอง รีบหยุดเขาเร็วเข้าเถอะ!"

"อย่าปล่อยให้เขาทำอะไรบ้าๆ ต่อไปอีกเลย!"

"ผู้เฒ่ารอง!"

ผู้คนต่างร้องตะโกนเสียงสั่นและอดไม่ได้อยากจะวิ่งไปหยุดยั้ง

ทว่าสีหน้าของผู้เฒ่ารองฉีกลับเยือกเย็นและไม่สนใจคำพูดของคนเหล่านั้นเลย เขาเพียงหันไปมองอ้ายหร่าน "แม่หนู เขา...มีทักษะด้านการรักษาจริงเหรอ?"

"แน่นอนว่ามี!" อ้ายหร่านล่าวอย่างเคร่งขรึม

"แล้วทำไมท่าทางการจัดการกับยาสมุนไพรเหล่านี้ของเขาถึงดูยากเย็นแสนเข็ญขนาดนั้น?" ผู้เฒ่ารองฉีกล่าว

อ้ายหร่านลังเลอยู่ครู่หนึ่งพร้อมกับกระซิบ "คงเพราะ...เป็นครั้งแรกที่เขาต้องจัดการกับยาสมุนไพรเหล่านี้กระมัง..."

วินาทีนี้บริเวณโดยรอบต่างไม่มีเสียงใดๆ เกิดขึ้น

ครั้งแรกที่จัดการกับยาสมุนไพรเหล่านี้....

ทว่าความกังวลก็ยังคงมีอยู่เหมือนเดิม

เพราะการจัดการแบ่งยาสมุนไพรของเขานั้นไม่เข้าท่าเท่าไร แม้การต้มยาของเขาจะดีมากแค่ไหนก็ดูไม่มีประโยชน์อะไร

เปรียบเหมือนการวางรากฐานของอาคารไว้ไม่ดี ตึกจะงามสักเพียงใดก็ช่วยไม่ได้และจะต้องพังทลายลงไม่ช้าก็เร็ว

ผู้คนต่างทำหน้าเคร่งเครียดและกัดฟันเบิกตากว้าง บางคนกำหมัดแน่นด้วยความรู้สึกกังวล

เป็นแบบนี้อยู่กว่าครึ่งชั่วโมง หลังจากหลินหยางป้อนยาต้มให้ฉีสุ่ยซินกินเข้าไปก็ได้ทำการฝังเข็มอีกหนึ่งชุด และในที่สุดก็จบขั้นตอนการรักษาลง

"เสร็จแล้ว!"

หลินหยางถอนหายใจเฮือกใหญ่และกล่าวด้วยรอยยิ้มขณะกำลังเก็บเข็มเงิน

"เสร็จแล้วเหรอ?"

ฉีหยางเดินเข้ามาเป็นคนแรกพร้อมกับกวาดสายตาสังเกตมองน้องสาวของตัวเอง ทว่ากลับไม่พบความเปลี่ยนใดๆ เกิดขึ้น

"ใช่ เสร็จแล้ว ตามที่สัญญาไว้ พวกคุณควรมอบเซียวเหยาเสินส้านให้กับผมได้แล้ว!" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ผู้เฒ่ารองฉีมองไปที่ฉีสุ่ยซินอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวอย่างเคร่งขรึม "อาการของสุ่ยซินเป็นยังไงบ้างเรายังไงไม่รู้เลย หากคุณต้องการเซียวเหยาเสินส้านไปก็ต้องรอให้เราประเมินก่อนแล้วค่อยว่ากัน"

"ตกลง พวกคุณสามารถตรวจสอบสภาพร่างกายของคุณฉีสุ่ยซิน แต่ผมต้องบอกก่อนว่า เพราะยาที่ผมใช้กับคุณสุ่ยซินนั้นเป็นการผสมรวมกัน ฉะนั้นหากจะตรวจสอบตอนนี้จะเห็นได้ชัดว่าอาการของคุณสุ่ยซินยังไงดีเท่าไรนัก แต่หากรอต่อไปอีกหน่อยอาการของเธอจะค่อยๆ กลับมาดีขึ้นเรื่อยๆ" หลินหยางอธิบาย

"ผสมรวมกัน?" อ้ายหร่านกล่าวด้วยความสงสัย

"อาการป่วยของคุณสุ่ยซินมาจากการใช้หญ้าร้อยลวงในทางที่ผิด หลังจากที่เธอกินหญ้าร้อยลวงเข้าไป คนของหุบเขาฉีเฟิงก็ใช้ยาเสริมเข้าไปอีกจำนวนมาก ยาเสริมเหล่านี้ไม่ใช่ไม่มีประโยชน์อะไร แต่เพราะไม่สามารถกระตุ้นให้สรรพคุณของพวกมันออกมาได้อย่างเต็มที่ จึงไม่สามารถรักษาคุณสุ่ยซินได้ และยาเหล่านี้ที่ผมใช้กลับสามารถทำหน้าที่กระตุ้นได้อย่างดี ฉะนั้นตอนนี้เพียงแค่รอไปอีกสิบนาที จากนั้นคุณสุ่ยซินก็จะหายกลับเป็นปกติ" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม "และขณะเดียวกันผมก็ได้ให้ยาแก่คุณสุ่ยซิน เพื่อให้เธอให้ดูดซับสรรพคุณยาหญ้าร้อยลวงไป แบบนี้ร่างกายของเธอจะสามารถฟื้นฟูกลับมาเป็นเหมือนคนปกติได้เหมือนเดิมอีกครั้ง!"

"จริงเหรอ?"

อ้ายหร่านได้ยินก็แววตาเปล่งประกาย "ถ้าเป็นแบบนั้น งั้นต้องขอบคุณมากๆ เลยหลินหยาง!"

"ต่างคนต่างได้ในสิ่งที่ต้องการ ผมเองก็ทำเพื่อเซียวเหยาเสินส้าน!" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม