สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2613

ได้ฟังคำพูดนี้ของหลินหยาง ทุกคนต่างก็มองหน้ากัน เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

ผู้เฒ่ารองฉีมุ่งตรงเข้ามา แล้วตรวจสอบฉีสุ่ยซินด้วยตัวเอง

แต่ทว่าไม่นาน สีหน้าของผู้เฒ่ารองฉีก็เคร่งขรึมขึ้นมา

"อารอง สถานการณ์ของสุ่ยซินเป็นอย่างไรบ้างเหรอครับ?" ฉีหยางรีบกล่าวถาม

"ไม่เปลี่ยนแปลงไปแม้แต่น้อย!" ผู้เฒ่ารองฉีกล่าวอย่างเยือกเย็น

"อะไรกัน?"

คนของหุบเขาฉีเฟิงงุนงง

"อารอง สิบนาทีไม่นับว่านานหรอก รอสักสิบนาทีไม่ดีกว่าเหรอ?" อ้ายหร่านกล่าว

"ได้ ฉันจะรอสิบนาที!" ผู้เฒ่ารองฉีพยักหน้า แต่แววตาชัดเจนว่าเย็นชาเป็นพิเศษ

แต่ในเวลาเดียวกันนี้

พรวด!

จู่ๆ ฉีสุ่ยซินที่นอนอยู่บนหินทางด้านนั้นก็ตัวสั่นสะท้าน หลังจากนั้นก็ขยับปากเล็กน้อย และกระอักเลือดออกมา

คนของหุบเขาฉีเฟิงต่างก็ตกใจจนหน้าถอดสี และรีบเข้าไปรุมล้อม

"น้องสาว!"

สีหน้าของฉีหยางซีดเผือด รีบพุ่งเข้าไปยังหินก้อนนั้น และตะโกนเรียกชื่อฉีเสี่ยวซินไม่หยุดหย่อน แต่ทว่าไม่มีประโยชน์

ร่างกายของฉีสุ่ยซินกระตุกไม่หยุด เลือดในปากก็กระอักออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า คล้ายกับว่าจะกระอักเลือดภายในร่างกายออกมาจนหมด

หมอผู้ยิ่งใหญ่ตระกูลฉีที่อยู่ข้างๆ รีบไปจับชีพจรให้ฉีสุ่ยซิน

ผ่านไปครู่หนึ่ง จิตวิญญาณของหมอผู้ยิ่งใหญ่ก็ตกใจเป็นอย่างมาก

"ผู้เฒ่ารอง ชีพจรของคุณผู้หญิงอ่อนแรงเป็นอย่างมาก จนแทบจะหยุดเต้นแล้ว!"

สีหน้าของผู้เฒ่ารองฉีแข็งทื่อ รีบเดินเข้าไป แล้วจ้องมองฉีสุ่ยซิน

แต่ก็เห็นว่าฉีสุ่ยซินในเวลานี้จู่ๆ ก็ลืมตาขึ้นมา จ้องมองคนตระกูลฉีทุกคน จากนั้นดวงตาทั้งคู่ก็ค่อยๆ มืดมัวลง คนก็หยุดกระอักเลือด และนอนอยู่บนก้อนหินอยู่อย่างนั้น โดยไม่ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว......

บรรดาผู้คนหายใจถี่

หมอผู้ยิ่งใหญ่ผู้นั้นจึงรีบเข้าไปจับชีพจรอีกครั้ง จากนั้นจึงมองไปยังผู้เฒ่ารองฉีด้วยสีหน้าทึ่มทื่อ แล้วพูดอึกๆ อักๆ ออกมาสองคำว่า: "ตายแล้ว......"

"อะไรนะ?"

ทุกคนต่างก็ตกตะลึง

อ้ายหร่ายก็ตกใจเป็นอย่างยิ่ง

คาดไม่ถึงว่าฉีสุ่ยซิน.....จะตายแล้ว!!

"ไอ้สารเลว!"

ฉีหยางสะกดอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป จึงเอียงหน้ามองไปยังหลินหยาง แล้วแผดคำรามออกมาว่า: "แกเอาน้องสาวฉันคืนมาเลยนะ!"

พูดจบ ก็นำหมัดชกไปยังหลินหยางอย่างโหดเหี้ยม

บนกำปั้นนั้นเต็มไปด้วยผงพิษ

แต่ทว่าหมัดยังไม่ทันถึง อ้ายหร่านก็ยกฝ่ามือขึ้น แล้วผลักฉีหยางจนถอยหลังไป

ผงพิษถูกกระแทกกลับไป

ฉีหยางถูกผงพิษของตัวเองจนสำลักไอไม่หยุด พอดีขึ้นแล้ว จึงจ้องมองอ้ายหร่านด้วยความโกรธเคือง: "คุณอ้ายหร่าน นี่คุณทำอะไร? เขาฆ่าน้องสาวของฉันนะ หรือว่าคุณต้องการจะปกป้องเขา?"

"ฉีหยาง คุณรีบร้อนอะไรกัน? ให้ฉันได้ถามหลินหยางก่อน แล้วค่อยให้คำตอบคุณอีกที!"

อ่านหร่านทอดถอนใจ จากนั้นจึงเอียงหน้าไปจ้องมองหลินหยางแล้วกล่าวว่า: "หมอเทวดาหลิน นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

"อะไรคือเกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

หลินหยางมองเธออย่างนิ่งๆ แล้วกล่าว: "ก็ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอ? ว่ารออีกสิบนาทีก็จะดีขึ้น!"

"แต่ว่าคนไม่......."

"ฉันก็ยังยืนยันคำพูดนั้น รออีกสิบนาทีก็จะดีขึ้น! พวกคุณต้องการผลลัพธ์ ก็จะต้องทำตามขั้นตอนไม่ใช่เหรอ?" หลินหยางกล่าวอีก

อ้ายหร่านทึ่มทื่อไปเล็กน้อย ไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรต่อ

แต่ทว่าคนของหุบเขาฉีเฟิงที่โมโหเดือดดาลก็นั่งไม่ติด แต่ละคนอดกลั้นไม่ไหวอีกต่อไป จึงพุ่งเข้าใส่หลินหยางโดยตรง

"ไอ้สารเลว! แกจะต้องตาย!"

"ฉันจะฆ่าแก และชดใช้คุณผู้หญิงด้วยชีวิต!"

"จับตัวเขาเอาไว้!"

เสียงตะโกนอย่างโกรธเคืองไม่หยุดหย่อน คนของหุบเขาฉีเฟิงทุกคนต่างก็พุ่งเข้าใส่

สีหน้าของหลินหยางเคร่งขรึมทันที จ้องเขม็งมองคนเหล่านี้ จากนั้นจึงมองไปยังผู้เฒ่ารองฉี: "ผู้เฒ่ารอง คุณไม่ดูแลคนของคุณหน่อยเหรอ?"

แต่ทว่าในเวลานี้ ผู้เฒ่ารองฉีได้หันหน้าไปทางอื่น และขี้เกียจที่จะมองไปยังหลินหยาง!

ชัดเจนว่า เขาก็โมโหเหมือนกัน!

เขายอมรับโดยในกับการกระทำของคนตระกูลฉี!

หลินหยางจึงร้องเชอะทันที: "ฉันออกมือช่วยคุณผู้หญิงของพวกคุณ แต่พวกคุณกลับเนรคุณ! ดูท่าเซียวเหยาเสินส่านนั่นก็เตรียมที่จะเปลี่ยนใจด้วยใช่ไหม? คนหุบเขาฉีเฟิง คาดไม่ถึงว่าคำพูดจะเชื่อถือไม่ได้! ฉันได้เรียนรู้แล้ว!"

"อย่ามาพูดจาเหลวไหล ไอ้คนชั่ว ตายซะเถอะ!"

ฉีหยางพุ่งเข้าโจมตีอีกครั้ง ปล่อยเข็มเงินในมือนับร้อยเล่ม มุ่งตรงไปยังจุดตายรอบตัวของหลินหยาง

สายตาของหลินหยางแสดงความเยือกเย็น: "คุณคิดว่าจะรังแกฉันได้ง่ายๆ จริงๆ เหรอ?"

ฉะนั้น หากต้องการสกัดจุดคนในดินแดนแห่งความเงียบและความตายก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

แต่ชายหนุ่มผู้นี้ที่อยู่ตรงหน้า คาดไม่ถึงว่าภายในเวลาไม่ถึงสองนาที จะสามารถสกัดจุดคนของหุบเขาฉีเฟิงหลายสิบคน และเอาชนะพวกเขาได้โดยสิ้นเชิง!

และนี่ยังเป็นคนนอกดินแดนแห่งความเงียบและความตายอีกด้วย!

ถ้าหากไม่ได้เห็นด้วยตาของตัวเอง ผู้เฒ่ารองฉีก็คงจะไม่อยากเชื่อโดยสิ้นเชิง!

"ถ้าหากไม่เห็นแก่หน้าตาของอ้ายหร่าน ก็เกรงว่าวันนี้คนหุบเขาฉีเฟิงของพวกคุณ คงจะต้องคอขาดจำนวนไม่น้อย!" หลินหยางหยุดการโจมตี และกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"ไอ้หนุ่ม ตกลงแกเป็นใครกัน?" ผู้เฒ่ารองฉีซักถามอย่างเยือกเย็น

"ฉันเป็นใครไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญก็คือนับจากวันนี้ไป ฉันจะไม่มีการคบค้าสมาคมกับพวกคุณอีก และฉันก็ขี้เกียจจะขอเซียวเหยาเสินส่านนั่นแล้ว หุบเขาฉีเฟิงของพวกคุณเก็บเอาไว้เองเถอะ! ขอตัวล่ะ!"

หลินหยางทอดถอนใจ และไม่เต็มใจที่จะเสียเวลาอยู่ที่นี่อีกต่อไป จึงสะบัดแขนเสื้อ และหันตัวจะเดินจากไป

"คิดจะหนีเหรอ? แกฆ่าหลานฉัน แล้วจะออกไปแบบนี้เหรอ? มันจะง่ายดายขนาดนั้นเลยเหรอ?"

ผู้เฒ่ารองฉีโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ กำลังจะเคลื่อนไหว แต่จู่ๆ

"แค่กๆ .....แค่กๆๆๆ ....."

เสียงไออย่างอ่อนแรงจากด้านหลังทำให้เขาหยุดชะงัก

ผู้เฒ่ารองฉีหายใจถี่ หันกลับไปมองทันที แต่ก็ได้เห็นฉากที่ไม่คาดคิด

ฉีสุ่ยซินที่เดิมทีชีพจรหยุดนิ่งไม่เต้นแม้แต่น้อย คาดไม่ถึงว่าจะมีชีวิตขึ้นมา

ดวงตาของเธอที่มืดมนไม่มีสง่าราศีกลับมาสดใสมีชีวิตชีวาอีกครั้ง หน้าอกก็ขยับขึ้นลงเบาๆ ปากก็อ้าเล็กน้อย ชัดเจนว่ากำลังหายใจอยู่

"สุ่ยซิน!"

ผู้เฒ่ารองฉีรีบพุ่งตัวเข้าไป แล้วตะโกนอย่างไม่อยากจะเชื่อ

"อา.....อารอง...." ฉีสุ่ยซินเรียกย่างอ่อนแรง เสียงของเธอเหมือนกับยุง

"สุ่ยซิน คุณไม่ต้องพูดนะ พักผ่อนเถอะ พักผ่อนเถอะ!" ผู้เฒ่ารองฉีกล่าวด้วยความตื่นเต้น อารมณ์ความรู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก

คาดไม่ถึงว่าฉีสุ่ยซินที่ตายไปแล้วจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง!

ช่างเหมือนกับเรื่องอัศจรรย์จริงๆ .....

เขารีบตรวจชีพจร ลมหายใจ รวมทั้งรูม่านตาของฉีสุ่ยซิน

ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นปกติ!

นี่คือมีชีวิตขึ้นมาจริงๆ!

ผู้เฒ่ารองฉีไม่อยากจะเชื่อ จู่ๆ เขาก็นึกถึงอะไรบางอย่าง จึงดึงเปิดแขนเสื้อที่มีนาฬิการุ่นเก่า แล้วดูเวลาทันที

สิบนาที! พอดิบพอดี!