สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2621

แกร๊ก! แกร๊ก! เกร๊ก....

เสียงกระดูกแตกกระจาย

เห็นเพียงจู่ๆ ร่างของชายผอมๆ ก็พองโตขึ้น แขนยาวขึ้น เนื้อบนร่างกายปริแตกออก และกล้ามเนื้อสีแดงเลือดก็ขึ้นมาเป็นก้อนกลมๆ

"อ๊าก!!"

เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ดวงตาของเขาแดงก่ำดูดุร้าย ทำให้รู้สึกมึนงง

ออร่าที่ปั่นป่วนแผ่ซ่านไปทั่วอากาศ และพลังที่หนาและหนักหน่วงก็พุ่งเข้าใส่เขา

ภายในเวลาไม่ถึงสามวินาที แต่เดิมชายร่างผอมและเตี้ยก็กลายเป็นชายกำยำสูงสองเมตรต้นๆ คนหนึ่ง

เขาไม่มีผิวหนัง เสื้อผ้าของเขาถูกยืดจนขาดออก และร่างกายของเขาที่สัมผัสกับอากาศก็เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ

เขาจ้องมองที่ หลินหยางและทันใดนั้นก็พุ่งไปหาพร้อมกับคำรามเสียงต่ำ

เมื่อพิจารณาจากเสียงนั้น เขากำลังจะชนเข้ากับหลินหยาง

ดวงตาของหลินหยางแข็งค้าง เมื่อรู้ว่าตนเองไม่สามารถถอยกลับได้ในขณะนี้ เขาระดมพลังทั้งหมดเพื่อโจมตีทันที

บูม!

ทั้งสองปะทะกันอย่างดุเดือด

พลังมากมายที่ดุร้ายป่าเถื่อนได้เขย่าบริเวณโดยรอบ บิดเบือนความว่างเปล่าและทำให้แผ่นดินแตกเป็นเสี่ยงๆ

ผู้คนทั้งหมดในตำหนักเทียนเสินที่อยู่รอบๆต่างก็สั่นคลอน

แม้แต่ผนังของวิหารความเป็นความตายก็แตกร้าว

ฉากนั้นเต็มไปด้วยฝุ่นและความวุ่นวาย

หลังจากที่ผู้คนในวิหารความเป็นความตายงตัวได้เล็กน้อย พวกเขาก็รีบไปที่จุดปะทะทันที

เมื่อมองไปที่แรงกระแทก แม้ว่าหลินหยางจะไม่ถูกฆ่าตาย แต่อย่างน้อยเขาก็กำลังมึนงง

ตอนนี้เป็นโอกาสดีที่สุดที่จะกำจัดเขา!

แต่เมื่อผู้คนในตำหนักเทียนเสินเพิ่งเข้ามาใกล้

หวือ!

จู่ๆ ร่างสีแดงเลือดก็ลอยออกมาจากท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยฝุ่น แล้วตกลงบนพื้นอย่างแรงจนสลบไป

เมื่อผู้คนมองดูให้ชัดก็พบว่ามันคือคนที่ประทะกับหลินหยาง ในตอนนี้ร่างกายของเขาฉีกขาด

เห็นได้ชัดว่า การปะทะกันเมื่อครู่ คนคนนี้แพ้

เห็นได้ชัดว่าพลังและความแข็งแกร่งทางกายภาพของหลินหยางเกินความคาดหมายของทุกคน

แต่ทุกคนก็ไม่ได้แสดงความแปลกใจและไม่แสดงสีหน้าอะไร แต่กำลังอยากฆ่าหลินหยางเหมือนเป็นเครื่องจักร

สังหาร

ในเวลานี้ มีอีกร่างหนึ่งลุกขึ้นมาจากฝุ่น

หลินหยางนั่นเอง!

เขาจับคนจากตำหนักเทียนเสินที่กำลังวิ่งอยู่ตรงๆและพาเขาวิ่งออกไปข้างนอกอย่างดุดัน ทันใดนั้น เขาก็ออกแรงบีบคอคนจากวัตำหนักเทียนเสินจนตาย

แต่ในตำหนักเทียนเสิน การฆ่าที่ไม่ได้ทำลายศพ ก็เท่ากับเป็นการฆ่าที่ไร้ประโยชน์

ทักษะทางการแพทย์ของตำหนักเทียนเสินมากเพียงพอที่จะชุบชีวิตคนที่เพิ่งตายได้

แต่เมื่อ หลินหยางกำลังจะทำลายศพ ก๊าซพิษจำนวนมากก็ล้อมรอบๆจนเต็มอีกครั้ง

ก๊าซพิษรวมตัวเป็นรูปมังกรพิษและพุ่งเข้าหาเขา

หลินหยางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากโยนคนในมือออกไป และรีบวิ่งไปที่โถงด้านหน้าในขณะที่พยายามขัดขืน

แม้ว่าเขาจะชนะการปะทะกันในเมื่อครู๋นี้ แต่ความสูญเสียของเขาเองก็ไม่น้อย

เขารู้สึกเพียงว่าอวัยวะภายในและอวัยวะภายในทั้งหกในร่างกายอึดอัดราวกับมีสายน้ำและทะเลกดทับอยู่ กระดูกทั้งหมดในร่างกายก็ากำลังจะแตกสลาย

เขาไม่สามารถเพิกเฉยต่อผลกระทบจากคนคนนั้นได้เลย

แต่ตอนนี้ หลินหยางไม่มีเวลาที่จะบรรเทาความเจ็บปวดของเขา

เขาพบว่าวิธีการของคนในตำหนักเทียนเสินนี้น่ากลัวเกินไป

ภายใต้เงื่อนไขที่ว่าทุกคนมีทักษะทางการแพทย์ เป็นเรื่องยากมากที่หลินหยางจะฆ่าคนอื่น เมื่อถูกล้อมรอบด้วยพวกเขา หลินหยางจะต้องตายอย่างแน่นอน

ดังนั้นต้องหนีไปเท่านั้น!

จู่ๆ หลินหยางก็รวบรวมพลังงานในร่างกายของเขา จากนั้นยิงเข็มปรานออกมาราวกับฝนลูกแพร์ ฉีกทึ้งมังกรพิษออกจากกัน จากนั้นก็ระดมกำลังทั้งหมดของเขาเพื่อวิ่งไปที่ห้องโถงใหญ่

ในเวลาเดียวกัน เกิดความโกลาหลขึ้นในห้องโถงใหญ่

เห็นได้ชัดว่าผู้คนในตำหนักเทียนเสินกำลังทำบางอย่างกับอ้ายหร่าน

ด้วยความแข็งแกร่งของอ้ายหร่าน เธอไม่สามารถต้านทานได้นานนัก

เมื่อหลินหยางรีบเข้าไปในห้องโถงใหญ่ เธอถูกต้อนจนมุมและไม่มีที่ให้หนี ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ

"ไป!"

หลินหยางตะโกนและเหวี่ยงเข็มเงินสิบเล่มไปที่คนที่โจมตีอ้ายหร่าน

เข็มเงินมีไฟประหลาดที่แผดเผาและโจมตีอย่างโหดเหี้ยม

คนเหล่านั้นรีบหลบ

อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้เขาหนีออกมาได้อย่างน่าอาย

ถ้าเขาเผชิญหน้าจังๆกับผู้คนในตำหนักเทียนเสินเขาจะต้องตายอย่างแน่นอน!

"ดูเหมือนว่าข้าจะหมดเวลาแล้ว!"

หลินหยางควบม้าไปชั่วขณะ เมื่อพบพื้นที่เปิดโล่งก็หยุดพัก และหายใจเข้าลึก ๆ

หลังจากที่นักปราชญ์เย่เหยียนรวมร่างกับเทียนเจียวสูงสุดแล้ว เขาก็เริ่มจัดการกวาดล้าง ด้วยพละกำลังของเขา ไม่มีศัตรูของเทียนเจียวสูงสุดคนไหนที่จะสามารถหยุดเขาได้

ในไม่ช้า เย่เหยียนจะไปเยือนเมืองเจียงเฉิง

และในตอนนั้นเองที่เป็นจุดจบของหลินหยาง

ต่อหน้าผู้มีอำนาจในตำหนักเทียนเสิน หยางหัวอาจเก่งไม่เท่ามดบนดินด้วยซ้ำ

สำหรับทักษะทางการแพทย์ที่ทรงพลังเช่นนี้ ไม่ต้องพูดถึงการทำลายล้างหยางหัว แม้แต่ประชากรทั้งหมดของ เมืองเจียงเฉิงก็ทำได้เพียงปลายนิ้วสัมผัส

สิ่งที่ หลินหยางกังวลยิ่งกว่าคือตำหนักเทียนเสินไม่ได้อยู่ในแดนมังกร

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ตำหนักเทียนเสินไม่ผูกพันกับแดนมังกร!

ต้องคิดถึงมาตรการตอบโต้ให้รอบคอบ

หลินหยางกำลังใคร่ครวญในขณะที่รักษาอ้ายหร่าน

หลังจากผ่านไปประมาณครึ่งวัน อ้ายหร่านก็ลืมตาขึ้นช้าๆ

“คุณสบายดีไหม?” หลินหยางถาม

“ฉัน...ฉันรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว หมอเทวดา...ตอนนี้เราปลอดภัยหรือยัง?” อ้ายหร่านถามอย่างอ่อนแรง

“เราได้ออกจากหอฟ้าเทียนถานแล้ว” หลินหยางพยักหน้า

“จริงเหรอ? คุณทำเรื่องนั้นสำเร็จหรือยัง?” อ้ายหร่านถาม

หลินหยางเงียบไปครู่หนึ่ง ส่ายหัวและพูดในสิ่งที่เขาเห็นมา

อ้ายหร่านตกใจ

"อะไรนะ นักปราชญ์เย่เหยียนรวมร่างกับเทียนเจียวสูงสุด?"

"นักปราชญ์เย่เหยียนในตอนนี้อยู่ยงคงกระพัน ฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลย ในอนาคตอันใกล้ นักปราชญ์เย่เหยียนจะมาที่เมืองเจียงเฉิง ฉันเกรงว่าจะไม่สามารถต้านทานเขาไว้ได้!"

หลินหยางพูดเสียงแหบห้าว

ใบหน้าของอ้ายหร่าน ก็มืดมนมากเช่นกัน เธออยู่ในอาการตื่นตระหนกและวิตกกังวล

หลินหยางมองอย่างสงสัย "อ้ายหร่านคุณกลัวอะไร?"

"จะกลัวอะไรอีกเล่า แน่นอนว่าก็ต้องกลัวนักปราชญ์เย่เหยียน" อ้ายหร่าน พูดเสียงแหบห้าว"ฉันได้ช่วยคุณ แต่ในสายตาของนักปราชญ์เย่เหยียน ฉันก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วย ครั้งนี้ ฉันปัดความรับผิดชอบไม่ได้ ตระกูลอวี่ของข้า... ก็จะตกที่นั่งลำบากเช่นกัน!"