สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2644

ต่อเนื่องไม่หยุด

ปรมาจารย์เสวี่ยอู๋รีบเสียสละโล่โลหิตเพื่อต่อต้านไว้

แต่ด้วยการโจมตีไม่กี่ครั้งจากเข็มนิลลึกลับ โล่โลหิตก็ขาดออกจากกันในทันที เกือบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาคงทนต้านไว้ได้ไม่นาน

"ไอ้หนู! เจ้ามันรนหาที่เองนะ!"

ปรมาจารย์เสวี่ยอู๋กัดฟันหันหลังกลับและวิ่งออกไปทันที

เขารู้ว่า เรื่องวิชาฝังเข็ม เขาสู้กับหลินหยางไม่ได้!

ไอ้หนุ่มคนนี้ร้ายกาจเกินไป!

แผนในวันนี้ ผิดคาดไปมาก!

แต่หลินหยางจะยอมปล่อยเขาไปได้อย่างไร?

"จะหนีเหรอ ข้าเกรงว่ามันจะไม่ง่ายอย่างนั้น!"

หลินหยางตะคอกอย่างเย็นชาและโบกมือไปมาอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง เข็มนิลลึกลับที่ควบแน่นจากพลังของหลินหยางปรากฎขึ้นบนฝ่ามือของเขา และปล่อยออกมาหลายครั้ง มีเข็มนิลลึกลับหลายพันเล่มที่พุ่งออกมาพร้อมเพรียงกัน ถักทอเป็นตาข่ายของเข็มและคลุมมันไว้

"หา?"

ปรมาจารย์เสวี่ยอู๋ตกใจและรีบหลบ

แต่ตาข่ายเข็มใหญ่เกินไป จนไม่เหลือที่ให้ซ่อน

จิ! จิ! จิ....

ขณะที่ตาข่ายเข็มร่วงลงมา ปรมาจารย์เสวี่ยอู๋ก็เปล่งเสียงกรีดร้องและล้มลงกับพื้นอย่างแรง

ร่างกายของเขาถูกปกคลุมด้วยเข็มสีดำหนาแน่น ซึ่งทำให้หนังศีรษะของคนที่ได้เห็นรู้สึกเสียวซ่า

คนอื่นๆก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีกต่อไป ทำได้เพียงนอนบนพื้นและกระตุกไม่หยุดหย่อน

"ดี!"

ผู้คนของผู้นำสำนักชิงเซวียนต่างดีใจและตะโกนตามกัน

หลินหยางเดินไปดึงเข็มเงินออกมาหนึี่งเล่ม และเจาะเข้าไปที่ปรมาจารย์เสวี่ยอู๋

ทันใดนั้นดวงตาของปรมาจารย์เสวี่ยอู๋ก็มืดลงและเขาก็หมดสติไป

ดวงตาของอ้ายหร่านลุกเป็นไฟ และอารมณ์ของเธอก็ตื่นเต้นมาก

“คุณอ้ายหร่าน ท่านผู้นำ ไม่เป็นไรใช่ไหม?” หลินหยางหันศีรษะกลับมาและยิ้มจาง ๆ

"ไม่เป็นไร...พวกเราไม่เป็นไร..."

ผู้นำสำนักชิงเซวียนมองไปที่หลินหยางด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อนและพูด

ตอนนี้เขารู้สึกละอายใจเป็นพิเศษ

เขาเคยกังขาถึงความสามารถของหลินหยางมาก่อน

แต่ไม่คาดคิดว่าชายหนุ่มคนนี้จะเอาชนะปรมาจารย์เสวี่ยอู๋ได้อย่างง่ายดาย!

คนที่มีฝีมือร้ายกาจคนนี้มาจากที่ไหนกันแน่?

"ยังดีที่ทุกคนสบายดี พวกคุณหลายคนมีเข็มโลหิตอยู่ในร่างกาย ข้ามาที่นี่เพื่อเอาเข็มโลหิตออกให้! ได้โปรดอย่าขยับ!"

หลินหยางกล่าว และหยิบเข็มมังกรหงเหมิงออกมา และเริ่มช่วยเหลือพวกเขาทีละคน

“สาวน้อย เจ้าไปรู้จักบุคคลนี้จากที่ไหน?”

ผู้นำสำนักชิงเซวียนมองอย่างเงียบ ๆ และถามด้วยเสียงต่ำ

อ้ายหร่านสะดุ้ง พลางพูดอย่างยิ้มๆว่า "นอกดินแดน"

“นอกดินแดนงั้นเหรอ?”

ผู้นำสำนักชิงเซวียน ตกตะลึง "ทักษะทางการแพทย์นอกดินแดนนั้นน่ากลัวขนาดนี้แล้วหรือ?"

"ข้าคิดว่า... หลินหยางคงเป็นกรณีพิเศษ" อ้ายหร่านกล่าว

“ไม่จริง จุดประสงค์ของเขาก็เหมือนกับหลายๆ คนในดินแดนแห่งความเงียบและความตาย เขาต้องการชีวิตนิรันดร์ แต่เส้นทางสู่การไล่ตามชีวิตนิรันดร์นั้นไม่ง่าย การพึ่งพาบุคคลเพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอ การสรรหาผู้มีความสามารถ ก็คือการใช้คนเหล่านี้เพื่อช่วยให้ได้เข้าสู่อาณาจักรแห่งชีวิตนิรันดร์!” ผู้นำสำนักชิงเซวียนกล่าว

หลินหยางพยักหน้าเข้าใจอยู๋ในใจ

ตัวอย่างเช่น ในการปรุงยาที่มีเอกลักษณ์และไม่ธรรมดา การพึ่งพาความแข็งแกร่งของแต่ละคนเพียงอย่างเดียวนั้นไม่เพียงพอ หากหลายคนร่วมกันหลอมยา คุณภาพและประสิทธิภาพของเม็ดยาสามารถรับประกันได้

หรือจัดตำหรับยาชุดใหญ่ได้ เป็นต้น

เหล่านี้ล้วนเป็นกำลังคน

ดูเหมือนว่าจิตใจของนักปราชญ์เย่เหยียนนั้นไม่ง่ายเลย

หลินหยางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นตรงไปหาปรมาจารย์เสวี่ยอู๋ หยิบเข็มเงินออกมาแล้วแทงเขาที่คอ

เมื่อเห็นว่า ปรมาจารย์เสวี่ยอู๋ตัวสั่นไปทั้งตัว เขาค่อยๆลืมตาขึ้น

"อย่าฆ่าข้า อย่าฆ่าข้า!"

เขาเหมือนนกที่ตื่นตระหนก ตะโกนอย่างเร่งรีบ เขาอยากวิ่งหนี แต่ในขณะนี้ ทุกส่วนในร่างกายของเขาตายด้าน ยกเว้นปากและดวงตาของเขาที่ยังขยับได้

"ดูเหมือนเจ้าเองก็อยากมีชีวิตรอด ง่ายนิดเดียว!"

หลินหยางพูดอย่างใจเย็น: "เจ้ากินยานี้ก่อน แล้วค่อยทำสิ่งหนึ่งให้ฉัน หลังจากทำเสร็จแล้ว ข้าจะให้ยาแก้พิษแก่เจ้า ว่าอย่างไรล่ะ?"

“มันคืออะไร นายท่านบอกข้ามาเถอะ ตราบใดที่ข้าทำได้ ข้าจะทำ!” ปรมาจารย์เสวี่ยอู๋รีบตะโกน

“ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่ทำให้เจ้าต้องลำบากใจมากนัก”

หลินหยางยัดยาเข้าไปในปากของปรมาจารย์เสวี่ยอู๋

เขาไม่กล้าที่จะต่อต้านและรีลกลืนมันลงไปทันที

จากนั้นหลินหยางก็พูดว่า: "ข้าต้องการให้คุณช่วยแอบเข้าไปในตำหนักเทียนเสินและติจับตามองนักปราชญ์เย่เหยียนให้ข้า!"

“อะไรนะ แอบเข้าไปในตำหนักเทียนเสินเหรอ?” ปรมาจารย์เสวี่ยอู๋ตกตะลึง

อ้ายหร่าน ผู้นำสำนักชิงเซวียนและคนอื่น ๆ โดยรอบก็ตกตะลึงเช่นกัน