สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2669

ไร้ยางอาย!”

“หุบเขาจ้งหลงกู่ !พวกคุณอยากจะฆ่าคุณหนูพวกเราก็พูดมาตรงๆ มาพูดจาอ้อมค้อม เสแสร้งอยู่ที่นี่เพื่อ?”

“คุณหนูของเรานั่งรถเข็นมานานหลายปี ไม่สามารถขยับเคลื่อนไหวได้ เธอจะรับแรงมือของคุณได้ยังไง? คุณอยากเอาชีวิตเธอชัดๆเลย!”

“หลาวหว่าน! คุณไม่รู้สึกว่าน่ารังเกียจเหรอ?”

คนของหมู่บ้านฉีเฟิงเดือดดาล ทยอยตำหนิด่าทอ

คนที่อยู่บริเวณโดยรอบก็ขมวดคิ้วเป็นปม สีหน้าแปลกใจและไม่พอใจ

ใช้อำนาจรังแกคนชัดๆ

แต่ฝ่ายตรงข้ามคือหมู่บ้านจ้งหลงกู่ เป็นอัจฉริยะ พวกเขาจะกล้ายั่วยุได้ยังไง?

“ทั้งสองท่าน สิ่งที่พวกคุณขอมันมากเกินไป ผมว่าหมู่บ้านฉีเฟิงของพวกเราไม่สามารถตกลงทำแบบนี้ได้หรอก!”

ฉีจ้งคุนเดินมาข้างหน้า พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เพราะฉะนั้นจะบอกว่าเรื่องที่ฉีสุ่ยเยว่ดูถูกฉัน พวกคุณไม่คิดจะมีคำอธิบายให้เลย?”หลาวหว่านกัดฟันพูดขึ้น

“ไม่มีหลักฐาน โจมตีใส่ร้ายคนอื่นเหรอ? คุณบอกว่าลูกสาวผมดูถูกคุณ? เอาหลักฐานมาสิ ถ้าไม่มี ก็อย่ามาวุ่นวายที่นี่! หมู่บ้านฉีเฟิงของพวกเราไม่ใช่จะมากลั่นแกล้งได้ง่ายๆ!”ฉีจ้งคุนตะคอกขึ้น

คนตระกูลฉีทั้งสองฝั่งทยอยเดินมาข้างหน้าจ้องสองพี่น้องด้วยสายตาเย็นชา

แต่ชัดเจนว่าหลาวยิงมีการเตรียมตัวมาแล้ว

ตอนที่คนของหมู่บ้านฉีเฟิงจะกดดัน จู่ๆด้านหลังของเขาก็มีสี่เงาร่างมาปรากฏตัว

ทั้งสี่คนปล่อยลมหายใจออกมาพร้อมกัน และในทันใดนั้น พลังออร่าที่แข็งแกร่ง เอาแต่ใจและไม่มีใครเทียบได้ก็เข้ามาปราบปรามฝูงชนของหมู่บ้านฉีเฟิง

ชั่วพริบตาเดียว ยอดฝีมือของหมู่บ้านฉีเฟิงก็ล้มลง

เผชิญหน้ากับพลังที่น่ากลัวแบบนี้ พวกเขาพบว่าตัวเองเหมือนกับมดไร แวบเดียวก็ศิโรราบ ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะต้านทาน

“อารักขามังกรทั้งสี่?”

ฉีจ้งคุนมองทั้งสี่คน สีหน้าเปลี่ยนทันที

“อะไรนะ? พวกเขาคือยอดฝีมือที่แกร่งมากในหมู่บ้านจ้งหลงกู่นอกเหนือจากเจ้าหุบเขาใช่ไหม?”

“การแข่งขันครั้งนี้ แม้แต่พวกเขาหมู่บ้านจ้งหลงกู่ก็ส่งมาเหรอ?”

คนบริเวณโดยรอบพูดด้วยความตื่นตะลึง

เมื่อเผชิญหน้ากับยอดฝีมือทั้งสี่ ยอดฝีมือของหมู่บ้านฉีเฟิงเอาเปรียบไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

บวกกับหลาวยิงผู้เป็นอัจฉริยะ หมู่บ้านฉีเฟิงถูกโจมตีแล้ว

แต่ฉีจ้งคุนไม่ยอมละความพยายาม

ถึงยังไงนี่ก็เป็นลูกสาวของเขา! เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา จะทนมองดูลูกสาวของตัวเองถูกคนอื่นทรมานต่อหน้าต่อตาได้ยังไง?

ตอนที่ฉีจ้งคุนจะแสดงท่าที จู่ๆฉีสุ่ยเยว่ก็พูดขึ้นว่า

“ได้ ฉันจะยอมรับฝ่ามือของเธอ!”

“ว้าว!”

ทั้งหมดพากันตื่นตะลึง

สายตาจำนวนมากจ้องมองไปทางหญิงสาวที่นั่งอยู่บนรถเข็น

อ้ายหร่านที่รีบร้อนมาได้ยินเข้า เดิมทีที่หน้าซีดเผือดอยู่แล้วยิ่งไร้เลือดฝาดมากขึ้น

“เด็กน้อย! บ้าไปแล้วเหรอ? รนหาที่ตายรึไง?”ผู้เฒ่ารองฉีเดินมาพูดขึ้น

“ยัยเด็กดื้อ รีบกลับไปซะ ที่นี่พ่อจะจัดการเอง! ลูกไม่ต้องห่วง! มาพาคุณหนูกลับไปพักผ่อนเดี๋ยวนี้!”ฉีจ้งคุนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

แต่ฉีสุ่ยเยว่กลับส่ายหน้า พูดอย่างราบเรียบว่า“พ่อคะ อารองคะ เรื่องนี้ พวกท่านจัดการไม่ได้หรอกค่ะ เดี๋ยวหนูจัดการเองค่ะ หนูไม่อยากทำร้ายตระกูลฉี”

“เด็กน้อย อย่าเป็นกังวลใจเลย พ่อไม่มีทางให้พวกมันสมหวังหรอก พ่อไม่เชื่อว่าหมู่บ้านจ้งหลงกู่ที่บ้าคลั่งนี้จะกล้าทำลายหมู่บ้านฉีเฟิงหรอกนะ!”ฉีจ้งคุนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ผู้เฒ่ารองก็พยักหน้าน้อยๆ

แต่เวลานี้ ฉีสุ่ยเยว่พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า“พ่อคะ อารองคะ พวกท่านยังสัมผัสไม่ได้ถึงความรุนแรงเรื่องนี้เหรอคะ? ถ้าหมู่บ้านของเราต่อกรกับพวกเขาจริงๆ พวกเขาจะต้องทำลายหมู่บ้านเราแน่นอนค่ะ!”

“อะไรนะ?”

ทั้งสองคนตื่นตะลึง

ยอดฝีมือของตระกูลฉีที่อยู่ด้านหลังก็ตื่นตะลึง

“สุ่ยเย่ว ทำไมหนูพูดแบบนี้?”ผู้เฒ่ารองฉีรู้สึกถึงความผิดปกติเลยรีบถาม

ฉีสุ่ยเยว่มองสี่คนที่อยู่ทางด้านนั้น พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า“อารอง มองสี่คนนั้นดีๆสิคะ!”

ผู้เฒ่ารองฉีมองไป ตอนแรกยังสัมผัสไม่ได้ถึงความผิดปกติ แต่หลังจากนั้นชั่วขณะ สีหน้าเขาก็เปลี่ยน เข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ทันที คนทั้งคนเหมือนฟ้าผ่ายืนนิ่งอึ้งอยู่กับที่

“ผู้เฒ่ารอง เป็นอะไร?”

เมื่อเห็นผู้เฒ่ารองมีท่าทางแบบนั้น ฉีจ้งคุนรู้สึกผิดปกติเลยรีบถามขึ้น

“พี่ใหญ่ ดูอย่างนี้แล้วสุ่ยเยว่รอบคอบมาก เธอดูออกถึงปัญหาหลัก แต่พวกเรากลับไร้เดียงสาคิดว่าหลาวยิงมาหาเรื่องสุ่ยเยว่เฉยๆ เห้อ ดูอย่างนี้หมู่บ้านฉีเฟิงของพวกเราลำบากละ”

ผู้เฒ่ารองทอดถอนใจออกมายาวเหยียด นัยน์ตาเต็มไปด้วยความจนปัญญา

“พูดไร้สาระอะไร? สรุปว่าเกิดอะไรขึ้น?”ฉีจ้งคุนรุดหน้าเดินมาถาม

“พ่อ! พ่อจะดูสุ่ยเยว่ตายไปต่อหน้าต่อตาเหรอ?”ฉีหยางดวงตาแดงก่ำพูดขึ้น

ฉีจ้งคุนไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่โบกมือ บอกให้ลูกน้องเอาฉีหยางออกไป

เขาจะยอมทนดูลูกสาวตายได้ยังไง?

แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ หมู่บ้านจ้งหลงกู่ก็จะลงมือกับหมู่บ้านฉีเฟิง ถึงตอนนั้นจะยิ่งบาดเจ็บสาหัสล้มตาย จนกระทั่งถูกล้างเผ่าพันธ์ก็เป็นไปได้!

ถึงอย่างไรครั้งนี้ หมู่บ้านจ้งหลงกู่ก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น และไม่สนใจผลที่ตามมาด้วย!

“ไม่! พ่อ! พ่ออย่าทำแบบนี้! ปล่อยฉัน! ฉันจะช่วยน้อง! ปล่อยฉันนะ !”

ฉีหยางดิ้นรน แต่ก็ถูกเอาตัวไปอยู่ดี

“น่ารำคาญจริงๆ!”

หลาวหว่านสีหน้าหงุดหงิด เหลือบมองสุ่ยเยว่ที่อยู่บนรถเข็น จากนั้นสาวเท้าเดินเข้าไปหา

ฝ่ามือของเธอรวบรวมพลังแล้ว จากนั้นเริ่มเคลื่อนไหวพลังอันน่ากลัว

ฝ่ามือนี้ฟาดลงมา ฉีสุ่ยเยว่ตายอย่างไม่ต้องสงสัยแน่นอน

คนที่อยู่บริเวณโดยรอบถอนหายใจออกมา มีคนทนดูไม่ไหวหันหน้าหนี และก็มีคนเกลี้ยกล่อม แต่สุดท้ายก็ถูกห้ามไว้

การต่อสู้ระหว่างตระกูลนั้นโหดร้ายมาก ผู้ที่อยู่ในตำแหน่งสูงสามารถมองออกได้อย่างง่ายดาย

หลาวยิงสายตาลุกเป็นไฟ จ้องมองสุ่ยเยว่ด้วยสายตาเหี้ยม

หลาวหว่านอยู่ตรงหน้าสุ่ยเยว่แล้ว กำลังจะฟาดฝ่ามือ

อ้ายหร่านดวงตาแดงก่ำ ตัวสั่นเทาเหมือนจะสู้

แต่เธอกำลังมีความคิดนี้ ก็ถูกยอดฝีมือของหมู่บ้านจ้งหลงกู่สกัดไวละ

แค่อ้ายหร่านจะลงมือ คนของหมู่บ้านจ้งหลงกู่ก็จะต้องสกัดแน่นอน

ไม่ใช่แค่อ้ายหร่าน ยอดฝีมือของตระกูลฉีก็จ้องมองเหมือนกัน

ครั้งนี้ไม่มีใครช่วยสุ่ยเยว่ได้แล้ว!

“ช้าก่อน!”

และช่วงสถานการณ์ฉุกเฉิน จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาตัดบทหลาวหว่าน

ทุกคนตื่นตะลึง

สิ่งที่เห็นคือหลินหยางเดินมาข้างหน้ารถเข็น พูดอย่างราบเรียบว่า“ทุกท่าน ฆ่าคนไร้ความผิด ใส่ร้ายป้ายสีคนบริสุทธิ์ ไม่ดีมั้งครับ?”