สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2670

การปรากฏตัวของหลินหยาง เหนือความคาดหมายของทุกคนมาก

ถึงยังไงแม้แต่หมู่บ้านฉีเฟิงยังไม่กล้าต่อต้าน คิดไม่ถึงว่าจะยังมีคนกล้าออกหน้าให้ฉีสุ่ยเยว่เหรอ?

คนผู้นี้เป็นใคร?

ในหัวสมองมีอะไรอยู่?

ต้องเข้าใจนะว่าถ้าออกหน้าให้ฉีสุ่ยเยว่ตอนนี้ก็คือศัตรูของหมู่บ้านจ้งหลงกู่

อย่ามองว่าหมู่บ้านจ้งหลงกู่เป็นแค่คนมีพลังอำนาจ ยังไม่ถึงขั้นมีอิทธิพลมาก แค่หลาวยิงสามารถขจัดความคิดเชื่อร้ายได้ เจริญเติบโตขึ้นมา อาศัยแค่ฐานะของเจ็ดอัจฉริยะ ก็เพียงพอที่จะทำให้หมู่บ้านจ้งหลงกู่เฟื่องฟูแล้ว!

ใครกล้ายั่วยุ?

“หมอเทวดาหลิน?”

อ้ายหร่านรู้สึกแปลกใจ คิดไม่ถึงว่าหลินหยางจะออกมาในเวลานี้

“คุณหลิน! เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณค่ะ คุณรีบพาพี่อ้ายหร่านออกไปจากที่นี่เถอะค่ะ สุ่ยเยว่จะจัดการเรื่องนี้เอง”สุ่ยเยว่ตกใจ แต่เมื่อได้สติมาก็พูดเกลี้ยกล่อมขึ้น

“คุณสุ่ยเยว่ ผมแค่ออกหน้าช่วยเหลือคนที่ถูกรังแกเท่านั้นเอง! คุณอัมพาตแล้ว พวกเขายังทำแบบนี้ได้ น่าโมโหมาก!”หลินหยางพูดจงใจทำท่าทางโกรธด้วย

ฉีสุ่ยเยว่อ้าปากเหวอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

“ไอ้สวะ! แกมาจากไหน? แกมีสิทธิ์พูดด้วยเหรอ?”หลาวหว่านหงุดหงิด จ้องมองหลินหยางด้วยสายตาเย็นชา

“เรียนคุณหนูหลาว คนผู้นี้เหมือนเป็นคนของสำนักชิงเซวียน!”มีคนพูดขึ้น

“เขาไม่ผิดหรอก เขาเป็นคนของสำนักชิงเซวียน แต่ฉันได้ยินคนของตระกูลตู๋กูทางนั้นพูดว่าคนคนนี้เป็นคนนอกดินแดน!”มีอีกคนหนึ่งตะโกนขึ้น

พอพูดจบ เสียงบริเวณนั้นก็อื้ออึง

“อะไรนะ? คนนอกดินแดนเหรอ?”

“ทำไมคนนอกดินแดนถึงได้มาอยู่ที่นี่?”

“ดี! คนผู้นี้มาเปิดโลกใช่ไหม? ในเมื่อเป็นแบบนี้ เขายังกล้ามายั่วยุหมู่บ้านจ้งหลงกู่เหรอ?”

“เขาเบื่อใช้ชีวิตแล้วใช่ไหม?”

คนที่อยู่บริเวณโดยรอบพากันวิพากษ์วิจารณ์

“ฉันก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็คนนอกดินแดนนี่เอง แก เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแก รีบไสหัวไปซะ ไม่อยากนั้นฉันจะหักแขนขาแก ให้แกกลายเป็นคนหมูเลย!”หลาวยิงจ้องหลินหยาง

หลินหยางกลับยิ้มดูถูก เอามือไขว้หลังพูดว่า“พวกคุณมีความกล้า ก็ลงมือเลย ผมไม่สู้กลับ!”

“แกว่าอะไรนะ?”

หลาวหว่านโมโหสุดขีด

ชัดเจนเลยว่าไอ้นี่ดูถูกหมู่บ้านจ้งหลงกู่!

บังอาจมาก!

“ดูอย่างนี้ก่อนจะคิดบัญชีกับสุ่ยเยว่ ฉันจะต้องอุ่นร่างกายก่อนละ !แขนขาของแก ฉันจะเอาล่ะ!”หลาวหว่านพูดด้วยความโมโห จากนั้นเอื้อมมือไปคว้าหลินหยาง

แต่จู่ๆหลาวยิงก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า“น้องช้าก่อน!”

“พี่คะ ทำไมล่ะ?”หลาวหว่านขมวดคิ้วเป็นปมถามขึ้น

หลาวยิงมองพิจารณาหลินหยางรอบหนึ่ง พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า“ถ้าฉันเดาไม่ผิด คนนี้น่าจะเป็นผู้เข้าแข่งขัน!”

“อะไรนะ?”

ทุกคนตื่นตะลึง

อยู่ในดินแดนสุเมรุ ถ้าแต่ละตระกูลหรือสำนักมีความขัดแย้งกัน ก็สามารถแก้ไขได้ แค่ไม่ทำให้วุ่นวายใหญ่โต ทางการจะไม่ห้าม

แต่ถ้าใครแตะต้องผู้เข้าแข่งขันก่อนการแข่งขันเริ่ม เช่นนั้นทางการจะไม่อยู่นิ่ง จะต้องลงสนามด้วยตัวเองแน่นอน

เพราะนั่นหมายความว่ายั่วยุทางการ

ไม่อย่างนั้นถ้าก่อนเข้าแข่งขันมีผู้มีอำนาจรู้สึกว่าผู้เข้าแข่งขันอันตราย ลงมือชิงจัดการก่อน งั้นการแข่งขันจะแข่งเพื่ออะไร?

เพราะฉะนั้นเมื่อมาถึงดินแดนสุเมรุ เพียงแค่สมัครเป็นผู้แข่งขัน ความปลอดภัยของผู้คัดเลือกเข้าแข่งขันก็จะดูแลโดยทางการ

ใครลงมือ ก็เท่ากับว่าประกาศศึกกับทางการ

สมเหตุสมผลคือถ้าหลาวหว่านแตะต้องหลินหยางแม้แต่นิดเดียว เท่ากับว่าหมู่บ้านจ้งหลงกู่ได้ประกาศศึกกับทางการแล้ว

ถึงแม้หมู่บ้านจ้งหลงกู่จะแข็งแกร่ง แต่เมื่อเผชิญหน้ากับทางการ ก็ยังอ่อนแออยู่

แต่สิ่งที่ทำให้คนตะลึงคือคิดไม่ถึงว่าคนนอกดินแดนจะมาเป็นผู้เข้าแข่งขันได้ด้วย?

สามารถพูดได้เลยว่าก่อนหน้านี้ไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น!

หลาวหว่านยืนนิ่งอยู่กับที่ เธอทำอะไรไม่ถูก

คนที่อยู่ในสถานการณ์พากันหัวเราะลั่น

“โง่! แกสมองป่วยเหรอ? ไม่เห็นเหรอว่าฉีสุ่ยเยว่นั่งรถเข็นอยู่? เธอเป็นคนพิการ แต่แกกลับให้มาประลองฝีมือกับอัจฉริยะหลาว แบบนี้ไม่ใช่รังแกคนเหรอ?”คนที่อยู่แถวนั้นทนดูต่อไปไม่ไหว ชี้หน้าหลินหยางแล้วพูดขึ้น

“รังแกคน? ผมว่าเขาไม่กล้าหรอกมั้ง?”หลินหยางส่ายหน้าพูดขึ้น

“ฉันไม่กล้า?”

นัยน์ตาของหลาวยิงเปล่งประกายแสงประหลาด ยิ้มอย่างเย็นชาพูดว่า“อยากประลองฝีมือ ตอนไหนก็ย่อมได้ แต่ฉันกลัวว่าฉีสุ่ยเยว่นะสิจะไม่กล้า”

เขาอยากจบชีวิตของฉีสุ่ยเยว่ด้วยตัวเอง แบบนี้ ความคิดชั่วร้ายของเขาก็จะถูกขจัดไปได้

เมื่อก่อนไม่ได้ลงมือเอง สั่งให้หลาวหว่านผู้เป็นน้องสาวลงมือแทน ก็แค่ไม่อยากถูกคนประฌาม

ตอนนี้มีคำว่าโง่มากระตุ้นเขา แน่นอนเขาจะยืมโอกาสนี้มาใช้

อ้ายหร่านกับคนหมู่บ้านฉีเฟิงต่างร้อนใจ

“หมอเทวดา คุณทำอะไร? คุณคงไม่ใช่อยากให้สุ่ยเยว่ประลองฝีมือกับหลาวหว่านจริงๆหรอกใช่ไหม? นี่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นการฆ่าตัวตาย”อ้ายหร่านพูดขึ้น

“ฆ่าตัวตายก็ฆ่าเลย ให้เธอนั่งอยู่ตรงนี้ถูกหลาวหว่านฆ่า มันต่างอะไรกับฆ่าตัวตาย?”หลินหยางพูดอย่างราบเรียบ

อ้ายหร่านชะงักงัน พูดอะไรไม่ออก

ใช่สิ

ทุกคนหมดปัญญาแล้ว จะไปเกลี้ยกล่อมหลินหยางให้ได้อะไร?

ถึงยังไงพวกเขาก็ละทิ้งฉีสุ่ยเยว่แล้ว

ไม่มีใครช่วยเธอได้!

“คุณหลิน ฉันเข้าใจแล้วค่ะ”ฉีสุ่ยเยว่สูดหายใจเข้าลึกๆ ยิ้มพูดว่า“คุณอยากให้ฉันตายอย่างสมศักดิ์ศรีสักหน่อยใช่ไหม？

ยังไงฉันก็เคยเป็นหนึ่งในเจ็ดอัจฉริยะ ถ้าตายในมือของหลาวหว่านจะต้องน่าละอายมาก ถ้าตายในมือของอัจฉริยะ สำหรับฉันจะถือว่าเป็นความโชคดี อีกอย่างเมื่อเป็นแบบนี้จะได้ช่วยหลาวยิงขจัดความคิดชั่วร้ายด้วย หมู่บ้านจ้งหลงกู่ก็จะไม่ได้มีความชิงชิงอะไรกับหมู่บ้านฉีเฟิงมากมาย!”

“ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น”หลินหยางส่ายหน้าพูด

“อ้อ?”ฉีสุ่ยเยว่ไม่ค่อยเข้าใจ

“ผมแค่อยากรู้ ถ้าผมอยากให้คุณสู้กับหลาวยิงตอนนี้ คุณจะกล้าไหม?”หลินหยางจ้องเธอแล้วพูดขึ้น