สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2691

"อ้อ?"

หลินหยางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ต้องทำใหญ่โตขนาดนี้เชียวเหรอ?

จะว่าไปแล้ว การกระทำของหลินหยางครั้งนี้เสมือนการขู่กรรโชกทรัพย์เสียมากกว่า เพราะไข่มุกผ่านด่านล้วนถูกเขาแย่งชิงไปได้ทั้งหมดและหากคิดจะผ่านด่านให้ได้ก็จำเป็นต้องซื้อจากเขา แม้ว่าหลินหยางจะให้โอกาสทุกคน ทว่ายาอายุวัฒนะล้ำค่าจำนวนกว่าหมื่นเม็ดนั้นก็ยากสำหรับหลายๆ สำนักอยู่เหมือนกัน

และเผลอๆ อาจมีบางสำนักต้องยอมแพ้ต่อจำนวนยาอายุวัฒนะที่มากมายมหาศาลนี้ก็เป็นได้

ส่งคนที่สำนักเล็กๆ ส่งมาเป็นตัวแทนก็ไม่ได้มีความสามารถมากมายอะไร ซึ่งเทียบไม่ได้เลยกับยาอายุวัฒนะล้ำค่าจำนวนมากขนาดนั้น

ทว่าคนของวิหารหยุนเซียวซานกลับดูกระตือรือร้นอย่างมาก

หลินหยางเดาว่าพวกเขาต้องมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝงอย่างแน่นอน

และเป็นไปตามคาด ไม่นานผู้นำวิหารหยุนเซียวซานก็ขยับเข้ามาใกล้หลินหยางพร้อมกับกระซิบกระซาบ "คุณหลิน ไม่ทราบว่าคุณมาจากสำนักไหนเหรอครับ?"

"ผมเป็นคนนอกน่ะ"

"เหรอครับ? ผมเองก็ได้ยินมาเหมือนกัน คิดว่าที่คุณสามารถเป็นตัวแทนของสำนักชิงเซวียนได้ก็เป็นเพราะได้รับเชิญจากสำนักชิงเซวียนใช่ไหม?" ผู้นำวิหารหยุนเซียวซานกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"คุณอ้ายหร่านที่เป็นคนของสำนักชิงเซวียนเป็นเพื่อนกับผม แน่นอนว่าผมมีเหตุผลบางอย่างในการเข้าร่วมการแข่งขันอวี่เจวี๋ย และเจ้าสำนักชิงเซวียนก็เพียงแค่ให้โอกาสผมเท่านั้น" หลินหยางกล่าว

"พูดแบบนี้ก็หมายความว่าคุณไม่ได้เข้าร่วมกับสำนักนิกายใดๆ ในดินแดนแห่งความเงียบและความตายเลยใช่ไหม?" ผู้นำวิหารหยุนเซียวซานรีบกล่าวด้วยแววตาเปล่งประกาย

"อืม...พูดแบบนั้นก็ได้" หลินหยางลังเลครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกไป

"พอดีเลย คุณหลิน ไม่ทราบว่าคุณคิดยังไงกับวิหารหยุนเซียวซานของผม? ผมอยากเชิญให้คุณมาเป็นส่วนหนึ่งของวิหารหยุนเซียวซาน พรสวรรค์ของคุณน่าทึ่งมาก ผมอยากจะเชิญให้คุณมาเป็นหัวหน้าบัญชาการของวิหารหยุนเซียวซานของเรา ไม่ทราบว่าคุณจะยินดีไหม แน่นอนว่าตำแหน่งหัวหน้าบัญชาการของเราไม่เหมือนกับที่อื่นแน่นอน ภายในวิหารหยุนเซียวซานของเรา นอกจากผมแล้ว คุณถือเป็นคนที่มีอำนาจสูงสุดรองลงมา แม้แต่ผู้อาวุโสทั้งหลายก็ต้องเชื่อฟังคำสั่งของคุณ" ผู้นำวิหารหยุนเซียวซานกล่าวด้วยรอยยิ้ม

หลินหยางได้ยินเข้าก็ยิ้ม

ดูเหมือนว่าคนของวิหารหยุนเซียวซานจะอยากให้เขาเข้าร่วมกลุ่มด้วย

หัวเราะบัญชาการสูงสุดอะไรนั่นก็เป็นเพียงชื่อที่น่าฟังเท่านั้น อันที่จริงก็เพียงแค่อยากจับเขาเป็นพวกเดียวกันเท่านั้นเอง

หลินหยางคาดเดาว่าผู้นำวิหารหยุนเซียวซานไม่ได้เห็นถึงพรสวรรค์อันน่าทึ่งของหลินหยาง แต่เพราะเห็นว่าหลินหยางสามารถอดทนรับความแข็งแกร่งของหนามมังกรจ้งหลงได้

และที่สำคัญก็คือ ตอนนี้หนามมังกรจ้งหลงยังอยู่ในร่างกายของหลินหยาง

มีสิ่งนี้อยู่กับตัว มีใครบ้างไม่ชอบ? หากหลินหยางเข้าร่วมกับวิหารหยุนเซียวซาน หนามมังกรจ้งหลงก็จะตกเป็นสมบัติของวิหารหยุนเซียวซานไปโดยปริยาย

"ขอบคุณในความหวังดีของคุณ แต่น่าเสียดายที่ผมไม่ได้มีความสนใจเรื่องการเข้าร่วมกับสำนักพรรคใดๆ มาก่อน ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ" หลินหยางกล่าวอย่างนอบน้อม

"อืม...ไม่เป็นไร ผมก็ไม่บีบบังคับอะไรคุณ แต่วันไหนที่คุณคิดจะเปลี่ยนใจก็ติดต่อมาหาผมได้ทุกเมื่อ ผมจะรอต้อนรับคุณเป็นอย่างดีเลย" ผู้นำวิหารหยุนเซียวซานกล่าว

"แน่นอนครับ!"

หลินหยางกล่าว

จากนั้นคนของวิหารหยุนเซียวซานก็พากันเดินทางกลับออกไป

"ฉู่ชิว! ฟังนะ คุณต้องเป็นเพื่อนกับเขาเท่านั้น ห้ามเป็นศัตรูกับเขาเข้าใจไหม?"

ผู้นำวิหารหยุนเซียวซานคำรามเสียงต่ำ

"ครับ ท่านพ่อ" ฉู่ชิวพยักหน้า

"ผู้นำ เพื่อคนนอกคนเดียว ทำไมเราต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย? เขาแค่บังเอิญผ่านเข้ารอบเท่านั้นเอง เราทำกับเขาขนาดนี้คนอื่นอาจหัวเราะเยาะเราได้" มีคนกล่าวขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

"บังเอิญที่สามารถรับมือกับหนามมังกรจ้งหลงด้วยมือเปล่าได้งั้นเหรอ? บังเอิญที่สามารถแย่งชิงไข่มุกผ่านด่านมาเพื่อขายต่อได้งั้นเหรอ? บังเอิญที่สามารถควบคุมเกมในเขาวงกตได้ทั้งหมดโดยไม่มีคู่ต่อสู้อย่างนั้นเหรอ? ใช้สมองอันน้อยนิดของคุณคิดว่านี่เป็นเรื่องบังเอิญอย่างนั้นเหรอ?" ผู้นำวิหารหยุนเซียวซานตะโกนด่าทอ

เมื่อพูดจบ ชายคนนั้นก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก

"กลับกันเถอะ"

ผู้นำวิหารหยุนเซียวซานเบื่อหน่ายที่จะพูดอีกต่อไป

ทว่าเมื่อทั้งหมดเตรียมจะเดินทางออกไป จู่ๆ ทั้งหมดก็หยุดชะงัก

เมื่อมองก็เห็นว่ากลุ่มคนที่ดูโหดเหี้ยมกลุ่มหนึ่งได้เดินทางไปที่สำนักชิงเซวียน

"คนของหุบเขาจ้งหลงกู่?" ฉู่ชิวกวาดสายตามองฝ่ายตรงข้ามและขมวดคิ้ว

"ดูเหมือนว่าคุณหลินคนนี้กำลังเจอปัญหาเข้าแล้ว" ผู้นำวิหารหยุนเซียวซานกล่าว

"ท่านพ่อ..." ฉู่ชิวรีบหันไปมองผู้นำวิหารหยุนเซียวซาน

เมื่อหลินหยางปรากฏตัวขึ้นมา ทุกคนของหุบเขาจ้งหลงกู่ก็แสดงสีหน้าเคียดแค้นและจ้องมองเขาอย่างเย็นชา แววตานั่นราวกับจะกลืนกินเขาเสียให้ได้

"หลินหยาง เราไม่อยากเสียเวลาพูดมากกับคุณ คุณรีบตัดสินใจสองเรื่อง หนึ่งคืนหนามมังกรจ้งหลงออกมา และสองรีบกำจัดพิษที่อยู่ในร่างกายของหลาวยิงเดี๋ยวนี้เข้าใจไหม?" อารักขาคนหนึ่งกล่าวด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราดและน้ำเสียงเยือกเย็น

"ถอนพิษให้ได้ ยาอายุวัฒนะล้ำค่าหนึ่งหมื่นเม็ด นี่เป็นข้อเสนอที่ผมได้พูดกับหลาวยิงไปก่อนหน้านี้แล้ว อีกอย่างหนามมังกรจ้งหลงเป็นรางวัลที่ผมได้จากการต่อสู้ ทำไมผมต้องให้พวกคุณด้วย?" หลินหยางกล่าว

"คุณว่ายังไงนะ?"

"บังอาจ คุณกล้าขัดคำสั่งของหุบขเาจ้งหลงกู่ของเรางั้นเหรอ! คุณอยากตายหรือไง!"

อารักขาต่างพากันเดือดดาลและพร้อมกันปลดปล่อยพลังเพื่อกดดันหลินหยาง

หลินหยางขมวดคิ้วและไม่ได้รู้สึกกลัวอะไร

และขณะที่พลังมหาศาลกำลังพุ่งเข้ามา น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกก็ดังขึ้น

"ผมจะดูว่าใครกล้ามาอวดเก่งบังอาจอยู่ตรงนี้!"

ทุกคนต่างตกตะลึงและหันไปมอง จากนั้นก็เห็นคนของวิหารหยุนเซียวซานได้เดินทางกลับเข้ามาอีกครั้ง

"ผู้นำวิหารหยุนเซียวซาน! ดูเหมือนว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ?"

เจ้าหุบเขาจ้งหลงกู่เดินออกจากฝูงชนและเอามือไพล่หลังพร้อมกับหันไปพูดกับผู้นำวิหารหยุนเซียวซาน

"คุณหลินเป็นเพื่อนกับลูกชายของผม อีกอย่างคุณหลินเองก็ได้ช่วยเหลือลูกชายของผมตอนอยู่ในเขาวงกต ฉะนั้นคุณหลินเองก็ถือเป็นมิตรสหายของวิหารหยุนเซียวซานด้วยเช่นกัน คุณว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับผมอย่างนั้นเหรอ?" ผู้นำวิหารหยุนเซียวกล่าว

คนของหุบเขาจ้งหลงกู่ได้ยินเข้าก็ต่างกำหมัดแน่นและกัดฟันกรอด

นี่มันเป็นการบีบบังคับให้เข้าเป็นพวกเดียวกันชัดๆ

เดิมทีหลินหยางกับฉู่ชิวไม่ได้รู้จักกัน จู่ๆ หลังจากเรื่องในเขาวงกตก็กลับกลายเป็นเพื่อนกันได้?

"ผู้นำวิหารหยุนเซียว ผมได้ยินมาว่าคุณได้ส่งคนไปขนยามาแล้ว! เขาทำกับคุณขนาดนี้ พวกคุณกลับเห็นเขาเป็นเพื่อน? นี่คือจิตวิญญาณของพวกคุณอย่างนั้นเหรอ? โง่เขลาชะมัด!" เจ้าหุบเขาจ้งหลงกู่กล่าวอย่างไม่เกรงใจ

"เราจะทำอะไรก็ไม่จำเป็นต้องให้พวกคุณมาคอยสั่งสอน! แต่ผมขอเตือนคุณไว้อย่างหนึ่งว่า ที่นี่คือดินแดนสุเมรุ เป็นสถานที่จัดการแข่งขันอวี่เจวี๋ย หากคุณคิดจะทำอะไรคุณหลินขึ้นที่นี่ เช่นนั้นพวกคุณอาจถูกผู้มีอำนาจของเหลยเจ๋อจัดการได้ เจ้าหุบเขา ผมแนะนำให้คุณไตร่ตรองให้ดีๆ จะดีกว่า!" ผู้นำวิหารหยุนเซียวกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เมื่อพูดจบ สีหน้าของเจ้าหุบเขาจ้งหลงกู่ก็เปลี่ยนไปทันที