สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2703

ทุกคนตะลึงงัน

หลินหยางมองไปทางเหวยหว่อมิ่งด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นเขาได้สาวเท้าเดินไปหาฉู่ชิว

“คุณหลิน….”ผู้นำหมู่บ้านยวินเสี้ยวมองหลินหยาง และทำความเคารพเล็กน้อย

ถ้าไม่ใช่เพราะหลินหยางพูด เกรงว่าแม้แต่ร่างที่สมประกอบของฉู่ชิวก็ไม่มีหรอก

แต่หลินหยางไม่มองผู้นำหมู่บ้านยวินเสี้ยวเลย เขาผลักออกจากผู้คนมากมาย พร้อมกับเอาเข็มมังกรหงออกมา ปักลงบนร่างกายของฉู่ชิวจำนวนหนึ่ง

แต่พลังของปีศาจชั่วร้ายรุนแรงมาก คิดไม่ถึงว่าปักเข็มมังกรลงไปแล้วจะไม่ได้ผลอะไรกับฉู่ชิวเลย

“คุณหลิน ไม่มีประโยชน์หรอก บนร่างกายของฉู่ชิวปกคลุมไปด้วยพลังปีศาจ ถ้าไม่จัดการกับพลังนี้ก่อน ไม่ว่าเข็มหรือยาชนิดไหนก็ไม่สามารถช่วยเขาได้ ไม่เห็นพวกวิหารหยุนเซียวซานต่างไม่ช่วยอะไรเหรอ?”อ้ายหร่านกับคนของสำนักชิงเซวียนเดินมา อ้ายหร่านจึงพูดอย่างจนปัญญาขึ้นมา

“พลังปีศาจชั่วร้าย มีแค่คนที่มีทักษะทางการแพทย์สูงๆถึงจะฝึกฝนวิชาต้องห้ามแบบนี้ออกมาได้ พลังวิชาต้องห้ามแบบนี้ต่อให้เป็นมือเทพก็ไม่สามารถฝึกฝนออกมาได้ ถึงแม้ดินแดนสุเมรุจะมีคนเยอะ แต่คนที่สามารถยึดกุมพลังปีศาจชั่วร้ายนี้ได้เกรงว่าจะมีไม่กี่คนเอง แม้แต่ผู้นำหมู่บ้านหยุนเซียวเองก็ยังไม่เคยเรียนรู้ คุณจัดการไม่ได้หรอก คุณหลิน รีบไปเตรียมตัวเถอะ อีกเดี๋ยวคุณก็จะต้องขึ้นประลองแล้ว”ผู้นำสำนักชิงเซวียนอดไม่ได้ที่จะเกลี้ยกล่อม

แต่หลินหยางไม่สนใจ เขาจ้องมองบาดแผลของฉู่ชิวอยู่สักพักหนึ่ง จู่ๆเขาก็ล้วงเอาขวดเล็กๆออกมาจากกระเป๋า จากนั้นเทผงมาถูใส่ในมือ ตามด้วยนวดคลึงบนบาดแผลและจุดฝังเข็มบนร่างกายฉู่ชิว

เมื่อมองเห็นฉากนี้ ทุกคนเลยขมวดคิ้วเป็นปม

“คุณหลิน คุณมีพระคุณต่อวิหารหยุนเซียวของเรามาก ฉู่ชิวตายแล้วก็ไม่มีวันลืม แต่เด็กน้อยคนนี้ไม่สามารถช่วยเหลือได้แล้ว การแข่งขันของคุณยังต้องแข่งต่อ อย่าเสียเวลาอยู่ที่นี่เลย ไม่อย่างนั้นการที่คุณออกมาจากสนามแข่งขันนาน จะถือว่าคุณสละสิทธิได้นะ คุณรีบกลับไปเถอะ”ผู้นำหมู่บ้านยวินเสี้ยวเงยหน้าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

เป็นอย่างที่คิด การแข่งขันทางด้านนั้นได้พูดออกมาแล้ว

“ผู้เข้าแข่งขันหลินหยาง ขอให้รีบกลับมาบริเวณการแข่งขันด่วน อย่าไปไกลจากสนามแข่ง ไม่อย่างนั้น จะถือว่าคุณสละสิทธิ!”

แต่เมื่อคำพูดนี้เปล่งออกมา หลินหยางยังคงเฉยเมยและจัดการธุระของตัวเองอย่างต่อเนื่อง

“คุณหลิน!”

“หมอเทวดาหลิน!”

ทุกคนร้อนใจรีบตะโกนเรียกเขา

ความดื้อดึงของหลินหยางเหนือจินตนาการของทุกคนมาก

แม้แต่ผู้ตัดสินพูดขนาดนี้แล้ว หลินหยางก็ยังทำการรักษาให้ฉู่ชิวอยู่

ภายใต้สถานการณ์ที่ไร้ทางเลือก ผู้นำสำนักชิงเซวียนจึงตะโกนขึ้นเสียงดังว่า“ขอโทษนะครับผู้ตัดสิน อารมณ์ของผู้เข้าแข่งขันหลินหยางค่อนข้างผิดปกติไป ถึงอย่างไรท่านนี้ก็เป็นเพื่อนสนิทของเขา ให้เวลาเขาปรับอารมณ์สักหน่อยได้ไหม ถึงยังไงเวทีประลองที่สี่ก็ยังแข่งไม่เสร็จเลย”

“ไม่ได้ การแข่งขันก็คือการแข่งขัน ไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ไม่สามารถหักล้างกฏระเบียบได้ ภายในสิบวินาทีนี้ ผู้เข้าแข่งขันหลินหยางจะต้องกลับมา! ไม่อย่างนั้นจะถือว่าสละสิทธิ! 10! 9! 8…..”

ผู้ตัดสินไม่พอใจและเริ่มทำการนับเวลา

ทุกคนตื่นตะลึงพรึงเพริด

“หมอเทวดาหลิน ! คุณรีบกลับไปเถอะค่ะ!”อ้ายหร่านรีบพูดเร่งเร้า

“คุณหลิน อย่าเสียอนาคตของคุณเพราะพวกเราเลย!”

“รีบกลับไปแข่งขันเถอะ!”

“ถ้าตกรอบเพราะเรื่องนี้ จะทำยังไงกันดี?”

คนของวิหารพากันพูดขึ้น

แต่เวลานี้ จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังมา

“ความจริงคุณหลินไม่ไปก็ดี ไปแล้ว เกรงว่าจะต้องปะทะกันกับเหวยหว่อมิ่ง เมื่อเป็นแบบนี้ คุณหลินไม่ใช่ว่าจะต้องเจอกับฝีมือเหวยหว่อมิ่งเหรอ?”

ทุกคนมองไปทางฉีสุ่ยเยว่ที่นั่งรถเข็นมา

พอได้ฟังคำนี้ ทุกคนถึงกับตะลึง

ใช่สิ เพื่อที่จะช่วยฉู่ชิว แล้วยั่วยุเหวยหว่อมิ่งแบบนี้ เหวยหว่อมิ่งจะต้องโกรธมาก แล้วจะต้องอยากฆ่าหลินหยางแน่นอน ถ้าหลินหยางยังคงขึ้นสังเวียน ถือว่าไม่ราบรื่นและไม่เป็นผลดีกับหลินหยางเลย

พอเป็นแบบนี้ สู้สละสิทธิไปเลยดีกว่า

หลังจากทุกคนคิดรอบคอบแล้ว จึงไม่พากันเกลี้ยกล่อมอีก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน