สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2714

หลินหยางที่ยังคงนั่งสมาธิได้ยินเสียงอุทานอย่างประหลาดใจ ขมวดคิ้ว เลิกคิ้วมองไปทางนั้น

แต่เห็นเพียงแค่เสินกงชางนำคนของตระกูลเสินกงมา

ผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เขาจ้องมองเขาตลอดและเห็นหลินหยางมองมา ผู้หญิงยิ้มเล็กน้อยและก้มหัวให้เขาเบา ๆ

"ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร" หลินหยางถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"หยวนเฉวียนชิน อัจฉริยะคนที่ห้า!" อ้ายหร่านหายใจถี่ กล่าวเสียงเบา

"อัจฉริยะคนที่ห้า? หยวนเฉวียนชิน?"

หลินหยางตกตะลึงเล็กน้อย"ไม่ใช่ว่าอัจฉริยะไม่สนใจการแข่งขันอวี่เจวี๋ยเลย ทําไมการแข่งขันอวี่เจวี๋ยนี้ ถึงมีอัจฉริยะมาตั้งสามคน"

"ฉันก็ไม่รู้ นี่อาจเป็นประวัติการณ์มั้ง" อ้ายหร่านยิ้มอย่างขมขื่น

"ใช่เหรอ?"

หลินหยางหันไปทางหยวนซวนซินแล้วพยักหน้าเล็กน้อย ถือว่าทักทายกันแล้ว

ชายวัยกลางคนเหลยหู่มองไปที่เสินกงชางและพูดว่า "ที่แท้คืออัจฉริยะชาง ทําไม คุณจะขอความเมตตาแทนหุบเขาจ้งหลงกู่เหรอ"

"ข้าไม่ได้ขอความเมตตาเพื่อหุบเขาจ้งหลงกู่ แต่ต้องการพูดเพื่อเหลยเจ๋อ" เสินกงชางพูดด้วยรอยยิ้ม

"หมายความว่าอะไร?" เหลยหู่ขมวดคิ้ว

"ท่านเหลยหู่ ท่านลองนึกดูว่า เหตุผลในการเข้าชมหุบเขาจ้งหลงกู่คืออะไร"

"พวกเขาบอกว่าพวกเขารักษาความสงบเรียบร้อยของสนาม แต่จริง ๆ แล้วกลับก่อกวน" เหลยหู่กล่าว

"นี่ดูเหมือนจะไม่มีหลักฐานที่สามารถพิสูจน์ได้ใช่ไหม" เสินกงชางกล่าว

เหลยหู่ครุ่นคิดแล้ว ไม่พูดอะไร

"ไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด แต่ท่านกลับจะลงโทษหุบเขาจ้งหลงกู่ มันไม่สมเหตุสมผลจริง ๆ และพวกเราเปลี่ยนคําพูดใหม่ ท่านบอกว่าชาวจ้งหลงกู่มาก่อกวนสนาม ป้องกันไม่ให้ผู้ใหญ่ทุกคนปิดกําแพง แล้วแรงจูงใจของพวกเขาคืออะไร" เสินกงชางกล่าวอีกครั้ง

"แรงจูงใจ? พวกเขาต้องการยืมมือฉันฆ่าคุณหลิน ต้องรู้ว่าคุณหลินเอาชนะตัวแทนของหุบเขาจ้งหลงกู่ของพวกเขาในรอบแรกและได้รับสัญลักษณ์ ชาวหุบเขาจ้งหลงกู่นี้จะไม่เกลียดคุณหลินได้อย่างไร”

"สิ่งที่ผู้นำหมู่บ้านยวินเสี้ยวพูดนั้นไม่ถูกต้อง ความเกลียดชังกลับคืนสู่ความเกลียดชัง แต่ข้าอยากจะแก้แค้นนายหลินนี้ด้วยกําลังของหุบเขาจ้งหลงกู่คนนี้ ย่อมเป็นเรื่องง่ายอย่างแน่นอน คงไม่ใช่ทั้งหุบเขาจ้งหลงกู่ ยังจัดการกับคนนอกอาณาเขตไม่ได้ใช่ไหม" เสินกงชางกล่าว

"ถ้าไม่ได้อยากใช้มีดฆ่า ก็คืออยากเอาหนามจ้งหลงคืนมา"

"นี่ก็เป็นไปไม่ได้ คุณหลินต้องเสียชีวิตด้วยน้ำมือของฉัน หนามจ้งหลงก็จะตกเป็นของฉันเท่านั้น แต่ชีวิตของฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับหุบเขาจ้งหลงกู่ หนามจ้งหลงนี้ไม่สามารถกลับไปอยู่ในมือของหุบเขาจ้งหลงกู่ได้" เสินกงชางส่ายหัวว่า "ดังนั้น คนจ้งหลงกู่ไม่มีแรงจูงใจที่จะก่อกวนสถานที่เกิดเหตุเลย พูดอย่างนี้ พวกเขาลงสนามด้วยด้วยจุดประสงค์เดียว เพื่อรักษาความสงบเรียบร้อย"

"พวกเขามีเจตนาดี ถ้าเหลยเจ๋อจะลงโทษ โลกจะมองเหลยเจ๋ออย่างไร ต่อไปจะมีใครกล้าเข้าใกล้เหลยเจ๋ออีกล่ะ"

"ดังนั้น ขอให้ท่านเหลยหู่คิบทบทวนก่วน!"

เหลยเจ๋อในคําพูดเหล่านี้ไม่มีอารมณ์โต้ตอบใดๆ

ผู้นำหุบเขาจ้งหลงกู่ชื่นชมยินดีมาก เขามองไปที่เสินกงชาง ในสายตาของเขาเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ

แต่เขาสับสนมากกว่า

จริง ๆ แล้วหุบเขาจ้งหลงกู่คบค้าสมาคมกับตระกูลเสินกงมีไม่มาก ตามเหตุผล เสินกงชางไม่จําเป็นต้องออกหน้าเพื่อหุบเขาจ้งหลงกู่

และเป็นที่ทราบกันดีว่าเสินกงชางไม่ชอบเข้าร่วมเกมระหว่างกองกําลัง ทําไมวันนี้เขาถึงลงมาพูดแทนหุบเขาจ้งหลงกู่

"พอได้แล้ว ในเมื่ออัจฉริยะชางพูดแบบนี้แล้ว ผมก็จะทําตามคุณ แต่การเข้าสู่สนามโดยไม่ได้รับอนุญาต ท้ายที่สุดแล้วไม่สามารถอภัยให้ได้ ความผิดถึงตายสามารถหลีกเลี่ยงได้ แต่ความผิดไม่สามารถให้อภัยได้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หุบเขาฉ้งหลงกู่จะต้องมอบหญ้าฮวาหลิงหนึ่งพันตันให้กับเหลยเจ๋อทุกปี ซีเฉวียนเกินหนึ่งพันตันและดอกอ้ายเชิงหนึ่งพันตัน ทำแบบนี้ติดต่อกันสิบปี เข้าใจไหม" เหลยหู่ตะโกน

"เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว ขอบคุณนายท่านเหลยหู่ ขอบคุณนายท่านเหลยหู่” ผู้นำหมู่บ้านจ้งหลงกู่รีบกราบ จากนั้นก็หันไปทำความเคารพเสินกงชาง "ขอบคุณอัจฉริยะชางที่พูดให้ช่วยกัน!"

"ฉันแค่พูดตามความยุติธรรมเท่านั้น" เสินกงชางกล่าว

"ใช่ ใช่..." ผู้นำหมู่บ้านจ้งหลงกู่ไม่หยุดพยักหน้า แต่ใบหน้ากลับยิ้มและพูด

เขารู้ว่าตัวเองถือว่าอยู่ในกำมือของอัจฉริยะชางแล้ว

"อีกสามตระกูลออื่นๆ ลงโทษเหมือนกัน จะคัดค้านหรือ" เหลยหู่กล่าว

"ไม่มีข้อโต้แย้ง!"

"ฉันไม่คัดค้าน!"

ผู้นำหุบเขาฉีเฟิงและผู้นำหุบเขายวินเสี้ยวกล่าวทันที

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน