สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2714

หลินหยางที่ยังคงนั่งสมาธิได้ยินเสียงอุทานอย่างประหลาดใจ ขมวดคิ้ว เลิกคิ้วมองไปทางนั้น

แต่เห็นเพียงแค่เสินกงชางนำคนของตระกูลเสินกงมา

ผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เขาจ้องมองเขาตลอดและเห็นหลินหยางมองมา ผู้หญิงยิ้มเล็กน้อยและก้มหัวให้เขาเบา ๆ

"ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร" หลินหยางถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"หยวนเฉวียนชิน อัจฉริยะคนที่ห้า!" อ้ายหร่านหายใจถี่ กล่าวเสียงเบา

"อัจฉริยะคนที่ห้า? หยวนเฉวียนชิน?"

หลินหยางตกตะลึงเล็กน้อย"ไม่ใช่ว่าอัจฉริยะไม่สนใจการแข่งขันอวี่เจวี๋ยเลย ทําไมการแข่งขันอวี่เจวี๋ยนี้ ถึงมีอัจฉริยะมาตั้งสามคน"

"ฉันก็ไม่รู้ นี่อาจเป็นประวัติการณ์มั้ง" อ้ายหร่านยิ้มอย่างขมขื่น

"ใช่เหรอ?"

หลินหยางหันไปทางหยวนซวนซินแล้วพยักหน้าเล็กน้อย ถือว่าทักทายกันแล้ว

ชายวัยกลางคนเหลยหู่มองไปที่เสินกงชางและพูดว่า "ที่แท้คืออัจฉริยะชาง ทําไม คุณจะขอความเมตตาแทนหุบเขาจ้งหลงกู่เหรอ"

"ข้าไม่ได้ขอความเมตตาเพื่อหุบเขาจ้งหลงกู่ แต่ต้องการพูดเพื่อเหลยเจ๋อ" เสินกงชางพูดด้วยรอยยิ้ม

"หมายความว่าอะไร?" เหลยหู่ขมวดคิ้ว

"ท่านเหลยหู่ ท่านลองนึกดูว่า เหตุผลในการเข้าชมหุบเขาจ้งหลงกู่คืออะไร"

"พวกเขาบอกว่าพวกเขารักษาความสงบเรียบร้อยของสนาม แต่จริง ๆ แล้วกลับก่อกวน" เหลยหู่กล่าว

"นี่ดูเหมือนจะไม่มีหลักฐานที่สามารถพิสูจน์ได้ใช่ไหม" เสินกงชางกล่าว

เหลยหู่ครุ่นคิดแล้ว ไม่พูดอะไร

"ไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด แต่ท่านกลับจะลงโทษหุบเขาจ้งหลงกู่ มันไม่สมเหตุสมผลจริง ๆ และพวกเราเปลี่ยนคําพูดใหม่ ท่านบอกว่าชาวจ้งหลงกู่มาก่อกวนสนาม ป้องกันไม่ให้ผู้ใหญ่ทุกคนปิดกําแพง แล้วแรงจูงใจของพวกเขาคืออะไร" เสินกงชางกล่าวอีกครั้ง

"แรงจูงใจ? พวกเขาต้องการยืมมือฉันฆ่าคุณหลิน ต้องรู้ว่าคุณหลินเอาชนะตัวแทนของหุบเขาจ้งหลงกู่ของพวกเขาในรอบแรกและได้รับสัญลักษณ์ ชาวหุบเขาจ้งหลงกู่นี้จะไม่เกลียดคุณหลินได้อย่างไร”

"สิ่งที่ผู้นำหมู่บ้านยวินเสี้ยวพูดนั้นไม่ถูกต้อง ความเกลียดชังกลับคืนสู่ความเกลียดชัง แต่ข้าอยากจะแก้แค้นนายหลินนี้ด้วยกําลังของหุบเขาจ้งหลงกู่คนนี้ ย่อมเป็นเรื่องง่ายอย่างแน่นอน คงไม่ใช่ทั้งหุบเขาจ้งหลงกู่ ยังจัดการกับคนนอกอาณาเขตไม่ได้ใช่ไหม" เสินกงชางกล่าว

"ถ้าไม่ได้อยากใช้มีดฆ่า ก็คืออยากเอาหนามจ้งหลงคืนมา"

"นี่ก็เป็นไปไม่ได้ คุณหลินต้องเสียชีวิตด้วยน้ำมือของฉัน หนามจ้งหลงก็จะตกเป็นของฉันเท่านั้น แต่ชีวิตของฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับหุบเขาจ้งหลงกู่ หนามจ้งหลงนี้ไม่สามารถกลับไปอยู่ในมือของหุบเขาจ้งหลงกู่ได้" เสินกงชางส่ายหัวว่า "ดังนั้น คนจ้งหลงกู่ไม่มีแรงจูงใจที่จะก่อกวนสถานที่เกิดเหตุเลย พูดอย่างนี้ พวกเขาลงสนามด้วยด้วยจุดประสงค์เดียว เพื่อรักษาความสงบเรียบร้อย"

"พวกเขามีเจตนาดี ถ้าเหลยเจ๋อจะลงโทษ โลกจะมองเหลยเจ๋ออย่างไร ต่อไปจะมีใครกล้าเข้าใกล้เหลยเจ๋ออีกล่ะ"

"ดังนั้น ขอให้ท่านเหลยหู่คิบทบทวนก่วน!"

เหลยเจ๋อในคําพูดเหล่านี้ไม่มีอารมณ์โต้ตอบใดๆ

ผู้นำหุบเขาจ้งหลงกู่ชื่นชมยินดีมาก เขามองไปที่เสินกงชาง ในสายตาของเขาเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ

แต่เขาสับสนมากกว่า

จริง ๆ แล้วหุบเขาจ้งหลงกู่คบค้าสมาคมกับตระกูลเสินกงมีไม่มาก ตามเหตุผล เสินกงชางไม่จําเป็นต้องออกหน้าเพื่อหุบเขาจ้งหลงกู่

และเป็นที่ทราบกันดีว่าเสินกงชางไม่ชอบเข้าร่วมเกมระหว่างกองกําลัง ทําไมวันนี้เขาถึงลงมาพูดแทนหุบเขาจ้งหลงกู่

"พอได้แล้ว ในเมื่ออัจฉริยะชางพูดแบบนี้แล้ว ผมก็จะทําตามคุณ แต่การเข้าสู่สนามโดยไม่ได้รับอนุญาต ท้ายที่สุดแล้วไม่สามารถอภัยให้ได้ ความผิดถึงตายสามารถหลีกเลี่ยงได้ แต่ความผิดไม่สามารถให้อภัยได้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หุบเขาฉ้งหลงกู่จะต้องมอบหญ้าฮวาหลิงหนึ่งพันตันให้กับเหลยเจ๋อทุกปี ซีเฉวียนเกินหนึ่งพันตันและดอกอ้ายเชิงหนึ่งพันตัน ทำแบบนี้ติดต่อกันสิบปี เข้าใจไหม" เหลยหู่ตะโกน

"เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว ขอบคุณนายท่านเหลยหู่ ขอบคุณนายท่านเหลยหู่” ผู้นำหมู่บ้านจ้งหลงกู่รีบกราบ จากนั้นก็หันไปทำความเคารพเสินกงชาง "ขอบคุณอัจฉริยะชางที่พูดให้ช่วยกัน!"

"ฉันแค่พูดตามความยุติธรรมเท่านั้น" เสินกงชางกล่าว

"ใช่ ใช่..." ผู้นำหมู่บ้านจ้งหลงกู่ไม่หยุดพยักหน้า แต่ใบหน้ากลับยิ้มและพูด

เขารู้ว่าตัวเองถือว่าอยู่ในกำมือของอัจฉริยะชางแล้ว

"อีกสามตระกูลออื่นๆ ลงโทษเหมือนกัน จะคัดค้านหรือ" เหลยหู่กล่าว

"ไม่มีข้อโต้แย้ง!"

"ฉันไม่คัดค้าน!"

ผู้นำหุบเขาฉีเฟิงและผู้นำหุบเขายวินเสี้ยวกล่าวทันที

"เสี่ยวหร่าน คุณพูดแบบนี้ มีแต่จะทําให้อาจารย์ละอายใจ อยากบ้านก็ไม่สามารถกลับไปได้ อาจารย์จะหาทางเอง" ผู้นำหุบเขาชิงเซวียนถอนหายใจ

"ผู้นำไม่ต้องกังวล ฉันยินดีที่จะช่วยชิงเซวียน"

ในเวลานี้ ผู้นำยวินเสี้ยวเดินมาพูด

"ผู้นำหุบเขายวินเสี้ยว?" ผู้นำหุบเขาชิงเซวียนอึ้งไปพักหนึ่ง จากนั้นก็รู้สึกซาบซึ้งใจมากและรีบทำความเคารพ "ถ้าเป็นเช่นนั้น ผู้นำหุบเขายวินเสี้ยว ฉันจะไม่มีวันลืม"

"ถ่อมตัวเกินไปแล้ว"

ผู้นำหุบเขายวินเสี้ยวเราะเล็กน้อย แต่มองหลินหยาง

เห็นได้ชัดว่า ผู้นำหุบเขายวินเสี้ยวยอมลงมือ ทั้งหมดเพื่อจะได้อยู่ในสายตาของหลินหยาง

แต่คําพูดของเขาทําให้คนในหุบเขายวินเสี้ยวไม่พอใจ

"ผู้นำ ถ้าเป็นเช่นนั้น เสบียงในหมู่บ้านของเราจะว่างเปล่าไม่ใช่หรือ พวกเราก็ไม่สามารถทนต่อยาจํานวนมากขนาดนี้ได้หรอก" คนหนึ่งรีบก้าวไปข้างหน้าและลดเสียงลง

"ไม่ต้องกังวล แม้ว่าภาระจะหนักไปหน่อย แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นทำลายหุบเขายวินเสี้ยว" ผู้นำหุบเขายวินเสี้ยวกล่าว

"แต่..." คนนั้นยังอยากเกลี้ยกล่อมอีก แต่เห็นแววตาที่เด็ดขาดของผู้นำหุบเขายวินเสี้ยว ก็ได้แต่หยุดเท่านั้น

เสียงดังกุ๊กๆ!

ในเวลานี้ มีเสียงเท้าดังขึ้น

ผู้คนมองไปด้านข้างและหายใจแน่น

แต่เมื่อเห็นคนในตระกูนเสิงกงเดินมาที่นี่

ทุกคนมองไป

เสินกงชางเดินตรงไปหาหลินหยาง

"คุณชื่อหลินหยางใช่ไหม" เสินกงชางถามเบา ๆ