สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2713

เรื่องที่เกิดขึ้นในสถานที่การแข่งขันอวี่เจวี๋ย นั้นเลวร้ายมาก

เพราะนี่เป็นหน้าเป็นตาของทางการการแข่งขันอวี่เจวี๋ย นี่เป็นการตบหน้าของเหลยเจ๋อ

ในสายตาของเหลยเจ๋อ การแข่งขันอวี่เจวี๋ยต้องเคร่งขรึมและจริงจังมาก ในฐานะผู้จัดงาน พวกเขาจะไม่ยอมให้ใครสร้างการแข่งขันอวี่เจวี๋ย มิฉะนั้นจะเป็นการยั่วยุเหลยเจ๋อ

ในฐานะที่เป็นการดํารงอยู่เหนืออํานาจ จะปล่อยให้สิ่งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร

ดังนั้นหลังจากการจลาจล เหลยเจ๋อจึงส่งทีมลาดตระเวนเทียนไปลาดตระเวนเพื่อควบคุมที่เกิดเหตุ

มีทีมลาดตระเวนเทียนอยู่ สถานที่เกิดเหตุก็ตกอยู่ในความแตกตื่นทันที

เมื่อชายวัยกลางคนตะโกน ผู้นําของหลายหมู่บ้านก็เดินไปที่ขอบเวที

ไม่มีใครกล้ารุกรานเหลยเจ๋อ

"ไปพบนายท่าน"

ทุกคนยุ่งอยู่กับการทําความเคารพต่อชายวัยกลางคนบนเวที

"ใคร ใครอนุญาตให้พวกคุณเข้าสู่สนามแข่งโดยไม่ได้รับอนุญาต ใครอนุญาตให้พวกคุณก่อความวุ่นวายในสนามอีกล่ะ" ชายวัยกลางคนตะโกนด้วยสีหน้าที่เย็นชาและลดเสียงลง

หลายคนสีหน้าเปลี่ยนไปหมด

ผู้นำหุบเขาจ้งหลงกู่แทบจะไม่ลังเล คาราวะทันทีและกล่าวว่า "นายท่าน ผมผู้นำหุบเขาจ้งหลงกู่เพราะเห็นคนเหล่านี้ก่อความวุ่นวายในสนาม จึงมาช่วยเหลือด้วยภาระหน้าที่ ถ้ามีการรุกราน ก็ขอให้ท่านยกโทษด้วย"

พูดจบ ผู้นำหุบเขาจ้งหลงกู่ก็คุกเข่าลงบนพื้น ล้มหัวลงกับพื้นด้วยท่าทางรอการลงโทษ

"หน้าที่ต้องช่วยกันเหรอ ฮึ่ม คุณคิดว่าพวกเหลยเจ๋ออย่างเราไม่มีคนแล้ว ยังต้องการความช่วยเหลือจากคุณอีกเหรอ" ชายวัยกลางคนพูดอย่างเย็นชา

"ข้าน้อยสำนึกผิดแล้ว ข้าน้อยสำนึกผิดแล้ว"

ผู้นำหุบเขาจ้งหลงกู่กล่าว

ชายวัยกลางคนมองเขาด้วยสายตาเย็นชา ไม่พูดอะไรอีก และมองไปที่คนอื่น ๆ

"แล้วพวกคุณล่ะ"

"นายท่าน ผู้เข้าแข่งขันฝ่าฝืนกฏเกณฑ์ กลไกเสียหาย ไม่สามารถเปิดได้ชั่วครู่ครึ่ง ผมรอผู้เข้าแข่งขันหลินหยางที่ใจร้อน จึงลงสนามเพื่อช่วยนายท่านเปิดกําแพงเพื่อปกป้องความปลอดภัยของผู้เข้าแข่งขันหลินหยาง สําหรับคําพูดของผู้นำหุบเขาจ้งหลงกู่คนนี้ มันไร้สาระจริง ๆ คุณมารักษาความสงบเรียบร้อยของสถานที่เกิดเหตุหรือ ฮึ่ม! คุณต่างหากที่เป็นต้นเหตุของความวุ่นวายในสนาม ถ้าไม่ใช่หุบเขาจ้งหลงกู่ของพวกคุณออกจากสนาม การปิดกําแพงจะถูกขัดขวางอย่างไร”ผู้นำหมู่บ้านยวินเสี้ยวก้าวไปข้างหน้า ตำหนิผู้นำหุบเขาจ้งหลงกู่

"ใส่ร้ายป้ายสี! นี่เป็นการใส่ร้ายป้ายสีอย่างโจ่งแจ้ง! ผู้นำหมู่บ้านยวินเสี้ยว! ข้าผู้นำหุบเขาจ้งหลงกู่ไม่มีความแค้นใด ๆ กับเจ้า เจ้ามาใส่ร้ายป้ายสีกันได้อย่างไร เพื่อรักษาความสงบเรียบร้อยและไม่ให้เจ้าทําลายการแข่งขัน เจ้าถึงบอกว่าเราขัดขวางหรือ เจ้า! ไร้สาระสิ้นดี!" ผู้นำหุบเขาจ้งหลงกู่โต้กลับทันทีด้วยท่าทางโกรธ

แต่ในสายตาของเขาความเย็นชา มันชัดเจนอยู่แล้ว

คําพูดของผู้นำหมู่บ้านยวินเสี้ยว เห็นได้ชัดว่าคานนี้ถูกผูกขึ้นแล้ว

"พูดเหลวไหล ใส่ร้ายป้ายสีเหรอ ฮึ่ม ผู้นำหุบเขาจ้งหลงกู่เจ้าอย่าคิดว่าพวกเราตาบอด คนของหุบเขาจ้งหลงกู่อย่างพวกคุณโจมตีนายท่านอย่างเหลยเจ๋ออย่างมุ่งร้ายและขัดขวางไม่ให้พวกเขาปิดกําแพง นี่คือสิ่งที่เราเห็นด้วยตาของเราเอง"

"ใส่ร้าย! นี่ก็คือใส่ร้ายข้า!"

ผู้นำหุบเขาจ้งหลงกู่มีท่าทางตกใจ คุกเข่าลงและโขกหัวใส่ชายวัยกลางคนทันที "นายท่าน คนนี้ทําผิดต่อข้า เขากําลังทําผิดต่อข้า พวกเราในหุบเขาจ้งหลงกู่กลัวเหลยเจ๋อมาตลอด จะกล้าโจมตีหรือ พวกเราถูกใส่ร้าย ขอให้นายท่านตรวจสอบอย่างชัดเจนด้วย"

เห็นได้ชัดว่าชายวัยกลางคนโกรธไม่น้อยเลย แต่ภายใต้สายตาของทุกคน เขาไม่สามารถกําจัดคนเหล่านี้อย่างสุ่มสี่สุ่มห้าได้ ต้องแสดงหลักฐานที่สมเหตุสมผลเพื่อโน้มน้าวใจผู้คน มิฉะนั้นชื่อเสียงของเหลยเจ๋อจะจบลง

"พวกคุณถูกโจมตีเหรอ" ชายวัยกลางคนมองไปที่เจ้าหน้าที่ในสถานที่เกิดเหตุเหล่านั้น

"รายงานนายท่าน ไม่ถือว่าถูกโจมตี เพียงแต่เวลาเราปิดกําแพงเวทีมักจะมีคนชนเราเสมอ ดูเหมือนจะถูกโจมตีมาระหว่างการต่อสู้และชนเราโดยบังเอิญ" คนหนึ่งพูดเบาๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน