สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2756

ไม่ใช่แค่หนานหลี่เฉิง วิหารหยุนเซียวซาน สำนักเซียงหยุน หมู่บ้านฉีเฟิง ตอนนี้กลายเป็นศูนย์รวมของทั้งดินแดนสุเมรุแล้ว

ผู้คนลายล้อมเอาอกเอาใจตระกูลทรงพลังเหล่านี้ และพยายามผูกมิตรกันอยู่เสมอ

ในชั่วพริบตาเดียวผู้นำตระกูลเหล่านี้ก็ยุ่งจนไม่สามารถผละปลีกตัวออกจากกันได้เลย

โดยเฉพาะสำนักชิงเซวียน มีหัวหน้าวงศ์ตระกูลมาหาด้วยตนเองมากพอสมควร

ถึงแม้สำนักชิงเซวียนจะเคยมีช่วงที่รุ่งเรือง แต่ไม่ใช่ยุคของจ้าวเจียงอั้น เขาจะเคยเจอตระกูลที่มีอำนาจมากมายขนาดนี้ที่ไหน เขาเลยเกิดความกดดันจนยืนไม่ไหวขึ้นมาทันที

“แบบนี้เรียกว่าคนหนึ่งได้เป็นเซียน หมูหมากาไก่ที่อยู่รอบตัวก็พลอยได้ผลประโยชน์ไปด้วยหรือเปล่า?”

อ้ายหร่านยิ้มเจื่อนๆ ประชดประชันเป็นอย่างมาก

เมื่ออดีตตระกูลมีอำนาจที่ใกล้ชิดหลินหยางเหล่านี้ อยู่ที่ดินแดนสุเมรุกลายเป็นเหมือนหนูข้างถนนที่ผู้คนด่าทอ

ตอนนั้นถูกบีบคั้นด่าทอไม่น้อยเลยทีเดียว

แต่ตอนนี้คิดไม่ถึงว่าตระกูลที่มีอำนาจเหล่านี้จะกลายเป็นที่นิยมชื่นชอบในสายตาผู้คน

คนเหล่านี้กับคนนอกดินแดนมีความแตกต่างอะไรกัน?

“แม่หนูหร่าน! !”

เวลานี้ จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

อ้ายหร่านเหร่ตามอง สีหน้าเปลี่ยนทันที

“อารอง? ?”

“แม่หนูหร่าน เป็นยังไงบ้าง? ตอนนี้ยังโกรธพ่อของเธออยู่ไหม?”

ผู้เฒ่ารองตระกูลอวี่ยิ้มและพูดขึ้น

“อารองมามีเรื่องอะไรเหรอคะ?”อ้ายหร่านขมวดคิ้วเป็นปม แต่ภายในใจกลับเดาอะไรบางอย่างลางๆได้แล้ว

“แม่หนูหร่าน อารองไม่มีเรื่องอะไรหรอก ก็แค่อยากจะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับพ่อดีขึ้น ยังไงเธอกับพ่อก็เป็นพ่อลูกกันแท้ๆ เรื่องนี้ตัดออกไปไม่ได้เลย ตีกระดูกหักยังมีเส้นเอ็นเลย!ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับพ่อที่เข้าใจผิดกันนั้น อาว่าช่างมันเถอะนะ! ว่ายังไง? ไว้หน้าอารองหน่อยนะ”ผู้เฒ่ารองตระกูลอวี่พูดขึ้น

แต่อ้ายหร่านกลับพูดอย่างเยือกเย็นพูดว่า“อารองคะ ทำไมต้องเห็นหนูเป็นคนโง่ด้วย?พ่อหนูส่งอามาใช่ไหมคะ? หนูคิดว่าพ่อน่าจะเห็นความสามารถของคุณหลินแล้วว่าน่ากลัวแค่ไหน เขากลัวว่าหลังจบการแข่งขันแล้ว คุณหลินจะแก้แค้นตระกูลอวี่ของพวกเรา ด้วยเหตุนี้เลยส่งอามาเกลี้ยกล่อมให้หนูกลับบ้าน จะได้ขวางไม่ให้คุณหลินลงมือกับตระกูลอวี่ ถูกต้องไหมคะ?”

ผู้เฒ่ารองตระกูลอวี่อึ้ง ฝืนยิ้มพูดว่า“ยังไงตระกูลอวี่ก็เป็นสถานที่ที่เลี้ยงเธอมาจนโตไหม ยังไงเธอคงไม่ยืนมองตระกูลอวี่ถูกทำลายไปต่อหน้าต่อตาหรอกใช่ไหม?”

“หนูรู้ว่าตระกูลอวี่เลี้ยงหนูมา เพราะฉะนั้นช่วงที่ผ่านมานี้หนูถึงพยายามทำเพื่อตระกูลอวี่!พวกคุณบอกว่าหนูพรสวรรค์ดี หนูยิ่งพยายามฝึกฝน อยากได้ลำดับที่ดีในการแข่งขัน ต่อมาหนูป่วยจนไม่สามารถเข้าร่วมการแข่งขันได้ หนูเลยพยายามหาผู้เข้าคัดเลือกที่เหมาะสมในดินแดนแห่งความเงียบและความตายมาให้ตระกูลอวี่ แต่พอไม่มี หนูต้องออกไปหาด้านนอกดินแดน ไปทั่วสารทิศ เหนื่อยล้าแค่ไหนก็ไม่เคยพูด แต่ตระกูลอวี่ทำยังไงกับหนูคะ? คิดไม่ถึงว่าเพื่อเจี่ยนเทาคนเดียว จะถึงขั้นไม่สนใจว่าหนูยินยอมหรือเปล่าที่เอาหนูให้ไปแต่งงานกับคนแบบนั้น! ที่แท้ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา หนูก็เป็นแค่เครื่องมือชนิดหนึ่งของตระกูลอวี่นี่เอง! ตระกูลอวี่สำนึกผิดกับหนูไหม?”

อ้ายหร่านดวงตาแดงก่ำ กัดฟันถามด้วยความเดือดดาล

ผู้เฒ่ารองตระกูลอวี่สีหน้าดูไม่ได้ อ้าปากค้างพูดไม่ออก

“อารอง อากลับไปเถอะค่ะ!”อ้ายหร่านสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเอง

“เอ่อ…อ้ายหร่าน…เรื่องนี้…..”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน