สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2765

"มีดเล่มนี้ไม่ใช่ของเล่น การจะเหวี่ยงมีดออกไปแต่ละครั้งต้องใช้พละกำลังอย่างมาก เพราะมันสามารถช่วยชีวิตผู้คนนับแสนได้ในคราวเดียว" ตู๋กูเวิ่นเดินไปพูดไป

เขาพูดเตือนเกี่ยวกับมีดเล่มนี้ต่อคนรอบๆ

น่าเสียดายที่สิ่งที่ตู๋กูเวิ่นพูดดูเหมือนจะไม่ได้ผล

สายตาผู้คนยังคงไม่เปลี่ยนไป

ยังคงหิวกระหายและเต็มไปด้วยความโลภ

ต่อหน้ามีดเทียนเซิง ผลประโยชน์ที่ตระกูลทรงพลังเหล่านี้ได้รับมาจากเหลยเจ๋อนั้น แทบไม่มีเลย

หลินหยางสังเกตเห็นสายตาที่จับจ้องมาของคนเหล่านี้และขมวดคิ้วเล็กน้อย

เขาแค่อยากลองสัมผัสพลังของมีดเล่มนี้ แต่ไม่ได้คิดว่าพลังของมีดเล่มนี้จะดีกว่าที่เขาคาดไว้

และเหมือนจะมีปัญญาตามมา

เกรงว่าคนที่เห็นจะมีไม่น้อยเลย...

"คุณหลิน เราต้องออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด"

ผู้นำสำนักชิงเซวียนเห็นว่าบรรยากาศตอนนี้มันชอบมาพากล จึงรีบพูดขึ้นทันที

"อืม"

หลินหยางพยักหน้า หยิบเข็มหงเหมิงหลงออกมา ฉีดเข้าไปที่ร่างกายของชายหนุ่มและพูดว่า "สถานะของบุคคลนี้ในตำหนักเทียนเสินนั้นไม่ได้ต่ำต้อย ผมจะพาเขากลับไป และดูว่าจะได้ข้อมูลเกี่ยวกับตำหนักเทียนเสินจากปากของเขาไหม?"

"ดี!"

ผู้นำสำนักชิงเซวียนพยักหน้าให้หนานเฟิงและคนอื่น ๆ จัดแจงชายหนุ่มและเตรียมที่จะพาเขาไป

หลินหยางจัดระเบียบและเตรียมพร้อมที่จะออกไป

แต่เมื่อเขาก้าวขาออกไป กลับต้องหยุดลง

มีดวงตามากมายจับจ้องมาที่เขา

ตระกูลที่มีอำนาจเกือบทั้งหมดกำลังจ้องมองมา

จะก้าวเดินไปทางไหน ก็มีสายตาจับจ้อง

นอกจากนี้ ผู้นำชนเผ่าที่ทรงพลังบางคนออกจากดินแดนสุเมรุทันที และรีบตรงไปที่ทางออกอย่างรีบร้อน

ดินแดนสุเมรุเป็นสถานที่ห้ามทำการต่อสู้

ในเมื่อการแข่งขันอวี่เจวี๋ยจบลงแล้ว ก็ไม่สามารถต่อสู้กันได้

นี่เป็นกฎที่รับรู้กันโดยทั่วไปในดินแดนแห่งความเงียบและความตาย

ใครก็ตามที่กล้าทำลายกฎจะมีต้องเจอกับเหลยเจ๋อ

ทุกคนจึงเลือกที่จะไปทำข้างนอก

ขณะเดียวกัน ผู้นำจากตระกูลเสินกงเดินเข้ามา กำหมัดและคำนับหลินหยาง

เมื่อเขารู้ว่าหลินหยางสามารถฟื้นฟูความสามารถของเสินกงชานได้ ผู้นำตระกูลเสินกงจึงตัดสินใจที่จะอยู่ข้างหลินหยาง

เสินกงชานเป็นอนาคตของตระกูลเสินกง แม้ว่าเขาจะไม่ได้ชนะในการแข่งขันอวี่เจวี๋ยนี้ ก็ไม่มีผลอะไร จะชนะหรือไม่ มันก็ไม่ได้หมายความว่าตระกูลเสินกงจะไม่สามารถก้าวขึ้นไปในระดับที่สูงกว่านี้ได้

แต่ถ้าสูญเสียเสินกงชาง ตระกูลเสินกงอาจไม่สามารถรักษาสถานะปัจจุบันได้

ซึ่งผู้นำตระกูลเสินกง สามารถแยกแยะมันได้

กลับกัน ตู๋กูเวิ่นดูมีความลังเล

เขามองไปที่ตระกูลตู๋กู

“คุณชาย อย่ายุ่งกับเรื่องนี้เลย ไม่อย่างนั้น คุณชายจะทำให้ตระกูลอื่นที่มีอำนาจไม่พอใจ” ชายสูงอายุก้าวไปข้างหน้า พูดพร้อมกับกำหมัดของเขา

ตู๋กูเวิ่นไม่รู้จะทำอย่างไร

แม้ว่าเขามีความตั้งใจที่จะช่วย แต่เห็นได้ชัดว่าคนในตระกูลไม่เต็มใจที่จะมีส่วนร่วมในเรื่องแบบนี้ ไม่เช่นนั้นมันจะมีผลกระทบต่อสถานะของตระกูลตู๋กูในดินแดนแห่งความเงียบและความตายอย่างมาก

“คุณหลิน ผมขอโทษจริงๆ” ตู๋กูเหวินสูดหายใจเข้าลึกๆ กำหมัดแน่นและโค้งคำนับ

“ไม่เป็นไร นี่เป็นเรื่องของตัวผมเอง ถ้าช่วยได้ก็ถือว่าเป็นความกรุณาที่มอบให้ แต่ถ้าช่วยไม่ได้ก็ถือซะว่านี้เป็นความรับผิดชอบของผม” หลินหยางส่ายหัวเบาๆ

"ตระกูลตู๋กูของผมไม่สะดวกใจที่จะเข้าไปแทรกแซง แต่ถ้าคุณหลินต้องการความช่วยเหลือจากผมในอนาคต คุณสามารถส่งคนไปที่ตระกูลตู๋กูได้เสมอ ตู๋กูเวิ่นจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยเหลือและจะไม่ปฏิเสธ"