สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2766

"ครับ!"

"ขอตัวครับ!"

ตู๋กูเวิ่นคารวะอีกครั้ง จากนั้นจึงคนออกไป

"หึ คนตระกูลตู่กูเป็นคนพูดอย่างหนึ่งทำอีกอย่างหนึ่งจริงๆ ก่อนหน้านี้ตอนที่ขอร้องให้คุณหลินไม่สังหารตู๋กูเวิ่น แต่ละคนต่างก็คุกเข่าขอร้องอ้อนวอน บอกว่าจะยอมเป็นข้ารับใช้ให้คุณหลิน ตอนนี้คุณหลินกำลังเผชิญปัญหา พวกเขากลับหดหัว ช่างน่ารังเกียจจริงๆ!" หนานเฟิงกล่าวด้วยความเดือดดาล

"เป็นข้ารับใช้ก็เรื่องหนึ่ง การตายเพื่อจุดประสงค์บางอย่างก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ถ้าหากตระกูลตู๋กูสิ้นสุดลง คนในตระกูลเกินครึ่งอาจจะตายหรือบาดเจ็บ พวกเขาปรารถนาเช่นนี้ได้อย่างไร?" หลินหยางส่ายหน้าแล้วกล่าวอย่างนิ่งๆ

ถ้าหากไม่ใช่เพื่อเสินกงชาง ตระกูลเสินกงก็คงจะไม่ต้องการเข้าไปยุ่งเกี่ยวอย่างแน่นอน

ส่วนสำนักเชียงหยุน หนานหลี่เฉิงสำนักเหล่านี้ มีการเดิมพันสูงอย่างแท้จริง

คนดินแดนสุเมรุได้จากไปแล้วเกินครึ่ง

ยังมีคนอีกเกินครึ่งที่ไม่ได้จากไป

ถ้าหากนับตระกูลของสำนักละก็ มีคนที่เป็นสมาชิก 80 เปอร์เซ็นต์ที่ยังคงอยู่ที่นี่

พวกเขาล้วนจ้องมองหลินหยาง ด้วยสายตาที่ร้อนแผดเผา

คนเหล่านั้นที่ออกไป ส่วนใหญ่ไปซุ่มโจมตี

คนที่เหลือไว้ เพื่อต้องการดูว่าหลินหยางจะออกไปตอนไหน

ถึงอย่างไรบนตัวของหลินหยางก็ไม่ได้เพียงเพียงแค่มีดเทียนเชิงที่เป็นอาวุธวิเศษเท่านั้น แต่ยังมีหนามมังกรจ้งหลงอีกด้วย!

ถึงแม้จะมีคนจากหลายตระกูลคอยช่วยเหลือ แต่หลินหยางก็ไม่กล้าบุ่มบ่าม จึงขมวดคิ้วแน่นครุ่นคิดแผนรับมือ

แต่ทว่าในเวลานี้ จู่ๆ อ้ายหร่านก็เดินเข้ามา

"หมอเทวดาหลิน บางที พวกเราอาจจะต้องออกจากที่นี่โดยอีกเส้นทางหนึ่ง"

หลินหยางตกตะลึง แล้วมองนางอย่างงุนงง

"คุณอ้ายหร่าน คุณหมายความว่าอย่างไรเหรอ?"

"หมอเทวดาหลิน เส้นทางที่จะออกจากดินแดนสุเมรุไม่ได้มีแค่หนึ่งเส้นทาง ฉันรู้มาว่ามีเส้นทางเล็กๆ ที่สามารถออกจากดินแดนสุเมรุได้ และน่าจะมีไม่กี่คนที่รู้จักเส้นทางเล็กๆ นี้ พวกเรารวมคนเข้าเป็นกลุ่มเดียวกัน คุณก็รีบเปลี่ยนโฉม จากนั้นก็ออกไปยังเส้นทางเล็กๆ อย่างเงียบๆ เช่นนี้ก็จะสามารถแก้วิกฤตได้" อ้ายหร่านกล่าว

"ห๊ะ?"

หลินหยางค่อนข้างประหลาดใจ มองอ้ายหร่านอย่างตกตะลึง: "ดินแดนสุเมรุแห่งนี้มีเส้นทางเล็กๆ ด้วยเหรอ? คุณไปพบเจอได้อย่างไรกัน?"

"ไม่ใช่ฉันพบหรอก แต่คนตระกูลอวี่ของฉันเป็นคนพบ สองสามปีก่อนตระกูลอวี่ของพวกเราออกไปข้างนอกแล้วพบเจอกับศัตรู จึงเข้าไปหลบในดินแดนสุเมรุ จึงไปพบเข้ากับทางขรุขระทางทิศตะวันตกโดยบังเอิญ และถูกปกคลุมไปด้วยวัชพืช เดินอย่างยากลำบาก แต่ถ้าผ่านไปได้ละก็ จะสามารถออกจากดินแดนสุเมรุได้" อ้ายหร่านกล่าวอย่างจริงจัง

เพียงคำพูดนี้จบลง แววตาของทุกคนก็เป็นประกาย แล้วมองหลินหยางอย่างเต็มไปด้วยการเฝ้ารอ

หลินหยางลูบๆ คาง พยักหน้าเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า: "ถ้าหากว่าฉันสามารถออกจากเส้นทางเล็กๆ ไปได้ พวกคุณก็จะปลอดภัยทั้งหมด คนนอกก็จะไม่ลงมือกับพวกคุณ!"

"ไม่ได้นะ!"

ในเวลานี้ ผู้นำสำนักชิงเซวียนก็ตะโกนขึ้นทันทีว่า: "ถ้าหากเส้นทางเล็กๆ นี้อ้ายหร่านรู้ เช่นนั้นคนตระกูลอวี่ก็จะต้องรู้อย่างแน่นอน คนตระกูลอวี่ไม่ลงรอยกับคุณหลินมาโดยตลอด ถ้าหากพวกเขาต้องการจะลงมือกับคุณหลิน เช่นนั้นเส้นทางเล็กๆ นี้ มันจะไม่กลายเป็นทางตันเหรอ?"

เพียงได้ยินคำพูดนี้ คิ้วของอ้ายหร่านก็ขมวดขึ้น แล้วไม่ได้เอ่ยปากอีก

ตอนนี้นางค่อนข้างเสียใจที่ปฏิเสธผู้เฒ่ารองอวี่ไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน