สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2766

"ครับ!"

"ขอตัวครับ!"

ตู๋กูเวิ่นคารวะอีกครั้ง จากนั้นจึงคนออกไป

"หึ คนตระกูลตู่กูเป็นคนพูดอย่างหนึ่งทำอีกอย่างหนึ่งจริงๆ ก่อนหน้านี้ตอนที่ขอร้องให้คุณหลินไม่สังหารตู๋กูเวิ่น แต่ละคนต่างก็คุกเข่าขอร้องอ้อนวอน บอกว่าจะยอมเป็นข้ารับใช้ให้คุณหลิน ตอนนี้คุณหลินกำลังเผชิญปัญหา พวกเขากลับหดหัว ช่างน่ารังเกียจจริงๆ!" หนานเฟิงกล่าวด้วยความเดือดดาล

"เป็นข้ารับใช้ก็เรื่องหนึ่ง การตายเพื่อจุดประสงค์บางอย่างก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ถ้าหากตระกูลตู๋กูสิ้นสุดลง คนในตระกูลเกินครึ่งอาจจะตายหรือบาดเจ็บ พวกเขาปรารถนาเช่นนี้ได้อย่างไร?" หลินหยางส่ายหน้าแล้วกล่าวอย่างนิ่งๆ

ถ้าหากไม่ใช่เพื่อเสินกงชาง ตระกูลเสินกงก็คงจะไม่ต้องการเข้าไปยุ่งเกี่ยวอย่างแน่นอน

ส่วนสำนักเชียงหยุน หนานหลี่เฉิงสำนักเหล่านี้ มีการเดิมพันสูงอย่างแท้จริง

คนดินแดนสุเมรุได้จากไปแล้วเกินครึ่ง

ยังมีคนอีกเกินครึ่งที่ไม่ได้จากไป

ถ้าหากนับตระกูลของสำนักละก็ มีคนที่เป็นสมาชิก 80 เปอร์เซ็นต์ที่ยังคงอยู่ที่นี่

พวกเขาล้วนจ้องมองหลินหยาง ด้วยสายตาที่ร้อนแผดเผา

คนเหล่านั้นที่ออกไป ส่วนใหญ่ไปซุ่มโจมตี

คนที่เหลือไว้ เพื่อต้องการดูว่าหลินหยางจะออกไปตอนไหน

ถึงอย่างไรบนตัวของหลินหยางก็ไม่ได้เพียงเพียงแค่มีดเทียนเชิงที่เป็นอาวุธวิเศษเท่านั้น แต่ยังมีหนามมังกรจ้งหลงอีกด้วย!

ถึงแม้จะมีคนจากหลายตระกูลคอยช่วยเหลือ แต่หลินหยางก็ไม่กล้าบุ่มบ่าม จึงขมวดคิ้วแน่นครุ่นคิดแผนรับมือ

แต่ทว่าในเวลานี้ จู่ๆ อ้ายหร่านก็เดินเข้ามา

"หมอเทวดาหลิน บางที พวกเราอาจจะต้องออกจากที่นี่โดยอีกเส้นทางหนึ่ง"

หลินหยางตกตะลึง แล้วมองนางอย่างงุนงง

"คุณอ้ายหร่าน คุณหมายความว่าอย่างไรเหรอ?"

"หมอเทวดาหลิน เส้นทางที่จะออกจากดินแดนสุเมรุไม่ได้มีแค่หนึ่งเส้นทาง ฉันรู้มาว่ามีเส้นทางเล็กๆ ที่สามารถออกจากดินแดนสุเมรุได้ และน่าจะมีไม่กี่คนที่รู้จักเส้นทางเล็กๆ นี้ พวกเรารวมคนเข้าเป็นกลุ่มเดียวกัน คุณก็รีบเปลี่ยนโฉม จากนั้นก็ออกไปยังเส้นทางเล็กๆ อย่างเงียบๆ เช่นนี้ก็จะสามารถแก้วิกฤตได้" อ้ายหร่านกล่าว

"ห๊ะ?"

หลินหยางค่อนข้างประหลาดใจ มองอ้ายหร่านอย่างตกตะลึง: "ดินแดนสุเมรุแห่งนี้มีเส้นทางเล็กๆ ด้วยเหรอ? คุณไปพบเจอได้อย่างไรกัน?"

"ไม่ใช่ฉันพบหรอก แต่คนตระกูลอวี่ของฉันเป็นคนพบ สองสามปีก่อนตระกูลอวี่ของพวกเราออกไปข้างนอกแล้วพบเจอกับศัตรู จึงเข้าไปหลบในดินแดนสุเมรุ จึงไปพบเข้ากับทางขรุขระทางทิศตะวันตกโดยบังเอิญ และถูกปกคลุมไปด้วยวัชพืช เดินอย่างยากลำบาก แต่ถ้าผ่านไปได้ละก็ จะสามารถออกจากดินแดนสุเมรุได้" อ้ายหร่านกล่าวอย่างจริงจัง

เพียงคำพูดนี้จบลง แววตาของทุกคนก็เป็นประกาย แล้วมองหลินหยางอย่างเต็มไปด้วยการเฝ้ารอ

หลินหยางลูบๆ คาง พยักหน้าเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า: "ถ้าหากว่าฉันสามารถออกจากเส้นทางเล็กๆ ไปได้ พวกคุณก็จะปลอดภัยทั้งหมด คนนอกก็จะไม่ลงมือกับพวกคุณ!"

"ไม่ได้นะ!"

ในเวลานี้ ผู้นำสำนักชิงเซวียนก็ตะโกนขึ้นทันทีว่า: "ถ้าหากเส้นทางเล็กๆ นี้อ้ายหร่านรู้ เช่นนั้นคนตระกูลอวี่ก็จะต้องรู้อย่างแน่นอน คนตระกูลอวี่ไม่ลงรอยกับคุณหลินมาโดยตลอด ถ้าหากพวกเขาต้องการจะลงมือกับคุณหลิน เช่นนั้นเส้นทางเล็กๆ นี้ มันจะไม่กลายเป็นทางตันเหรอ?"

เพียงได้ยินคำพูดนี้ คิ้วของอ้ายหร่านก็ขมวดขึ้น แล้วไม่ได้เอ่ยปากอีก

ตอนนี้นางค่อนข้างเสียใจที่ปฏิเสธผู้เฒ่ารองอวี่ไป

"ฉันจะออกจากเส้นทางเล็กไปคนเดียว พวกคุณ อยู่ที่นี่"

"อะไรนะ?"

ทุกคนต่างตกใจ

"คุณหลิน นี่...นี่มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน?"

"คุณเดินไปตามเส้นทางเล็กๆ เพียงคนเดียว ถ้าหากถูกซุ่มโจมตี แล้วจะทำอย่างไรล่ะ?"

ทุกคนต่างคัดค้าน

เจ้าเมืองหนานหลี่เฉิงเดินออกมา แล้วกล่าวด้วยเสียงเคร่งขรึมว่า: "คุณหลิน องครักษ์ทั้งสิบสองคนของหนานหลี่เฉิงจะปกป้องคุณในทุกๆ ด้าน คุณพาพวกเขาไปด้วย จะเดินทางผ่านไปโดยไร้อุปสรรคอย่างแน่นอน!"

"ขอบคุณความปรารถนาดีของเจ้าเมืองเป็นอย่างยิ่ง เพียงแต่ฉันออกไปคนเดียว จะไม่เป็นเป้าใหญ่ เช่นนี้การหลบซ่อนระหว่างทางก็จะเป็นเรื่องง่าย ถ้าหากมีคนตามไปมาก ก็จะง่ายต่อการเปิดโปงตัวเอง มิหนำซ้ำ หากฉันไปแล้ว พวกคุณอยู่ที่นี่ ก็จะปลอดภัย ถึงอย่างไรบนตัวของพวกคุณก็ไม่มีมีดเทียนเซิง พวกเขาก็จะไม่มาวุ่นวายกับพวกคุณอย่างแน่นอน!" หลินหยางกล่าว

"แต่ว่า...."

บรรดาผู้คนอยากจะพูดแต่ก็หยุดไป แต่หลินหยางทำการตัดสินใจแล้ว พวกเขาก็คงเกลี้ยกล่อมไม่ได้โดยสิ้นเชิง ทำได้เพียงยอมแพ้

"ทุกท่าน เตรียมตัวให้พร้อมเถอะ ตอนนี้คนตระกูลสำนักจำนวนมากต่างก็จับจ้องมาที่ฉัน ฉันต้องการให้พวกคุณร่วมกันสร้างโอกาส ช่วยให้ฉันออกไปให้ได้" หลินหยางกล่าวอย่างเคร่งขรึม

"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็รอให้ฟ้ามืดแล้วกัน พอฟ้ามืดลง สายตาก็จะมืดมัว และเอื้อประโยชน์ต่อการออกไป"

"ไม่อาจชักช้าได้ ยิ่งเสียเวลานาน พวกเขาก็จะยิ่งพร้อมเต็มที่ ถึงเวลานั้นพวกเขาก็จะวางกับดักบนถนนสายเล็ก เช่นนั้นถึงฉันจะติดปีกก็คงหนีไม่รอดไม่ใช่เหรอ?"

"แผนการของคุณหยางคือ......."