สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2774

"คุณชายชาง!"

"อัจฉริยะตั้ง อย่าทำร้ายคุณชายชางนะ!"

คนของตระกูลเสินกงทั้งหมดรีบมุ่งเข้ามา และโอบล้อมตั้งเทียนหยาเอาไว้ทันที แต่ละคนดูขึงขังอย่างมาก และเตรียมพร้อมที่จะโจมตี

"หลีกไปให้หมด!"

หยวนเฉวียนชินตกใจจนหน้าถอดสี และตะโกนออกมาในทันที

ทุกๆ คนตกตะลึง มองเห็นว่าหยวนเฉวียนชินเป็นคนออกคำสั่ง ก็ลังเลใจเล็กน้อย

"หลีกไป!"

หัวหน้าตระกูลของตระกูลเสินกงเดินเข้ามา และตวาดด้วยสีหน้าเย็นชา

ผู้คนเมื่อครู่นี้จึงล่าถอยออกไป

"อัจฉริยะตั้ง ได้โปรดไว้หน้าตระกูลเสินกงด้วย ปล่อยลูกชายของฉันไปเถอะ ลูกชายของฉันมันโง่เขลา ที่กระด้างกระเดื่องกับท่าน ได้โปรดท่านอย่าถือสาเลย!"

ผู้นำตระกูลเสินกงชางกล่าวพร้อมคารวะ

เขาทราบถึงพลังงานของตั้งเทียนหยาดี

การมีอยู่เช่นนี้ เดิมทีไม่ใช่สิ่งที่ตระกูลเสินกงจะสามารถต่อต้านได้

ไม่ต้องพูดถึงศักยภาพในตัวของตั้งเทียนหยาเลย เพียงแค่พูดถึงพลังงานที่อยู่เบื้องหลังเขาอย่างเดียว ก็ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดา จะสามารถรับมือได้แล้ว

เมื่อเผชิญหน้ากับคนเช่นนี้ จะต้องยอมโดนเอาเปรียบบ้าง เสียศักดิ์ศรีบ้าง ดีกว่าไปยุแหย่เขา!

แต่ดูเหมือนว่าตั้งเทียนหยาจะไม่ได้เห็นหัวหน้าตระกูลเสินกงอยู่ในสายตา เขากล่าวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ : "ไว้หน้าตระกูลเสินกงอย่างนั้นเหรอ? หึ ตระกูลเสินกงของคุณคิดว่าตนเองเป็นใครกัน! ถึงกล้ามาร้องขอศักดิ์ศรีจากฉัน?"

พูดจบ เขาก็ปล่อยพลังออกมาทันที และนำเสินกงชางเหยียบลงบนพื้น เท้าข้างหนึ่งเหยียบย่ำอยู่บนศีรษะของเสินกงชาง

"ไอ้สารเลว!!"

"ฆ่ามัน!"

ทุกคนทนไม่ไหวอีกต่อไป ส่งเสียงคำรามต้องการจะบุกเข้าไป

"หยุดเดี๋ยวนี้!"

หยวนเฉวียนชินร้องคำราม และห้ามปรามคนของตระกูลเสินกงเอาไว้

"อัจฉริยะหยวน คุณรีบหลีกไป!"

คนของตระกูลเสินกงกัดฟันกล่าว

"ฟังนะ ถ้าพวกคุณไม่อยากตาย ก็หยุดซะ ถ้ากล้าหยาบคายกับอัจฉริยะตั้งอีก อย่าพูดถึงว่าปกป้องชีวิตของพวกคุณไม่ได้เลย แม้แต่ชีวิตของอัจฉริยะชาง ก็จะปกป้องไว้ไม่ได้เช่นกัน!" หยวนเฉวียนชินตะคอก

ผู้คนต่างหายใจกระชั้น เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางที่เคร่งขรึม ก็ทั้งโกรธทั้งร้อนรนใจ และรู้สึกลังเลใจขึ้นมาทันที

แต่ในเวลานี้ เสินกงชางทางด้านนั้นก็เอ่ยปากขึ้นมา

"พวกคุณ.....ทั้งหมด....ถอนออกไป...."

เสินกงชางตะโกนด้วยความยากลำบาก ถึงแม้จำยายามต่อต้านอย่างเต็มที่ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากการควบคุมของตั้งเทียนหยาได้

"คุณชาย!!"

คนของตระกูลเสินกงน้ำตาไหลอาบใบหน้า คุกเข่าลงบนพื้น และร้องไห้กันขึ้นมา

"ดูเหมือนว่าคุณจะยังนึกถึงคนเหล่านี้อยู่นะ คุณรู้ว่าถ้าคนเหล่านี้กล้าเข้ามา ก็จะต้องตายสถานเดียว จึงห้ามให้พวกเขาก่อความวุ่นวาย เพียงแต่ คุณคิดว่าฉันจะปล่อยพวกเขาไปงั้นเหรอ?" ตั้งเทียนหยากล่าวด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก : "ในสายตาฉัน พวกเขาก็เหมือนกันกับคุณ ทุกคนล้วนเป็นนักโทษในดินแดนแห่งความเป็นและความตายทั้งสิ้น คุณสมควรตาย พวกเขาก็สมควรตายเช่นกัน!"

พูดจบ ฝ่าเท้าของตั้งเทียนหยาก็ออกแรงทันที ต้องการจะเหยียบศีรษะของตั้งเทียนหยาให้ระเบิดออก

ความรู้สึกกดดันอย่างมหาศาลทำให้เสินกงชางเจ็บปวดทรมานอย่างมาก ใบหน้าของเขาแดงก่ำ

เขารู้ว่า หากยังไม่ช่วยเหลือตนเองอีก เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน ไม่มีทางเลือกอื่น เขากัดฟันและตะคอกออกมา : "ตั้งเทียนหยา คุณก็ทำได้เพียงแค่ใช้อำนาจบาตรใหญ่จ่อหน้าฉันก็เท่านั้น! ถ้าคุณมีความสามารถจริง ก็ไปหาคนนอกดินแดนคนนั้นสิ!"

"หื้ม?"

ตั้งเทียนหยามองไปที่เขาอย่างเย็นชา : "เจ้ากำลังใช้วิธีการยั่วโมโหเพื่อรักษาชีวิตของตนเองใช่ไหม?"

"คุณจะพูดอย่างไรก็ตามใจ แต่ฉันจะบอกคุณให้นะ! ตั้งเทียนหยา ฉันเคยต่อสู้กับคนนอกดินแดนคนนั้นแล้ว ฉันรู้ว่าศักยภาพของคนนอกดินแดนคนนั้นน่าเกรงกลัวขนาดไหน คุณสามารถเอาชนะฉันได้ แต่คุณอาจจะไม่สามารถเอาชนะคนนอกดินแดนได้! ถ้าคุณปะทะกันกับคนนอกดินแดนคนนั้น คุณคิดว่าคุณจะไม่ทำให้ดินแดนแห่งความเงียบและความตายต้องขายหน้าเหรอ? คุณคิดว่าคุณสามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้เหรอ? คุณฝันไปเถอะ!"

"ดูเหมือนว่า คุณจะไม่ยอมแพ้ฉันใช่ไหม?"

"ใช่ ฉันไม่ยอมแพ้! หากตายไปฉันก็ไม่เสียใจหรอก อยากจะฆ่าก็ฆ่า แล้วแต่คุณเลย แต่น่าเสียดาย ที่ในเวลานั้นฉันจะไม่ได้เห็นคนนอกดินแดนคนนั้นเหยียบคุณเอาไว้ใต้เท้า ฉันไม่เต็มใจเลยจริงๆ!" เสินกงชางตะคอกเบาๆ ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความโมโหเดือดดาล

เมื่อคำพูดนี้จบลง เท้าข้างนั้นบนศีรษะของเขาก็ถูกย้ายออกไปทันที

"อยากไป พวกคุณก็ไปเถอะ ไม่จำเป็นจะต้องเกี่ยวข้องกับฉัน!"

อ้ายหร่านกล่าวอย่างเย็นชา ก้าวเท้าออกไปทันที และมุ่งไปตามเส้นทางเล็กๆ เช่นกัน

"อ้ายหร่าน! อ้ายหร่าน!!"

ผู้นำสำนักชิงเซวียนตะโกนอย่างร้อนใจ

แต่ทว่าอ้ายหร่านมุ่งหน้าไปอย่างไม่ยอมหวนกลับ

"บ้าไปแล้ว! เธอบ้าไปแล้ว!"

เธอไม่ได้คิดว่าตนเองจะช่วยคุณหลินได้ใช่ไหม??"

"อาศัยแค่คนเหล่านี้ของเรา การเข้าไปก็คือการรนหาที่ตายอย่างแท้จริง! เธอไม่รู้เลยเหรอ?"

"อาจารย์! ตอนนี้ควรจะทำอย่างไรดี?"

หนานเฟิงเอ่ยถามอย่างร้อนรนใจ

สายตาของทุกคนจับจ้องไปยังผู้นำสำนักชิงเซวียน

ผู้นำสำนักชิงเซวียนกัดฟัน ลังเลใจอยู่สักครู่หนึ่ง และมีสีหน้าเคร่งขรึมทันที : "ไป ไปดูด้านในนั้นสักหน่อย ถ้าพบคุณหลิน ก็รีบพาเขาออกไป! โดยไม่ต้องสนใจอะไรทั้งสิ้น!"

พูดจบ และพาคนมุ่งเข้าไป

คนอีกสองสามตระกูลต่างมองหน้ากันไปมา

แต่ท้ายที่สุด พวกเขาก็ไม่ได้ลงมือ

อย่างไรเสียตั้งเทียนหยาก็ลงสนามแล้ว

หากพวกเขาเข้าไป ก็ถือว่าเป็นศัตรูของตั้งเทียนหยา และสิ่งที่ทำ มันจะก่อให้เกิดหายนะของคนทั้งตระกูล!

"พ่อ จะทำอย่างไรดี?" หนานซิ่งเอ๋อร์เอ่ยถามพร้อมเช็ดน้ำตา

"ตอนนี้......ทำได้เพียงปล่อยไปตามโชคชะตาเท่านั้น!"

เจ้าเมืองหนานหลี่เฉิงส่ายหัวและถอนหายใจ