สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2780

ตั้งเทียนหยาขยับเข้ามาใกล้มากแล้ว

ความหวาดกลัวที่ถาโถมเข้ามา ทำให้เธอไม่กล้าที่จะลุกขึ้น

ภายใต้ความสิ้นหวังนี้เอง เธอทำได้เพียงหันไปพูดกับหลินหยางด้วยเสียงสั่นเทา "ช่วย...ช่วยด้วย..."

หลินหยางรู้สึกสับสนงุนงง เขามองไปที่เธอและมองไปที่ตั้งเทียนหยาพร้อมกับถามอย่างเรียบเฉย "เขาคือใคร?"

"ยอดอัจฉริยะลำดับที่สี่ ตั้งเทียนหยา! เด็กน้อย ถ้าไม่อยากตายก็รีบไสหัวออกไปซะ!"

ผู้เฒ่ารองอวี่ที่อยู่ข้างๆ รีบถอยหลังไปและกล่าวด้วยเสียงสั่น

"ยอดอัจฉริยะลำดับที่สี่?"

หลินหยางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เขามาได้ยังไง?

หลินหยางเพิ่งจะกินยาอายุวัฒนะปิงเซิงหัว (ยาน้ำแข็งระเหิด) ที่ตัวเองทำขึ้นมาได้ตกอยู่ในภวังค์ชั่วขณะหนึ่ง ทำให้เขาไม่ทันได้สังเกตเห็นการลงมือและการเคลื่อนไหวของตั้งเทียนหยาก่อนหน้านี้

แต่เมื่อมองเห็นศพที่กลาดเกลื่อนเต็มพื้น และสภาพร่างของยอดฝีมือที่แข็งแกร่งนอนตายอย่างน่าเวทนา หลินหยางก็รู้ได้ทันทีว่าเขาคนนี้ไม่ธรรมดา

หลินหยางมองไปที่พื้นที่ว่างเปล่าและขมวดคิ้ว

บริเวณพื้นที่ว่างเปล่านั้นกลับมีมีดเทียนเซิงปักอยู่

และบริเวณโดยรอบก็มีผู้คนมากมาย

ทว่า...กลับไม่มีใครกล้าดึงออก!

สิ่งนี้ก็ชัดเจนแล้วว่า

พลังความสามารถของเขาน่ากลัวมากแค่ไหน?

หลินหยางขมวดคิ้วเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าความสามารถของยอดอัจฉริยะลำดับที่สี่คนนี้อาจเทียบได้กับเสินกงชาง ตู๋กูเวิ่นแน่ๆ

จะต้องยากที่จะจัดการอย่างแน่นอน

ทว่ามีดเทียนเซิง...หลินหยางก็ไม่อยากที่จะยอมแพ้

ที่เขาเข้าร่วมการแข่งขันอวี่เจวี๋ยก็เพราะเขาต้องการหาวิธีจัดการกับตำหนักเทียนเสิน

เป็นที่แน่ชัดแล้วว่ามีดเทียนเซิงคืออาวุธร้ายกาจอย่างหนึ่ง

หลินหยางสูดหายใจเข้าและเดินไปที่มีดเทียนเซิงทันที

ทุกคนต่างใจเต้นแรงและอ้าปากค้าง

"หืม?"

ตั้งเทียนหยาหันไปมองเล็กน้อยอย่างสนอกสนใจ

จนมาถึงตอนที่หลินหยางเดินไปตรงหน้าของมีดเทียนเซิง จากนั้นเขาก็เอ่ยปากขึ้นมา

"อย่าได้ดึงมีดเทียนเซิงนี้ออกง่ายๆ ไม่งั้นจุดจบของคุณต้องเลวร้ายกว่าที่คิดอย่างแน่นอน"

หลินหยางหันไปมองเขาและกล่าวเพียง "มีดเล่มนี้เป็นของผม"

"ของคุณ?"

ตั้งเทียนหยาตกใจและจู่ๆ ก็นึกอะไรขึ้นมาได้พร้อมกับคอยสังเกตมองหลินหยางอย่างเงียบๆ

"คุณก็คือคนนอกดินแดนคนนั้น?"

"ยอดอัจฉริยะตั้ง ใช่เขา!"

"คนนอกดินแดนคนนี้เหรอที่จัดการเสินกงชางและตู๋กูเวิ่นจนได้ที่หนึ่งในการแข่งขัน!"

"ยอดอัจฉริยะตั้ง รีบจัดการเขาเร็วเข้า เพื่อล้างแค้นให้กับความอัปยศที่เขาทำไว้กับดินแดนของเรา!"

"ยอดอัจฉริยะตั้งได้โปรดยื่นมือเข้าช่วย!"

คนจำนวนหนึ่งเห็นเข้าก็รีบคุกเข่าลงกับพื้นและยกกำปั้นขึ้นร้องขอ

ตั้งเทียนหยากวาดสายตามองคนเหล่านั้นและกล่าว "พวกคุณไร้ความสามารถจนไม่สามารถจัดการคนนอกดินแดนกระจอกนี้ได้ ก็เคยทำได้แค่ร้องโอดครวญขอร้องคนอื่นแบบนี้เหรอ? ตอนที่ผมไม่อยู่ ทำไมถึงไม่เห็นพวกคุณพยายามสู้เพื่อปกป้องศักดิ์ศรีให้กับดินแดนของเรา? พวกคุณก็แค่ปรับตัวไปตามสถานการณ์ ฉันเกลียดคนประเภทนี้มาก ตบหน้าตัวเองคนละร้อยครั้งและตัดลิ้นของตัวเองซะ!"

"อ๋า?"

คนเหล่านั้นต่างหน้าถอดสีและต่างจับจ้องไปที่ตั้งเทียนหยา

พวกเขาเพียงแต่ต้องการพูดเอาใจตั้งเทียนหยาและใช้โอกาสนี้พูดจาเข้าข้างเขา ทว่าผลลัพธ์กลับเป็นเช่นนี้?

"ทำไม? มัวนิ่งอะไรกันอยู่? หรือว่า...อยากให้ฉันลงมือด้วยตัวเอง?"

สำหรับการมีอยู่ของคนนอกดินแดน เขารู้สึกรังเกียจและเหยียดหยามเข้ากระดูกดำ

นั่นไม่ใช่แววตาของการมองมดตัวเล็กๆ นั่นคือแววตาของการมองเศษเม็ดทราย ในสายตาของเขาแล้ว อย่างน้อยมดก็มีชีวิต แต่อะไรที่มาจากนอกดินแดนล้วนไม่นับเป็นอะไรที่มีค่าเลยแม้แต่นิดเดียว

"ถ้างั้นคุณก็ลงมือเลย ผมก็อยากเห็นเหมือนกันว่าคุณคิดจะจัดการกับผมยังไง"

หลินหยางจ้องมองมีดเทียนเซิงนั้นและจากนั้นก็กดมันลงพื้น

"น่าสนใจมาก"

ตั้งเทียนหยารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เขาคิดไม่ถึงว่าคนนอกนี้จะกล้ายั่วยุเขา

แต่สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกคาดหวังว่าอีกประเดี๋ยวคนนอกดินแดนคนนี้จะทำหน้ายังไงเมื่อถูกถลกหนัง

"หมอเทวดาหลิน!"

ขณะนี้เอง อ้ายหร่านก็พุ่งออกมาจากฝูงชนและเข้ามาขวางเขาไว้

"อ้ายหร่าน? คุณมาได้ยังไง?"

หลินหยางขมวดคิ้ว

"หมอเทวดาหลิน ตั้งเทียนหยาไม่ธรรมดา คุณจะเผชิญหน้ากับเขาไม่ได้ รีบหนีเร็วเข้า!"

อ้ายหร่านรีบกล่าวด้วยสีหน้าตื่นตระหนก "เมื่อครู่เขาเพียงลงมือกระบวนท่าเดียวก็จัดการเสินกงชางได้ ฝีมือของเขาร้ายกาจอย่างมาก!"

หลินหยางตกใจและรู้สึกหัวใจเต้นแรงเป็นขณะ

"คุณอ้ายหร่าน ในเมื่อคุณรู้ว่าความสามารถของเขาไม่ธรรมดาและการลงมือของเขาโหดเหี้ยมมาก แต่คุณกลับยังวิ่งเข้ามาบอกให้ผมหนีไป ผมเห็นแล้วว่าคุณหวังดีและเห็นผมเป็นเพื่อนของคุณจริงๆ"

อ้ายหร่านตกใจเล็กน้อยและเผยให้เห็นความซับซ้อนที่อยู่ในแววตาของเธอ "ฉันไม่เคยทำแบบนี้กับใคร ฉันแค่รู้สึกว่าคุณเป็นคนพิเศษเท่านั้น และถึงยังไงคุณก็เป็นคนที่ฉันพาเข้ามาที่นี่ ฉะนั้นฉันจะต้องพาคุณออกไปจากที่นี่อย่างปลอดภัย!"

"แต่ต่อให้เราอยากออกไปตอนนี้ก็ทำไม่ได้ และต่อให้ผมออกไปได้ แล้วพวกคุณล่ะ? เขาไม่ใช่คนที่มีจิตใจดีเลย เขาฆ่าผู้คนจำนวนมากเช่นนี้ ยังไงเขาก็ต้องฆ่าพวกคุณด้วยเช่นกัน" หลินหยางกล่าว

อ้ายหร่านเม้มริมฝีปากและไม่พูดอะไร

อันที่จริงเธอไม่ได้ให้ความสำคัญกับความเป็นความตายของเธอตั้งนานแล้ว

"นี่ คุณอยากยื้อเวลา? ผมไม่อยากเสียเวลาอีกแล้ว คุณพร้อมหรือยัง? อย่ามาโทษว่าผมแอบลอบโจมตีคุณล่ะ! ไม่งั้นหากถูกเผยแพร่ออกไปว่าผมแอบลอบโจมตีคุณ ผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?" ตั้งเทียนหยาหรี่ตามองหลินหยาง