สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2788

"คุณ.....ทำไมคุณไม่ฆ่าฉัน??"

ตั้งเทียนหยาอ้าปากค้าง และเอ่ยถามด้วยเสียงแผ่วเบา

"ทำไมฉันจะต้องฆ่าคุณด้วยล่ะ?" หลินหยางถามกลับ

"คุณกับฉันไม่ได้เป็นศัตรูคู่แค้นกัน เพียงแค่แก้ปัญหาโดยการชี้แนะเล็กน้อยก็พอ หรือว่าเป็นเพราะว่าคำพูดจากระทบกระเทียบของคุณไม่กี่ประโยคก็จะต้องไปพาลใส่คุณงั้นเหรอ? ความอดทนฉันไม่ได้น้อยขนาดนั้น" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นชา

ตั้งเทียนหยาตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จู่ๆ ก็กัดฟันกล่าวว่า : "ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ฆ่าฉัน ก็อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยคุณไปนะ! ดินแดนแห่งความเป็นและความตายไม่ใช่สถานที่ที่คนนอกดินแดนอย่างพวกคุณจะมาอันธพาลได้! ฉันจะบอกคุณให้นะ ว่าฉันจะไม่ยอมรับความพ่ายแพ้!"

"คุณจะยอมรับความพ่ายแพ้หรือไม่มันก็ไม่ได้สำคัญกับฉัน! เป้าหมายที่ฉันมาที่นี่คือเป็นอันดับหนึ่งของการแข่งขันอวี่เจวี๋ย และเอาของที่เป็นของฉันกลับคืนมา" หลินหยางกล่าวและส่ายหัว

"แก....."

ตั้งเทียนหยากำหมัดแน่น มองคนนอกดินแดนคนนี้ ในใจของเขาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

มันเกิดอะไรขึ้น?

ทำไมคนนอกดินแดนคนหนึ่งจึงเข้าใจกลวิธีที่แข็งแกร่งและยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้?

ทำไมคนนอกดินแดนจึงมีศักยภาพอันน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้?

หัวใจของเขารู้สึกปวดร้าวเป็นอย่างยิ่ง และเคียดแค้นเป็นอย่างมาก

ความพ่ายแพ้ในวันนี้ ทำให้เขารับไม่ได้

และสิ่งที่ทำให้เขาเจ็บปวดรวดร้าวอย่างมากก็คือ เมื่อตนเองเผชิญหน้ากับกระบวนท่าในการต่อสู้ของคนนอกดินแดนคนนี้ เขากลัวจนหมอบอยู่บนพื้น ด้วยตัวสั่นเทา

ช่างน่าอับอายขายหน้าจริงๆ!

มันเป็นความอัปยศอดสูอันใหญ่หลวง!

หากไม่ฆ่าคนคนนี้ เขาจะต้องเกิดความคิดชั่วร้ายอยู่ในใจ!!

ดวงตาของตั้งเทียนหยาประกายเจตนาฆ่าอันรุนแรง

ดูเหมือนว่าหลินหยางจะไม่สนใจ และหันหลังกลับไปหยิบมีดเทียนเซิง

เป็นโอกาสที่ดี!

ตั้งเทียนหยารู้สึกยินดีอย่างยิ่ง เขารวบรวมเข็มโลหิตมังกรขึ้นมาทันที และรวมกันเป็นหนึ่ง เขาจับมันเอาไว้ พร้อมแทงเข้าไปที่ด้านหลังของหลินหยางอย่างแรง

"ระวัง!"

เสียงร้องอย่างตกใจของอ้ายหร่านดังมาจากทางเดินเล็กๆ นั่นทันที

แต่วินาทีต่อมา หลินหยางได้หันหลังกลับไปอย่างฉับพลัน และส่งหมัดสังหารเจ้าไปที่ตั้งเทียนหยา

ดวงตาของตั้งเทียนหยาสั่นระริก และหยุดลงอย่างกะทันหัน

เข็มอยู่ห่างจากตัวของหลินหยางเพียงแค่ครึ่งนิ้ว

แต่หมัดอันน่าสะพรึงกลัวนั้น กลับหยุดลงตรงหน้าของเขาเพียงแค่นิดเดียว

จากนั้นกระแสอากาศอันเหี้ยมโหดก็ระเบิดออกมาจากหมัดนั้น

ตั้งเทียนหยารู้สึกราวกับว่าร่างกายของตนเองกำลังจะแยกออกจากกัน ผมและเสื้อคลุมของเขาถูกพลังหมัดพัดจนสะบัดอย่างรุนแรง

เป็นเช่นนี้อยู่สามวินาที พลังหมัดก็ค่อยๆ หายไป

หลินหยางลดกำปั้นลงมา

ดวงตาทั้งคู่ของตั้งเทียนหยาเหม่อลอย ราวกับคนทึ่มทื่อก็ไม่ปาน

ผ่านไปนาน เขาจึงค่อยๆ หันกลับมา

เพียงแค่เห็น จิตใจของเขาก็สั่นเทา หัวใจดูเหมือนว่าจะหยุดเต้น

เขาเห็นเหวที่ลึกเป็นอย่างยิ่ง

เหวลึกอย่างแท้จริง

เพราะแผ่นดินพระสุเมรุแตกออกเป็นสองส่วน ดุจขวานผ่ากลางแล้วแยกมันออก ยากที่จะปิดให้สนิทแน่นได้อีก

นี่......คือสิ่งที่ถูกแยกออกด้วยพลังหมัดของหลินหยาง

ตั้งเทียนหยาเข้าใจโดยสิ้นเชิง เดิมทีแล้วตนเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลินหยางเลย

ไม่ว่าจะเป็นระดับที่บรรลุหรือทักษะทางการแพทย์ ตนเองยังห่างชั้นอย่างมาก......

เขามองหลินหยางอย่างเหม่อลอย อ้ำๆ อึ้งๆ เป็นเวลานาน จึงกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเทา : "นี่คุณ......ท้ายที่สุดแล้วเป็นวิทยายุทธอะไรกัน?"

"ทำไม? คุณอยากเรียนรู้เหรอ?"

"ฉันจะสอนให้คุณ"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน