สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2802

“ฮ่าๆ เทียนชู พวกเราเข้าใจคุณผิด! คุณฉลาดจริงๆ!”

“ไม่เสียแรงที่เป็นตัวแทนของสำนักเฉียนคุนเทียนตี้ นับถือๆ!”

ทุกคนพูดด้วยความดีใจ

“เย่เหยียนตายอยู่ที่นี่ เป็นผมที่จัดการ ถ้าหากเขาตาย ชื่อเสียงของผมจะดังไปทั่วดินแดนแห่งความเงียบและความตาย คนคนนี้เป็นผลงานของผม”เทียนชูหรี่ตาพูดขึ้น นัยน์ตาเต็มไปด้วยความโอหัง

เวลานี้ ถนนทางด้านซ้ายปรากฎเงาร่างเจ็ดเงา หน้าหลังอย่างละสาม ส่วนอีกเงาหนึ่งยืนอยู่ข้างเย่เหยียนไม่ไกล

คนเหล่านี้สวมใส่ชุดเกราะ มีเสื้อคลุมกระเพื่อมอยู่ข้างหลัง ถือดาบเรียวยาวอยู่ในมือ มีกลิ่นอายแห่งการพร้อมสังหารตลบอบอวลอยู่

“ค่ายกลแบบนี้ เหมือนเป็นฝีมือของเทพเซียน มหัศจรรย์มาก”

“ใช่ ดูอย่างนี้ เย่เหยียนออกมาไม่ได้แล้ว”

ทุกคนยิ้มและมองเฝ้ารออย่างเงียบๆด้วยความหวัง

แต่เหยียนยิ่นกลับไม่อยากอยู่รอ เธอหมุนตัววิ่งออกไปทางถนนด้านหลังทันที

เทียนชูชะงักงัน เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงรีบตามเหยียนยิ่นออกไป

“แย่แล้ว! เหยียนยิ่นจะไปสุสานหลักเอาแหวนเทพสูงสุด!”

“อย่าไป! !”

คนอื่นทยอยวิ่งตามไปอย่างรีบร้อน กลัวว่าตัวเองจะช้า

เย่เหยียนสีหน้าไร้ความรู้สึก มองไปบริเวณโดยรอบด้วยสายตาเรียบเฉย

เวลานี้ เงาร่างเจ็ดเงาก็เดินเข้ามา

“หลีกไปนะ!”

คนผู้หนึ่งที่ถูกค่ายกลล้อมรอบไว้ตะโกนขึ้น และวิ่งไปโจมตีเงาร่างนั้น

แต่การโจมตีของเขาเหมือนโจมตีวิญญาณเท่านั้น เพราะหมัดของเขาทะลุเงาร่างไป

“อะไรกัน?”

คนคนนั้นตะลึง ยังไม่ทันได้สติกลับมา

ฟิ้วๆ!

ทันใดนั้นแสงดาบจำนวนมากก็ทะลุผ่านร่างของชายคนนั้น

คนคนนั้นตัวแข็งทื่อ จากนั้นร่างกายของเขาก็ค่อยๆ แยกออก กลายเป็นชิ้นส่วนมากกว่าพันชิ้น และล้มลงกับพื้นตายอย่างอนาถ

“ห๊ะ?”

คนที่เหลือตกใจจนสติหลุดลอย

“ท่านเย่เหยียน ช่วยพวกเราด้วย พวกเราจะยอมเป็นทาสคุณเลย!”

“ท่านเย่เหยียน รีบทำลายค่ายกลนี้เถอะ!”

ทุกคนคุกเข่าลงกับพื้น อ้อนวอนเย่เหยียน

เย่เหยียนเป็นความหวังเดียวของพวกเขา

แต่วินาทีถัดมา

ฉึบ! ฉึบ! ฉึบ…..

หัวคนเหล่านี้ลอยออกไป คอขาดแด้ดิ้น เลือดไหลอาบ ทยอยตายกันไป

“เอะอะโวยวาย!”

เย่เหยียนพูดอย่างราบเรียบ จากนั้นรวบรวมพลังโจมตีไปทางเงาร่างเหล่านั้น

เย่เหยียนสู้อย่างยากลำบาก

ถึงยังไงนี่ก็เป็นสุสานเทพสูงสุด ด้านในมีหลุมพรางปกคลุมอยู่เมื่อหลายพันปีก่อน ช่างน่าสะพรึงกลัวเหลือเกิน

เขาสูญเสียพลังไปมากกว่าครึ่ง ก่อนจะเดินออกมาจากด้านใน

ตอนนี้ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยรอยบาดแผล

“พลังฆ่าทั้งเจ็ด? สุดยอดจริงๆ ถ้าพลังของฉันไม่เพียงพอ ก็ยากจะรับมือได้! อยากจะทดสอบฝีมือกับคนสุสานนี้จริงๆ”

เย่เหยียนพูดพึมพำ จากนั้นเดินกลับไปทางเดิมที่เดินเข้ามา

ในเมื่อเขาติดกับดัก งั้นก็ควรจะไปคิดบัญชีกับคนพวกนั้นแล้ว

ไม่นาน เงาร่างของเย่เหยียนก็หายวับไปจากถนน

แต่เขาเดินไปได้ไม่นาน ก็มีเงาร่างหนึ่งเดินออกมาจากมุมมืด

นั่นก็คือหลินหยางที่ออกไปคนเดียว

“คิดไม่ถึงว่าคนอย่างเย่เหยียนก็จะจัดการกับพลังฆ่าทั้งเจ็ดได้ยาก อยู่จนพลังฆ่าทั้งเจ็ดลดถึงออกมาได้ ค่ายนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ!”

หลินหยางมองสภาพการณ์ของถนนฝั่งซ้าย อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน