สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2810

ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ?

เมื่อสักครู่เย่เหยียนเพิ่งพูดว่าสามารถจัดการสิ่งนี้ได้ไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงพลาดท่าได้ขนาดนี้?

หรือว่า....เย่เหยียนแค่คุยโวไปเท่านั้น?

ทุกคนต่างพากันตัวสั่นและขนลุกอย่างมาก

หากเย่เหยียนยังไม่สามารถรับมือได้ เช่นนั้นทุกคนคงต้องรอความตายเท่านั้น

"เรื่องก็มาถึงขั้นนี้แล้ว เราทำได้เพียงร่วมกันลงมือเท่านั้น!" เหยียนยิ่นทำให้ตึงเครียดและกล่าวอย่างเคร่งขรึม

"ทุกคน เรามาร่วมมือกันลงมือไปพร้อมกัน! เราจะปล่อยให้คุณเย่เหยียนต่อสู้เพียงลำพังต่อไปไม่ได้ ต่อให้พละกำลังของเราจะอ่อนด้อย ตอนนี้คงทำได้แค่พยายามอย่างสุดความสามารถ!" เทียนชูกล่าวอย่างเคร่งขรึม

คนอื่นต่างทำหน้าเศร้าและเม้มริมฝีปากเหมือนจะพูดอะไร

ลงมือ?

แม้แต่เย่เหยียนยังสู้ไม่ได้ หากพวกเขาเข้าไปเกรงว่าคงไม่เหลืออะไรแน่ๆ

นี่คือการส่งตัวเองไปตายชัดๆ

ทว่าตอนนี้ นอกจากการส่งตัวเองไปตายแล้วก็คือการรอความตาย

ทำยังไงดี?

ทุกคนต่างขนลุกด้วยความหวาดกลัวและไม่รู้ว่าควรทำยังไง

และขณะนี้เอง เย่เหยียนก็คลานลุกขึ้นมาและกล่าว

"ผมบอกแล้วว่าพวกคุณไม่จำเป็นต้องลงมือ!"

"คุณเย่เหยียน..."

สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่เขา

"ไสหัวไปให้หมด เก็บเรี่ยวแรงของพวกคุณไว้หาแหวนเทพสูงสุดให้ผมก็พอ!"

เย่เหยียนกล่าวและจากนั้นก็เดินไปข้างหน้าพร้อมกับจับจ้องไปที่คนที่ฟื้นคืนกลับขึ้นมาและเหมือนกำลังคิดอะไร

เวลาผ่านไปเขาก็ยกมือขึ้นมา

ควับ ควับ ควับ ควับ...

เข็มเงินกว่าร้อยเล่มปรากฏขึ้นพร้อมแสงสีน้ำเงิน

เข็มเงินเหล่านี้อยู่รอบตัวเย่เหยียนเหมือนกับวิญญาณที่หมุนวนไปรอบๆ และสุดท้ายก็ต่างพากันพุ่งปักเข้าไปในร่างกายของเย่เหยียน

"โอ๊ย....ซี๊ด..."

ร่างกายของเย่เหยียนสั่นสะท้าน ดวงตาเบิกกว้าง เขารู้สึกเหมือนตัวลอยและจากนั้นก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

ทุกคนต่างตกตะลึง

จากนั้นร่างกายของเย่เหยียนก็ค่อยๆ มีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น

เส้นผมของเขาเหมือนเป็นสีฟ้าอ่อน มีเส้นคล้ายสายฟ้าจำนวนมากปรากฏขึ้นบนร่างกายของเขา และรูม่านตาของเขาก็สว่างไสวราวกับดวงตาของเทพเจ้าซึ่งมีมนต์ขลังเป็นพิเศษ

สิ่งนี้ดำเนินต่อไปนานเกือบหนึ่งนาทีก่อนที่เขาจะสงบลงอย่างช้าๆ

ในขณะนี้เย่เหยียนได้รับการเปลี่ยนแปลงที่น่าทึ่งอย่างมาก

เขาไม่สนใจคนที่ฟื้นคืนชีพที่เดินเข้ามา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

"ผมรู้ว่าการลงมือของผู้คนเมื่อหลายพันปีก่อนน่ากลัวเพียงใด แต่ที่แท้ก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านี้เลย"

"อู้ว...."

ผู้ที่สังเวยชีวิตให้กับความตายดูเหมือนจะเข้าใจคำพูดของเย่เหยียนพร้อมกับสูดหายใจเข้า จากนั้นยกแขนขึ้นแล้วเหวี่ยงออกไปโจมตีเย่เหยียน

ตู้ม!

พลังกดขี่ปะทุออกมาจากแขนของเขา เปลี่ยนเป็นผลกระทบที่ไม่อาจหยุดได้และกระแทกใส่เย่เหยียน

คนที่สังเวยชีวิตให้กับความตายยกแขนขึ้นทันทีพร้อมที่จะโจมตีอีกครั้ง

แต่ในวินาทีต่อมา เย่เหยียนก็ยื่นมือออกมาจับข้อมือของอีกฝ่ายไว้แน่นและพยายามหยุดการโจมตีของเขา

"ตายซะ...."

ผู้สังเวยชีวิตให้กับความตายส่งเสียงคำรามและพิษที่หนาและดำก็ปะทุออกมาจากร่างกายของเขา ห่อหุ้มตัวเย่เหยียนไว้

นี่คือความรุนแรงของพิษเมื่อหลายพันปีก่อน

พิษเหล่านี้ต้องได้รับการสกัดโดยเทพสูงสุดแห่งสุสานเทพสูงสุด ดังนั้นจึงไม่ต้องสงสัยเลยเกี่ยวกับความร้ายแรงของพิษเหล่านี้

หากถูกมันกัดกร่อนกัดเซาะ ใครก็ยากที่จะช่วยได้

แต่เย่เหยียนไม่ปล่อยมือและยังคงจ้องมองผู้สังเวยชีวิตให้ความตายด้วยสายตาที่เย็นชา และแสงสีแดงเหมือนเลือดก็โผล่ออกมาจากร่างกายของเขา ราวกับว่าเขากำลังต่อต้านพลังพิษของฝ่ายตรงข้าม ในเวลาเดียวกันสิ่งที่น่าเหลือเชื่อยิ่งกว่าก็ปรากฏขึ้น

ก้อนเนื้อที่หลังของเขาก็เกิดความเปลี่ยนแปลง จากนั้นหลังของเขาก็เปิดออก และมือที่หนาและดุร้ายสองมือก็ยื่นออกมา

เลือดสาดกระเซ็น

"อะไรกัน?"

ทุกคนต่างตกตะลึง

มือหนาทั้งสองจับเลือดที่สาดกระเซ็นออกไป เลือดจับตัวเป็นก้อนและแปรเปลี่ยนเป็นเข็มพร้อมกับแทงเข้าที่ศีรษะของผู้สังเวยชีวิตให้ความตายต่อหน้าเขาอย่างบ้าคลั่ง

ฉึก! ฉึก! ฉึก! ฉึก...

เพียงชั่วพริบตา ศีรษะของผู้สังเวยชีวิตให้ความตายก็ถูกปกคลุมไปด้วยเข็มเลือด และร่างกายของเขาก็อ่อนแรงลง

เย่เหยียนออกแรงทั้งหมดของเขาเพื่อเหวี่ยงร่างของผู้สังเวยชีวิตให้ความตายไปด้านข้าง

ตู้ม!

บุคคลนั้นกระแทกเข้ากับผนังของหลุมฝังศพพร้อมกับเกลือกกลิ้งไปหลายตลบและล้มลงกับพื้นโดยไม่ขยับ