สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2826

ผู้คนต่างรีบวิ่งพุ่งเข้ามาและไม่นานก็เข้าปิดล้อมคนของหอเหลยเจ๋อเทียนเป็นรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว

เมื่อเห็นกลุ่มตระกูลที่แข็งแกร่งจำนวนมากปรากฏขึ้นอย่างกะทันหันเช่นนี้ ทำให้คนของหอเหลยเจ๋อเทียนรู้สึกกดดันและตื่นตระหนกอย่างมาก

ผู้ที่มาล้วนเป็นยอดฝีมือของกลุ่มตระกูลที่มีอำนาจ

สำนักเฉียนคุนเทียนตี้ได้ส่งผู้อาวุโสมากว่าสิบคน

ซึ่งเห็นแล้วน่าสะพรึงกลัวอย่างมาก

และสิ่งที่ทำให้ทุกคนต่างตกตะลึงก็คือ ผู้ที่สวมชุดดำที่ยืนอยู่หน้าสุดของสำนักเฉียนคุนเทียนตี้คนหนึ่ง

ชายคนนั้นสวมชุดดำสนิทและมีสีหน้าเคร่งขรึม ซึ่งยากที่จะคาดเดาได้

ทว่าพลังของเขากลับไม่ด้อยไปกว่าเฮ่าเทียน

ไม่แปลกเลยว่าที่เขาจะใช่หวงเวิ่น ผู้นำของสำนักเฉียนคุนเทียนตี้!

"อ้อ? ผู้นำหวงเวิ่น? คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะเดินทางมาด้วยตัวเอง? น่าเหลือเชื่อมาก" เฮ่าเทียนกล่าวด้วยสีหน้าตื่นตระหนกเล็กน้อย

"ในเมื่อแหวนเทพสูงสุดปรากฏขึ้น ทำไมผมถึงจะไม่มาด้วยตัวเอง?"

"แต่น่าเสียดายที่คุณมาช้าไป แหวนเทพสูงสุดไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว"

"ไม่เป็นไร ผมไม่ได้มาที่นี่เพียงเพื่อแหวนเทพสูงสุดเท่านั้น"

หวงเวิ่นกวาดสายตามองหลินหยางและกล่าว "คุณชื่อหลินหยางใช่ไหม? ขอบคุณมากที่คุณพยายามอย่างสุดชีวิตเพื่อขัดขวางเย่เหยียนและช่วยชีวิตรองผู้นำและคนอื่นๆ ของสำนักเฉียนคุนเทียนตี้ไว้ได้ คุณวางใจได้ เมื่อมีผมอยู่ ใครก็ไม่สามารถบังคับให้คุณทำอะไรได้!"

เมื่อพูดจบ คนของหอเหลยเจ๋อเทียนก็ต่างเงยหน้าขึ้นมองด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

"ทำไม? ผู้นำหวงเวิ่นคิดจะเข้ามาจัดการเรื่องในหอเหลยเจ๋อเทียนของผมอย่างนั้นเหรอ? เขาคนนี้ได้ตัดสินใจที่จะเข้าเป็นศิษย์ของผมแล้ว! ฉะนั้นเรื่องนี้เป็นเรื่องของหอเหลยเจ๋อเทียน คุณไม่มีสิทธิ์ข้องเกี่ยวอะไรทั้งสิ้น" เฮ่าเทียนกล่าว

"แต่มีคนบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่ามีเรื่องเกิดขึ้นนอกดินแดนและยังไม่รับเป็นศิษย์ เขายังไม่ก้มลงโขกศีรษะตกลงเป็นลูกศิษย์ แต่คุณกลับรีบร้อนอยากจะเป็นอาจารย์ของคนอื่น? น่าสนใจมาก!" หวงเวิ่นส่ายหน้า

แววตาของเฮ่าเทียนเกรี้ยวกราดพร้อมกับมองไปที่หลินหยาง "ในเมื่อเป็นเช่นนี้ หลินหยาง คุณเลือกวันได้เลยว่าคุณจะมาที่หอเหลยเจ๋อเทียนเพื่อเป็นลูกศิษย์ของผมเมื่อไร?"

"ยังไม่ตัดสินใจ" หลินหยางกล่าว

"คุณ...." เหลยหู่ร้อนใจ

"มีปัญหาอะไรไหม?" หวงเวิ่นมองไปยังเหลยหู่

เหลยหู่สีหน้าเปลี่ยนไปทันทีและไม่กล้าทำอะไร

แม้ว่าหอเหลยเจ๋อเทียนจะไม่เกรงกลัวเฉียนคุนเทียนตี้ ทว่าตระกูลที่ยืนอยู่หลังหลินหยางไม่เพียงแค่เฉียนคุนเทียนตี้เท่านั้น แต่ยังมียอดฝีมือของตระกูลอื่นๆ อีกนับสิบที่ล้วนต่างถูกช่วยเหลือโดยหลินหยาง

หากคนกลุ่มนี้โจมตีพวกเขากลับละก็ หอเหลยเจ๋อเทียนของเขาจะต้องเผชิญกับปัญหาใหญ่แน่

"ตกลง!"

เฮ่าเทียนสูดหายใจเข้าและพยักหน้า "ถ้าเช่นนั้นอาจารย์จะรอคุณอยู่ที่หอเหลยเจ๋อเทียน หลินหยาง หวังว่าคุณจะรีบกลับมาที่หอเหลยเจ๋อเทียน! อย่าทำให้อาจารย์ผิดหวังล่ะ!"

"ผู้นำวางใจได้ ผมจะไปที่หอเหลยเจ๋อเทียนเพื่อขอเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์อย่างแน่นอน!" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เฮ่าเทียนจ้องมองเขาอย่างลึกซึ้งและจากนั้นก็หันหลังเดินออกไป

เมื่อคนของหอเหลยเจ๋อเทียนกลับไป หลินหยางก็หันไปกล่าวกับหวงเวิ่น ฉางหยาและคนอื่นๆ

"ขอบคุณผผู้นำหวงเวิ่นอย่างมากที่คอยช่วยเหลือ!"

"ไม่ต้องเกรงใจ! คุณได้ช่วยเหลือคนของผมไว้ แล้วทำไมผมจะไม่ช่วยคุณ? อีกอย่าง นี่ไม่เพียงแค่ช่วยคุณ แต่ถือว่าช่วยผมเองด้วย!" หวงเวิ่นกล่าว

"อ้อ?"

หลินหยางรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

"คุณเองน่าจะมีโชคชะตาอะไรบางอย่าง ไม่งั้นคุณคงไม่สามารถรับมือกับเทพเซียนแห่งแผ่นดินได้ เฮ่าเทียนแค่เพียงคาดหวังในความสามารถของคุณเท่านั้น เขาถึงได้เลือกรับคุณเป็นศิษย์ นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากเห็น หากปล่อยให้เขาแย่งชิงคุณไปและทำให้หอเหลยเจ๋อเทียนพัฒนาไปข้างหน้า ผมอาจไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาอีกต่อไป ถึงตอนนั้นคงต้องถูกเขากำจัดแน่นอน! ฉะนั้นความสามารถและโชคชะตาของคุณนี้จะปล่อยให้ไปอยู่ในเงื้อมมือของเฮ่าเทียนไม่ได้!" หวงเวิ่นกล่าว

หลินหยางขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามออกไป "งั้นผู้นำมีความคิดเห็นยังไงเหรอ?"

เมื่อพูดจบ ทุกคนของพากันสูดหายใจเข้า

โดยเฉพาะฉางหยาที่แววตาเปล่งประกายลุกวาวขึ้นมาพร้อมกับรีบหันไปมองหวงเวิ่น

แม้ว่าข้อดีของหลินหยางตอนนี้จะไม่ใช่แหวนเทพสูงสุด ทว่าจู่ๆ เขาก็สามารถรับมือต่อสู้กับเทพเซียนแห่งแผ่นดินได้ ฉะนั้นความแข็งแกร่งนี้ไม่ธรรมดาอย่างมาก

คนที่มีความสามารถน่าทึ่งเช่นนี้จะปล่อยไปง่ายๆ ได้ยังไง?

หากหวงเวิ่นไม่ได้อยู่ที่นี่ ยอดฝีมือของตระกูลที่มีอำนาจและแข็งแกร่งเหล่านั้นก็คงไม่ยอมปล่อยโอกาสให้พลาดไปอย่างแน่นอน

สายตารอบๆ ต่างจับจ้องมาที่หวงเวิ่น

ตอนนี้เพียงแค่หวงเวิ่นเอ่ยปากขึ้นมา โอกาสทุกอย่างก็อยู่แค่เอื้อมมือเท่านั้น

หวงเวิ่นพยักหน้าและกล่าว "ไปเถอะ รีบออกไปจากสถานที่แห่งนี้ อย่าอยู่ที่นี่ต่อไปเลย"

"ครับ!"

หลินหยางยื่นมือไปจับ "งั้นผมขอตัวลาก่อน เจอกันใหม่ถ้ามีโอกาส!"

"อืม"

หวงเวิ่นตอบรับและจากนั้นก็หันไปกล่าว "ฉางหยา!"

"ผู้นำ"

"เพื่อป้องกันไม่ให้มีคนของหอเหลยเจ๋อเทียนหรือตระกูลอื่นๆ คอยขัดขวางดักซุ่มระหว่าง จัดกำลังผู้อาวุโสจำนวนหนึ่งคอยคุ้มกันคุณหลินออกไปจากที่นี่"

"รับทราบ!"

ฉางหยาพยักหน้า

"ขอบคุณมากท่านผู้นำ!"

หลนหยางรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก

คิดไม่ถึงเลยว่าผู้นำคนนี้จะมีความละเอียดรอบคอบขนาดนี้

ตัวเขาเองกลับดูเขาผิดไป

หลินหยางรู้สึกละอายใจอย่างมาก

"รีบออกเดินทางเถอะ"

หวงเวิ่นกล่าวและจากนั้นก็กระโดดขึ้นฟ้ากลายเป็นเส้นรุ้งกินน้ำยาวและหากไปอย่างไร้ร่องรอย

หลินหยางเงยหน้าขึ้นมองและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

ดูเหมือนว่าดินแดนแห่งนี้จะไม่ได้มีเพียงคนชั่วเท่านั้น!

ไม่นาน ผู้อาวุโสสิบคนของเฉียนคุนเทียนตี้ก็แยกย้ายกันไปคอยคุ้มกันให้หลินหยางเพื่อคอยค้นหาคนที่อาจดักซุ่มโจมตีหลินหยาง

หลินหยางเห็นเข้าก็รีบกล่าวคำอำลาและเดินทางจากไปทันที