สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2838

เจ้าเมืองหนานหลีเฉิงไม่รู้จะปฏิเสธยังไง

"ทุกคนไม่ต้องทะเลาะกัน เรื่องนี้ยังต้องตรวจสอบอย่างละเอียดอีกครั้ง เซียนเก้าชีวิตยังไม่ตายถือเป็นปัญหาในอนาคตได้! ผมเห็นว่าพวกเธอหลบหนีไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ ส่งคนไปตามหาข่าวของพวกเขาทางทิศตะวันตกเฉียงใต้จะต้องได้เบาะแสอะไรบางอย่างแน่นอน" หลินหยางกล่าว

"คุณหลิน เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกผมเถอะ เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของตระกูลอวี่ ฉะนั้นเราต้องพยายามอย่างสุดความสามารถแน่นอน"

อวี่เจิ้นเทียนกล่าว

"ก็ดี เรื่องนี้พวกคุณลงมือเหมาะสมที่สุดแล้ว"

หลินหยางพยักหน้า "แต่เพื่อเป็นการป้องกันเซียนเก้าชีวิตกลับมาล้างแค้น ผมขอแนะนำให้พวกคุณทุกคนย้ายออกไปจากที่นี่ เพราะผมไม่อาจอยู่ที่นี่ไปได้ตลอด"

"คุณหลินวางใจได้ เราจะจัดการอย่างดี"

อวี่เจิ้นเทียนกล่าว

"เวลาเหลือไม่มากแล้ว ผมต้องไปจากที่นี่แล้ว"

หลินหยางเงยหน้ามองท้องฟ้าและกล่าว

"คุณหลิน คุณจะไปไหนเหรอ?"

อ้ายหร่านถาม

"ออกไปจากดินแดนแห่งความเงียบและความตาย และกลับไปยังเจียงเฉิน! ครั้งนี้ผมออกมานานเกินไปแล้ว ที่เจียงเฉินจะต้องมีหลายเรื่องให้ผมกลับไปจัดการแน่ๆ" หลินหยางกล่าวอย่างเคร่งขรึม

"คุณหลิน ต้องการให้พวกเราช่วยอะไรไหม?"

ตู่กูเย่ เจ้าเมืองหนานหลีเฉิงและคนอื่นๆ ต่างเดินเข้ามาถาม

หลินหยางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและยกกำปั้นขึ้น "หากทุกคนสะดวก ผมก็ขอรับน้ำใจครั้งนี้ของทุกคนไว้"

"สะดวกหรือไม่สะดวกอะไรกัน? พวกเราทุกคนล้วนเป็นหนี้บุญคุณคุณหลินด้วยกันทั้งหมด เรื่องแค่นี้สบายมาก"

"งั้นดีเลย ผมอยากให้ทุกคนตามผมไปที่เจียงเฉินหน่อยแล้วกัน!"

"เราเริ่มออกเดินทางได้เลย!"

แม้ว่าก่อนที่หลินหยางจะเดินทางมาที่ดินแดนแห่งนี้จะได้เตรียมการไว้หลายอย่าง ทว่าหากหวังพุ่งคนเหล่านี้จัดการกับลัทธิปีศาจสวรรค์และแดนมรณะก็คงยังไม่พอ

ตอนนี้หลินหยางได้หลอมรวมกับกระดูกของเทพสูงสุดแล้ว และยังมีมัดเทียนเซิงที่เป็นอาวุธร้ายกาจเช่นนี้ ทำให้หลินหยางในตอนนี้ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

ทว่ากำลังของคนคนเดียวมักมีจำกัด หากสามารถพายอดฝีมือของดินแดนแห่งความเงียบและความตายกลุ่มนี้ไปช่วย จะไม่เพียงแค่สามารถกำจัดปัญหารอบเมืองเจียงเฉินได้เท่านั้น แต่ยังทำให้ลัทธิปีศาจสวรรค์เกิดความหวาดกลัวขึ้นได้

ทุกคนต่างวิ่งออกไปเตรียมตัวและเตรียมเดินทางพร้อมกับหลินหยาง

หลินหยางเองก็ไม่ได้เตรียมจะพาคนไปจำนวนมาก มีเพียงยอดฝีมือของวิหารหยุนเซียวซาน ตระกูลตู๋กู และสำนักเซียงหยุนเพียงไม่กี่คนเท่านั้น

ฉู่ชิว จางฉีก็ถือเป็นผู้ช่วยที่ดีของเจียงเฉินแล้ว

อ้ายหร่านกลับทำหน้าเสียใจ

หลินหยางนั่งขัดสมาธิอยู่บนก้อนหินเพื่อพักฟื้นร่างกายและรอให้ทุกคนจัดเก็บข้าวของ

อ้ายหร่านเม้มริมฝีปากและเดินเข้าไป

"คุณหลิน คุณต้องดูแลตัวเองอย่างดี" เธอเอ่ย

หลินหยางลืมตาขึ้นมาและหันไปมองเธอพร้อมกับกล่าวด้วยรอยยิ้ม "อ้ายหร่าน ไม่งั้นคุณก็เดินทางกลับเจียงเฉินพร้อมกับผม อาการป่วยของคุณ หากคุณกลับเจียงเฉิน ผมอาจมีวิธีรักษาคุณให้หายก็ได้"

อ้ายหร่านยิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหน้า "อาการป่วยของฉันไม่สำคัญอะไร เพียงแค่มันไม่กำเริบขึ้นมาก็ไม่ถือว่าเป็นปัญหาอะไร"

"ฉันขอจูบคุณได้ไหม?" อ้ายหร่านถามด้วยรอยยิ้มพร้อมกับกะพริบตา

"อย่าเลย ผมมีภรรยาแล้ว"

หลินหยางรีบปฏิเสธ

"ดินแดนแห่งความเงียบและความตายไม่ถือเรื่องผัวเดียวเมียเดียว"

อ้ายหร่านกล่าวด้วยรอยยิ้ม

หลินหยางพูดไม่ออกและไม่รู้ว่าควรตอบอะไร

"ก็ได้ ไม่แกล้งคุณแล้วก็ได้ หลินหยาง ได้เวลาแล้ว พวกคุณรีบออกเดินทางเถอะ"

เมื่อเห็นผู้คนอีกฝั่งเตรียมตัวใกล้จะเสร็จแล้ว อ้ายหร่านก็ลุกขึ้นยืนและกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"งั้นผมรอคุณที่เจียงเฉิน" หลินหยางกล่าว

"อืม แต่คุณอย่าลืมเตรียมตัวเรื่องที่เย่เหยียนจะกลับมาล้างแค้นล่ะ แม้ว่าคุณจะกลับไปที่เจียงเฉินแล้ว เขาไม่มีทางปล่อยคุณแน่นอน" อ้ายหร่านกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

"วางใจได้"

หลินหยางพยักหน้า

ไม่นาน ฉู่ชิว จางฉีและคนอื่นๆ ก็เดินเข้ามาและจากนั้นทั้งหมดก็เดินทางออกจากดินแดนแห่งความเงียบและความตาย

อ้ายหร่านแอบมองหลินหยางเดินจากไปเพียงลำพังอยู่นาน จากนั้นเธอก็ยกมือขึ้นและกดที่ริมฝีปากสีแดงระเรื่อเบาๆ

.....