สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2841

ม่านซาหงแอบหลบหนีเข้าไปในหมู่บ้านอย่างคลุ้มคลั่งและเข้าไปยังห้องใต้ดินที่ไป๋ฮั่วสุ่ยพักอาศัยอยู่

"หืม?"

ไป๋ฮั่วสุ่ยที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างสบายอารมณ์ขมวดคิ้ว

แน่นอนว่าไป๋ฮั่วสุ่ยรู้จักม่านซาหงและรู้ว่าตัวตนของผู้หญิงคนนี้เป็นยังไง

ทว่าเธอกลับไม่เคยเห็นสภาพตอนที่ม่านซาหงตื่นตระหนกตกใจมากขนาดนี้มาก่อน

ต้องรู้ว่าแม้ว่าม่านซาหงจะยอมจำนน แต่การแสดงออกของเธอนั้นแข็งแกร่งและเกรี้ยวกราดมาก ซึ่งเธอไม่เคยแสดงท่าทีและการกระทำเช่นนี้ให้ใครได้เห็นมาก่อน

ท่าทางของเธอเช่นนี้ มีเพียงความน่าจะเป็นเดียวเท่านั้นที่พอจะเป็นไปได้!

เธอหวาดกลัวจากก้นบึ้งของหัวใจ

"คุณม่านซาหง เกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณถึงดูสะพรึงกลัวขนาดนี้?"

ไป๋ฮั่วสุ่ยกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

สิ่งที่ทำให้ม่านซาหงแสดงออกได้อย่างน่าตระหนกเช่นนี้ เกรงว่าเธอเองก็คงไม่สามารถหลบหนีไปได้

เพราะตอนนี้เธอเองก็อยู่ที่เจียงเฉิน

ม่านซาหงกุมศีรษะและกล่าวด้วยอาการสั่นสะท้านและเบิกตากว้าง "ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าลัทธิจะคลุ้มคลั่งมากเช่นนี้ เขา...เขาส่งกลุ่มคนเหล่านั้นออกมาแล้ว! แย่แล้ว! ทุกอย่างจบลงแล้ว...."

"คนเหล่านั้น?"

ไป๋ฮั่วสุ่ยขมวดคิ้วและขยับเข้าใกล้ "คนเหล่านั้นคือใครกันเหรอ?"

"จะเป็นใครไปได้ ก็เป็นกลุ่มคนจากเขตต้องห้ามใต้ดินไงล่ะ!"

ม่านซาหงตะโกนออกมาอย่างเกรี้ยวกราด

"เขตต้องห้าม?"

"ใช่น่ะสิ คุณคิดว่าสถานที่ฝึกฝนของเจ้าลัทธิปีศาจสวรรค์เป็นสถานที่ที่ใครก็เข้าไปได้อย่างนั้นเหรอ? ที่นั่นคือสถานที่ต้องห้ามของลัทธิปีศาจสวรรค์ และการจะเข้าไปในสถานที่ต้องห้ามก็จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากผู้คุมที่อยู่ข้างใน! ครั้งนี้คนที่บุกเข้ามาโจมตีเจียงเฉินก็คือผู้คุมที่อยู่ในสถานที่ต้องห้ามทั้งแปด! !"

"ผู้คุมทั้งแปด?"

ไป๋ฮั่วสุ่ยสูดหายใจเข้า

แม้ว่าเธอจะอยู่ที่นี่มานาน แต่ก็ยังพอรับรู้เรื่องภายนอกอยู่บ้าง

โดยเฉพาะเรื่องของลัทธิปีศาจสวรรค์ ก่อนที่เธอจะมาอยู่ที่ห้องใต้ดินนี้นั้น เธอก็พอรับรู้อะไรมาบ้าง

เธอรู้เรื่องของจอมมารและแม่มดที่นั่นเป็นอย่างดี

ทว่าเรื่องผู้คุมในสถานที่ต้องห้ามนั้น เธอกลับไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย

"ผู้คุมสถานที่ห้องห้ามเหล่านี้...มีความสามารถยังไงบ้าง?"

ไป๋ฮั่วสุ่ยลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกระซิบถาม

ม่านซาหงกุมศีรษะและกล่าวด้วยอาการสั่นสะท้าน "เดิมเจ้าลัทธิได้พาบรรดาจอมมารและแม่มดไปยึดครอง แต่ผลสุดท้ายจอมมารและแม่มดกว่าครึ่งได้จบชีวิตลง และฉันก็ได้รับเลือกให้เป็นแม่มดนับตั้งแต่นั้นมา..."

เมื่อพูดจบ ไป๋ฮั่วสุ่ยก็เงียบ

นั่นก็หมายความว่า ที่ม่านซาหงถูกเลือกให้เป็นแม่มดก็เพราะบรรดาผู้คุมเหล่านั้น

และที่ผู้คุมเหล่านั้นสามารถกำจัดจอมมารและแม่มดได้อย่างง่ายดายเช่นนี้ก็แสดงว่าความสามาถของพวกเขาไม่ธรรมดาอย่างมาก!

เพียงแต่คิดไม่ถึงเลยว่า เจ้าลัทธิปีศาจสวรรค์จะสามารถจัดการการมีอยู่เช่นนี้ได้...

"หมอเทวดาหลินไม่อยู่ พวกคุณขัดขวางได้เหรอ?" ไป๋ฮั่วสุ่ยลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวเสียงแหบแห้ง

ม่านซาหงกล่าวเสียงสั่นสะท้าน "ต่อให้เขาอยู่...เกรงว่าเขาก็คงไม่รอดเช่นกัน..."

ไป๋ฮั่วสุ่ยตัวสั่น

ถ้าเป็นแบบนั้น ห้องใต้ดินนี้ก็ไม่มีความปลอดภัยอีกต่อไปแล้วน่ะสิ?

เธอเดินวนไปมาพร้อมกับถือหนังสือไว้ในมืออยู่ครู่หนึ่งและจากนั้นก็หยุดชะงักพร้อมกับกล่าวอย่างเยือกเย็น "ม่านซาหง! ถ้างั้นจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากสมัชชาใหญ่แล้วล่ะ!"

"สมัชชาใหญ่?"

ม่านซาหงหันหน้าไปทันที

"คนเหล่านี้บุกเข้ามาในเจียงเฉิน แสดงว่าพวกเขาจะต้องทำลายทุกสิ่งทุกอย่างตรงหน้า! คุณรีบส่งคนไปที่สมัชชาใหญ่เดี๋ยวนี้เพื่อขอความช่วยเหลือจากสมัชชาใหญ่! สมัชชาใหญ่ไม่มีทางอยู่เฉยโดยไม่ยื่นมือเข้าช่วยแน่นอน!"

"ผู้มีอำนาจของสมัชชาใหญ่จะเดินทางมาถึงได้เมื่อไร?" ม่านซาหงถามอย่างร้อนใจ

"สมัชชาใหญ่ไม่เคยละเลยการเฝ้าจับตามองเจียงเฉิน หากคุณส่งคนไป ฉันคิดว่าภายในครึ่งวันก็สามารถส่งคนมาช่วยเหลือได้!"

"ตกลง ฉันจะเป็นคนเดินทางไปด้วยตัวเอง!"

ภายในห้องทำงานของผู้จัดการ ณ สำนักงานใหญ่บริษัทหยางหัว

หม่าไห่เดินวนไปมาอย่างนั่งไม่ติด

ตอนนี้คนของหยางหัวต่างเคลื่อนไหวแล้วและทุกคนก็ได้ออกเดินทางไปยังสถานที่พบเจอคนของลัทธิปีศาจสวรรค์กันแล้ว

ยังไม่ต้องพูดถึงความสามารถของเขาว่ามีมากมายเพียงใด เพียงแค่ศักดิ์ศรีของเขาเอง เขาไม่มีทางก้มศีรษะให้ใครแน่นอน!

หากจะบอกว่าถูกฆ่าก็อาจพอเป็นไปได้!

แต่หากบอกว่าถูกจับ? ถือเป็นเรื่องที่ไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน!

แต่เหอซานกลับตะโกนออกมาด้วยอาการตัวสั่น "คุณชวี่ นี่คือเรื่องจริง เราทุกคนเห็นด้วยตาตัวเอง ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายใช้วิชาเวทมนตร์อาคมอะไร จู่ๆ ก็ร่ายมนตร์เป็นกรงสีดำเข้าใส่เทพอัคคีและจับเทพอัคคีใส่ในกรง ไม่เพียงเท่านั้น ยอดฝีมือของหยางหัวของเราก็ถูกจับเข้าไปในกรงนั้นด้วยเช่นกัน! มันไม่ต่างอะไรกับสัตว์เดรัจฉานที่ไม่มีทางต่อสู้เลย!"

เหอซานคุกเข่าลงกับพื้นและตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวด

ชวี่เทียนหน้าซีดเผือดและทำตัวไม่ถูก

หากเทพอัคคีพ่ายแพ้และถูกจับตัวไปจริง เช่นนั้นหยางหัวก็เหมือนตกอยู่ในสถานการณ์ที่แย่เหมือนแผ่นดินไหว!

แม้แต่เทพอัคคียังไม่สามารถรับมือกับอีกฝ่ายได้ พวกเขาจะเอาอะไรไปสู้กับอีกฝ่าย?

สีหน้าของหม่าไห่ซีดเผือดอย่างมาก เขาเหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่งและจากนั้นก็ดึงสติขึ้นมาได้

"ดูเหมือนว่าคนที่ลัทธิปีศาจสวรรค์ส่งมาครั้งนี้จะไม่ธรรมดาอย่างมาก!"

"ประธานหม่า! ตอนนี้หมอเทวดาหลินไม่อยู่ เทพอัคคีก็ถูกจับตัวไป ตอนนี้หากต้องพึ่งความสามารถของเรา เราจะเอาอะไรไปสู้ได้?"

ชวี่เทียนถามขึ้นด้วยความตื่นตระหนก!

"ไม่ว่าจะมาวิธีไหนก็สามารถรับมือได้ เราต้องพยายามอย่างสุดความสามารถ แต่ชวี่เทียน! ยังมีเรื่องสำคัญอีกเรื่องหนึ่ง คุณต้องเดินทางไปทำให้สำเร็จด้วยตัวเอง ส่วนผมจะคอยขัดขวางคนของลัทธิปีศาจสวรรค์เอง หากคุณทำเรื่องนี้สำเร็จ ประธานหลินทางนั้นเราอาจพอมีทางอธิบายได้อย่างดี!" หม่าไห่กล่าวอย่างเคร่งขรึม

ชวี่เทียนสะดุ้งและจู่ๆ ก็นึกอะไรขึ้นได้ "ประธานหม่า! พูดถึงความถนัด คุณควรไปจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ส่วนผมจะเป็นคนขัดขวางคนของลัทธิปีศาจสวรรค์เอง!"

"หยุดพูดเหลวไหล! ชวี่เทียน! ตอนที่ผมคอยตามประธานหลิน คุณอยู่ตรงไหนก็ยังไม่รู้เลย! ทำตามที่ผมบอก! และห้ามให้พลาด!"

หม่าไห่ตบโต๊ะและกล่าวอย่างเคร่งขรึม

"หม่าไห่ คุณอย่าทำตัวอวดเบ่งไปหน่อยเลย! ! ประธานหลินได้สั่งไว้นานแล้วว่าให้คุณดูแลเรื่องธุรกิจ และให้ผมดูแลเรื่องการความสงบเรียบร้อย!"

ชวี่เทียนตบโต๊ะมีปากเสียงกับหม่าไห่

"ชวี่เทียน!"

หม่าไห่ตะคอกด้วยแววตาแดงก่ำพร้อมกับจับจ้องชวี่เทียนอย่างเกรี้ยวกราด

"ผมจะบอกอะไรให้นะ! ตอนที่ประธานหลินจากไปก็ได้คอยกำชับให้ผมรับผิดชอบงานที่หยางหัว และไม่ได้บอกให้ผมรับผิดชอบปัญหาความปลอดภัยของบุคคลท่านั้น และปัญหานี้ก็มีคุณและกงซีหยุนคอยรับผิดชอบมาตลอด วันนี้เมื่ออยู่ในสถานการณ์วิกฤติแบบนี้ หากคุณไม่ไปแล้วประธานหลินกลับมา ผมจะคอยดูว่าคุณจะอธิบายให้ประธานหลินฟังยังไง!"

หม่าไห่ตะคอกออกมาอย่างเกรี้ยวกราด