สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2872

"เป็นไปได้อย่างไร??"

เจี่ยกังเบิกตาโพลง ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

เขาหยิบพิมพ์เขียวออกมา และจ้องมองไปบนเรดาร์อีกครั้ง พร้อมตะโกนว่า : "พวกคุณไม่ได้ไปตามเส้นทางในพิมพ์เขียวเหรอ?"

"หัวหน้า เราไปตามเส้นทางในพิมพ์เขียว ไม่ได้คลาดเคลื่อนเลยครับ!"

ลูกเรือคนหนึ่งกล่าวอย่างรู้สึกอัดอั้นตันใจ

"เช่นนั้นมันจะถูกฟ้าผ่าได้อย่างไร? พูดตามเหตุผลแล้ว เส้นทางนี้ไม่มีความเสี่ยงใดๆ มันควรจะไปมาอย่างปลอดโปร่งและไม่มีสิ่งกีดขวางสิ!"

เจี่ยกังกล่าวพร้อมกับถลึงตาด้วยความโกรธ

ในเวลานี้ จู่ๆ เขาก็ตระหนักถึงอะไรบางอย่าง และสีหน้าก็ซีดเผือดลง

"เว้นแต่ว่า......คนของเกาะบูรพาศักดิ์สิทธิ์จะเปลี่ยนเส้นทางที่เชื่อมต่อกับโลกใบนอกนี้! และนำเกาะบูรพาศักดิ์สิทธิ์มาปิดตายโดยสิ้นเชิง!"

"หรือว่าพวกเขาไม่อยากติดต่อกับคนภายนอก?"

เจี่ยกังถูกความคิดที่กล้าหาญของตนเองทำให้ตกใจเป็นอย่างยิ่ง

แต่เมื่อคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วน มันไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

มิเช่นนั้น ทำไมที่นี่ถึงได้มีฟ้าแลบฟ้าร้อง ยากแก่การเดินทางเช่นนี้ล่ะ?

มันมีความเป็นไปได้เดียวเท่านั้น! ที่นี่.....ก็ถูกเมฆสายฟ้าปกคลุมอยู่ด้วย!

"มีปัญหาแล้ว แน่นอนว่ามีปัญหาอย่างมาก!"

เจี่ยกังสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และตะโกนกล่าวว่า : "พื้นดินของเป้าหมายอยู่ไกลแค่ไหน??"

"ประมาณ......200ไมล์ทะเล....."

"รีบเร่งไปข้างหน้า! เดินทางไปถึงพื้นดินของเป้าหมายให้เร็วที่สุด! ห้ามหยุดแม้แต่ชั่วครู่เดียว!"

"ครับ!"

ลูกเรือขับเรือรบด้วยความเร็วสูงสุดทันที

แต่ทว่าในเวลานี้ ลูกเรือคนหนึ่งก็มีสีหน้าหวาดกลัว และร้องตะโกนออกมาอย่างตกใจ : "หัวหน้า! แย่แล้วครับ! ห่างออกไปหนึ่งไมล์ทะเลพบเมฆสายฟ้าขนาดใหญ่!! ดูเหมือนว่ามีพายุกำลังก่อตัวอยู่....."

"อะไรนะ?"

เจี่ยกังตกใจจนหน้าถอดสี

พายุเมฆสายฟ้าเหรอ?

สายฟ้าในสถานที่เช่นนี้แต่ละลูกมีความหนาเท่ากับเอวของผู้ใหญ่ หากก่อตัวจนกลายเป็นพายุเมฆสายฟ้าและพัดม้วนเข้ามา เรือลำนี้จะไม่จบเห่เหรอ??

"เดินเรือกลับ! เดินเรือกลับ!!"

เจี่ยกังร้องตะโกนในทันที

"ไม่ได้นะหัวหน้า พายุเมฆสายฟ้ากำลังก่อตัวและเคลื่อนที่มาทางเรา ด้วยความเร็วที่มาก จากการคำนวณนี้ เกรงว่าจะใช้เวลาไม่กี่นาที ก็สามารถปกคลุมเราเอาไว้ได้!!"

"เช่นนั้นก็มุ่งเข้าใส่! มุ่งเข้าใส่ไปเลย!"

ดวงตาทั้งคู่ของเจี่ยกังแดงก่ำ!

ทุกคนรู้ดีว่า นี่คือช่วงเวลาที่สำคัญ จึงทำได้เพียงพยายามอย่างสุดชีวิตเท่านั้น!

ทันใดนั้น แรงม้าของเรือก็ทำงานเต็มที่ และพุ่งไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง

เป็นไปดังที่คาดการณ์ไว้ พายุเมฆสายฟ้าอันน่าสะพรึงกลัวปรากฏตัวอยู่บนน่านน้ำ

มันรวบรวมน้ำทะเลไว้จำนวนมาก และมีสายฟ้าจำนวนนับไม่ถ้วนอยู่ในนั้น

สายฟ้าเหล่านี้เหมือนกับมังกรที่โกรธเกรี้ยว คำรามอยู่ในเมฆหมอก

ขอบฟ้าสีดำสนิท สว่างจ้าด้วยสายฟ้าแลบ

สีหน้าของเจี่ยกังซีดเผือดเป็นอย่างยิ่ง จ้องเขม็งไปยังเรดาร์

ตราบใดที่สามารถประคองการเดินเรือให้ผ่านสิบไมล์ทะเลนี้ไปได้ ก็จะสามารถสลัดทิ้งพายุเมฆสายฟ้าไปได้

ยืนหยัดไว้!

แน่นอนว่าจะต้องยืนหยัดไว้!

เจี่ยกังแอบกัดฟันแน่น

แต่ในเวลานี้

เปรี้ยง!

สายฟ้าได้ฟาดลงมาบนดาดฟ้าเรือ

ฮู!

ดาดฟ้าเรือลุกไหม้ขึ้นมาโดยตรง

"ห๊ะ?"

ผู้คนต่างหวาดกลัว

"ต้องมีคนไปดับไฟ มิเช่นนั้นไฟจะไหม้มากขึ้นเรื่อยๆ เรือเราจะต้องจมอย่างแน่นอน!" ลูกเรือคนหนึ่งร้องตะโกนออกมา

ไม่ใช่ใครอื่น เขาคือหลินหยาง!

"แม่ทัพหลิน!"

เจี่ยกังดีใจเป็นอย่างมาก

"เจี่ยกัง ดูท่าแล้วคนของเกาะบูรพาศักดิ์สิทธิ์จะไม่ค่อยต้อนรับเราเท่าไหร่นัก!"

หลินหยางกวาดสายตามองมาในเรือ และกล่าวออกมา

เจี่ยกังรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย แต่ยังรีบตะโกนกล่าวว่า : "แม่ทัพหลิน เรือได้เจอกับอุปสรรค จึงไม่สามารถถูกฟ้าผ่าได้ มิเช่นนั้นเรือจะล้ม! เราจะต้องคิดหาทางแก้ปัญหาให้ได้....."

"วางใจเถอะ มีฉันอยู่!"

หลินหยางกล่าวอย่างนิ่งๆ จากนั้นก็หลับตาทันที ดูเหมือนว่ากำลังดำเนินการอะไรอยู่

ผู้คนมองอย่างรู้สึกทึ่ง แต่ก็ชื่นชมที่หลินหยางเป็นคนที่ราวกับเทพเจ้าก็ไม่ปาน สภาพแวดล้อมที่อันตรายเช่นนี้ เขายังคงสงบนิ่งไม่สะทกสะท้านใดๆ

ทันใดนั้น

เปรี้ยง!

สายฟ้าหลายสายได้ผ่าลงมาบนเรือพร้อมๆ กัน

เสียงฟ้าร้องดังสนั่นขึ้นมา ราวกับมังกรพิโรธที่ฉีกท้องฟ้าเป็นชิ้นๆ ช่างมุทะลุดุดันและโหดร้ายจริงๆ

แต่ในเวลาต่อมา จู่ๆ หลินหยางก็ยกมือขึ้น และคว้าไปในอากาศ

ฟิ้วๆๆๆ .....

สายฟ้าเหล่านั้นราวกับถูกอะไรบางอย่างดึงดูด ทั้งหมดหลั่งไหลไปที่ฝ่ามือของหลินหยาง!

"ห๊ะ?"

ทุกคนมองอย่างตกตะลึง

ฝ่ามือของหลินหยางเหมือนกับดอกบัวที่เจริญงอกงาม ไฟสายฟ้ากระโดดโลดเต้นอยู่ในนั้น ฟ้าคะนองบนท้องฟ้าได้ถูกดูดซับลงมา

เขายืนอย่างภาคภูมิบนดาดฟ้า ดูเหมือนว่าคนคนเดียวจะดึงเมฆสายฟ้ามาได้ทั้งหมด จับสายฟ้านับหมื่นนับพันนั้นเอาไว้

ฟ้าแลบฟ้าร้องอย่างไม่มีที่สิ้นสุดรวมตัวกันอยู่ในมือ

ฉากนี้ ทุกๆ คนจะตราตรึงอยู่ในใจไปชั่วนิรันดร์

"แม่ทัพหลิน คุณ......เป็นเทพเจ้าเหรอ?"

เจี่ยกังมีสายตาตกตะลึง และกล่าวพึมพำออกมา