สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2874

ทั้งสองหยุดสนทนาและมองไปนอกห้องโถง

จากนั้นก็เห็นหญิงวัยกลางคนแต่งกายอย่างสง่างามเดินเข้ามาและข้างหลังของหญิงคนนั้นก็มีหัวหน้าอีกจำนวนหนึ่งเดินตามเข้ามา

หลินหยางพยายามสัมผัสถึงพลังความสามารถของคนเหล่านี้และคิ้วของเขาก็ขยับเล็กน้อย

พลังความแข็งแกร่งของพวกเขาล้วนน่าสะพรึงกลัวอย่างมาก!

สมกับที่เป็นสถานที่ที่วิเศษอัศจรรย์จริงๆ

สถานที่แห่งนี้เหมาะอย่ามากที่จะเป็นสถานที่ฝึกฝนบำเพ็ญเพียร

คาดว่าผู้คนที่อยู่บนเกาะล้วนมีระดับความสามารถที่น่ากลัวมาก

พลังความแข็งแกร่งระดับนี้เมื่อเทียบกับดินแดนแห่งความเงียบและความตายละก็ เกรงว่าคงสามารถต่อสู้กับกลุ่มตระกูลที่มีอำนาจได้อย่างแน่นอน

ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามานั่งในตำแหน่งที่สูงที่สุดอย่างไม่เกรงใจ และหลังจากนั่งลงก็ดื่มน้ำชาพร้อมกับกวาดสายตามองไปที่เจี่ยกังและหลินหยาง

"ฉันคือเชวียชิว เป็นรองผู้นำเกาะบูรพาศักดิ์สิทธิ์! คุณทั้งสองเป็นเจ้าหน้าที่รัฐของอาณาจักรมังกรเหรอ?"

หญิงคนนั้นถาม

"ใช่! ผมชื่อเจี่ยกัง เป็นคนสนิทของเลขาธิการของอาณาจักรมังกร ส่วนท่านนี้คือคุณหลินหยาง เป็นผู้บัญชาการคนที่สี่ของอาณาจักรมังกร!"

เจี่ยกังลุกขึ้นยืนเพื่อแนะนำตัว

"ผู้บัญชาการ?"

เชวียชิวตกใจเล็กน้อยและมองไปที่หลินหยางอย่างเหลือเชื่อ "ผู้บัญชาการที่อายุน้อยเช่นนี้? เป็นไปได้ยังไง?"

แม้ว่าเกาะบูรพาศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้จะไม่ติดต่อโลกภายนอกมากว่าร้อยปี แต่การสู้รบเมื่อร้อยปีก่อนนี้ ผู้อาวุโสของพวกเขาล้วนต่างเข้าร่วมด้วยกันทั้งสิ้น

พวกเขาต่างรู้ดีว่าตำแหน่งผู้บัญชาการมีความสำคัญมากแค่ไหนต่ออาณาจักรมังกร

แม้ว่าเกาะบูรพาศักดิ์สิทธิ์จะไม่ใหญ่ แต่ที่นี่ก็มีโรงเรียนที่พวกเขาสร้างขึ้นเอง ฉะนั้นคนที่นี่ไม่ได้ขาดการศึกษา

"รองผู้นำเชวียชิวอย่าเพิ่งตกใจไป แม้ว่าผู้บัญชาการหลินจะอายุน้อย แต่ประวัติความสามารถของเขาไม่ธณรมดาเลย!" เจี่ยกังกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"จริงเหรอ? งั้นคุยลองเล่าถึงประวัติความสามารถของเขาให้ฟังหน่อยได้ไหม?" เชวียชิวกล่าว

"มีมากมายเต็มไปหมด ผู้บัญชาการหลินทำการกวาดล้างไปทั่วทุกทิศ ทำลายคนชั่วอย่างโหดเหี้ยม กวาดล้างภูเขาศักดิ์สิทธิ์และกวาดล้างเหล่าปีศาจ ชัยชนะของเขานับไม่ถ้วน คงเล่าไม่หมดด้วยระยะเวลาสั้นๆ แค่นี้หรอก!"

"ฮึ ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ ปีศาจอะไรเหล่านั้นไม่เคยได้ยินหรอก ไม่แน่กลุ่มคนไร้ความสามารถเหล่านั้นอาจทำให้เขามีชื่อเสียงขึ้นได้ก็เป็นได้" ชายหนุ่มไว้ผมยาวที่อยู่ข้างๆ หัวเราะอย่างไม่แยแส

หลินหยางมองไปที่อีกฝ่ายและไม่พูดอะไร

"ผู้บัญชาการหลิน คุณเคยขยายอาณาเขตบ้างไหม?" เชวียชิวถาม

หลินหยางส่ายหน้า

"คุณเคยปกป้องอาณาจักรไหม?" เชวียชิวถามอีกครั้ง

"มันกว้างเกินไปที่จะนิยามได้" หลินหยางส่ายหน้าอีกครั้ง

เชวียชิวยิ้มและไม่พูดอะไรอีก

เจี่ยกังกล่าวขึ้นมาอย่างร้อนใจ "ครั้งนั้นผู้บัญชาการหลินบุกไปยังอาณาจักรซากุระเพียงลำพังเพื่อปกป้องศักดิ์ศรีและเกียรติของอาณาจักรมังกร ไม่นับว่าเป็นการปกป้องอาณาจักรได้ยังไง?"

"แม้ว่าอาณาจักรซากุระจะไม่ใหญ่มาก แต่ก็มีประชากรกว่าล้านคน เขาคนเดียวจะบุกเข้าไปทำอันตรายอะไรได้? บางทีเขาอาจแค่เข้าไปฆ่าสองสามคนแล้วเด็ดหัวพวกเขามาแสร้งบอกว่าเป็นวีรกรรมที่น่าสรรเสริญ!" ชายหนุ่มรูปงามคนนั้นกล่าวขึ้นอีกครั้ง

คำพูดของเขาเต็มไปด้วยการเหยียดหยามเย้ยหยัน

"คุณ..."

เจี่ยกังโกรธมาก

"ผิงเอ๋อร์ หุบปาก!"

เชวียชิวตำหนิ

"ครับ ท่านแม่!"

ชายหนุ่มรูปงามรีบลุกขึ้นแสดงความเคารพและจากนั้นก็ไม่พูดอะไรอีก

ทว่าใบหน้าของเขากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มและท่าทางก็เขาก็ดูเย่อหยิ่งอย่างมาก

เจี่ยกังเห็นแล้วรู้สึกโมโห แต่เมื่อได้ยินที่เขาเรียกเชวียชิวก็พอรู้ได้ว่าเขาเป็นลูกชายของเชวียชิว ฉะนั้นจึงไม่ได้ถือสาอะไร

"ผู้นำเชวีย! ที่ผมเดินทางมาครั้งนี้เพราะต้องการขอความช่วยเหลือจากยอดฝีมือที่เกาะบูรพาศักดิ์สิทธิ์เพื่อช่วยกวาดล้างจัดการลัทธิปีศาจสวรรค์ ตอนนี้ทางชายแดนทางตอนเหนือของอาณาจักรมังกรกำลังประสบปัญหา และกองกำลังในอาณาจักรเองก็มีไม่เพียงพอ ทำให้ลัทธิปีศาจสวรรค์ใช้โอกาสนี้เข้ามาก่อกวนและด้วยความสามารถของผมเพียงคนเดียวหากจะจัดการคนเหล่านี้คงไม่ใช่เรื่องง่าย ฉะนั้นผมจึงหวังว่าผู้นำเชวียจะยื่นมือเข้าช่วยและส่งกองกำลังยอดฝีมือออกไปช่วยเหลืออาณาจักรมังกร!" หลินหยางกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

"ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง"

เชวียชิวพยักหน้า แต่กลับไม่พูดอะไรเป็นเวลานาน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน