สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2884

"เรื่องที่หลินหยางโจมตีคุณอารองเซี่ยจนพ่ายแพ้ ได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งเกาะแล้ว อีกทั้งคนจำนวนมากที่ทางเข้าเกาะตะวันตกก็ได้เห็นแล้วว่า ถึงแม้ว่าคุณอารองจะตกอยู่ในสภาพที่บ้าคลั่ง แต่กระทั่งขนแม่ทัพหลินก็ไม่ได้ทำให้ได้รับบาดเจ็บ ด้วยเหตุนี้จึงเห็นแล้วว่า ศักยภาพของแม่ทัพหลินได้มาถึงสถานะที่สูงสุดแล้ว!"

"ฉันกล้าเดาเลยว่า อย่างน้อยแม่ทัพหลินก็เป็นอันดับหนึ่งของเทพเซียนสูงสุด! คุณอารองเซี่ยที่สามารถควบคุมพลังแห่งสวรรค์ได้ แต่เมื่ออยู่ตรงหน้าพลังของคุณ แม้แต่โอกาสที่เขาจะตอบโต้ยังไม่มี"

"คุณแข็งแกร่งเช่นนี้ ฉันมีฝีมือที่ห่างไกลนัก! คนของเกาะศักดิ์สิทธิ์ได้เห็นเป็นที่ประจักษ์ชัดแจ้งแก่สายตาแล้ว ด้วยเหตุนี้.....พวกเขาจึงเริ่มที่จะหวาดกลัว"

ผู้นำเกาะบูรพากล่าวพลางทอดถอนใจ

"กลัวแม่ทัพหลินเหรอ?"

เจี่ยกังขมวดคิ้วแล้วกล่าวถาม

"เปล่าครับ แต่กลัวศัตรูของแม่ทัพหลิน"

ผู้นำเกาะกล่าวด้วยเสียงแหบพร่า

เพียงแค่พูดคำนี้ออกมา หลินหยางกับเจี่ยกังก็รู้ขึ้นมาได้ทันที

ถ้าหากบอกว่าหลินหยางแข็งแกร่งขนาดนี้ก็ยังไม่สามารถกำจัดศัตรูของเขาได้ แต่กลับต้องวิ่งมาขอความช่วยเหลือถึงเกาะบูรพาศักดิ์สิทธิ์ เช่นนั้นศัตรูของหลินหยางจะโหดเหี้ยมดุร้ายขนาดไหนกัน?

ฉะนั้นพวกเขาจึงเริ่มหวาดกลัว

ถ้าหากบอกว่าหลินหยางแข็งแกร่งกว่าศัตรู เช่นนั้นการดึงคนของเกาะศักดิ์สิทธิ์เข้ามา จะไม่ใช่การดึงมาเป็นเป้าลูกกระสุนปืนใหญ่เหรอ?

เจี่ยกังขมวดคิ้วแน่น ไม่พูดจาอีก

นี่คือปัญหาที่คนของเกาะศักดิ์สิทธิ์ควรจะพิจารณาจริงๆ

หลินหยางส่ายหน้า: "ผู้นำเกาะ ฉันคิดคนในเกาะของคุณอาจจะเกิดการเข้าใจผิดแล้ว"

"เข้าใจผิด? แม่ทัพหลินหมายความว่าอย่างไรครับ?" ผู้นำเกาะกล่าวถามด้วยความประหลาดใจ

"อันที่จริงที่ฉันขอความช่วยเหลือในครั้งนี้ ไม่ได้ต้องการให้คนในเกาะของคุณจัดการกับศัตรูที่แข็งแกร่งแต่อย่างใด แต่ต้องการให้คนในเกาะของคุณร่วมมือกับฉันเพื่อสกัดกั้น! เพราะฉันต้องการทำลายลัทธิปีศาจสวรรค์ให้พังพินาศ คนมีจำนวนมาก ฉันเกรงว่าจะมีคนที่หนีรอดไปได้ ด้วยเหตุนี้จึงอยากเชิญยอดฝีมือทุกท่านของเกาะบูรพาศักดิ์สิทธิ์ตามฉันไปล้อมพวกมันเอาไว้! ถ้าหากในจำนวนนั้นมียอดฝีมือ ฉันก็จะออกมือจัดการปัญหาเอง จอมปีศาจธรรมดา ฉันเคยได้สัมผัสมาแล้ว ด้วยคนจำนวนมากของเกาะบูรพาศักดิ์สิทธิ์ เป็นเรื่องง่ายที่จะสังหารพวกเขา"

หลินหยางยิ้มแล้วกล่าว

"ถ้าหากแม่ทัพหลินพูดเช่นนี้ ฉันก็คงจะไม่กังวลอะไรแล้ว เพียงแต่คำพูดเหล่านี้เมื่อไปแจ้งในทุกคนในเกาะทราบตามความเป็นจริง ทุกคนก็อาจจะไม่เชื่อ"

ผู้นำเกาะบูรพาขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นจึงยืดตัวแล้วคำนับ: "แม้ทัพหลินได้โปรดสละเวลาสักเล็กน้อย เพื่อไปพูดเกลี้ยกล่อมทุกคน ให้ตามคุณออกจากเกาะครับ!"

"ต้องใช้เวลานานแค่ไหน?" หลินหยางกล่าวถาม

"อย่างมากก็สามถึงห้าวันครับ"

"สามถึงห้าวัน?"

หลินหยางขมวดคิ้ว ครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วกล่าวด้วยเสียวเคร่งขรึมว่า: "เกรงว่าจะไม่ได้! เวลาของฉันค่อนข้างคับขัน เกรงว่าจะรอไม่ได้นานขนาดนั้นหรอก"

"เอ่อ....."

ผู้นำเกาะบูรพาศักดิ์สิทธิ์ขมวดคิ้วแน่น

"ผู้นำเกาะ แล้วจะปล่อยให้ฉันไปพูดเกลี้ยกล่อมทุกคนเองเหรอครับ?"

ในเวลานี้ จู่ๆ เหลยฟู่ก็เดินเข้ามา คำนับแล้วกล่าว

"หัวหน้าหน่วยยุทธการเหลย?"

ผู้นำเกาะตกตะลึง

เชวียชิวก็มีสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ

หลินหยางมองไปยังเหลยฟู่ แล้วค่อนข้างประหลาดใจ

นับตั้งแต่หลินหยางเหยียบเข้าเกาะบูรพาศักดิ์สิทธิ์ เหลยฟู่ก็ไม่ลงรอยกับเขามาโดยตลอด แล้วเขาจะอาสาได้อย่างไรกัน?

เหลยฟู่รับรู้ได้ถึงสายตาที่ผิดปกติของทุกคน จึงคำนับต่อหลินหยาง และกล่าวด้วยหน้าที่แดงระเรื่อว่า: "แม่ทัพหลินไม่ต้องคำนึกถึงความแค้นแต่เก่าก่อนหรอกครับ คุณช่วยชีวิตฉันที่เกาะตะวันตก ภายในใจของเหลยฟู่ซาบซึ้งในบุญคุณเป็นอย่างยิ่ง แล้วก็รู้สึกละอายใจ ก่อนหน้านี้เหลยฟู่เคยหยาบคายต่อแม่ทัพหลินอยู่หลายครั้งหลายหน แม่ทัพหลินได้โปรดให้อภัยด้วยนะครับ!"

พูดจบ คนก็คุกเข่าลงทันที

"หัวหน้าหน่วยยุทธการเหลย!"

หลินหยางรีบประคองเหลยฟู่ขึ้นมา ยิ้มแล้วกล่าวว่า: "ฉันอายุน้อยกว่านัก หัวหน้าหน่วยยุทธการเหลยจะมีข้อสงสัยต่อฉัน ก็ถือเป็นเรื่องปกติ ไม่จำเป็นต้องเป็นกังวลหรอก หวังว่าวันหน้าหัวหน้าหน่วยยุทธการเหลยจะให้คำแนะนำด้วยครับ"

"แม่ทัพหลินเกรงใจเกินไปแล้วครับ"

เหลยฟู่คารวะ แล้วกล่าวว่า: "ฉันไม่มีพรสวรรค์ ในฐานะที่เป็นหัวหน้าหน่วยยุทธการ ได้อบรมสั่งสอนคนบนเกาะมานานหลายปี ฉันจะเข้าไปชี้แจงสถานการณ์กับพวกเขาเองครับ!"

"แม่ทัพหลิน หัวหน้าหน่วยยุทธการเหลยมีอำนาจบารมีในเกาะสูงมาก เพียงแค่เขาชูมือขึ้น เรื่องราวก็จะต้องประสบความสำเร็จอย่างแน่นอนครับ!" ผู้นำเกาะยิ้มแล้วกล่าว

"เช่นนั้นก็ดี เรื่องราวไม่ควรที่จะล่าช้า ทั้งหมดจึงต้องไหว้วานหัวหน้าหน่วยยุทธการเหลยแล้วล่ะครับ!" หลินหยางรีบกล่าว

เหลยฟู่พยักหน้า แล้วเดินออกจากห้องอภิปรายงานราชการทันที

เป็นตามที่คาดเอาไว้จริงๆ

เหลยฟู่ออกไปเพียงครึ่งวัน ก็กลับมาให้คำตอบว่า

คนจำนวนมากกว่าครึ่งเกาะยินดีที่จะตามหลินหยางออกจากเกาะ โดยทำตามคำสั่งของเขา!

ภายในใจของหลินหยางปีติยินดีเป็นอย่างยิ่ง ภายในดวงตาเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร

ได้เวลาตามหาลัทธิปีศาจสวรรค์เพื่อสะสางบัญชี!

ฮู!!

ลมกระโชกแรงพัดเข้ามา กระทบตัวของคนเหล่านั้นที่อยู่ในกรงและแทบจะหมดสติ

คนจำนวนไม่น้อยอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นสะท้าน ได้สติขึ้นมา

"ประธานหม่า! ประธานหม่า? ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม? ประธานหม่า?"

เสียงเรียกอันอ่อนแรงดังขึ้น

หม่าไห่ลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก แล้วมองไปยังที่มาของเสียง

"ทำไมแกถึงได้วุ่นวายขนาดนี้? นี่ยังไม่ตายอีกเหรอ? ทำตัวดีๆ กับฉันด้วย!"

จอมปีศาจคนนั้นด่ากราด และขี้เกียจจะสนใจหม่าไห่

"นายท่านครับ.....นายท่าน....."

หม่าไห่ร้องเรียกอีกครั้ง

แต่ทว่าไม่มีประโยชน์

ถ้าหากเขาตาย เหล่าจอมปีศาจก็ไม่ได้สนใจ ถึงอย่างไรตัวประกันของหยางหัวก็ไม่ได้มีแค่คนเดียว หากตายไปคนหนึ่งก็ไม่ได้มีผลกระทบอะไร

แต่การกระทำของจอมปีศาจผู้นี้ก่อให้เกิดความโมโหเดือดดาลต่อคนของหยางหัวที่อยู่โดยรอบทันที

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"

เฉาหงหยางตะโกนขึ้นมาทันที

"ไอ้สารเลว! แกกล้าใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับฉันเหรอ?"

จอมปีศาจผู้นั้นโมโหขึ้นมาทันที แล้วยกมือขึ้นคว้าเฉาหงหยางไปโดยตรง

ร่างของเฉาหงหยางถูกบีบในทันที

ชี่อสูรอันหนาแน่นกลายเป็นหนามที่แหลมคม และแทงเข้าไปในร่างกายของเฉาซงหยางโดยตรง

"อ๊าก....."

เฉาซงหยางส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

คนของหยางหัวที่อยู่โดยรอบต่างก็โมโหเดือดดาล

"ไอ้สารเลวรนหาที่ตาย! ในสายตาของพวกฉัน แม้แต่มดพวกแกก็เทียบไม่ได้ พวกแกจะตายก็ตายไปสิ คิดว่าฉันจะสนใจเหรอ? พวกแกเป็นใครกันห๊ะ?"

จอมปีศาจผู้นั้นยิ้มอย่างเยือกเย็น บนใบหน้าเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม

เฉาหงหยางเจ็บปวดจนพูดไม่ออก

หยุนซิงที่อยู่ทางด้านนี้เห็นเช่นนี้ จึงคำรามทันทีว่า: "แกฆ่าเลยสิ! แกมีความสามารถก็ฆ่าเขาได้เลย! ถ้าหากกล้าฆ่าเขา! พวกเราก็จะฆ่าตัวตายกันทั้งหมด! ดูซิว่าคุณจะไปชี้แจงกับเจ้าลัทธิของพวกคุณอย่างไร!"

เพียงพูดคำนี้ออกมา จอมปีศาจผู้นั้นก็ตกใจเล็กน้อย

เพื่อนที่อยู่ข้างๆ จึงขยิบตาให้เขา: "ถ้าหากคนของหยางหัวตายกันหมด พวกเราก็คงจะต้องตายเหมือนกัน"

จอมปีศาจผู้นั้นค่อนข้างหงุดหงิด ภายในใจไม่ยินยอม แต่ก็ทำได้เพียงประนีประนอม

จึงคลายมือออก

โครม!

สะบัดเฉาหงหยางลงมา แต่เขาในเวลานี้มีเลือดไหลไม่หยุด และหมดสติไปแล้ว