สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2884

"เรื่องที่หลินหยางโจมตีคุณอารองเซี่ยจนพ่ายแพ้ ได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งเกาะแล้ว อีกทั้งคนจำนวนมากที่ทางเข้าเกาะตะวันตกก็ได้เห็นแล้วว่า ถึงแม้ว่าคุณอารองจะตกอยู่ในสภาพที่บ้าคลั่ง แต่กระทั่งขนแม่ทัพหลินก็ไม่ได้ทำให้ได้รับบาดเจ็บ ด้วยเหตุนี้จึงเห็นแล้วว่า ศักยภาพของแม่ทัพหลินได้มาถึงสถานะที่สูงสุดแล้ว!"

"ฉันกล้าเดาเลยว่า อย่างน้อยแม่ทัพหลินก็เป็นอันดับหนึ่งของเทพเซียนสูงสุด! คุณอารองเซี่ยที่สามารถควบคุมพลังแห่งสวรรค์ได้ แต่เมื่ออยู่ตรงหน้าพลังของคุณ แม้แต่โอกาสที่เขาจะตอบโต้ยังไม่มี"

"คุณแข็งแกร่งเช่นนี้ ฉันมีฝีมือที่ห่างไกลนัก! คนของเกาะศักดิ์สิทธิ์ได้เห็นเป็นที่ประจักษ์ชัดแจ้งแก่สายตาแล้ว ด้วยเหตุนี้.....พวกเขาจึงเริ่มที่จะหวาดกลัว"

ผู้นำเกาะบูรพากล่าวพลางทอดถอนใจ

"กลัวแม่ทัพหลินเหรอ?"

เจี่ยกังขมวดคิ้วแล้วกล่าวถาม

"เปล่าครับ แต่กลัวศัตรูของแม่ทัพหลิน"

ผู้นำเกาะกล่าวด้วยเสียงแหบพร่า

เพียงแค่พูดคำนี้ออกมา หลินหยางกับเจี่ยกังก็รู้ขึ้นมาได้ทันที

ถ้าหากบอกว่าหลินหยางแข็งแกร่งขนาดนี้ก็ยังไม่สามารถกำจัดศัตรูของเขาได้ แต่กลับต้องวิ่งมาขอความช่วยเหลือถึงเกาะบูรพาศักดิ์สิทธิ์ เช่นนั้นศัตรูของหลินหยางจะโหดเหี้ยมดุร้ายขนาดไหนกัน?

ฉะนั้นพวกเขาจึงเริ่มหวาดกลัว

ถ้าหากบอกว่าหลินหยางแข็งแกร่งกว่าศัตรู เช่นนั้นการดึงคนของเกาะศักดิ์สิทธิ์เข้ามา จะไม่ใช่การดึงมาเป็นเป้าลูกกระสุนปืนใหญ่เหรอ?

เจี่ยกังขมวดคิ้วแน่น ไม่พูดจาอีก

นี่คือปัญหาที่คนของเกาะศักดิ์สิทธิ์ควรจะพิจารณาจริงๆ

หลินหยางส่ายหน้า: "ผู้นำเกาะ ฉันคิดคนในเกาะของคุณอาจจะเกิดการเข้าใจผิดแล้ว"

"เข้าใจผิด? แม่ทัพหลินหมายความว่าอย่างไรครับ?" ผู้นำเกาะกล่าวถามด้วยความประหลาดใจ

"อันที่จริงที่ฉันขอความช่วยเหลือในครั้งนี้ ไม่ได้ต้องการให้คนในเกาะของคุณจัดการกับศัตรูที่แข็งแกร่งแต่อย่างใด แต่ต้องการให้คนในเกาะของคุณร่วมมือกับฉันเพื่อสกัดกั้น! เพราะฉันต้องการทำลายลัทธิปีศาจสวรรค์ให้พังพินาศ คนมีจำนวนมาก ฉันเกรงว่าจะมีคนที่หนีรอดไปได้ ด้วยเหตุนี้จึงอยากเชิญยอดฝีมือทุกท่านของเกาะบูรพาศักดิ์สิทธิ์ตามฉันไปล้อมพวกมันเอาไว้! ถ้าหากในจำนวนนั้นมียอดฝีมือ ฉันก็จะออกมือจัดการปัญหาเอง จอมปีศาจธรรมดา ฉันเคยได้สัมผัสมาแล้ว ด้วยคนจำนวนมากของเกาะบูรพาศักดิ์สิทธิ์ เป็นเรื่องง่ายที่จะสังหารพวกเขา"

หลินหยางยิ้มแล้วกล่าว

"ถ้าหากแม่ทัพหลินพูดเช่นนี้ ฉันก็คงจะไม่กังวลอะไรแล้ว เพียงแต่คำพูดเหล่านี้เมื่อไปแจ้งในทุกคนในเกาะทราบตามความเป็นจริง ทุกคนก็อาจจะไม่เชื่อ"

ผู้นำเกาะบูรพาขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นจึงยืดตัวแล้วคำนับ: "แม้ทัพหลินได้โปรดสละเวลาสักเล็กน้อย เพื่อไปพูดเกลี้ยกล่อมทุกคน ให้ตามคุณออกจากเกาะครับ!"

"ต้องใช้เวลานานแค่ไหน?" หลินหยางกล่าวถาม

"อย่างมากก็สามถึงห้าวันครับ"

"สามถึงห้าวัน?"

หลินหยางขมวดคิ้ว ครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วกล่าวด้วยเสียวเคร่งขรึมว่า: "เกรงว่าจะไม่ได้! เวลาของฉันค่อนข้างคับขัน เกรงว่าจะรอไม่ได้นานขนาดนั้นหรอก"

"เอ่อ....."

ผู้นำเกาะบูรพาศักดิ์สิทธิ์ขมวดคิ้วแน่น

"ผู้นำเกาะ แล้วจะปล่อยให้ฉันไปพูดเกลี้ยกล่อมทุกคนเองเหรอครับ?"

ในเวลานี้ จู่ๆ เหลยฟู่ก็เดินเข้ามา คำนับแล้วกล่าว

"หัวหน้าหน่วยยุทธการเหลย?"

ผู้นำเกาะตกตะลึง

เชวียชิวก็มีสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ

หลินหยางมองไปยังเหลยฟู่ แล้วค่อนข้างประหลาดใจ

นับตั้งแต่หลินหยางเหยียบเข้าเกาะบูรพาศักดิ์สิทธิ์ เหลยฟู่ก็ไม่ลงรอยกับเขามาโดยตลอด แล้วเขาจะอาสาได้อย่างไรกัน?

เหลยฟู่รับรู้ได้ถึงสายตาที่ผิดปกติของทุกคน จึงคำนับต่อหลินหยาง และกล่าวด้วยหน้าที่แดงระเรื่อว่า: "แม่ทัพหลินไม่ต้องคำนึกถึงความแค้นแต่เก่าก่อนหรอกครับ คุณช่วยชีวิตฉันที่เกาะตะวันตก ภายในใจของเหลยฟู่ซาบซึ้งในบุญคุณเป็นอย่างยิ่ง แล้วก็รู้สึกละอายใจ ก่อนหน้านี้เหลยฟู่เคยหยาบคายต่อแม่ทัพหลินอยู่หลายครั้งหลายหน แม่ทัพหลินได้โปรดให้อภัยด้วยนะครับ!"

พูดจบ คนก็คุกเข่าลงทันที

"หัวหน้าหน่วยยุทธการเหลย!"

หลินหยางรีบประคองเหลยฟู่ขึ้นมา ยิ้มแล้วกล่าวว่า: "ฉันอายุน้อยกว่านัก หัวหน้าหน่วยยุทธการเหลยจะมีข้อสงสัยต่อฉัน ก็ถือเป็นเรื่องปกติ ไม่จำเป็นต้องเป็นกังวลหรอก หวังว่าวันหน้าหัวหน้าหน่วยยุทธการเหลยจะให้คำแนะนำด้วยครับ"

"แม่ทัพหลินเกรงใจเกินไปแล้วครับ"

เหลยฟู่คารวะ แล้วกล่าวว่า: "ฉันไม่มีพรสวรรค์ ในฐานะที่เป็นหัวหน้าหน่วยยุทธการ ได้อบรมสั่งสอนคนบนเกาะมานานหลายปี ฉันจะเข้าไปชี้แจงสถานการณ์กับพวกเขาเองครับ!"

"แม่ทัพหลิน หัวหน้าหน่วยยุทธการเหลยมีอำนาจบารมีในเกาะสูงมาก เพียงแค่เขาชูมือขึ้น เรื่องราวก็จะต้องประสบความสำเร็จอย่างแน่นอนครับ!" ผู้นำเกาะยิ้มแล้วกล่าว

"เช่นนั้นก็ดี เรื่องราวไม่ควรที่จะล่าช้า ทั้งหมดจึงต้องไหว้วานหัวหน้าหน่วยยุทธการเหลยแล้วล่ะครับ!" หลินหยางรีบกล่าว

เหลยฟู่พยักหน้า แล้วเดินออกจากห้องอภิปรายงานราชการทันที

เป็นตามที่คาดเอาไว้จริงๆ

เหลยฟู่ออกไปเพียงครึ่งวัน ก็กลับมาให้คำตอบว่า

คนจำนวนมากกว่าครึ่งเกาะยินดีที่จะตามหลินหยางออกจากเกาะ โดยทำตามคำสั่งของเขา!

ภายในใจของหลินหยางปีติยินดีเป็นอย่างยิ่ง ภายในดวงตาเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร

ได้เวลาตามหาลัทธิปีศาจสวรรค์เพื่อสะสางบัญชี!

ฮู!!

ลมกระโชกแรงพัดเข้ามา กระทบตัวของคนเหล่านั้นที่อยู่ในกรงและแทบจะหมดสติ

คนจำนวนไม่น้อยอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นสะท้าน ได้สติขึ้นมา

"ประธานหม่า! ประธานหม่า? ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม? ประธานหม่า?"

เสียงเรียกอันอ่อนแรงดังขึ้น

หม่าไห่ลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก แล้วมองไปยังที่มาของเสียง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน