สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 29

เห็นเพียงชวี่หนานตงเดินตรงเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าของหลินหยางพร้อมกับคนของตระกูลชวี่หลายคน ชวี่หนานตงโค้งคำนับก่อน

"คุณหลิน คุณได้รับความตกใจเหรอ"

"อืม"

หลินหยางหยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาเช็ดปากของตัวเอง "โรงแรมนี้ตระกูลชวี่ของคุณก็เป็นหุ้นส่วนด้วยใช่หรือเปล่า?"

"ผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของโรงแรมนี้คือตระกูลชวี่และตระกูลหลิว"

"งั้นคุณก็ถือว่าเป็นเถ้าแก่คนหนึ่ง ผมขอถามคุณหน่อย หม่าฟงใช้เงินเท่าไหร่เพื่อเหมาทั้งชั้น?"

"สี่แสนหยวน" ชวี่หนานตงพูด

"ผมให้แปดแสน ที่นี่เป็นของผม" หลินหยางพูดอย่างใจเย็น

"ได้!"

ชวี่หนานตงพยักหน้า หลังจากนั้นส่งซิกให้กับผู้จัดการที่อยู่ด้านข้าง

ผู้จัดการคนนั้นเข้าใจทันที เขารีบเดินตรงเข้ามา

"คุณชายหม่า ต้องขออภัย มีแขกท่านอื่นได้จองชั้นชมวิวกลางคืนของเราแล้ว ถ้าหากคุณยังต้องการจัดงานเลี้ยงต่อ ผมจะเปลี่ยนห้องจัดเลี้ยงให้คุณใหม่เป็นยังไง?"

หลังจากสิ้นเสียง สีหน้าของหม่าฟงเปลี่ยนไปทันที

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ดูตกใจมาก

คนคนนี้…เป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านที่ไร้ประโยชน์ของตระกูลซูจริงเหรอ?

เด็ดขาด!

เด็ดขาดมาก!

มีผู้คนไม่น้อยที่สูดอากาศเย็นวูบเข้าไปในปอด ภายในใจรู้สึกตกใจมาก!

หลินหยางคนนี้เป็นใครกันแน่?

ทำไมชวี่หนานตงถึงขั้นยอมมีปัญหากับตระกูลหม่าเพื่อเขา?

ต้องบอกก่อน เมื่อมาอยู่ในระดับชวี่หนานตง เงินเป็นเพียงตัวเลขสำหรับเขาเท่านั้น

ชวี่หนานตงเป็นคนหนานเฉิน แต่เขาสามารถขยายธุรกิจของตัวเองมาถึงเมืองเจียงเฉิน เพียงพอที่จะยืนยันให้เห็นว่าเขาเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จมากแค่ไหน

และนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ จะให้ความสำคัญกับเรื่องของความสัมพันธ์

ตามหลักแล้ว ชวี่หนานตงไม่มีทางฉีกหน้าตระกูลหม่าเพียงเพราะเรื่องเงิน อย่างไรก็ตาม ตระกูลหม่าเป็นถึงหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของเมืองเจียงเฉิน และตระกูลชวี่หม่ามีความสัมพันธ์ที่ไม่เลว!

แต่ตอนนี้!

ชวี่หนานตงเพื่อหลินหยางคนเดียว ถึงขั้นบอกให้หม่าฟงเปลี่ยนห้องจัดเลี้ยง?

แบบนี้ไม่เข้ากับตบหน้าหม่าฟงเหรอ!

หม่าฟงกัดฟันแน่น ความโกรธที่อยู่ในแววตาของเขาแทบจะปะทุออกมา

ชวี่หนานเฉินคิดจะทำอะไร?

แขกทุกคนที่อยู่โดยรอบตกตะลึงกับภาพที่เกิดขึ้นจะไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา

เกรงว่าแม้แต่คนของตระกูลซูก็ต้องหุบปากในวินาทีนี้

"คุณชายหม่า?"

ผู้จัดการคนนั้นพูดขึ้นอีกครั้ง

แต่วินาทีต่อมา…

เพี๊ยะ!

หม่าฟงเหวี่ยงฝ่ามือออกไปอย่างแรง

ผู้จัดการคนนั้นโดนตบจนล้มลงไปกองกับพื้น ท่าทางดูเจ็บปวดมาก

"ลุงชวี่! ต้องการทำแบบนี้ใช่ไหม? ความสัมพันธ์ของตระกูลหม่าและตระกูลชวี่เทียบกับไอ้คนไร้ประโยชน์คนนี้ไม่ได้ใช่ไหม?" คุณชายหม่ากัดฟันแน่นแล้วพูด

"เสี่ยวฟง เรื่องบางเรื่องไม่ควรถามมาก คุณแค่จำเอาไว้ว่าลุงชวี่ไม่ได้คิดร้ายต่อคุณก็พอ" ชวี่หนานตงพูด

"ช่วยไอ้คนไร้ประโยชน์คนนี้ตบหน้าผมแล้วยังบอกว่าไม่ได้คิดร้ายต่อผม? คุณอย่าลืม ผู้เฒ่าชวี่รอดมาได้ก็เพราะตระกูลหม่า! ไม่มีผมหม่าฟง ผู้เฒ่าชวี่คงจะตายไปตั้งนานแล้ว! คุณคงจะไม่ได้คิดว่าหลินหยางรู้จักผู้เฒ่าฉิน ก็เลยช่วยเขาเล่นงานผมหรอกมั้ง? ชวี่หนานตง! คุณอย่าคิดว่าตระกูลหม่าของเรากลัวคุณ! ที่นี่คือเมืองเจียงเฉิน! ไม่ใช่หนานเฉินของคุณ!"

หม่าฟงตะคอกด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด

เขาเป็นถึงหนึ่งในสี่คุณชายของเมืองเจียงเฉิน!

เขาเคยได้รับความอัปยศแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

แม้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าจะเป็นอาวุโสของเขา เขาก็ไม่สนใจอีกแล้ว

หลังจากเสียงตะโกนที่เกรี้ยวกราดดังขึ้น ภายในห้องจัดเลี้ยงกลับสู่ความเงียบอีกครั้ง

สีหน้าของชวี่หนานตงเรียบเฉย

เขาเป็นคนที่มีประสบการณ์ชีวิตโชกโชน ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดแค่นี้

"เสี่ยวฟง! ผมเคยบอกคุณแล้ว เรื่องบางเรื่องผมไม่สะดวกที่จะพูดให้มันชัดเจน เรื่องของคุณพ่อผมรู้สึกซาบซึ้งตระกูลหม่ามาก ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะเรื่องนี้ ผมก็คงไม่เดินทางมาจากเมืองหนานเฉินโดยเฉพาะ!" ชวี่หนานตงพูดด้วยเสียงที่ทุ่มต่ำ

"ตั้งใจเดินทางมาจากเมืองหนานเฉิน?"

"มีสิ่งหนึ่งที่คุณจงจำเอาไว้ ผมไม่ได้กำลังช่วยเขา แต่ผมกำลังช่วยคุณ!" ชวี่หนานเฉินพูดด้วยอารมณ์ที่ลึกซึ้ง

ลมหายใจของหม่าฟงหยุดชะงัก

ช่วยฉัน? หมายความว่ายังไง?

หรือว่าหลินหยางคนนี้ไม่ธรรมดาอย่างนั้นเหรอ?

แต่ตอนนี้มีคนตั้งมากมายกำลังมองอยู่ ถ้าหากยอมประนีประนอม เขาจะไม่กลายเป็นตัวตลกเหรอ?

"คุณชาย หรือไม่พวกเราไปกันเถอะ" มีคนของตระกูลหม่าเดินออกมาพูด

"ไป? ฮึ่ม จะไปทั้งแบบนี้ ต่อไปตระกูลหม่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?" คุณชายหม่าพูดด้วยความโกรธ

"แต่ว่า…ไม่ไปแล้วจะทำยังไง? ท้ายที่สุดโรงแรมนี้ก็เป็นของตระกูลชวี่"

"มันเป็นเรื่องจริงที่ตระกูลชวี่เป็นหุ้นส่วน แต่พวกคุณอย่าลืม ที่นี่คือเมืองเจียงเฉิน ตระกูลชวี่สามารถทำธุรกิจที่นี่เพราะพึ่งพาใคร?" คุณชายหม่าจ้องหลินหยาง สายตายังคงน่ากลัวเหมือนเดิม "ฟังให้ดี ตอนนี้ผมขอสั่งให้พวกคุณบุกเข้าไปเดี๋ยวนี้ หักแขนหักขาของไอ้คนไร้ประโยชน์คนนั้นให้หมด จำเอาไว้ ไม่ว่าใครเดินเข้ามาขวางก็ไม่ต้องสนใจ! กระทืบให้หมด ผมหม่าฟงไปก็ได้ แต่ก็ต้องทำให้ไอ้เวรคนนี้คลานออกจากที่นี่เหมือนกัน"

"คุณชาย ทำแบบนี้ไม่เท่ากับเป็นศัตรูกับนายท่านชวี่เหรอ? แล้วจะอธิบายกับทางตระกูลหนิงยังไง"

"จะไปสนใจอะไรมากขนาดนั้นทำไม?" หม่าฟงเบิกตากว้างใส่เขา "ที่นี่คือเมืองเจียงเฉิน ตระกูลชวี่และตระกูลหนิงเป็นคนนอก มังกรพลัดถิ่นหรือจะสู้งูเจ้าถิ่น พวกเขาเป็นใครมาจากไหน? กระทืบ มีอะไรเกิดขึ้นผมจะรับผิดชอบเอง!"

"คุณย่า ตอนนี้พวกเราควรจะทำยังไง?"

คนของตระกูลซูก็รู้สึกตื่นตระหนกเหมือนกัน

"ไม่ต้องสนใจ ให้คุณชายหม่าเป็นคนจัดการ!"

คุณนายซูพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ "พวกเราคอยโอกาสแล้วค่อยยื่นมือเข้าไปช่วยคุณชายหม่า"

"แต่นั่นมันเป็นทั้งตระกูลชวี่! พวกเราก็ไม่ควรไปยุ่งด้วยเหมือนกัน…" ซูเป่ยขมวดคิ้วพูด

"แล้วมันยังไง? ตระกูลชวี่จะมีอิทธิพลมากแค่ไหนแต่ก็ไม่ได้อยู่ในเมืองเจียงเฉิน! ถ้าหากพวกเราได้อาศัยร่มเงาของตระกูลหม่า ยังจะต้องกลัวตระกูลชวี่อีกเหรอ?" คุณนายซูพูด

ซูเป่ยและคนอื่นพยักหน้า

ในตอนนั้นเอง

กึกกึกกึก…

คุณชายหม่าที่กำลังจะลงมือด้วยตัวเองล้วนโทรศัพท์ออกมา สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที รีบกดรับสาย

"พ่อ"

"แกอยู่ที่ไหน?" เสียงของหม่าไห่ประธานบริษัทหม่ากรุ๊ปดังขึ้นจากปลายสาย

"โรงแรมเจียงหัว มีอะไรเหรอ?"

"หลินหยางคนนั้นอยู่ที่นั่นด้วยใช่หรือเปล่า?" หม่าไห่ถาม น้ำเสียงฟังดูร้อนรนเล็กน้อย

"ใช่" หม่าฟงรู้สึกอึ้ง

"แกคงจะไม่ได้ไปทำให้เขาลำบากใจนะ?" หม่าไห่ถามอีกครั้ง

หลังจากสิ้นเสียง หม่าฟงเหมือนกับโดนฟ้าผ่า

หม่าไห่เป็นใคร? เห็นหม่าฟงไม่พูดอะไร เขาตะโกนออกมาจากโทรศัพท์ทันที

"ไอ้ลูกเวร! แกไปทำอะไรเขาใช่หรือเปล่า?"

"เรื่องนี้…"

"ฉันไม่สนว่าตอนนี้แกกำลังทำอะไร แต่หยุดเดี๋ยวนี้! หลังจากนั้นขอโทษคุณหลิน ได้ยินไหม?" เสียงตะโกนของหม่าไห่ดังออกมาจากโทรศัพท์

"พ่อ มีใครไม่รู้บ้างว่าหลินหยางเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านตระกูลซู พวกเราจะไปกลัวมันทำไม?"

"เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว! ฟังให้ดี ใกล้จะคุกเข่าลงต่อหน้าคุณหลินก็ได้ ไม่ว่ายังไงแกก็ต้องทำให้ได้รับการให้อภัยจากเขา! เข้าใจหรือเปล่า?"

"พ่อ…"

"ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ แกรออยู่ที่นั่นแหละ!" หม่าไห่ตะโกน

หม่าฟงได้ยินแบบนี้รู้สึกกะวนกะวายขึ้นมาทันที เขารีบพูดขึ้น "พ่อ พ่อไม่ต้องมา ไม่ต้องมา อันที่จริงผมออกจากโรงแรมแล้ว! ผมไม่ได้ทำอะไรหลินหยางเลย"

"จริงเหรอ"

"แน่นอนสิ ตอนนี้ลุงชวี่มาถึงไหนแล้ว เขาก็เลยไล่ผมออกมา…"

"แกไม่ได้โกหกฉันนะ?"

"ผมจะทำแบบนั้นได้ยังไง?"